ber gezicht. „Met mijn vader kan ik nu heel goed ópschieten, maar mijn grootmoeder vindt mij nog steeds heel wild en onbesuisd. En als zij erbij is, gaat altijd alles mis. Ik wil heus mijn best wel doen, maar opeens lukt het niet meer. ”

„Myra gaat weg in de herfstvakantie, he? ” vroeg Bobby. „Dan kan ze niet meedoen aan de uitvoering en ze weet ook niet of ze in het hockeyteam gekozen was of niet. En ze kan ook Carlotta’s verjaarspartijtje niet meer meemaken. ”

„Dat kind is niet lekker, ” zei Doris. „Die heeft een kronkel in haar hoofd. ”

„Ze zou zo erg niet zijn als ze zich eens wat moeite gaf om zich hier thuis te voelen, ” zei Pat. „Ze valt best mee. En ze is erg aardig tegen die kleine muis van een Gladys. ”

„Ja, wie had er nou verwacht dat die twee vriendschap zouden sluiten, ” zei Ann. „Kathleen vertelde dat Myra Gladys steeds mee uit wandelen neemt, en Gladys loopt achter haar aan als een klein hondje en doet alles wat ze zegt. "

„Nou, en dan Anna! ” vond Bobby. „Die is ook aardig veranderd! ”

Myra zag er die dagen erg ongelukkig uit. Ze had zich erg verheugd op de uitvoering en ze was diep teleurgsteld dat ze die nu moest missen. Het enige lichtpuntje was haar vriendschap met Gladys. Gladys toonde allerlei karaktereigenschappen die niemand bij haar vermoed had. Ze had gevoel voor humor en kon onverwacht geestige opmerkingen maken. Nu ze haar gereserveerdheid verloren had, was het erg gezellig om met haar te wandelen, want ze kon opgewekt en gezellig praten. Ze hield zich nu niet meer zoveel bezig met haar eigen moeilijkheden. Ze was echt dol op Myra en hoewel die meestal niet erg veel van uitingen van genegenheid hield, gaf het haar een warm gevoel, als ze Gladys’ arm door de hare voelde glijden.

„Myra, je gaat toch niet echt naar huis met de herfstvakantie? ” vroeg Gladys. „Dat duurt nog maar een paar dagen. Het is zo heerlijk jou als vriendin te hebben. Ga toch niet! ” „Natuurlijk ga ik, ” zei Myra ongeduldig. „Ik heb je toch gezegd dat ik vastbesloten was om te gaan, al voordat ik hier kwam. En als ik het eenmaal gezegd heb dan doe ik dat ook. ” „Ja, dat weet ik, ” zei Gladys met een zucht. „Alleen zwakkelingen zoals ik veranderen van mening. Maar ik wou toch maar dat je hier bleef. ”

Gladys zei de volgende dag precies hetzelfde tegen Hilary. „Ik wou maar dat Myra niet wegging, ” zei ze. „Ik voel me heel anders nu zij mijn vriendin is. ”

„Maar waarom wil zij dan ook weg? ” vroeg Hilary. „Ze heeft het hier nu toch naar haar zin! Ze is één van ons. ”

„Ja, maar zie je, ze heeft nou eenmaal gezegd dat ze weg wil en daar kan ze niet meer op terugkomen, " zei Gladys. „Ze heeft zo’n sterke persoonlijkheid, zie je. ”

„Nou, maar juist een sterke persoonlijkheid moet in staat zijn van mening te veranderen, ” vond Hilary. „Ik vind het juist zwak als je nooit op een besluit terug wilt komen, ook al weet je dat het dom was. En het is dom om nu naar huis terug te gaan. We hebben haar nodig voor de uitvoering, en jij hebt haar nodig. Dat weet ze best. Ik vind het eerder een teken van zwakheid. ”

Gladys was erg verbaasd toen ze dat hoorde. Dat maakte alles heel anders. Ze keek verbaasd naar Hilary.

„Ik wou dat je dat eens tegen Myra zei, ” zei ze.

„Waarom zeg jij het niet tegen haar? ” vroeg Hilary. „Jij bent toch haar vriendin? ”

„Naar mij zou ze toch niet luisteren, ” zei Gladys.

„Nee hoor, je bent gewoon bang om haar eens hard aan te pakken, ” vond Hilary. „En als je werkelijk van Myra houdt

en haar vriendin wilt zijn, dan moet je haar ook de waarheid durven zeggen! ”

Arme Gladys! Ze was zo’n schuw klein vogeltje, maar altijd wilden de mensen dat ze dingen deed die ze eigenlijk niet durfde!

„Nou ja, als je een vriendin hebt, dan moet je ook je best voor haar doen, ” dacht ze bij zichzelf. „Als ik Myra verlies omdat ze boos op me wordt, dan zal ik het vast vreselijk vinden. Maar aan de andere kant raak ik haar toch kwijt als ze weggaat. Ik kan het dus net zo goed probeeren. ”

Het was echt niet makkelijk! Het is nooit makkelijk voor een verlegen iemand om een sterker iemand de les te lezen, vooral niet als je de sterkere erop moet wijzen dat hij ongelijk heeft! Gladys ging naar Myra en stak haar arm door de hare.

„Myra, ik heb nog eens nagedacht over wat je gezegd hebt, ” zei ze. „En ik geloof dat je ongelijk hebt. ”

„Dat is mijn zaak, ” zei Myra nogal grof.

„Nee, het is ook mijn zaak, ” zei Gladys. Ze hoopte maar dat haar stem niet zou trillen. „Je bent mijn vriendin en ik wil niet dat je weggaat. ”

„Ik heb je toch gezegd dat ik nooit op een besluit terugkom, ” zei Myra. „Laat me toch met rust! ”

„Als je echt zo’n sterke persoonlijkheid was als je voorgeeft te zijn, dan zou je wel op je besluit terugkomen, ” zei Gladys stoutweg. „Je weet best dat je hier graag zou willen blijven, maar je bent te trots om te bekennen dat je dom geweest bent. En jij noemt het sterk, omdat je niet terug durft! ”

„Gladys! Hoe waag je het zo tegen mij te praten! ” riep Myra stomverbaasd uit. „Je zou haast denken dat je juffrouw Theobald was - me zo de mantel uit te vegen! Je lijkt wel niet goed snik! ”

„Ik wilde je niet de mantel uitvegen, ” zei Gladys met tranen in haar ogen. „Ik wilde alleen zeggen - wees niet zo trots, want dan zul je nooit gelukkig worden! ”

Myra rukte haar arm uit die van Gladys en liep weg, met een rood gezicht. Hoe waagde Gladys het zulke dingen tegen haar te zeggen! Ze trok haar jas en muts van de kapstok en liep naar buiten, woedend!

Gladys keek haar diepongelukkig na. „Ik wist wel dat ik het niet had moeten doen, ” dacht ze. „Natuurlijk wil Myra zulke dingen niet van mij horen. Misschien is re nu nog boos op me ook, die laatste paar dagen dat ze nog hier is! ”

Myra liep door het park dat achter de school lag, boos en verontwaardigd. Maar toen haar boosheid wat begon te zakken kon ze beter nadenken. Er zat veel waars in Gladys’ woorden. „Maar hoe dat schuwe kleine ding dat allemaal bedacht heeft snap ik niet! ” dacht ze onwillekeurig met bewondering. „Er zit toch meer in haar dan ik gedacht had. En de manier waarop ze het zei! Ze is toch echt wel vooruit gegaan. Ze moet toch wel heel erg op me gesteld zijn, dat ze veranderd is. ”

Ze ging op het muurtje zitten en keek naar beneden naar de velden en bossen achter de school. Het was daar heerlijk koel. Clarence House zou een fantastische school zijn in de zomer, bedacht ze.

„Laat ik er nu eens kalm over nadenken, ” zei ze tegen zichzelf. „Ik was boos omdat mijn ouders me weggestuurd hadden, omdat ik thuis niet meer paste. Ik heb gezworen dat ik zo gauw mogelijk terug zou komen alleen maar om ze te laten zien dat ze me niet zomaar weg kunnen sturen! En nu vind ik het hier leuk. En ik zie zelf wel in dat ik hier veel beter pas. Bovendien vind ik het nu enig om weer naar huis terug te gaan, omdat dan alles weer nieuw is, maar als ik er

weer een tijdje ben, verlang ik waarschijnlijk terug naar Cla-rence House. Waarom wil ik nou eigenlijk niet hier blijven? Thuis vond iedereen me altijd vervelend en verwend, maar hier heb ik leuke vriendinnen gevonden. Eén heeft zelfs heel veel voor me over. ”

Ze keek stil voor zich uit. Ze wist wel dat ze nu haar trots moest overwinnen - het enige dat haar nog tegenhield. Opeens sprong ze overeind en liep de school weer binnen. Ze ging regelrecht naar de kamer van juffrouw Theobald en klopte aan.

„Binnen! ” klonk het en Myra ging naar binnen. Daar zag ze juffrouw Theobald, maar die was niet alleen: Mam’zelle en juffrouw Jenks waren bij haar! Myra schrok wel even toen ze hen zag, want ze had liever met juffrouw Theobald alleen willen praten. Maar wat ze had willen zeggen, moest gezegd worden, hoeveel mensen er ook bij waren.

„Juffrouw, mag ik alstublieft op school blijven en wilt U me niet wegsturen met de herfstvakantie? ” vroeg ze, nogal verlegen. „Ik vind het hier zo prettig en het spijt me erg dat ik me zo dom heb gedragen. ”

Juffrouw Theobald keek naar het meisje, en er gleed een warme glimlach rond haar lippen.

„Ja, we vinden het erg prettig om je hier te houden, Myra, ” zei ze vriendelijk. „Wat vindt U ervan juffrouw Jenks -Mam’zelle? "

„Jazeker kind, ” zei juffrouw Jenks met een vriendelijk knikje.

„C’est bien,ca! ” riep Mam’zelle uit. „Ik ben er erg blij om, ma petite”

„Ik zal je ouders opbellen, ” zei juffrouw Theobald. „Ik ben blij dat er toch nog iets in je steekt, Myra. En nu bedoel ik niet je muziek. Mooi zo! ”

Myra vond het heerlijk om die prijzende woorden te horen. Ze liep de kamer uit met een warm, blij gevoel in haar hart. Er zouden nog moeilijkheden voor haar komen en het zou heus niet altijd gemakkelijk zijn - maar ze zou het proberen!

Ze ging op zoek naar Gladys. Ze vond haar in de conver-satiezaal. Ze zat in een hoekje, helemaal alleen, in elkaar gedoken met haar armen om haar knieën geslagen. Myra liep naar haar toe en onverwachts gaf ze haar een zoen.

„Hallo meid. Ik blijf toch. Ik ben net naar juffrouw Theo-bald geweest om het te zeggen. En dat heb ik aan jou te dankenl Omdat jij zo flink geweest bent om me op mijn plaats te zetten! ”

Gladys was bijna weer in tranen, maar dit keer van vreugde. Het was fantastisch! Zij, een zwak en timide persoontje had het aangedurfd om een meisje als Myra de les te lezen en in plaats van boos te worden, was Myra haar nog dankbaar ook!

„O Myra, en nu kun je tenminste ook meedoen aan de uitvoering! ” riep ze door haar tranen heen. „En je kunt nu ook op Carlotta’s partijtje komen! Wat zullen we een plezier hebben! O Myra, ik ben zo trots op je. ”

„Ik ben ook trots op jou, ” antwoordde Myra. „Dat je me zo maar de waarheid durfde zeggen! Jij dapper klein ding! Jij bent precies de soort vriendin die ik nodig heb! ”

„Wat zal ik nou een hoop aan mijn moeder te schrijven hebben, ” zei Gladys met stralende ogen. „O zeg, wat zullen de andere meisjes blij zijn als ze horen dat je blijft. ”

De andere meisjes waren blij. Ze waren nu allemaal op Myra gesteld en ze bewonderden haar, omdat ze haar trots opzij had gezet, zodra ze inzag dat ze ongelijk had. En het zou niet lang meer duren of niemand herinnerde zich meer Myra’s gedrag uit de eerste paar weken.

Alleen Elsie was helemaal niet blij. Waarom er zoveel drukte gemaakt moest worden over die belachelijke Myra kon ze zich niet voorstellen. Elsie zat hierover te denken en ze wierp boze blikken op Myra. Wat kon ze nou eens doen om dat vervelende nest dwars te zitten?

Maar Myra trok zich niets aan van Elsies vijandigheid. Ze verheugde zich op het gezellige jaar dat ze op Clarence House zou meemaken.

Herfstvakantie.

De herfstvakantie brak aan. De meeste ouders waren gekomen om hun dochters gezellig mee uit te nemen. De meisjes die dichtbij genoeg woonden, waren een paar dagen naar huis gegaan. Alisons ouders waren weg en dus ging zij mee met de tweeling en hun moeder.

„En jongens, hoe gaat het dit trimester? ” vroeg hun moeder. „Werken jullie hard? ”

Maar niemand had zin om over het werk te praten! De tweeling vertelde opgewonden over de uitvoering en over Carlotta’s partijtje. Alison had het alleen maar over haar geliefde juffrouw Quentin.

„Ze is vreselijk knap, ” zei Alison. „Het is zo fijn om les van haar te krijgen. Ze zegt dat ik in de wieg gelegd ben voor actrice. ”

„Houd nou alsjeblieft je mond eens over juffrouw Quentin I” kreunde Pat. „Mammie, vorig jaar was Sadie Green haar heldin, dat Amerikaanse meisje. Alison, ze heeft je zelfs nooit geschrevenI En nu weer juffrouw Quentin! Alison, is er niet een pil of zo die jou kan genezen om steeds weer op allerlei mensen ‘verliefd’ te worden? ”

Alison voelde zich nog steeds diep beledigd omdat haar ‘beste vriendin’ Sadie haar niet eens geschreven had. Ze vond het gemeen van Pat om haar daaraan te herinneren.

