De hele dag sloop Sam als een schim door de school en ze was bang dat ze dat door haar schoenen-incident de aankomende weken nog vol moest houden. Toen ze naar buiten stapte, werd er een briefje in haar handen gestopt door een enthousiast meisje. Ze pakte het aan en las wat er op stond.
“Gekostumeerd bal.
Hoe kom jij aanstaande vrijdag?
Aanvang 20.00 uur.
Toegang gratis!*
*Consumpties 50ct”
Een gekostumeerd bal? Misschien was dit wel de kans zich opnieuw als prinses op school te manifesteren... en dit keer liever zonder sportschoenen. Een bal was dé gelegenheid om aan haar imago te werken. Ze had alleen niets om aan te trekken en het was vrijdag al. Hoe moest ze dat gaan oplossen?
***
Scott stond zoals afgesproken netjes te wachten op het parkeerterrein. Al lezend stapte Sam de pick-up in en ging zitten. ‘Hé, ga jij vrijdag ook naar het bal?’
Scott glimlachte. ‘Misschien. Jij?’
‘Ik weet het nog niet. Ik heb op zich wel zin in een feestje.’ Naast het werken aan haar imago zou het haar humeur vast goed doen. Drank, muziek en dansen. Drie dingen waar ze dol op was.
‘Ga je dan verkleed als prinses?’
‘Nee, als ezel, nou goed?’ Sam rolde met haar ogen. ‘Ik ben ook best wel een ezel. Maar eerlijk is eerlijk: jij ook!’ Ze vertelde Scott het hele sportschoenverhaal en bedankte hem sarcastisch dat hij haar niet gewaarschuwd had vanmorgen.
Scott kon er alleen maar smakelijk om lachen. ‘Ach, dat maakt je meer mens,’ vond hij.
‘Het is niet grappig!’ Ze stuurde hem een pissige blik toe en merkte dat hij zich probeerde in te houden niet nog harder te gaan lachen.
‘Sorry, prinses,’ grinnikte hij.
Het verhaal had er in elk geval voor gezorgd dat ze niet meer zo krampachtig tegen elkaar deden, daar was Sam wel weer blij om.
Thuis sprong Scott uit zijn wagen en hield galant het portier voor haar open. Ze had hem sinds vanmorgen niet meer in de ogen durven kijken en ze was dat ook niet meer van plan; alleen al zijn aanwezigheid deed haar al duizelen. Vooral na zijn vreemde – maar ook enorm opwindende – bekentenis van deze morgen kon ze hem maar beter op afstand houden.
Stilzwijgend liep hij achter haar aan naar binnen. Mevrouw de Groot was weer druk in de weer met haar pot verf en keek het stel blij aan. ‘Oh, gelukkig. Jullie hebben het weer bijgelegd.’
Sam negeerde haar en liep in één ruk door naar haar kamer. Scott liep achter haar aan maar bleef in de deuropening staan. ‘Sam? Mag ik binnenkomen? Anders kan ik je badkamer niet maken.’
‘Kom er in,’ mompelde Sam. Ze kon niet voorkomen dat hun blikken elkaar kruisten, waardoor haar benen week werden en haar hoofd direct op hol sloeg. Scott leek zichzelf beter onder controle te hebben en liep door naar het hok wat haar badkamer moest worden.
Sam schoof achter haar laptop en probeerde weer of er al wat werkte. Toen dat niet het geval bleek, was ze in staat hem het raam uit te keilen. ‘Verdomme, kloteding!’ vloekte ze op z’n oerhollands.
Scott kwam het hokje uit en keek haar verwonderd aan. ‘Wat klinkt het grappig als je in je eigen taal vloekt.’
‘Geen internet,’ mopperde Sam geirriteerd, nu in het Engels.
Scott liep naar Sam toe en probeerde de laptop van haar moordpogingen te redden. ‘Mag ik?’
‘Heb je daar verstand van dan?’
‘Een beetje.’ Hij ging achter haar staan en boog zich over haar heen zodat hij met zijn grote handen bij het toetsenbord kon. Zijn borst drukte tegen haar rug en zijn heerlijk opwindende mannengeur drong haar neus binnen. Sams hart ging sneller kloppen en de opzwepende zenuwen gierden door haar lijf. Het liefst wilde ze opspringen om hem te kussen, hem op haar bed te gooien en zichzelf helemaal aan hem te geven... totdat hij haar stoute fantasie onderbrak en ineens zei: ‘Alsjeblieft, internet voor de prinses.’
