Sleet

De Zweedse schrijver Stig Halvard Dagerman (1923-1954) debuteerde in 1945 met de roman Ormen (De slang), in 1946 gevolgd door De dömdas ö (Het eiland der verdoemden). Hij werd onmiddellijk als een literair wonderkind beschouwd. Met een fabelachtige productiviteit schreef hij in een kort aantal jaren een groot oeuvre, waarin de roman Bränt barn (Het verbrande kind, 1948) het hoogtepunt vormt. Na 1949, het jaar waarin zijn roman Bröllopsbesvär (Bruiloft met hindernissen) verscheen, bleef hij zwijgen; hij schreef nog wel maar levensangst en schizofrenie verlamden hem zozeer dat er geen afgeronde werken meer ontstonden. Op 3 november 1954 pleegde Dagerman zelfmoord.

In de bundel Natte sneeuw zijn de hoogtepunten uit Dagermans vroege verhalenbundel Nattens Lekar (Nachtspelletjes, 1947) en de postuum verschenen bundel Vårt behov av tröst (Onze behoefte aan troost, 1955) bijeengebracht.

Levensangst is het dominerende thema van deze soms nuchter realistische, soms nachtmerrie-achtig visionaire verhalen, gesymboliseerd in de letterlijke en figuurlijke vluchtpogingen van de hoofdpersonen. Zo maakt in het verhaal "Nachtspelletjes" het jongetje Åke zich in gedachten onzichtbaar en haalt zo zijn vader uit het café. In werkelijkheid komt deze echter iedere nacht dronken thuis. Åkes "nachtspelletjes" zijn dus zinloos, maar veel beter dan die van de dag, want overdag wordt je geconfronteerd met een werkelijkheid die je niet kunt ontlopen.

De verhalen van Stig Dagerman, voor wie het talent als troost niet toereikend bleek, behoren tot het aangrijpendste dat de naoorlogse literatuur heeft voortgebracht.