„Zo zou juffrouw Quentin nooit zijn, ” zei ze. „Ze heeft

me beloofd dat ze me elke week zal schrijven in de vakantie. Ze is echt geweldig. ”

„Ja, jij kunt haar nou wel geweldig vinden, Alison, maar wat denkt zij van jou? ” vroeg Ann. „Ik wil wedden dat zij jou heus niet zo fantastisch vindt. Jij dweept altijd met iemand, maar je bent nog nooit op het idee gekomen dat je hem misschien verveelt. ”

Het idee dat Alison haar geliefde juffrouw Quentin zou vervelen, was zo afschuwelijk, dat de tranen over haar wangen stroomden.

Mevrouw O’Sullivan kwam tussenbeide. „Nou meisjes, geen ruzie maken op een dag als vandaag. Ik weet zeker dat juffrouw Quentin erg vriendelijk is en dat Alison althans voor haar lessen hard werkt. ”

Myra’s ouders waren haar komen bezoeken en namen haar mee uit eten en daarna naar de bioscoop. Myra was erg opgewonden dat ze hen weer terug zou zien. Ze stond bij de deur op hen te wachten.

Toen ze aankwamen, holde ze op hen toe en sloeg haar armen om haar moeders hals. „Mammie, Pappie! Wat heerlijk dat jullie er zijn! ”

Haar ouders keken verbaasd naar haar frisse en blozende gezichtje, dat van opwinding en blijdschap straalde. Dat was een heel andere Myra dan zij gewend waren! Ze kusten hun dochter en keken toeii belangstellend naar de school, die zij nog niet eerder gezien hadden,

„Wat ziet dat er gezellig uit, " zei mevrouw Jones. „Hebben we tijd genoeg om ai'es te bekijken? ”

„O Mammie, jullie moeten alles zien, " zei Myra opgewonden en ze trok hen al mee. Ze moesten alles bekijken, zelfs de badkamers! Ze vertelde hen van alles over de school en aan haar stem was te horen hoe trots ze op haar school was.

„Pappie, ik ben toch zo blij dat je Clarence House voor me uitgekozen hebt, ” zei Myra, toen ze tenslotte weer bij de voordeur kwamen. „Het is echt geweldig. ”

Ze keek naar haar ouders en aarzelde even. Ze wilde iets zeggen, wat erg moeilijk voor haar was. Myra vond het erg moeilijk om haar ongelijk te bekennen.

„Weten jullie, - ik heb zo’n spijt dat ik thuis altijd zo vervelend was, ” zei ze en ze slikte eens. „Ik zie het nu allemaal veel beter, nu ik zo ver weg ben. ”

„Dat zijn we allang vergeten, ” zei haar vader vriendelijk en hij kneep haar in haar wang. „Het enige belangrijke is, dat je het hier naar je zin hebt en dat je het fijn vindt, als je weer naar huis komt. We voelden ons zo trots toen juffrouw Theo-bald opbelde om te zeggen dat je graag hier wilde blijven. Ze zei een paar erg aardige dingen over je. ”

„Echt waar? ” vroeg Myra verrast. „Ik vond haar zo’n naar mens, in het begin. Maar nou vind ik haar echt aardig. O Mammie, ik wou dat je Joan en Harry meegebracht had, ik wil hen zo graag eens zien. ”

„Ze wilden ook heel graag meekomen, ” zei haar moeder, „maar het was veel te ver. Zullen we nu maar eens gaan lunchen? ”

„Mam, zou je iets voor me willen doen? ” vroeg Myra opeens. „Ik heb hier een vriendin en haar moeder ligt in het ziekenhuis en niemand is gekomen om haar mee uit te nemen. Kan ze niet met ons meekomen? ”

„Natuurlijk, ” zei mevrouw Jones, verbaasd en blij dat haar moeilijke dochter eindelijk een echte vriendin gevonden had. Ze vroeg zich wel af wat voor een vriendin dat zou zijn. Vroeger had Myra altijd verwaande, luidruchtige en zelfverzekerde vriendinnen gehad - een klein beetje zoals Myra zelf.

„Dan ga ik haar halen, ” zei Myra en ze rende er vandoor. Ze vond Gladys in de eetzaal, waar ze net aan tafel wilde gaan. Ze voelde zich erg eenzaam, want bijna alle meisjes hadden bezoek gekregen.

„Gladys! Mijn moeder vraagt of je met ons meekomt! Ga vlug aan juffrouw Jenks vragen of het mag! ”

Gladys was dolblij! Ze vond het wel een beetje eng om Myra’s ouders te ontmoeten, maar ze was er trots op dat Myra haar mee wilde hebben. Ze holde naar juffrouw Jenks, die het natuurlijk best vond. Een paar minuten later stond ze bij de voordeur met Myra, rood van verlegenheid, en ze durfde nauwelijks een woord te zeggen. Maar Myra’s ouders, die haar direct erg aardig vonden, stelden haar op haar gemak. Even later vertelde ze alles over haar moeder en over haar ziekte. Mevrouw Jones was vol belangstelling. Ze vroeg in welk ziekenhuis haar moeder lag en toen ze het hoorde, was ze erg verbaasd.

„Wat! dat is vlak bij de plaats waar mijn zuster woont. Daar ga ik vaak naar toe - misschien kan ik wel eens langs het ziekenhuis rijden en vragen hoe het met je moeder is. Misschien mag ze zelfs wel bezoek hebben en dan kan ik met haar praten. "

Gladys keek haar met grote ogen aan en plotseling voelde ze de tranen over haar wangen lopen! Dat iemand zoveel belang in haar stelde dat zé zelfs haar moeder in het ziekenhuis wilde gaan opzoeken, ontroerde haar diep.

In het restaurant zei ze tegen Myra, toen ze samen even naar het toilet gingen: „Wat is je moeder een schat, zeg! Wat bof jij met zulke lieve ouders. Ik vind je vader ook erg aardig, maar eerst was ik een beetje bang voor hem. ”

Myra knikte haar hartelijk toe. Ze begreep wel hoe Gladys zich moest voelen. Ze zag haar ouders nu met andere ogen,

nu ze een paar weken was weggeweest. Het was prettig om te horen, dat andere mensen hen ook zo aardig vonden!

„Ik vind het fijn dat je met ons mee bent gegaan, Gladys, ” zei ze. „En mijn ouders mogen jou ook graag. ”

De dag ging veel te vlug voorbij, vond iedereen! Alle meisjes genoten, óf van het bezoek van hun ouders, óf van een vrije dag.

„Hallo Carlotta! ” riep de tweeling, toen ze weer op school terugkwamen, „hoe is het met jou gegaan? Viel je grootmoeder nogal mee? ”

„Ja, ze leek nogal tevreden over mij, ” antwoordde Carlotta. „Ik had mijn haar heel netjes zitten - jullie zouden me niet eens herkennen - en ik heb me de hele dag keurig gedragen. Mijn vader was reuze in zijn sas! Hij heeft me een tientje gegeven voor mijn verjaardag! ”

„Gos, dat is boffen! ” zei Pat.

„En mijn grootmoeder zei dat ik in de winkel in het dorp bestellen mag wat ik maar wil - ook voor mijn verjaardag, ” vertelde Carlotta met glinsterende ogen. „En ze heeft me een hele doos met lekkere dingen gegeven ook! Ik heb nog niet gekeken wat er allemaal in zit, maar het is vast wel zalig. ” „Geweldig! ” zei de tweeling. „Het klinkt alsof je genoeg hebt om de hele school te trakteren. ”

„Nou, dat niet, maar wel de hele klas, ” zei Carlotta. „En ik heb echt zin om weer een nachtfeest te houden, in plaats van het aan de thee te geven, zoals het hoort! Het lijkt me zo spannend om weer een nachtfeest te hebben! ”

Nou, de meisjes gingen een spannende tijd tegemoet - dat was wel zeker! Eerst de uitvoering - een paar hockeywedstrijden - en nou weer Carlotta’s partijtje! Wat een plezier zou dat worden!

Bobby had een geheim en Janet ook. 'Ze waren samen

uitgeweest met Bobby’s ouders en met Janets broer, die op dat moment ook net herfstvakantie had gehad. Hij had Janet en Bobby weer aan een ‘streek’ geholpen. Het was een vreemd gummiding met een lange buis eraan en aan het eind weer een gummi-zakje, waar je in kon knijpen.

„Maar waar is het voor? " vroeg de tweeling verbaasd.

„Nou, het ene eind leg je onder iemand z’n bord en het andere eind hou je in je hand, ” legde Bobby giechelend uit. „Als je nou hierin knijpt, gaat het bord omhoog. ”

„We gaan het lekker bij Mam’zelle doen, ” zei Janet. „Dan zul je haar gezicht zien, zeg! ”

Dat leek enorm leuk. De meisjes wilden het het liefst meteen proberen, maar ze moesten een gunstige gelegenheid afwachten, vond Bobby.

De uitvoering.

De dagen vlogen voorbij en zo kwam de avond van de uitvoering. Ze hadden gelukkig huiswerkvrij, alleen Mam’zelle had nog werk opgegeven, zodat de hele klas zat te zuchten en te kreunen over Frans! Vooral Doris was boos en ze besloot er nog een schepje bovenop te leggen, als ze die avond Mam’zelle ging imiteren!

De hele klas was erg opgewonden, alleen Elsie hield zich overal buiten. Ze had geweigerd ook maar ergens aan mee te doen, ze wilde zelfs geen souffleuse zijn!

„Maar Elsie, iedereen zal het gek vinden dat jij nergens aan meedoet, ” zei Pat ongeduldig. „We hebben je al een paar dingen aangeboden, maar je wilt maar niet meedoen! ”

„Ik zal meedoen, maar alleen op één voorwaarde! ” zei Elsie.

„Wat is dat dan? ” vroeg Bobby.

„Dat ik weer samen met Anna klassevertegenwoordigster mag zijn, ” zei Elsie. „Jullie hebben me nou wel genoeg gestraft, vind ik. ”

„Nou, dat moeten we eerst met de rest van de klas bespreken, ” zei Pat. En dus was er die avond in de conversatiezaal een vergadering van de tweede klas.

„Elsie zegt dat ze wel mee wil doen aan de uitvoering als ze weer klassevertegenwoordigster mag zijn, ” zei Anna. „Wat vinden jullie daarvan? ”

„Waarom moet zij voorwaarden stellen? ” riep Carlotta verontwaardigd uit. „Wij moeten de voorwaarden stellen, en niet zij! Ze doet alsof ze er ons een dienst mee bewijst als ze meedoet. Nou, dat is helemaal niet zo. We hebben haar helemaal niet nodig. Laat ze maar wegblijven, hoor! ”

„En kijk eens hoe ze zich deze weken heeft gedragen, ” zei Janet. „Ze heeft helemaal niet geprobeerd om haar best te doen. Ze is alleen maar erg gemeen, kattig en onbetrouwbaar geweest. ”

„Ik zie echt niet in waarom we ons nog met haar bezig houden, ” zei Ann.

Anna grinnikte. „Ik ben blij dat jullie er zo over denken, ” zei ze. „Ik zou het echt vervelend hebben gevonden om weer met haar te moeten werken. ”

Elsie was er natuurlijk niet bij en niemand nam de moeite om naar haar toe te gaan en haar de beslissing van de klas te vertellen. Ze gingen verder met de repetitie en al gauw was iedereen druk bezig. Gladys was nu gewend aan publiek en ze speelde net zo natuurlijk alsof ze helemaal alleen was.

„Nou, ik geloof dat alles nu wel voor elkaar is, ” zei Bobby tenslotte. „Wat zal het leuk worden, hè jongens! Doris, ze zullen de zaal afbreken als ze jouw imitatie van Mam’zelle zien! Geweldig! Ik hoop alleen maar dat Mam’zelle het niet erg vindt. Maar dat denk ik niet. ”

De deur ging open en Elsie kwam binnen. „Wat - hebben jullie de repetitie zonder mij gehouden? ” vroeg ze. „Wat moet ik doen? ”

„Nou Elsie, je hebt gezegd dat je alleen mee wilt doen, als je weer klassevertegenwoordigster kunt zijn, ” zei Anna, nogal verlegen. „We hebben het besproken, maar niemand wil je terughebben. Dus we dachten dat je wel geen zin zou hebben om aan de uitvoering mee te doen. ”

„Hadden jullie me niet kunnen vertellen dat jullie me niet terug willen hebben als klassevertegenwoordigster en me toch mee laten doen aan de uitvoering? ” vroeg Elsie nogal boos.

De anderen keken verbaasd naar haar. „Doe niet zo raar, ” zei Bobby tenslotte. „Daar gaat het helemaal niet om. Het gaat hierom: je hebt altijd geweigerd om mee te doen en toen wilde je ons voorwaarden stellen! Nou, wij willen je voorwaarden niet - daar trappen we niet in. Ik denk dat het je helemaal niet lekker zit, hè, dat je overal buitengelaten bent! Nou merkt de hele school natuurlijk dat je er helemaal uitligt en dus begin je een beetje in te binden! Nou wil je opeens wel meedoen, ook als we je niet als klassevertegenwoordigster accepteren! Nou - doe maar mee - maar verwacht niet dat iedereen je om je hals zal vallen van blijdschap, want we zijn heus niet dankbaar! ”

Elsie luisterde met groeiende boosheid. Alles wat Bobby zei was waar. Elsie vond het nu afschuwelijk dat ze overal buitenstond en ze was doodsbenauwd dat de rest van de school het ook zou merken. Ze zouden het allemaal over haar hebben - vooral de derde klas, haar vroegere klas. Maar Elsie kon haar trots niet opzij zetten en Bobby’s aanbod aannemen. Ze snoof verachtelijk en zonder zich verder te verwaardigen nog iets te zeggen, liep ze de klas uit.

