| |
Het idee voor dit verhaal ontstond als een soort ‘vakantievoorpret’ voor mijn eigen weekendje weg naar Texel. (Bedankt Eóin, Marieke, Ramon, Ben en Joep voor het geweldige weekend!) Het leek me leuk om de lezer een soort vakantie tussen twee kaften te bieden met allerlei leuke plekken die op Texel te ontdekken zijn. Maar ik wilde ook een serieuze noot in het verhaal hebben en daarbij moest ik denken aan de burn-out die ik zelf enkele jaren geleden heb gehad.
***
De vage klachten die nooit ernstig genoeg voelen, het schuldgevoel dat je thuis bent omdat je gewoon moe bent en het onbegrip van mensen uit de omgeving zijn ervaringen die ik zelf heb ondervonden. Ik hoop dan ook dat iedereen die zelf een burn-out of spanningsklachten heeft doorgemaakt zich zal herkennen in de emoties en ervaringen van Kitty, en dat het bij anderen een kijkje zal bieden in het hoofd van iemand die kopje onder is gegaan in de oceaan van stress.
***
Voor mensen die er (nog) niet mee te maken hebben (gehad) kan het fenomeen burn-out letterlijk onbegrijpelijk zijn, maar het is nu eenmaal een feit dat niet iedereen dezelfde veerkracht heeft. Bovendien weet je nooit wat iemand verder al bij zich op de schouders draagt en wat ervoor nodig is om de emmer over te laten stromen.
***
Voor mensen met een burn-out is begrip echter van onschatbare waarde. Het zijn namelijk vaak perfectionisten die thuis komen te zitten met overspannenheid en die zijn al hard genoeg voor zichzelf. Ik hoop dan ook dat dit boek dat begrip en de herkenbaarheid zal bevorderen.
***
Heb je dit boek gelezen en herken je je in Kitty zonder dat je een diagnose hebt gehad? Schroom dan niet om je huisarts eens te bezoeken en daarmee van gedachten te wisselen. Het is niet zwak om toe te geven dat het niet langer gaat, maar juist heel dapper. Bovendien is het verstandig om tijdig aan de bel te trekken, voordat de situatie verder verergert. Hulp zoeken, bijvoorbeeld via de praktijkondersteuner van de huisartsenpraktijk, via een psycholoog of een coach, is juist de eerste stap om weer beter te worden. Je hoeft het niet alleen te doen. En je bent ook zeker niet de enige die hiermee kampt.
***
Tot slot wil ik nog enkele mensen bedanken. In de eerste plaats mijn twee proeflezers Ivette en Grietje. Het is altijd spannend als je een serieus onderwerp in een feelgoodjasje stopt, dus ik vond het erg fijn om twee kritische meelezers te hebben. Ontzettend bedankt. Verder natuurlijk ook mijn uitgever Jen, redacteur [...] en vormgever [...]. Bedankt dat jullie er weer wat kwalitatiefs en wat moois van hebben gemaakt. En als laatste wil ik jou, de lezer, bedanken dat je dit verhaal hebt opgepakt. Ik hoop dat je ervan hebt genoten.
***
Liefs, Lily