Hoe was hij erin geslaagd een wifi-netwerk te vinden? Waren de instellingen dan toch verkeerd geweest – misschien op hol geslagen door de Texaanse warmte? Zo dom was ze nu ook weer niet.
Met grote ogen keek Sam toe hoe tientallen mailtjes haar inbox binnenstroomden en de Facebook-meldingen zich bleven optellen. Jeetje, wat had ze veel gemist! Op slag vergat ze Scott die achter haar stond en klikte ze nieuwsgierig op alle gemiste berichten. Het leven in Nederland ging gewoon door zonder haar. Ze scrolde langs alle foto’s maar stopte abrupt toen ze een foto van Ben zag.
Ben. Maar hij was niet alleen. Deze foto, die een paar uur geleden geplaatst was, zag er veel te gezellig uit.
Lisette hing om zijn nek en kuste hem vol op zijn mond. Lisette? Sam kon haar vriendin wel wat aandoen. Ze was nog geen week weg, verdomme! Dat kreng had meteen haar kans gegrepen en Sams plek ingepikt, inclusief vriendje! Lekkere BFF was dat! De muis onder Sams hand kraakte en piepte doordat ze hem bijna fijnkneep.
‘Gaat het?’ Een zachte hand aaide over haar haren, Scott stond blijkbaar nog steeds achter haar. ‘Is dat... je vriendje?’
Ze knikte. ‘Ja. En zogenaamd beste vriendin.’
Scott was er echt even stil van. ‘Dat vind ik echt erg voor je, Sam. Die loser heeft duidelijk niet genoeg om je gegeven. Hij weet niet wat hij mist.’ Een tedere kus in haar nek verwarmde Sams lichaam maar werd vrijwel direct gevolgd door een ‘sorry’ en wegstervende voetstappen.
Helemaal verbijsterd staarde Sam naar het scherm. Geen wonder dat Ben en haar vriendinnen geen behoefte hadden gehad om te Whatsappen. Die hielden natuurlijk liever hun mond dicht nu dít allemaal speelde. Wat een hufter was Ben! Ze beet op haar lip. Nee, ze ging niet huilen, ze mócht niet huilen.
Allemachtig, ze kon nu wel wat troost gebruiken. Iets wat Scott haar duidelijk niet ging geven, want die zat alweer in de badkamer, ver weg bij haar vandaan. Sam staarde door de open deur naar hoe hij de wit gemêleerde tegels tegen de wand plakte. Haar badkamer werd vast mooi, al kon het haar nu allemaal even niets meer schelen.
Met een boos gebaar klikte ze Facebook weg. Ze ging echt niet op die foto reageren. En ze ging ook niet meer appen. Als ze zo gemakkelijk vervangen kon worden, dan... dan...
Dan had haar hele prinsessenbestaan dus geen nut.
Nee, zo mocht ze niet denken. Er waren ook mensen die wel van haar gehouden hadden. En hier zouden de mensen dat ook weer gaan doen. Het gekostumeerde bal: daar ging ze nu haar aandacht op richten.
Sam besloot online te gaan shoppen, want in Robstown was het kledingaanbod veel te beperkt. Ze bezocht dure webshops en klikte alles aan wat ze wilde hebben, gewoon om zichzelf op te vrolijken. Wat het kostte, interesseert haar niets, ze had geld genoeg gekregen van pa om Prada én Chanel op te kopen. Na haar achttiende dan, want dan zou haar geld vrijkomen. Voor nu zou ze het wel regelen met haar moeder.
Naast alle dure aankopen had ze ook verkleedkleding nodig voor aanstaande vrijdag. Ze bladerde afwezig langs allerlei rare outfits maar zag nog niets wat ze mooi vond. Ze wilde niet als prinses, ook niet als cowgirl en zelfs het sexy indianenpakje ging het niet worden. Sam wilde iets bijzonders.
Haar oog viel op een zeemeerminkostuum. De lange, groene staart was voorzien van wel duizend glimmende steentjes en het topje was gemaakt van twee paarse schelpen die met groen zeewier aan elkaar geknoopt zaten. Een pruik met prachtig dik, rood haar maakte het setje af. Het was behoorlijk bloot, maar ze wilde hem! Zij ging vrijdag als Ariel, misschien kwam ze wel een prins Erik tegen op het bal. Scott zou er goed voor door kunnen gaan met zijn zwarte haar en schitterende ogen...