Doris trok een raar gezicht achter haar rug en de hele klas barstte onmiddellijk in lachen uit. Elsie hoorde het en stond stil. Ze kookte van woede! Ze had zin om terug te gaan en Bobby te slaan, maar toen kreeg ze zo’n medelijden met zichzelf, dat ze prompt in tranen uitbarstte.

De uitvoering werd een enorm succes. De halve school was er, en alle leraressen. Precies om acht uur ging het doek op en alles verliep volgens programma.

Steeds werd er hartelijk geklapt, want het programma viel erg in de smaak. Myra kreeg zo’n hard en lang applaus, dat ze nog een stukje moest spelen! Het meisje was zo blij en opgewonden over haar succes, dat ze geen woord kon uitbrengen. Haar pianospel was werkelijk opvallend goed en haar vioolspel verbaasde zelfs de muziekleraressen, die toch wel wat gewend waren!

Carlotta’s acrobatische toeten werden beloond met een uitbundig geklap, gejoel en gegil! De eerste klas, die niet wist dat Catlotta een circuskind was keek met grote ogen toe en wist niet hoe ze het hadden!

Gladys werd ook gebisseerd. Niemand verwachtte erg veel van haar, toen ze bleek, onzeker en verlegen het toneel opstapte, maar al gauw vergat iedereen haar persoontje, zo geboeid zat men te kijken naar haar voordracht!

Juffrouw Quentin was erg verbaasd. Ze dacht dat ze iedereen in haar klas wel kende, maar nooit had ze vermoed, dat er zoveel talent stak in dat kleine, schuwe ding!

Ze incasseerde de complimenten van haar collega’s een beetje verlegen, want iedereen dacht dat zij Gladys had opgeleid, maar ze had geen karakter genoeg om toe te geven dat ze zelf net zo verbaasd was. Ze vond het heerlijk om geprezen te worden - net als Alison! - en ze knikte alleen maar, alsof zij Gladys extra lessen gegeven bad. Ze besloot om Gladys de hoofdrol te geven in het toneelstuk dat de tweede klas instudeerde. Ze wist wel dat ze Alison de rol a! half en half beloofd had - maar daar was niets aan te doen! Gladys moest die roi beslist spelen! En dan zou zij, juffrouw Quentin, weer geprezen worden om het prachtige spel van Gladys, daar was ze zeker van!

De uitvoering ging verder. De tweeling kreeg een hartelijk applaus en Janet ook. Bobby ontlokte ook heel wat bewondering met haar goochelkunst en vooral de geestige dingen die ze erbij zei, vielen geweldig in de smaak.

Maar de ster van de avond was Doris. Ze stapte het toneel op in een oude jurk en een schort - verkleed als de oude kokkin. Iedereen begon al te lachen, nog voordat ze een woord gezegd had. Doris deed net alsof ze een pudding aan het maken was en intussen kletste ze maar raak in het grappige Ierse accent van de kokkin. De meisjes gilden van de lach.

Ze veranderde haar kostuum - kijk - daar stond Matrone. Bobby kwam het toneel oprennen met een paar mcdicijn-flesjes en een thermometer en Doris imiteerde precies Matrones manier om meisjes te onderzoeken en naar bed te sturen! Matrone zelf zat in de zaal en ze schudde van het lachen. De meisjes moesten zo hard lachen dat de helft van Doris’ grapjes hen ontging!

„Dat kind moet aan het toneel gaan, ” zuchtte Matrone, terwijl ze de tranen uit haar ogen veegde. „Ben ik echt zo belachelijk? Dan is het tijd dat ik met pensioen ga! Wacht maar tot dat kind bij me komt voor een drankje! Ik zal haar wel krijgen! ”

De derde persoon die Doris zou uitbeelden was Mam’zelle. De hele zaal keek vol verwachting en toen verscheen Doris weer op het toneel: Ze had een heel grote jurk aan, die helemaal opgevuld was, zodat ze net zo dik leek als Mam’zelle. Ze had haar haar in een knoet gebonden. Ze had enorm grote platte schoenen aangedaan en er stond een brilletje op het puntje van haar neus.

De zaal gilde het uit! „Mam’zelle! Mam’zelle! ” gilde iedereen. „O kijk, het is Mam’zelle! ”

Doris liep naar de rand van het toneel en sprak de meisjes aan. Haar stem klonk precies zo als die van Mam’zelle - precies hetzelfde Franse accent I Doris begon de zaal een standje te geven, precies zoals Mam’zelle het altijd deed en iedereen schaterde van het lachen.

„C’est abominable! ” besloot ze en ze draaide zich om, rommelde een beetje op het bureau dat achter haar stond en begon toen les te geven zoals Mam’zelle dat altijd deed. Ze stak haar armen omhoog, keek naar het plafond en haar bril glipte steeds verder van haar neus.

Iedereen keek naar Mam’zelle om te zien hoe die het opnam, maar ze had de grootste pret! Ze lag achterover in haar stoel, helemaal slap van het lachen en de tranen liepen over haar wangen. De meisjes vonden haar opeens allemaal twee keer zo aardig: omdat ze zo om zichzelf kon lachen! De meisjes hadden evenveel plezier om Mam’zelles gegier als om die malle Doris!

De avond werd een enorm succes! Iedereen had het heerlijk gevonden om eraan mee te werken en de toeschouwers hadden het feest ook erg op prijs gesteld. Alle ‘artiesten’ werden na de voorstelling hartelijk gefeliciteerd en ze voelden zich natuurlijk geweldig gewichtig! Ook Myra en Gladys werden gelukgewenst en kregen veel hartelijke klopjes op hun schouders. De twee nieuwelingen voelden nu dat ze er echt bij hoorden en ze waren allebei gelukkig en tevreden.

„Mammie wil het vast niet geloven, ” zei Gladys met stralende ogen. „Ik moet haar alles goed vertellen. En wat speelde jij goed, Myra. Ik was zo trots op je! ”

„We hebben drieënveertig gulden verdiend, ” zei Anna. „Wat veel, hè? Ik wil wedden dat geen enkele klas zoveel bij elkaar gekregen heeft als wij! ”

Naderhand kreeg de tweede klas chocolademelk en biscuitjes, door Matrone en Mam’zelle klaargemaakt. „Hoewel we het eigenlijk niet moesten doen voor een klas die ons zo te schande heeft gezet, ” lachte Matrone. „Zeg jongens, waar is Elsie? Ze was ook al niet bij de uitvoering, heb ik gemerkt. "

De tweede klas voelde zich zo gul en vreedzaam gezind door het succes dat ze Elsie wilden laten delen in de chocolademelk en de biscuitjes, maar ze konden haar nergens vinden.

Elsie lag in haar eentje in bed. Maar ze kon niet slapen -het enige meisje dat niet meegedaan had en dat niet haar deel van het applaus gekregen had! Arme Elsie - wat voor nare gedachten gingen er niet door haar hoofd toen ze het gelach in de gymzaal hoorde!

Domme Elsie.

De volgende grote gebeurtenis in de tweede klas was de verjaardag van Carlotta. Ze werd vijftien en ze was van plan om een groot feest te geven. Ze had de grote doos met snoepgoed van haar grootmoeder opengemaakt en het was zelfs nog meer dan de tweede klas verwacht had!

„Sardientjes! ” zei Bobby en ze hield het blikje op. „O, en kijk hier eens - een enorm blik ananas! Het is eeuwen geleden dat ik ananas gegeten heb! Zalig jongens! En wat een lekker groot blik! ”

„En kijk eens hoeveel repen chocola! ” jubelde Janet. „O kind, die grootmoeder van jou is een engel. ”

„O, en kijk hier eens, oesters! ” zei Kathleen. „Gossie, ik heb nog nooit in mijn leven oesters gegeten. ”

„En hier een groot krentenbrood, ” zei Alison. „Meid, wat zullen we een zalig feest krijgen! ”

„Wat is dat nou? ” vroeg Bobby, en ze haalde een fles tevoorschijn, die eruit zag alsof er een drankje in zat: een vreemde gele vloeistof. Ze las wat er op het etiket stond en begon toen te lachen.

„Moet je eens luisteren, jongens. ‘Eén eetlepel vol voor ieder meisje na het verjaarspartijtje. ’ Joh, Carlotta, die grootmoeder van jou is echt enig! ”

„Zeg, maar je mocht toch nog naar het dorp gaan en bestellen waar je zin in had? ” vroeg Hilary, die met grote

ogen naar de hoeveelheid lekkernijen keek. „Ik kan me gewoon niet voorstellen wat je hier nog bij zou willen hebben! ”

„Ik wil een grote verjaardagstaart met vijftien kaarsjes, ” zei Carlotta. „Ik weet wel dat het kinderachtig is om nog een taart te willen als je vijftien bent, maar ik heb nog nooit eerder een echte verjaardagstaart gehad. Ik heb er altijd al een willen hebben. ”

„En gaan we het feest echt ’s nachts houden? ” vroeg Myra gespannen. „Daar heb ik al zo vaak over gelezen, maar ik heb er nog nooit écht een meegemaakt. Ik heb altijd gedacht dat dat toch niet echt gebeurde. ”

„Natuurlijk bestaan ze echt, ” zei Kathleen verontwaardigd. „Wacht maar af. ”

„En ik moet natuurlijk nog een heleboel limonade kopen, ” zei Carlotta. „’s Nachts kun je altijd veel meer drinken dan overdag, vind je ook niet? ”

De anderen begonnen te lachen, maar ze vonden toch wel dat Carlotta gelijk had.

Elsie hoorde natuurlijk wel dat er veel over Carlotta’s verjaarspartijtje gesproken werd. Ze wist dat het al gauw gehouden zou worden. Ze zag al de lekkere dingen in Carlotta’s doos en ze vroeg zich af of zij ook uitgenodigd zou worden.

De anderen hadden daar al over gesproken.

„Moeten we Elsie nou nog uitnodigen of niet? ” vroeg Pat.

„Hè bah, nee hoor, ” zei iedereen direct.

„Ach, laten we haar maar vragen, " zei de gemakzuchtige Anna. „Ze houdt toch ook van lekkere dingen, net zo goed als iemand anders! ”

„Ja, maar dan moeten we de hele tijd naar haar zure opmerkingen luisteren, ” zei Ann.

Op dat moment kwam Elsie naar de conversatiezaal. Ze hoorde dat het over haar ging en ze stond stil om te luisteren wat er allemaal gezegd werd.

„Het is mijn verjaardag en ik kan vragen wie ik wil, ” zei Carlotta.

„Ja natuurlijk, ” zei iedereen meteen, „jij moet zelf maar beslissen of je haar wilt vragen of niet. "

„Nou, moet je horen, ” zei Carlotta, „ik zal naar haar toegaan en haar vragen op voorwaarde dat ze zich in het vervolg een beetje normaal gedraagt. Nu loopt ze rond als een vaatdoek met een martelaarsgezicht en bederft ieders plezier. Ik wil wedden dat de hele school haar uitlacht. Als ze nou haar kans aangrijpt en een beetje gewoon meedoet, dan praten we verder nergens meer over. En dan mag ze ook op mijn partijtje komen. Wat vinden jullie ervan, jongens? ”

„Ja, dat is een goed idee, ” zei Anna, die het eigenlijk wel sneu voor Elsie vond dat ze overal buiten stond. „Misschien heeft ze nu haar lesje wel geleerd, toen ze niet mee kon doen met de uitvoering. Misschien grijpt ze nu de kans wel aan om weer vrienden te maken. ”

„Arme, arme Elsie, ” zei Doris en ze imiteerde Elsies malle hoge stemmetje, heel verwijtend en vol zelfbeklag. De anderen gierden het uit.

Ze hadden er geen idee van dat Elsie aan de deur stond te luisteren. Ze vonden het zo’n verachtelijk idee, dat het zelfs niet bij hen opkwam! Maar Elsie vergat dat wie aan de deur staat de luisteren, zelden iets goeds over zichzelf hoort! Ze stond te trillen van boosheid en ze haatte al die meisjes! Ze haatte hen omdat ze geen medelijden met haar hadden, omdat ze zo over haar spraken en haar uitlachten.

Ze hoorde dat iemand naar de deur liep en snel sloop ze naar de garderobe. De tweede klas kwam naar buiten en de meisjes hadden er geen idee van dat Elsie alles gehoord had!

Die avond ging Carlotta naar Elsie toen ze zat te naaien in de conversatiezaal. „Elsie, je weet zeker wel dat ik gauw jarig ben? ” vroeg ze.

„Ik denk dat nu zo langzamerhand de hele school het weet, ” zei Elsie zuur.

„Nou, ik geef een feestje, ” zei Carlotta, „en iedereen komt. Ik wil jou ook vragen, maar eh - nou, het zit zo: alleen maar als je je een beetje normaal gedraagt en niet steeds ons plezier bederft! We hebben er allemaal genoeg van! Vooruit Elsie, kun je nou niet verstandig zijn en één van óns zijn? We vinden het echt vervelend dat je altijd zo bent, maar we zullen er niet meer over praten als je nu normaal doet. ”

„Nou, dat is erg aardig van je, je bent veel te goed voor me, ” zei Elsie sarcastisch. „De grote Carlotta is wel erg vriendelijk en genadig! En ik moet zeker erg dankbaar zijn voor de grote eer? ”

„Doe niet zo idoot, ” zei Carlotta, niet erg op haar gemak.

