“O piçul princip, o ai capît un pôc a la volte il to lancûr. Par tant timp tu no tu vevis vût par distrazion che la dolcece dai amonts. O ai capît chest gnûf particolâr la cuarte dì, a buinore, cuant che tu mi âs dit” : “Mi plasin tant i amonts dal soreli, anìn a viodint un…”
“Ma si scuen spietâ…”
“Spietâ ce?
“Che il soreli al vadi a mont…”
Tal imprin tu âs fate une muse smaraveade, e daspò tu âs ridût di te stes e tu mi âs dite:
“Mi crôt simpri a cjase mê!”
Di fat. Cuant che tai Stâts Unîts al è misdì dut il mont al sa che il soreli a va amont in France. Al bastarès podê lâ in France intun minût par stâ a cjalâ cheste maravee. Par sfortune la France e je masse lontane. Ma intal to piçul mont ti bastave spostâ la tô cjadree di cualchi pas. E tu cjalavis l’amont dutis li svoltis che tu volevis… Une biele dì o ai viodût il soreli a lâ a durmî cuarantetrê voltis!”
E plui tart tu âs zontât:
“Sâstu … cuant che si è une vore lancurôs, si amin i amonts…”
“In chel dì des cuarantetrê voltis jeristu tant avilît? Ma il piçul princip nol rispuidè.