„Dat doe ik niet, ” zei Elsie. Ze praatte nu niet meer gewoon, ze snauwde Carlotta toe. „Ik zeg alleen maar: Hartelijk bedankt, maar ik kom niet naar dat beroemde feestje van je! Waar haal je de brutaliteit vandaan! Wees een grote meid, dan mag je op mijn feestje komen! Nee, bedankt! Ik wil niet eens meer, zelfs al smeekten jullie me! En jullie gaan het ’s nachts houden, hè? Nou, laat Anna maar uitkijken, want als het aan mij ligt, dan is ze niet lang meer jullie klassevertegenwoordigster! ”

„Wat ben je toch een slang, Elsie, ” zei Carlotta vol verachting. „Nou, als ie niet wilt komen, mij best, ik zal toch wel plezier hebben. ”

„Nou en of, het zal best gezellig worden als jij niet komt, ” zeiden opeens een paar meisjes. Ze hadden vol verontwaar-

diging naar Elsie geluisterd. „Blijf jij maar weg hoor Elsie, we hebben jou helemaal niet nodig. ”

Elsie boog zich weer over haar boek heen, haar lippen stijf samen geknepen. Ze was zo graag ook naar het feestje gegaan, maar ze was te dom en te trots om nu toe te geven. Ze broeide op een manier om het feestje in de war te schoppen I

„Als ik nou wist waar het gehouden werd, dan kon ik juffrouw Jenks waarschuwen, ” dacht ze bij zichzelf. „Maar juffrouw Jenks houdt niet van klikken, dus ik zal een anonieme brief moeten schrijven, maar hoe moet ik dat inpikken? ”

Maar de anderen hielden zorgvuldig geheim waar het feestje gehouden zou worden. Ze waren ervan overtuigd dat Elsie zou proberen de boel in het honderd te sturen. Ze hadden besloten het feestje in de conversatiezaal te houden. Als ze de gordijnen dichttrokken en de deur op slot deden, waren ze tamelijk veilig. Bovendien was de conversatiezaal een behoorlijk eind van de kamers van de leraressen en dicht bij hun eigen slaapzaal.

Ze spraken er opgewonden over wanneer Elsie niet in de buurt was. Zodra Elsie verscheen hielden ze hun mond. En niemand was zo dom, zelfs Alison niet, om zich iets uit de mond te laten vallen.

Carlotta was naar de winkel in het dorp geweest en had alles besteld wat ze nodig had. De taart was heel groot en er stonden vijftien kaarsjes op. Verder had ze nog een grote doos met flessen limonade gehaald.

„Wat zalig hè, ” zei Myra blij. „Ik ben toch zo blij dat ik niet weggegaan ben! Wat zou dat stom geweest zijn, zeg. ”

„Nou joh, ik vind het reuze dat je er bent, ” zei Gladys har-telijk. Ze was nu niet meer de kleine ‘Treurwilg’. Ze lachte en praatte net zo hard en druk als een ander en ze had echt

plezier in haar leven. Ze was nu dikke vriendinnen met Myra en de twee waren onafscheidelijk. Clarence House had een grote verandering in hun leven gebracht!

„Laten we maar liever niets warms eten, ” zei Pat. „Dat gaat zo ruiken! Ik herinner me dat we eens een keer midden in de nacht worstjes gebraden hebben, maar dat stonk door de hele school! We kunnen beter alleen koude dingen nemen! ”

Het was zo leuk en zo spannend om alles klaar te maken voor het grote feest! Carlotta’s verjaardag kwam steeds dichterbij. De taart werd gehaald en nu was alles klaar: het feest kon nu gehouden worden!

Carlotta's feestje.

De meisjes zaten in de conversatiezaal, de dag voor Car-lotta’s verjaardag. Alison keek vlug de kamer rond - Elsie was er niet.

„Hoe laat is het feest morgen? ” vroeg ze.

„Om middernacht, ” antwoordde Carlotta.

„Precies middernacht? ” vroeg Alison. „O wat enig. Juffrouw Quentin noemde dat ‘het spookachtig middernachtelijk uur’, en dat vond ik toch zo... ”

„Jij zou zeker het liefst juffrouw Quentin ook willen uitnodigen hè? ” vroeg Ann, terwijl ze Alison plagend aan haar lange blonde haar trok. „Ik zie haar al zitten hier, in haar peignoir, haar haar in krulspelden en haar gezicht helemaal vet van de schoonheidscrème. ”

„Dat is helemaal niet waar, ” zei Alison, en ze trok een pruillip. „Ze heeft helemaal geen krulspelden nodig, haar haar krult van naturel Waarom doe jij toch altijd zo onvriendelijk? Ik weet zeker, dat ze het enig zou vinden om te komen! ”

„Nou, maar wij niet, ” zei Pat, die de nogal aanstellerige lerares niet kon uitstaan. „Ik word misselijk als ik jou zo zie dwepen met dat vervelende mens. Ze is helemaal niet zo fantastisch als jij wel denkt. Het was echt gemeen dat zij met de eer ging strijken, toen Gladys zo prachtig gespeeld had op de uitvoering. ”

„Wat bedoel je? ” vroeg Alison verontwaardigd.

„Nou Alison, weet je nog wel, dat Gladys zo’n briljante vertolking gaf? ” begon Pat. „Aan het eind boog juffrouw Theobald zich over naar juffrouw Quentin en feliciteerde haar met Gladys’ succes. Ze zei dat ze er zeker van was dat zij haar opgeleid had en haar extra lessen gegeven had, omdat Gladys dat nooit helemaal alleen zo goed had kunnen doen! En die lieve juffrouw Quentin van jou zei niets, maar ze knikte en glimlachte en liet zich die lof heerlijk aanleunen - ze zei niet eens dat ze er niets van had geweten en dat ze Gladys zelfs nog nooit een beurt had gegeven! Dat vinden we allemaal er gemeen. ”

„Ik geloof het niet! ” riep Alison vurig. Ze wilde haar geliefde juffrouw Quentin maar al te graag verdedigen!

„Nou, Pam Boardman zat daar vlakbij en ze kon alles horen. Ze heeft het ons later verteld, ” zei Pat. „Dus hou nou maar op met je gedweep met die lieve juffrouw Quentin, want wij vinden haar waardeloos. ”

Alison staarde diep gekwetst voor zich uit. Ze kon het nog maar half geloven en verdacht de meisjes ervan, dat ze overdreven hadden. Ze veranderde het onderwerp van gesprek. „Dus morgennacht, om precies twaalf uur, ” zei ze. „Enig. ”

„Ik heb een wekkertje, ” zei Carlotta, „dat zetten we dan om precies twaalf uur. En iemand uit de andere slaapzaal moet het dan maar onder zijn kussen leggen, want als we dat in de onze doen, hoort Elsie het vast. We moeten er zeker van zijn dat ze de tijd niet weet. ”

„Best, precies om middernacht dus, ” zei Doris met haar heldere duidelijke stem.

De deur ging open en Hilary kwam binnen. Ze was naar de bibliotheek geweest. Ze keek naar de anderen.

„Ik hoop dat jullie niets belangrijks gezegd hebben nou net, ” zei ze, „want Elsie stond aan de deur te luisteren. ”

De anderen keken haar verschrikt aan. „En we hadden het net over het feest, ” zei Carlotta. „Hè bah, wat is dat nou vervelend. ”

„Ze heeft vast alles gehoord, " zei Pat. „Nu weet ze wan neer het is en misschien ook wel waar. Nu gaat ze vast alles bederven. ”

„Dan moeten we haar voor zijn, ” zei Carlotta. „Hil, kijk eens of de kust veilig is. ”

Hilary liep naar de deur. De gang was leeg en er was geen spoor van Elsie te bekennen.

„Nou, luister goed! We houden het feest vannacht, ” zei Carlotta. „Elsie denkt nu dat het morgen is en ze gaat vast naar juffrouw Jenks om het te verraden. En als we dan allemaal rustig liggen te slapen staat Elsie voor gek. ”

„O ja, goed idee zegl” zei iedereen en zo werd dus besloten het feest die nacht te houden.

„We moeten wel oppassen dat Elsie ons niet hoort, anders heeft ze het nog doorl” zei Bobby.

„Nou, ze slaapt gelukkig nogal vast, dus dat zal wel meevallen, " zei Carlotta.

Elsie had er geen idee van dat het ogenblik van het feestje al zo dichtbij was! Ze dacht er over na hoe ze het feestje kon bederven zonder dat iemand doorhad dat zij het geweest was.

Zou ze het gewoon aan juffrouw Jenks vertellen? Maar juffrouw Jenks hield niet van klikspanen. Zou ze een anoniem briefje aan juffrouw Jenks schrijven? Maar juffrouw Jenks had pas nog gezegd hoe laf dat was, dus misschien zou zij het zonder meer in de kachel gooien, zonder het zelfs te lezen.

Maar eindelijk had zij de oplossing gevonden. Ze zou wachten totdat ze allemaal de kamer uit waren, en dan zou ze naar juffrouw Jenks gaan en zeggen dat iedereen gekidnapt wasl Ja, dat was een goed idee! Ze zou zeggen dat ze wakker geworden was en dat iedereen weg was en dat ze toen bang geworden was! Per slot van rekening was er vorig jaar ook een meisje gekidnapt: Sadie! Dus dat was helemaal zo’n gek idee niet!

Juffrouw Jenks zou niet boos kunnen worden en de meisjes zouden nooit te weten komen, wie hen verraden had, want juffrouw Jenks was gewoon voorbij gekomen.

De tweede klas bewaarde het geheim heel goed. Carlotta en Bobby hielden Elsie zelfs nog erger voor de gek, want ze spraken fluisterend, maar toch zo dat Elsie het nog net kon horen, over het feestje, dat morgenavond gehouden zou worden. Elsie luisterde met een boosaardig lachje. De tweede klas zou nog een nare verrassing krijgen, daar was ze zeker van!

Die avond gaf Carlotta haar wekkertje aan Kathleen, die in de andere slaapzaal sliep. „Leg het onder je kussen, ” zei ze, „en maak de anderen wakker. Als jullie klaar zijn moeten jullie ons komen roepen. Maar zachtjes hoor, laat Elsie niets merken. ”

Kathleen legde het wekkertje onder haar kussen en ging met een gerust hart slapen. Elsie sliep vast, en af en toe snurkte ze een beetje. Ze lag diep onder haar dekens gekropen, want het was zó koud!

Om middernacht sliep iedereen nog vast. Kathleen werd met een schok wakker toen het wekkertje afliep. Zo zacht mogelijk kroop ze uit bed en waarschuwde de anderen.

„Opstaan jongens, het is twaalf uur! ”

Iedereen zat meteen recht overeind. Pantoffels en kamerjassen werden in het donker opgezocht en hier en daar klonk een onderdrukt geproest.

„Ik kan mijn pantoffels niet vinden. ”

„De ceintuur van mijn ochtendjas zit in de knoop. ”

„St! ” waarschuwde Kathleen, „stil toch, straks hoort Elsie ons nog. ”

Ze sloop naar de andere slaapzaal en maakte Carlotta wakker. Carlotta zat meteen rechtop in bed. Haar verjaars-partijtjel

Op haar tenen sloop ze naar de andere bedden en maakte iedereen wakker behalve Elsie. Maar op die slaapzaal werd niet gegiecheld en gefluisterd! Elk meisje deed zo stil mogelijk haar pantoffels en kamerjas aan en ging naar buiten. Carlotta deed de deur achter zich dicht en draaide toen de sleutel om: mocht Elsie toch wakker worden dan kon ze toch in elk geval geen alarm slaan.

Iedereen ging naar de conversatiezaal. De deur werd op slot gedaan en er werden kussens voor de kieren van de deur gelegd, zodat er geen licht naar buiten kon schijnen. Toen pas deden ze het licht aan.

„Elsie snurkte toen wij opstonden, ” giechelde Carlotta. „Kom op jongens, laten we maar eens beginnen met de maaltijd. ”

Alles werd uit de schuilplaatsen gehaald: al het snoepgoed van de planken, de borden en glazen uit de kasten en alle meisjes zochten een gezellig plaatsje uit. De heerlijke grote taart kwam op een grote schotel te staan en iedereen keek er vol bewondering naar!

Carlotta pakte een blikopener en begon de blikken open te maken. De meisjes hielden hun bord bij en alles werd eerlijk verdeeld. De heerlijkste dingen die je je maar kan voorstellen!

De flesjes werden opengemaakt en de meisjes toastten: „Op Elsie, die nog heerlijk ligt te slapen! Op ons Doornroosje! ”

De tweede klas bakt een poets.

En de meisjes genoten die nacht! Na een tijdje verloren ze alle voorzichtigheid uit het oog en ze begonnen gewoon hardop te praten. Maar het gaf eigenlijk niet: er was niemand die het kon horen. De leraressen waren toch te ver weg. Ze moesten overal om lachen en toen Doris met lege limonade-flesjes begon te jongleren gierden ze het uit. Ze aten alles op. Carlotta at zelfs sardientjes met ananas en ze beweerde dat het heerlijk was. Toen wilde natuurlijk iedereen het proberen. Alison beweerde dat ze er misselijk van werd, maar de anderen lachten haar uit. Alison was zo kinderachtig: die vond zelfs oesters gedoopt in limonade niet lekker! Kun je nagaan!

De grote taart was het laatst aan de beurt. Iedereen had zoveel gegeten dat het er haast niet meer inging, maar met een beetje moeite lukte het toch! De kaarsjes hadden ze meteen in het begin aangestoken en die waren al opgebrand.

„Nog vele jaren Carlotta, ” zei Pat en ze hief haar glas cola naar Carlotta op.

„Dank je wel, ” zei Carlotta en haar donkere gezicht straalde. Wanneer ze om zich heen keek zag ze enkel gelukkige en tevreden gezichten. Het was prettig om andere mensen blij te maken. Ze zou het aan haar grootmoeder vertellen, nam ze zich voor.

„Hartelijk gefeliciteerd, ” zeiden de anderen nu ook. Ze begonnen te zingen: ‘Er is er een jarig’ en Carlotta moest in het midden op een stoel gaan staan.

Carlotta sneed nog een plak taart voor iedereen af. Er was nog een stuk over, groot genoeg voor twee dikke plakken.

„Er zijn nog twee stukken over, ” zei Carlotta, „aan wie zullen we die geven? ”

„Eén voor juffrouw Jenks, ” zei Pat. „Ze hoeft toch niet te weten dat het een nachtfeest geweest is! ”

„En één voor juffrouw Quentin, ” zei Alison vlug.

„Doe niet zo mal, ” zei Carlotta, „je denkt toch zeker niet dat ik mijn taart verspil door hem aan dat rare mens te geven? Ik zou hem nog eerder aan Elsie geven. ”

„Nou, waarom niet? ” vroeg Anna. „Laten we maar wat vurige kolen op haar hoofd stapelen - zo noem je het toch? -wat zal dat een schok voor haar zijn als ze begrijpt dat we toch een feest gehad hebben, zonder dat zij het gemerkt heeft! ” „Laten we hem dan pas overmorgen geven, ” zei Carlotta grinnikend, „dan loopt ze er tenminste eerst nog in! Dan gaat ze proberen om morgenavond ons plezier te bederven en de volgende dag geven we haar een stuk taart om te laten zien dat we het toch gevierd hebben. ”

Iedereen was het daarmee eens. Niet omdat ze een cadeautje aan Elsie wilden geven - dat wilden ze eigenlijk helemaal niet - maar omdat Elsie raar op haar neus zou kijken! ”

„Zo, dus eentje voor juffrouw Jenks en eentje voor de lieve Elsie, ” zei Carlotta, terwijl ze de twee stukken in een doos deed. „Is er nog wat te eten over? ”

Maar dat was er niet en ook heel weinig te drinken. „Maar goed ook, ” zei Anna, „ik zou geen hap meer opkunnen! ”

„Dat valt me tegen, Anna, ” zei Pat met een lach, en ze keek naar het dikke meisje. „Ik dacht dat jij wel door kon gaan tot het ontbijt. ”

„Doe niet zo brutaal tegen je klassevertegenwoordigster, ” zei Anna lui. Niets bracht haar ooit uit haar humeur. „Car-lotta, we kunnen nu maar beter opruimen en dan teruggaan, we zijn hier al zo lang geweest! ”

„Wat jammer, ” zei Alison met een zucht. Opruimen vond ze een vervelend karweitje. De meisjes gingen meteen aan de slag. Ze stapelden de bordjes netjes op en zetten ze zolang in een kast. De volgende dag zouden ze ze wel afwassen en op hun plaats terugzetten.

Ze veegden alle kruimels op en deden de lege flessen in een doos, die ze in een kast op de gang zetten. Ze keken om zich heen; alles was keurig opgeruimd en nergens was aan te zien dat hier zojuist een nachtfeest gevierd was!

Ze slopen weer terug naar de slaapzalen en het eerste geluid dat hen begroette was het gesnurk van Elsie!

„Goed zo, ” dacht Carlotta, terwijl ze diep onder de dekens kroop. „Alles is goed gegaan! O, ik wou dat het al overmorgen was, wat zal ik lachen! ”

De volgende morgen waren de tweedeklassers erg moe. Ze konden hun ogen haast niet openhouden en allemaal waren ze een beetje misselijk.

„Maar dat was het best waard, ” vond Pat, „waar of niet? ”

En daar waren ze het allemaal mee eens.

Niemand had zin om naar Matrone te gaan, want die zou hen vast één of ander vies drankje geven en dat was ook de bedoeling niet.

Elsie vermoedde geen ogenblik dat het nachtfeest al gehouden was. Iedereen paste wel op om daarover in haar tegenwoordigheid te praten. En de conversatiezaal was zo goed opgeruimd dat er geen kruimeltje te vinden was.

Elsie keek naar de anderen, toen ze aan hun aardrijkskunde zaten te werken.

„Jullie kunnen nou wel denken dat jullie een feestje gaan houden vannacht, ” dacht ze bij zichzelf, „maar daar komt lekker niets van in! Juffrouw Jenks zal komen en het voor jullie bederven. Net goed - dan hadden jullie maar niet zo gemeen tegen me moeten zijn. ”

Na het ontbijt werden Alison en Kathleen naar Matrone gestuurd, omdat ze helemaal niets gegeten hadden. Matrone bekeek hen met toegeknepen ogen en ze lachte een beetje.

„Mmmmm, ” zei ze nadenkend, „is er soms iemand jarig vandaag? ”

„Ja, Carlotta, ” zei Kathleen.

„Nou, dan weet ik wel waar jullie aan lijden, ” lachte Matrone, „aan de middernachtsfeest-ziekte! Heb ik gelijk of niet? ”

Ze ging naar de kast en haalde er een afschuwelijk drankje uit!

Die avond was de stemming op de slaapzaal nog meer opgewonden en gespannen dan de vorige avond. De meisjes grinnikten steeds tegen elkaar, gayen elkaar knipoogjes en begonnen opgewonden te fluisteren. Elsie trok zich nergens iets van aan. Zij was er zeker van dat zij het laatst zou lachen!

De meisjes hadden een plan gemaakt. „We staan allemaal weer om twaalf uur op en gaan naar de gang, ” had Bobby gezegd. „We zorgen dat Elsie wakker wordt en we moeten zoveel mogelijk lawaai maken, zonder dat het opvalt. Zodra we weg zijn, holt Elsie natuurlijk naar juffrouw Jenks of juffrouw Theebald. Dan kruipen wij allemaal weer in bed en doen

net alsof we slapen. En als Juffrouw Jenks dan terugkomt, liggen we allemaal in bed en wat staat Elsie dan voor gek! ”

Dat had iedereen een geweldig goed plan gevonden! Car-lotta zette de wekker weer op twaalf uur, maar dit keer legde ze hem onder haar eigen kussen. Ze wilde er zeker van zijn dat Elsie wakker zou worden. Het wekkertje ging om twaalf uur af. Carlotta ging rechtovereind in bed zitten. Ze grinnikte bij zichzelf.

Ze stapte haar bed uit en begon de andere meisjes wakker te maken. Daarbij ging het nogal luidruchtig toe. Elsie werd ook wakker, maar ze bleef doodstil liggen. Pas toen alle meisjes de kamer uit waren, stond zij ook op en sloop naar de deur.

Ze hoorde niets, de meisjes waren blijkbaar al weg! Vlug deed ze haar kamerjas en pantoffels aan.

„De mispunten! Plezier maken zonder mij! ” mompelde ze boos, zonder eraan te denken dat de meisjes haar de kans hadden gegeven om mee te doen! „Zo, nou ga ik juffrouw Jenks wakker maken en ik doe net alsof ik erg ongerust ben! ”

Ze sloop de slaapzaal uit. Carlotta, die op wacht stond, zag haar gaan. Ze ging de andere kant op, naar de kamer van juffrouw Jenks.

„Ze is weg! ” fluisterde Carlotta tegen de andere tweedeklassers. „Vlug terug in bed, jongens! Juffrouw Jenks kan zo hier zijn. Wat zal ze wel zeggen als ze ziet dat we allemaal veilig en wel in bed liggen! ”

De meisjes doken vlug weer in bed en daar lagen ze zich te verkneukelen, als ze aan Elsies gezicht dachten. Wat zou die een grote ogen opzetten!

Elsie klopte ondertussen op juffrouw Jenks’ deur. Er kwam geen antwoord. Ze klopte nog wat harder. Het bed

kraakte en juffrouw Jenks zei met een slaperige stem: „Wie is daar? Wat is er aan de hand? ”

Elsie deed de deur open en ging naar binnen. Juffrouw Jenks knipte het lampje naast haar bed aan. Ze zag Elsie, die inderdaad erg bang keek.

„Is iemand ziek? ” vroeg ze en met één sprong was ze uit bed en trok haar kamerjas aan. „Vooruit, zeg het vlug. ”

„O, juffrouw, ik ben toch zo bang, ” stamelde Elsie en ze keek zo bang dat juffrouw Jenks een naar gevoel in haar maag kreeg. „Alle meisjes uit mijn slaapzaal zijn verdwenen - allemaal! O, juffrouw, wat denkt U? Zouden ze soms gekidnapt zijn? Ik ben zo bang! ”

Juffrouw Jenks snoof. Ze kon prachtig snuiven en Doris deed het vaak na, tot groot plezier van de andere meisjes.

„Elsie! Doe niet zo achterlijk! Zeven of acht meisjes kunnen toch zo maar niet gekidnapt worden zonder dat jij het merkt! Gebruik je gezonde verstand toch eens. ”

„Maar juffrouw, ze zijn er echt niet, ” zei Elsie met grote, onschuldige ogen. „Waar kunnen ze nou zijn? ”

„Het was toch Carlotta’s verjaardag vandaag? ” vroeg juffrouw Jenks. „Ik vermoed dat ze een feestje hebben. Net iets voor jou om het zo in de war te sturen !”

„O juffrouw! Daar had ik helemaal niet aangedacht! Eerlijk nietl” riep Elsie uit met groot vertoon van verontwaardiging. „Nee, zolang ze niet gekidnapt zijn. ”

„Elsie, wat ben jij toch een bijzonder kind, ” zei juffrouw Jenks en ze keek naar Elsie alsof het één of ander vies insect was. „Nou, kom maar mee. Ik ben bang dat ik dit wel zal moeten onderzoeken - maar jij gaat met me mee. Dan kan de tweede klas zien wie de boel voor hen bedorven heeft. ” Dat was helemaal Elsies bedoeling niet! Maar er zat niets anders op. Ze moest wel meegaan! Ze gingen naar de slaapzaal waar Elsie sliep. De meisjes hoorden hen komen, en ze kropen nog dieper onder de dekens. Hier en daar werd onderdrukt gegiechel gehoord. Maar toen juffrouw Jenks de deur opendeed, giechelde er niemand meer. Het enige geluid kwam uit Doris’ richting, die een prachtig gesnurk liet horen - net echt! Juffrouw Jenks hoorde dat gesnurk en ze deed het licht aan.

Ze keek verbaasd naar de bedden, die allemaal gevuld waren - behalve dat van Elsie natuurlijk! Doris, gaf nog een grappig geluid en draaide zich toen om in haar bed terwijl ze zachtjes kreunde. Juffrouw Jenks keek naar haar en ze kon een glimlach nauwelijks bedwingen. Het leek ook zo echt! En toch wist ze best dat Doris wakker was.

Elsie staarde ontzet naar de bedden. Ze kon het nog niet begrijpen. Ze was niet langer dan een paar minuten weggeweest, het feest kon toch nog niet afgelopen zijn?

„Nou Elsie, ’’ zei juffrouw Jenks, die geen moeite deed om te fluisteren, want ze was ervan overtuigd dat de hele klas wakker was, „ik geloof dat je je vergist hebt. Je hebt voor niets alarm geslagen. Je moet morgenochtend maar eens even bij me komen. Ik vind het niet erg prettig om uit mijn bed gesleept te worden, met één of ander onwaarschijnlijk verhaaltje dat iedereen gekidnapt is, om dan tot de ontdekking te komen dat jij het enige meisje bent dat uit bed is. Dat geeft toch wel te denken, vind je ook niet, Elsie? ”

En met een vernietigende blik draaide juffrouw Jenks zich om, deed het licht uit en ging weg. Elsie kroop zonder een woord te zeggen in bed. Zodra juffrouw Jenks weg was, begon de rest van de meisjes te giechelen en te fluisteren. Niemand zei iets tegen Elsie, die in bed lag te huilen. Laat ze zelf maar ontdekken wat er gebeurd is, als ze tenminste zo slim was. Na een minuut of tien viel iedereen weer in slaap - behalve Elsie, die nog lang wakker lag en die zich zorgen maakte over wat er de volgende dag zou gebeuren.

Het eerste wat er de volgende dag gebeurde was grappig. Carlotta kwam naar haar toe en bood haar een stuk ver-jaarstaart op een schoteltje aan. „Je was er niet, dus hebben we een stukje voor je bewaard, ” zei ze met een ernstig gezicht.

Elsie was zo verbaasd, dat ze zei: „Dus jullie hebben toch een feestje gehad? Wanneer dan? ”

„O, toen we gekidnapt waren, ” zei Carlotta. „O, Elsie, het was zo spannend. Iemand kwam in het holst van de nacht en heeft ons allemaal gekidnapt. Maar we boden hem een stukje taart aan als losprijs en toen liet hij ons weer gaan. ”

„Je moet niet zo liegen, ” zei Elsie boos. Iedereen begon te lachen.

„Dat moet jij vooral zeggen! Liegen! En wie is er naar juffrouw Jenks gegaan om te zeggen dat wij gekidnapt waren? ”

Elsie draaide zich om. Ze wilde dat stuk taart niet. Ze had er al lang genoeg van, maar nu kon ze niet meer terug. En straks moest ze ook nog naar juffrouw Jenks...

Juffrouw Jenks zat in het lokaal schriften na te kijken. Op de tafel voor haar stond een groot stuk taart! Carlotta had het haar met een ondeugend gezicht aangeboden en juffrouw Jenks had het met een glimlach geaccepteerd.

Elsie keek ernaar en beet op haar lip. Juffrouw Jenks had een stuk verjaardagstaart aangenomen! Dat was gemeen!

„Elsie, het is helemaal mis met jou dit trimester, ” begon juffrouw Jenks. „Juffrouw Theobald en ik hadden gehoopt dat je als klassevertegenwoordigster wat meer verantwoordelijkheidsgevoel zou tonen, maar je hebt ons teleurgesteld. De meisjes accepteren je niet en in plaats van dat dit een waarschuwing voor je is, dat je je best doet om een beetje te veranderen, doe je zulke domme dingen als vannacht om de anderen dwars te zitten. Gelukkig waren ze je te slim af en daar ben ik blij om. Wat moeten we nou met jou aan? Ga je zo door de rest van dit trimester? Je ouders zullen niet erg blij zijn als ze je rapport zien. Of ga je nou eens laten zien dat je echt wel een beetje gezond verstand en een beetje moed hebt en ga je proberen je dwaze houding van gisteren goed tc maken? ”

Elsie luisterde zwijgend toe. Ze keek naar juffrouw Jenks’ ernstige gezicht en ze begreep dat dit haar laatste kans was. Er zat maar één ding op: toegeven dat ze ongelijk had en dat ze zou proberen het weer goed te maken.

„Ik zal niet meer zo dom doen, ” zei ze onwillig.

„Je gedrag was veel erger dan alleen maar dom, ” zei juffrouw Jenks. „Je bent boosaardig en onbetrouwbaar geweest, Elsie, en dat is moeilijk te vergeven. Maar wij zijn allemaal bereid om jou te vergeven en we zullen het je niet te moeilijk maken. Maar aan de andere kant zullen we het je ook niet te makkelijk maken, denk daar goed om. Je. moet nu maar eens tonen wat je waard bent. ”

„Ik ga niet mijn excuses aan de klas aanbieden, ” zei Elsie met een boos gezicht.

Juffrouw Jenks keek haar verachtelijk aan. „Mijn beste Elsie, ik heb je nu meer dan een jaar in mijn klas gehad -zoveel illusies heb ik niet eens meer over jou. Daar komt de klas. Ga mijn boeken even uit de leraarskamer halen en kijk alsjeblieft een beetje vrolijker. Dat gezicht van zeven dagen regen van jou gaat me de keel uithangen. ”

Elsie ging de boeken voor juffrouw Jenks halen, terwijl de tweede klas binnenkwam. Ze gingen meteen zitten, verbaasd dat hun lerares al in de klas op hen zat te wachten.

„Ik wil even een paar dingen tegen jullie zeggen, ” zei juffrouw Jenks „Ik heb net een gesprek met Elsie gehad en ze heeft me beloofd dat ze nu haar beste beentje voor gaat zetten. Het ging helemaal niet van harte en ze heeft ook gezegd dat ze in geen geval tegen jullie wil zeggen dat ze er spijt van heeft - ik denk ook dat ze helemaal geen spijt heeft - maar mocht ze werkelijk haar best doen om een beetje te veranderen, help haar dan en neem geen wraak. Per slot van rekening hebben jullie haar aardig te pakken genomen gisteren, waar of niet? ”

Dit onverwachte einde deed de meisjes glimlachen. Dus juffrouw Jenks raadde wat er gebeurd was - en het stuk verjaardagstaart stond nog op haar tafel!

„Ja hoor juffrouw, we zullen haar niet meer dwars zitten, ” zei Hilary met een glimlach. „Maar aan de andere kant kunt U toch niet van ons verwachten dat we haar met open armen ontvangen! ”

„Natuurlijk niet, ” antwoordde de lerares, „laat zijzelf maar de eerste stap doen! ”

Op dat moment kwam Elsie terug met de boeken, die ze aan juffrouw Jenks gaf. De lerares bedankje haar vriendelijk en toen de klas dat zag, besloten ze om het Elsie wat makkelijker te maken dan zij verdiende. Tenslotte - wat juffrouw Jenks kon, konden zij ook!

Een opwindende wedstrijd.

Het gewone schoolleven ging zijn gang: iedereen had het druk met de lessen en er werden hockeywedstrijden gespeeld. De hele school ging kijken om aan te moedigen.

De tweede klas was erg trots op Gladys. Anna had tegen juffrouw Willems gezegd dat Gladys misschien beter op een andere plaats dan in het doel kon staan en hoewel juffrouw Willems wel twijfelde of dat zo was, gaf ze toch toe.

„Ze is nooit erg actief geweest, ” zei ze, „maar we zullen het in elk geval eens proberen. Wie weet wat er nog in het kind steekt. ”

En zo werd Gladys tot haar grote vreugde in de voorhoede geplaatst en het bleek al gauw dat ze inderdaad een echte kei was. Ze was maar klein en tenger maar ze kon heel hard lopen en ze was heel handig.

„Mooi zo Gladys, wie had dat nou kunnen denken, ” zei juffrouw Willems, en Gladys kreeg een kleur van blijdschap. Ze zag er de laatste tijd erg gelukkig uit. Juffrouw Quentin nam heel veel notitie van haar tijdens de toneellessen en nu prees juffrouw Willems haar weer met hockey. Het leven zag er de laaste tijd heel wat zonniger uit! Ze schreef opgewekte brieven naar haar moeder, en hoewel ze geen ‘antwoord kreeg, wist ze toch dat het goed ging met haar, want ze had een brief van Myra’s moeder gekregen:

„Lieve Gladys,

Vandaag heb ik je moeder bezocht in het ziekenhuis. De zuster liet me zelfs een paar minuten bij haar, omdat ze zich vandaag heel goed voelde. Ik vertelde haar over jou en dat jij de beste vriendin van Myra was. Ze kon niet veel zeggen, maar ik kon zien hoe blij ze was over jouw succes op de uitvoering. Misschien kun je haar wel opzoeken in de vakantie. Het is misschien nog te vroeg om te zeggen of ze al vooruit gaat, maar ik heb goede hoop, kind. Zodra ik weer in de gelegenheid ben zal ik haar weer opzoeken.

Doe de hartelijke groeten aan Myra, en zeg maar dat ze jou niet te veel op je kop moet zitten!

Hartelijke groeten,

Mevrouw Jones. ”

Deze brief bewaarde Gladys als haar grootste schat en ze las hem steeds over, zodat ze hem op het laatst uit haar hoofd kende. Ze begon te hopen dat haar moeder echt beter zou worden. Ze wist dat als ze iets beter was, dat ze dan een zware operatie moest ondergaan en daar maakte ze zich grote zorgen over - maar toch was ze gelukkig, omdat het allemaal niet zo erg meer leek als in het begin.

Ondertussen waren er de hockeywedstrijden, die bijna al haar aandacht opeisten. De wedstrijd was tegen Christopher School en zou gehouden worden op het terrein van Clarence House. Belinda Towers had gezegd dat er één meisje uit de tweede klas gekozen zou worden. De eersteklassers waren nog niet goed genoeg.

Maar de tweede klas in zijn geheel speelde niet zo slecht

„Misschien wordt jij wel gekozen, Gladys. ” zei Myra plagend. Ze geloofde niet echt dat Gladys gekozen zou kunnen worden, want hoewel ze nu echt wel goed was, waren er een heleboel meisjes in de tweede die veel beter waren.

„Ik wou dat het waar was, ” zuchtte Gladys, „maar ik weet wel wie er gekozen zal worden - Hilary. Die is zo goed. ”

En inderdaad werd Hilary uitgekozen, want ze was verreweg de beste van de klas. Maar een paar dagen voor de wedstrijd werd Hilary ziek en ze moest naar bed. Onder hevige protesten, want ze wilde dolgraag de wedstrijd spelen. Maar Matrone had geen medelijden.

Belinda moest nu opnieuw een tweedeklasser kiezen. In gedachten verzonken las ze nog eens de lijst door. Gladys Hilman - ja, die was wel heel vlug en snel.

„Ze speelt wel goed, ” zei Belinda bij zichzelf. „Waarom zou ik haar niet eens proberen? ”

Tot haar grote verbazing zag Gladys dat haar naam op de lijst stond: zij was uitgekozen om mee te spelen in de hockeywedstrijd! Als enige tweedeklasser!

„O Gladys meid, wat fantastisch! ” zei Myra.

Gladys zelf kon het nog maar nauwelijks geloven. „Hoe kan dat nou? Er zijn er toch zoveel die beter zijn dan ik! O Myra, wat zal ik zenuwachtig zijn! ”

„Welnee meid, ” troostte Myra, „je zult het er vast fantastisch vanaf brengen! Je zult eens zien, we zijn vast allemaal heel trots op je. ”

Gladys kon zien dat Myra echt blij voor haar was, en ze voelde zich erg gelukkig: dat was zo fijn als je vrienden had - ze leefden echt met je mee.

De hele school kwam naar de wedstrijd kijken. De Christopher School-meisjes kwamen in een grote bus en de Clarence House-meisjes begonnen te juichen toen ze hen zagen.

De wedstrijd begon. Belinda was scheidsrechter, ze blies op haar fluitje en het spel begon! Marjorie Fenworthy kreeg de bal het eerst te pakken. Ze speelde hem handig naar Lucy Oriel, haar vriendin, die hem weer naar Gladys speelde. Gladys schoot de bal weer terug naar Lucy, die een doelpunt probeerde te maken. Maar dat lukte jammer genoeg niet. Nog niet!

De twee teams waren tegen elkaar opgewassen. Misschien waren de Clarencemeisjes iets vlugger en handiger, maar Christopher School had een hele goede doelkeeper.

Christopher School maakte het eerste doelpunt, en hoewel heel Clarence House hartelijk klapte en hen toejuichte, waren ze toch bezorgd. Het zou een moeilijkere wedstrijd worden dan ze voorzien hadden. Natuurlijk zaten er wel een paar goede in het team: Marjorie en Lucy waren fantastisch goed! maar aan de andere kant had je ook Gladys Hilman, die nog moest bewijzen wat ze waard was. Ze was zo klein en schuw, niemand kon eigenlijk geloven dat ze echt zo goed was.

Maar al gauw dacht iedereen daar anders overl Gladys was zo vlug en zo handig dat de Christophermeisjes bij haar geen schijn van kans hadden! Ze maakte twee doelpunten, en daarmee had ze de eer van haar school gered! Marjorie maakte ook nog een doelpunt, en daarna Christopher School weer één, maar ze konden de achterstand toch niet meer inhalen en zo had Clarence House gewonnen met 3-2! Gladys was natuurlijk de held van de dag! Marjorie ook wel, maar niemand had iets anders van haar verwacht! En Gladys’ succes kwam zo onverwacht.

Clarence House bood de Christopher-meisjes thee aan en er werd natuurlijk over niets anders dan over de wedstrijd en over Gladys gesproken!

Alison en juffrouw Quentin.

De dagen vlogen voorbij. De meisjes spraken al over de kerstvakantie en wat ze allemaal gingen doen in die tijd. Gladys zat er altijd maar stilletjes bij als de meisjes het over de vakantie hadden.

„Denk je dat je moeder met Kerstmis weer uit het ziekenhuis komt? ” vroeg Myra. „Kun je met de vakantie naar huis gaan? ”

„Nee, ik moet in de vakantie op school blijven, ” zei Gladys met een bedroefd gezichtje. „Maar het geeft niet hoor, Matrone is er dan ook nog en twee meisjes uit de derde klas: hun ouders zijn in India. Maar het zal wel een beetje eenzaam zijn zonder jou, Myra. ”

„Arme Gladys, wat zou ik het afschuwelijk vinden als ik moest blijven! ” zei Myra vol medeleven. „Nu is het anders, nu is iedereen die je kent, hier. Maar dan ben je helemaal alleen met twee meisjes die je niet kent. ”

„Mammie moet geopereerd worden, ” zei Gladys, „dus voorlopig kan ze het ziekenhuis nog niet uit. Ik vind het niet zo erg om op school te blijven - als Mammie maar weer beter wordt! ”

Mevrouw Jones had aan Myra geschreven dat ze Gladys' moeder bezocht had. Maar Myra had niets tegen Gladys mogen zeggen, want mevrouw Hilman was erg achteruitgegaan.

„Ik maak me erge zorgen om Gladys' moeder, ” schreef ze. „Ze moet al gauw geopereerd worden - maar ze is nog zo zwak. Probeer Gladys zoveel mogelijk te helpen, Myra, want ze heeft je steun nu hard nodig. ”

Myra had natuurlijk niets tegen Gladys gezegd, maar ze maakte zich wel erge zorgen. Ze deed haar best zo hartelijk en vriendelijk mogelijk tegen Gladys te zijn en voor het eerst dacht ze eens aan anderen. Dat maakte haar een veel liever, zachter meisje.

Gladys had het heerlijk gevonden, dat ze haar moeder alles over de wedstrijd had kunnen vertellen. Wat zou haar moeder trots op haar zijn!

„Ik zal ook aan je moeder schrijven, ” beloofde Myra, die niet genoeg voor haar vriendin kon doen.

„O Myra, wat aardig van je, ” zei Gladys blij. „Na de uitvoering heb je ook al aan moeder geschreven en ik wil wedden dat je vreselijk overdreven hebt! Wat zal mammie blij zijn! Weet je nog hoe dom ik me gedragen heb, in het begin? Ik liep de hele dag maar te klagen en te huilen en ik had nergens belangstelling voor. Wat moet je een hekel aan me gehad hebben! ”

„Ja, ik vond je een vervelend kind, ” gaf Myra eerlijk toe. „Maar ik geloof ook niet dat jij erg op mij gesteld was! ”

Niet alleen in hockey was Gladys nu goed, tijdens de toneellessen blonk ze ook uit. Juffrouw Quentin, die werkelijk erg verbaasd geweest was over Gladys’ optreden op de uitvoering, maakte nu veel werk van haar. Alison vond dat helemaal niet leuk. Ze was erg jaloers en er waren dagen, dat ze helemaal niet tegen Gladys sprak.

Het toneelstuk zou aan het eind van bet trimester opgevoerd worden. Juffrouw Quentin had eerst Alison, Doris , Carlotta en tenslotte Gladys de vrouwelijke hoofdrol laten spelen. Alison zag er het leukste uit, ze kende de tekst het beste en ze had haar rol eindeloos gerepeteerd. Maar Gladys kon het beste acteren.

Juffrouw Quentin had Alison de hoofdrol al zo half en half beloofd. Ze had het niet met zoveel woorden gezegd, maar de hele klas had het zo begrepen en iedereen rekende erop. Ze vonden dat heel natuurlijk, want het meisje had echt heel hard gewerkt om de moeilijke rol in haar hoofd te krijgen.

Alison gedroeg zich echt erg dwaas tegenover juffrouw Quentin. Ze stond vaak te wachten op de gang, als ze wist dat de lerares langs moest komen en ze hoopte dan dat zij tegen haar zou glimlachen, of een praatje zou maken. In de klas hing zij aan haar lippen. Het was zelfs nog erger dan haar adoratie voor Sadie het vorige jaar, want Sadie had tenminste nog een beetje gezond verstand gehad en af en toe had zij Alison uitgelachen. Maar juffrouw Quentin accepteerde Alisons houding zonder een woord van commentaar en dat maakte dat Alison haar nog veel vuriger aanbad.

Toen boorde Alison een nieuwtje dat een grote schok voor haar was; juffrouw Quentin zou het volgende trimester niet meer terugkomen!

„Weet je het heel zeker? ” vroeg Alison met grote ogen aan Hilary, die het vertelde.

„ja, ze gaat nu aan het toneel, ze heeft een aanbieding gekregen van een toneelgezelschap in Londen. Ik hoorde dat ze het aan juffrouw Theobald vertelde. Ik denk dat ze maar voor één trimester aangesteld was, we hebben nog nooit eerder echte toneellessen gehad. Ik denk dat juffrouw Theobald eens een nieuw idee wilde proberen. " Hilary keek naar Alison, die tranen in haar ogen had gekregen. „O, meid, kop op! Het is niet het einde van de wereld! Maak je maar geen zorgen, volgend trimester vind je wel iemand anders om mee te dwepen I”

Het was echt een grote slag voor Alison. Ze had zich al voorgesteld dat ze jaren achter elkaar bij juffrouw Quentin in de klas zou zitten, dat ze steeds de hoofdrollen in alle stukken zou spelen. En nu dit! Ze begon hard te huilen.

„Wat is er met Alison aan de hand? ” vroeg Pat, die net de kamer inkwam.

„Ze treurt omdat haar geliefde juffrouw Quentin weggaat, ” zei Janet.

Ann zei: „Alison, gedraag je toch niet zo idioot! Je weet best dat we aan juffrouw Quentin heus niet zo veel verliezen! Denk er eens aan hoe ze zich heeft gedragen op de toneelavond, toen zij alle eer opstreek voor Gladys! ”

Maar Alison begon nog harder te huilen. „Dat heb ik nooit geloofd! ” riep ze uit. „Jullie kennen haar niet zo goed als ik! Ze is de liefste en zachtste en eerlijkste mens die ik ooit ontmoet heb. Ik heb nog nooit iemand als zij gezien. ”

„Ik ook niet, gelukkig niet, ” zei Pat. „Alison, waarom kies jij altijd de verkeerde mensen uit om mee te dwepen? Sadie Green was ook al zo’n leeghoofd, maar ze had tenminste nog gevoel voor humor, iets wat juffrouw Quentin mist. ”

Maar Alison luisterde niet meer. Ze holde snikkend de kamer uit en wilde met niemand meer praten.

„Het is jammer dat ze niet inziet hoe dwaas juffrouw Quentin eigenlijk is, ” zei Hilary. „En hoe ontoerekenbaar! Ik wil wedden dat ze helemaal niets om Alison geeft en haar achter haar rug nog uitlacht ook! ”

Alison, die nog maar nauwelijks kon geloven dat juffrouw Quentin echt zou weggaan, besloot naar de leraarskamer te gaan en daar op de lerares te wachten. Dan zou ze haar vertellen hoe vreselijk ze het vond.

Ze ging in de garderobe naast de leraarskamer staan en deed alsof ze iets zocht. Ze kon juffrouw Quentins stem horen achter de gesloten deur en ook die van Mam’zelle, maar ze kon niet horen wat er gezegd werd.

Toen ging de deur open en er kwam iemand naar buiten. Het was juffrouw Lewis, de geschiedenislerares. „Laat de deur maar open! ” riep Mam’zelle. „Het is hier zo heet. ”

Dus liet juffrouw Lewis de deur open en ging naar de bibliotheek. Ze kwam vlak langs Alison, maar ze zag haar niet. Alison stond te wachten met kloppend hart. Nu zou het niet lang meer duren of juffrouw Quentin zou ook naar buiten komen.

De leraressen zaten te praten. Sommigen hadden heldere, duidelijke stemmen en Alison kon duidelijk horen wat ze zeiden. Maar ze lette er niet op, want het was niet haar bedoeling om voor luistervink te spelen. Maar opeens hoorde ze haar eigen naam noemen - nog wel door juffrouw Quentin zelf! Alison stond opeens stokstijf en ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Ging juffrouw Quentin haar prijzen waar alle andere leraressen bij waren? Net iets voor haar om nu iets aardigs te zeggen!

„Alison O’Sullivan zal wel de schok van haar leven krijgen, ” zei juffrouw Quentin. „Dat dwaze kind denkt dat ze goed genoeg is om de hoofdrol te spelen in het toneelstuk dat de tweede klas gaat opvoeren! Ze heeft zich vreselijk uitgesloofd om die rol goed te leren. Net goed als ze merkt dat ze hem niet krijgt. ”

„Wie krijgt die rol dan wel? ” vroeg juffrouw Jenks.

„Gladys Hilman, ” zei juffrouw Quentin prompt. „Van dat meisje heb ik altijd al veel verwacht. Ze is drie keer zo goed als de anderen. ”

„Ik wou dat Alison voor mij net zo hard werkte als voor jou, ” klonk nu Mam’zelles stem. „Haar Frans is echt abomi-nable. Maar ze werkt erg hard voor Uw lessen, juffrouw Quentin. ”

„O ja, ze aanbidt me gewoon, ” zei juffrouw Quentin. „Ik krijg haar type altijd wel aan het werk. Ze doet alles voor een een vriendelijk woord of een glimlach van mij - net een hondje. Maar geef mij maar iemand als Carlotta - daar zit tenminste pit in! Alison verveelt me verschrikkelijk met haar ademloze bewondering. Het zal een grote schok voor haar als ze ontdekt dat Gladys de hoofdrol krijgt en niet zij. Dat zal haar goed doen. ”

„Daar ben ik nog niet zo zeker van, " zei juffrouw Jenks met haar koele heldere stem. „Zo’n grote schok is niet altijd goed voor een zwak karakter. Ik hoop dat U het haar tactvol zult vertellen, juffrouw Quentin. Anders zal het arme kind de hele dag zitten huilen en waarschijnlijk al haar proefwerken bederven I”

„O, maakt U zich geen zorgen, " antwoordde juffrouw Quentin. „Ik zal haar wel over haar haar strijken en iets vriendelijks zeggen, dan eet ze uit mijn hand. ”

Het gesprek ging verder, maar nu over iets anders. Alison hoorde geen woord meer. Ze zat in elkaar gedoken op een bank, te geschokt en te gekwetst om te huilen. Ze kon het nog niet allemaal begrijpen. Ze had het allemaal moeten aanhoren - en toen ze eenmaal begrepen had dat haar geliefde juffrouw Quentin de draak met haar stak - toen was ze zelfs niet in staat geweest om op te staan en weg te gaan. Ze bad daar maar gezeten en ze had ieder woord gehoord - wreed, hard en gevoelloos.

Zij zou niet de hoofdrol in het toneelstuk spelen. Juffrouw Quentin was helemaal niet dol op haar - ze vond haar alleen maar aardig, om een beetje aan te halen, als een klein hondje.

Juffrouw Quentin had gelogen - ze had helemaal niet veel van Gladys verwacht, ze had haar zelfs niet opgemerkt vóór de uitvoering. En juffrouw Quentin verveelde zich met haar, en vond Carlotta veel leuker.

Alisons gezicht was wit geworden. Ze staarde strak voor zich uit. Maar wat had juffrouw Jenks ook al weer gezegd? „Een grote schok is niet altijd goed voor een zwak karakter! ” Maar was zij, Alison, dan zo’n zwak karakter? Ze streek met haar hand langs haar voorhoofd, dat helemaal klam geworden was.

„Ik moet er nog eens goed over nadenken, ” zei ze tegen zichzelf. „Ik kan het aan niemand vertellen. Ik schaam me zo. O juffrouw Quentin, hoe kon U dat nou allemaal zeggen? ”

Arme Alison! Dit was de ergste schok die ze ooit had meegemaakt in haar gemakkelijke leventje. Al haar bewondering voor juffrouw Quentin was in één slag verdwenen en ze zag haar opeens zoals de anderen haar altijd hadden gezien: aardig en charmant, maar onbetrouwbaar en wispelturig.

Alison was een dom leeghoofdig meisje, gauw boos en gauw gevleid. Maar op dat moment leerde ze iets dat haar kon helpen in haar grote verdriet - want het was een groot verdriet voor haar - en dat was waardigheid.

De wereld hield niet op alleen omdat juffrouw Quentin niet van haar hield! Zij zou niet voor hondje spelen en uit haar hand eten! Daar had ze te veel waardigheid voor. Ze zou juffrouw Quentin laten zien dat ze zich vergist had! Nu bleek dat Alison toch nog een beetje gezond verstand had en met opgeheven hoofd besloot ze wat haar te doen stond.

Een paar dagen later vertelde juffrouw Quentin de klas dat Gladys de hoofdrol in het toneelstuk zou spelen en niet

Alison. Alison liet niets merken. Haar gezicht was erg bleek, want ze had slecht geslapen, maar haar gezicht was kalm en waardig. De meisjes keken verbaasd naar haar.

„En daarom heb ik besloten dat Gladys de rol maar moet spelen, ” besloot Juffrouw Quentin. Ze legde haar hand op Alisons blonde krullen. „Ik ben bang dat mijn Alison wel erg teleurgesteld zal zijn. ”

„Natuurlijk niet, ” zei Alison en ze trok haar hoofd terug. „Ik vind dat Gladys de rol behoort te hebben. Ze is verreweg de beste van allemaal. Ik ben erg blij voor haar. ”

De anderen staarden stomverbaasd naar Alison. Ze hadden toch op z’n minst een vloed van tranen verwacht.

„Wie had nou verwacht dat Alison het zó zou opnemen !” zei Janet. „Nou ja, des te beter voor haar. Maar toch vind ik het gemeen, juffrouw Quentin had de rol al aan Alison beloofd. ”

Alison keek niet naar juffrouw Quentin. Ze speelde haar rol heel goed, toen ze een beurt kreeg, maar ze luisterde niet eens naar de prijzende woorden van juffrouw Quentin. De lerares was heel verbaasd.

„Meisjes, ik moet jullie nog iets vertellen, ” zei ze tegen het eind van de les. „Ik zal volgend trimester niet meer op school zijn. Ik zal jullie allemaal erg missen - vooral één of twee die erg hard gewerkt hebben. ”

Ze keek naar Alison en verwachtte dat die zou huilen en zou roepen: „O juffrouw! Wat zal ik U missen. ”

Maar Alison keek zelfs niet naar haar. Ze keek onbewogen voor zich uit, alsof het haar allemaal niet aanging. Hilary schraapte haar keel en zei beleefd: „We zullen U erg missen. Ik hoop dat U het naar Uw zin u zult hebben in Uw volgende betrekking. ”

Juffrouw Quentin was teleurgesteld en gekwetst. Ze sprak

Alison aan. „Alison, ik weet dat je altijd extra je best voor mij hebt gedaan. ”

„Ik heb hard gewerkt omdat ik van toneel houd, ” zei Alison met een vreemde koude stem en voor de eerste keer keek ze juffrouw Quentin recht aan. Dit was een regelrechte terechtwijzing en de meisjes keken elkaar verbaasd aan. Wat was er in Alison gevaren? Ze voelden iets van bewondering voor Alison. Dus Alison had haar geliefde juffrouw Quentin tenslotte toch nog doorzien! En in plaats van te huilen en te klagen gedroeg ze zich zo koel en waardig! Eén-nul voor Alison!

Juffrouw Quentin verdween verbaasd en gekwetst naar haar volgende klas. De meisjes kwamen om Alison heen-staan.

„Alison, wat is er gebeurd? Wat heeft ze gedaan? Hoe ben je er achter gekomen. ”

„Houd je mond, ” zei Alison en ze baande zich een weg door de meisjes. „Ik vertel het toch aan niemand. Laat me toch met rust. ”

Ze lieten haar gaan, verbaasd maar met bewondering.

„Er is iets gebeurd, en ze is erg gekwetst en teleurgesteld, ” zei Hilary met een blik op Alisons witte gezichtje. „Maar het is toch wel goed - ze is opeens een stuk ouder! ”

„Nou, het werd wel tijd, ” zei Pat een beetje onvriendelijk. „Ik hoop maar dat dit het eind is van haar dweperijen. ”

Niemand kwam ooit te weten wat er gebeurd was, want Alison vertelde het aan niemand. Maar ze had er een goede lering uit getrokken!

Einde van de lessen - vakantie.

Nu was het de tijd van de proefwerken. De meisjes moesten elke dag hard werken en Mam’zelle was vreselijk zenuwachtig: ze was bang dat de meisjes onvoldoendes zou-den halen. De meisjes zelf waren ervan overtuigd dat ze allemaal onvoldoende voor Frans zouden halen, want dat was weer zo moeilijk!

Gladys kon zich heel moeilijk concentreren, want haar moeder moest die week geopereerd worden. Ze maakte zich erge zorgen. Myra deed al wat ze kon om haar te helpen met haar werk. De anderen vonden het erg aardig van Myra dat ze zich zoveel moeite voor haar vriendin gaf.

Zelfs Elsie had medelijden met haar. „Ik hoop maar dat je gauw goed nieuws hebt, ” zei ze. Gladys keek haar blijverrast aan. De anderen keken op van hun werk om te zien wat er aan de hand was.

Ze hadden allemaal hun belofte aan juffrouw Jenks gehouden. Ze hadden Elsie niets in de weg gelegd. Maar niemand mocht Elsie graag en dat was ook onmogelijk na alles wat ze gedaan had om zichzelf ombemind te maken.

Anna was helemaal veranderd. Ze was nu niet meer lui of gemakzuchtig, maar actief en met groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ze had haar taak als klassevertegenwoordigster goed volbracht. Juffrouw Jenks was daar erg blij om. Ze kon

Anna nu naar de derde klas over laten gaan. En Hilary zou weer klassevertegenwoordigster kunnen worden.

Juffrouw Jenks had hierover met juffrouw Thecbald gesproken en de directrice was het met haar eens geweest. „Maar wat moeten we nu met Elsie aan? ” had ze gezegd. „Ik moet eens met haar praten. "

Zo werd Elsie naar de directrice gestuurd. Ze zat met een boos, ontevreden gezicht op een stoel. Ze verwachtte dat ze een standje zou krijgen, of misschien wel dat ze weggestuurd zou worden!

„Elsie, ik weet dat je het dit trimester niet erg gemakkelijk hebt gehad, ” zei de directrice. „Maar het is je eigen schuld geweest. ”

Elsie keek naar juffrouw Theobalds ernstig gezicht. „Ja, ” zei ze tenslotte, „het is mijn eigen schuld geweest. Ik heb alles gedaan om mezelf gehaat te maken en dat heeft de klas me niet vergeven. Ik kan ze geen ongelijk geven en ik kan ook niets doen om hun mening te veranderen en daarom voel ik me in die klas niet thuis. ”

„Je bent erg gemeen geweest, Elsie, ” zei juffrouw Theo-bald, „en het is erg moeilijk om dat te vergeten. Ik weet dat je je in deze klas nooit thuis zult voelen en de klas zal je ook nooit als één van de hunnen beschouwen. ”

Elsie wachtte met gebogen hoofd. Ze had de moed al opgegeven. Dit betekende dus dat ze weg moest. Maar ze wilde niet weg, want ondanks alles hield ze van Clarence House.

„Daarom zullen we je laten overgaan naar de derde klas. Je bent er eigenlijk nog niet aan toe: niet wat: je werk betreft en niet wat je gedrag betreft, maar we willen het toch met je proberen. Je komt dan in een klas terecht die je voor het grootste gedeelte al kent, maar zij zijn jou misschien vergeten. In elk geval kun je met een schone lei beginnen. Ik weet zeker dat je deze kans zult aangrijpen. ”

De directrice zweeg en keek vol verwachting naar Elsie. Elsie hief haar hoofd op en keek juffrouw Theobald aan. Haar gezicht was opeens veel opgewekter. Wat heerlijk -naar de derde klas. Al die meisjes die een hekel aan haar hadden liet ze achter zich. Wat zou ze hard werken. En wat zou ze zich een moeite geven in haar nieuwe klas. Ze besefte nu hoeveel het waard was om vriendinnen te hebben!

„En Anna? ” vroeg ze toen, „gaat die ook over? ”

„Ja, maar je hoeft niet bang te zijn dat die je zal verraden, ” zei juffrouw Theobald. „Ze is werkelijk een aardig meisje. Haar karakter is er erg op vooruit gegaan. Nou Elsie - grijp je kans! ”

„Dat zal ik doen, juffrouw, ” zei Elsie blij. „Dank U wel. Ik had nooit verwacht dat ik naar de derde klas zou mogen gaan! ”

Ze ging met een stralend gezicht de kamer uit. In de gang kwam ze net Gladys tegen.

„Hallo, nog nieuws van je moeder? ” vroeg ze hartelijk.

„Nee nog niet, ” antwoordde Gladys en ze vroeg zich af waarom Elsie zo blij en tevreden keek. Elsie liep door en kwam Bobby tegen.

„Zeg, ” zei ze, „ik zag die arme Gladys nou net. Ze zag er zo ongelukkig uit. Ze maakt zich vast enorme zorgen om haar moeder. Kunnen we niet iets doen om haar een beetje op te vrolijken? ”

„Goed idee, ” zei Bobby meteen. „Ik zal een streek uithalen met Mam’zelle. Weet je wel, dat rubber ding, dat je bord laat dansen. Ik zal het vanmiddag doen, want Mam’zelle zit vandaag aan onze tafel. Juffrouw Jenks gaat vandaag uit. Wat zal dat leuk zijn, zeg! ”

Bobby holde naar de eetzaal, terwijl Elsie aan de anderen vertelde wat ze gingen doen. Bobby haalde het tafelkleed van de tafel en legde daaronder het rubber blaasje. Ze leidde het rubber slangetje naar haar eigen plaats. Mam’zelle zat aan het hoofd van de tafel en gelukkig was haar plaats niet zo ver daar vandaan. Ze legde zorgvuldig het tafelkleed er weer overheen en zette toen het bord van Mam’zelle op de juiste plaats. Ze was er juist mee klaar toen de anderen binnenkwamen. De meisjes gingen aan tafel zitten en Mam’zelle vulde de borden. Op een teken van de lerares begon iedereen te eten.

Mam’zelle boog zich over haar bord heen en wilde juist beginnen met eten toen Bobby in haar eind van het slangetje kneep en Mam’zelles bord maakte een vreemd sprongetje. Meteen liet Bobby de lucht weer ontsnappen.

Mam’zelle staarde stomverwonderd naar haar bord. Het was net alsof het bewogen had! Ze keek naar de meisjes, maar iedereen at rustig door. In werkelijkheid hadden alle meisjes gezien wat er gebeurd was en ze moesten moeite doen om het niet uit te proesten!

Mam’zelle boog zich weer over haar bord. Ze had het zich natuurlijk maar verbeeld. Ze nam haar mes, en begon een stukje vlees te snijden, maar op hetzelfde moment kneep Bobby weer in het slangetje. Mam’zelles bord hobbelde heen en weer en er liep zelfs wat jus over de rand.

„Tiens! ” zei Mam’zelle. „Wat is dat nou? ”

„Wat is er aan de hand, Mam’zelle? ” vroeg Janet belangstellend.

„Het lijkt wel alsof mijn bord een sprongetje maakte, ” legde Mam’zelle uit. „Hoe kan dat nou? ”

Alle meisjes begonnen vreselijk te lachen en juffrouw Theobald, die een eindje verder zat, keek argwanend op.

Mam’zelle at weer verder en even liet Bobby haar bord met rust. Maar een paar minuten later kneep die ondeugende Bobby weer en Mam'zelles bord hobbelde over de tafel! Mam’zelle gaf een gilletje van schrik. De hele klas schaterde het uit!

Maar nu hadden ze het grapje te ver doorgedreven! Juffrouw Theobald kwam naar hen toe en vroeg streng: „Wat is er aan de hand, Mam’zelle? ”

„Ik begrijp er niets van, juffrouw Theobald, ” hijgde Mam’zelle. „Maar mijn bord doet toch zo vreemd steeds! Het danst over de tafel. ”

De directrice keek haar met grote ogen aan.

„Wat bedoelt U daar nou mee? ” vroeg ze verbaasd.

„Het beweegt heen en weer, het hobbelt en het danst, " legde Mam’zclle uit. „Kijk maar, alle jus is van mijn bord gelopen! ”

Juffrouw Theobald keek Mam’zelle verbaasd aan. Toen staarde ze naar het bord, maar dat stond natuurlijk doodstil. Ze keek naar de giechelende meisjes. Ze vermoedde dat die zo moesten lachen om Mam’zelles gedrag, dat inderdaad erg vreemd was.

„Misschien kunt U na het eten beter even gaan liggen, Mam’zelle, ” zei ze vriendelijk.

„Mij mankeert niets! ” protesteerde Mam’zelle hevig. „Het ligt echt aan mijn bord. U had het eens moeten zien dansen, juffrouw! ”

Juffrouw Theobald keek sceptisch naar het bord. Bobby kon de verleiding niet meer weerstaan en ze kneep nog één keer, heel hard! Het bord danste over de tafel! De meisjes gilden van het lachen en Mam’ze! le riep triomfantelijk: „Ziet U nou wel? ” Juffrouw Theobald staarde stomverbaasd naar het bord.

Maar ze was heel wat vlugger dan Mam’zelle! Ze trok het tafelkleed opzij en daar lag het rubber blaasje - en het slangetje leidde naar Bobby’s plaats! Mam’zelle gaf een uitroep van verbazing.

„Ik denk dat één van de meisjes U een beetje voor de gek gehouden heeft, Mam’zelle, ” zei juffrouw Theobald. „Ik zal U de zaak maar uit laten zoeken. Ik denk dat Bobby het wel kan verklaren. ”

De meisjes zaten nu doodstil en keken angstig naar Mam’zelle. Hoe zou die het opnemen? Arme Bobby - dit keer was ze te vergegaan.

Mam’zelle keek streng de tafel rond. Toen deed ze iets heel vreemds: ze gooide haar hoofd in haar nek en voor de verbaasde ogen van de tweede klas schaterde ze het uit! Ze brulde het gewoon uit. Ze lachte zo hard dat iedereen wel mee moest lachen. Andere klassen verdraaiden hun nek om te zien wat er gebeurde aan de tafel van de tweede klas. Juffrouw Theobald glimlachte. Ze had er verstandig aan gedaan om Mam’zelle dit op haar eigen manier te laten ‘oplossen’.

„Dat was een goeie mop, ” zei Mam’zelle tenslotte. „Dat moet ik aan mijn zuster vertellen als ik weer thuis kom, dat zal ze vast leuk vinden. ”

„Ik kan U het ding wel lenen, ” zei Bobby brutaal. „Dan kunt U laten zien hoe het werkt. ”

Mam’zelle keek haar verrukt aan. „Dat is een goed idee! ” zei ze stralend. „Wat zal mijn zuster dat leuk vinden. Je moet me laten zien hoe het werkt. ”

Juffrouw Theobald glimlachte toen ze de kamer uitging. Dat was nou net iets voor Mam’zelle!

„Dat was geweldig hè jongens, ” zei Janet tegen de tweede klassers, toen ze later in de conversatiezaal zaten. „Gewei-dig! Je deed het enorm goed, Bobby. Ik dacht dat ik het bestierf van de lach! "

Iedereen had erg leuk gevonden, vooral Gladys, die nog niet 20 aan streken gewend was. Ze vergat haar 2orgen voor en tijdje en Myra zag met genoegen dat ze lachte.

De volgende dag kreeg de klas proefwerk Frans. Gelukkig bleek het veel makkelijker dan ze allemaal verwacht hadden en iedereen slaakte een zucht van verlichting.

Midden onder het proefwerk kwam er iemand een telegram brengen. Gladys werd helemaal wit. Ze vroeg zich af of dat een telegram van haar moeder kon zijn!

Een paar minuten later ging de deur open en een meisje vroeg of Gladys Hilman even bij juffrouw Theobald mocht komen. Gladys stond op, met knikkende kniëen. Ze was ervan overtuigd dat haar moeder dood was. De meisjes keken haar na toen ze met gebogen hoofd de klas uitliep.

Maar twee minuten later kwam een stralende Gladys de klas weer binnen stormen. Ze holde naar Myra toe.

„Myra! De operatie is gelukt! Moeder wordt weer beter! ” Myra was zo blij voor Gladys, dat ze allebei haar armen om haar heen sloeg en haar een zoen gaf. „Meid, wat ben ik blij! O heerlijk hè! ”

De hele klas stond opeens om haar heen en wilde haar feliciteren. Iedereen was het proefwerk vergeten, zelfs Mam’zelle, die zelf ook van vreugde straalde.

„Wat ben ik blij voor je, ma petite, ” zei ze hartelijk. „Wat een verrassing. Nu zul je weer kunnen llachen in het vervolg! ”

Gladys ging weer naar haar plaats en de klas boog zich weer over het proefwerk. Het was wel moeilijk om je op het werk te concentreren, vooral Gladys’ gedachten dwaalden nogal eens af!

Nog maar twee dagen en dan was het vakantie. Gladys had iets fijns om naar uit te kijken. Waarschijnlijk zou ze haar moeder al heel gauw mogen bezoeken.

De laatste dag kwam en iedereen was druk bezig met pakken. Gladys voelde zich toch wel een beetje verdrietig, toen zij alleen achter moest blijven.

Maar er wachtte haar een verrassing. Toen de meisjes allemaal aan het pakken waren, kwam juffrouw Theobald binnen met een brief in haar hand. De meisjes kwamen om haar heen staan.

„Myra, ik heb zojuist een brief van je moeder gekregen. Ze zegt dat je Gladys mee mag brengen, als ik mijn toestemming geef en dan kan ze haar moeder gemakkelijk twee keer per week gaan bezoeken, omdat jullie huis niet ver van het ziekenhuis is. ”

Myra gaf een enorme vreugdekreet. „O juffrouw! Wat heerlijk! Mag het alstublieft? ”

„Natuurlijk, ” zei de directrice met een glimlach en ze keek naar Gladys’ stralende gezichtje. „Maar ze zal wel heel vlug moeten pakken. Schiet op, Gladys, anders mis je de schoolbus nog! ”

Natuurlijk haastte Gladys zich zoveel mogelijk. En Myra hielp haar een handje zodra ze zelf klaar was. Gladys begon van blijdschap te zingen. Was het niet heerlijk? Ze zou met Myra mee naar huis gaan, naar die aardige ouders en ze zou haar broer en zusje leren kennen. En ze kon haar moeder twee keer in de week opzoeken! Wat was het leven toch heerlijk!

In de schoolbus op weg naar het station zong ze hard met de anderen mee. Alison legde even haar arm om haar schouder. „Prettige vakantie, Gladys, ” zei ze hartelijk. Gladys glimlachte naar haar. Alison was veranderd, ze was niet meer zo dwaas, maat ze deed haar best om een verstandig meisje te worden. Gladys vond haar nu veel aardiger. Maar er waren een heleboel meisjes die ze nu veel aardiger vond dan aan ’t begin van het jaar en Myra was er één van!

„Dag jongens! Prettige vakantie! ” gilde de tweeling.

„Vrolijk Kerstfeest! En eet niet te veel plumpudding, Anna! "

„Dag Elsie, prettige vakantie! ”

„Dag Bobby! Bedenk vast een paar nieuwe streken! Zeg, herinner je je nog Mam’zelles gezicht toen haar bord opeens begon te dansen? Wat heb ik gelachen! "

„Dag Hilary! Prettige vakantie! Tot volgend jaar! ”

„Dag allemaal, dag dag dag! Prettige vakantie! ”