Verdorie, Sam, sprak ze zichzelf toe. Hij zou er waarschijnlijk niet eens zijn, ook al had hij ‘misschien’ gezegd. Negentig procent van de tijd was hij niet eens op school aanwezig.
‘Ik ben klaar voor vandaag, morgen nog even alles aansluiten en dan kun je douchen.’ Scott stapte de badkamer uit en veegde zijn handen schoon aan een oude doek.
‘Dank je wel, daar ben ik echt blij mee.’
‘Alleen het beste voor mijn prinses.’
“Mijn” prinses? Hoorde ze dat nou goed? Was ze nu ineens “zijn” prinses? Het was in feite best kwetsend dat hij dat zei, omdat Ben haar zonder een woord te zeggen blijkbaar gedumpt had. Kwetsend... en aan de andere kant ook heel lief. Kreeg ze maar eens hoogte van Scott!
Scott gooide intussen de doek bij zijn gereedschap en bleef doodstil midden in haar kamer staan. ‘Kom je ook nog wat drinken op de veranda?’ vroeg hij toen zacht, maar op zekere toon.
Sam slikte, knikte en liep achter hem aan naar buiten.
Haar comfortabele stoel stond er nog steeds. Sam liet zich erin ploffen en genoot van de frisse avondlucht. Haar moeder was tot haar genoegen in geen velden of wegen te bekennen. Gelukkig maar, want ze had even geen zin in mevrouw de Groots koppelpogingen.
Scott pakte er een klapstoeltje bij en kwam naast haar zitten. Voor ze het wist, flapten er woorden uit haar mond die eigenlijk in haar hoofd hadden moeten blijven zitten. ‘Waarom doe je zo tegen me?’
Scott richtte zijn aandacht op haar, drong met zijn blik haar ogen binnen. ‘Wat bedoel je?’ mompelde hij.
‘Waarom maak je me gek, Scott? Het ene moment kus je me en wil je de liefde met me bedrijven in je pick-up, en het andere moment doe je enorm je best uit mijn buurt te blijven. Ik kan er niet meer tegen, ik weet niet wat ik er mee moet.’
‘Zou je dat willen dan? Seks in mijn pick-up truck, bedoel ik?’ Zijn ogen glommen en keken haar vragend aan. Het was niet helemaal een grap, zag ze.
Ze bloosde. ‘Ik weet het niet, eerlijk gezegd. Je laat me dingen voelen die ik nog nooit gevoeld heb en dat beangstigt me.’
Zijn hand pakte de hare en hij zuchtte diep. ‘Ik zou zo graag met je vrijen, je kussen en je strelen. Maar je moet het niet willen. Ik kan jou nooit gelukkig maken.’
Tranen verdrongen zich achter Sams ogen. Waarom niet – wat was er mis met haar? Waarom wilde deze jongen haar niet hebben? ‘Waarom kun je dat niet?’
‘Ik ben gewoon niet de juiste man voor jou, laten we het daar maar op houden.’ Scott stond op, kuste haar teder op haar lippen en liep toen naar zijn wagen. ‘Ik haal je morgen weer op. Slaap lekker, prinses.’
Verdriet bruiste door Sams aderen. Natuurlijk, laat me maar weer alleen. ‘Ja, slaap lekker.’
‘Hollandia!’ Hunter stond bij de ingang van de school met zijn armen wijd gespreid op Sam te wachten. Ze kon het niet maken hem te negeren dus liep ze naar hem toe en liet ze zich gewillig knuffelen. Toen ze het genoeg vond en ze zichzelf los wilde wurmen, gleden zijn handen om haar billen en kneep hij er in. ‘Kom je morgen ook naar het bal?’
‘Ja, ik kom, jij ook?’
‘Natuurlijk, zonder mij is er geen feest!’ Hij grijnsde breed. De eigendunk droop er vanaf. Hij hield verschrikkelijk veel van zichzelf, dat was wel duidelijk.
De bel redde Sam van zijn aanwezigheid en meldde hen dat ze naar de les moesten.
Terwijl ze door de gangen dwaalde, twijfelde ze steeds meer of ze wel prinses wilde zijn. De Facebook-berichten hadden haar pijnlijk duidelijk gemaakt dat prinsessen gemist konden worden. Misschien was ze als prinses wel een grotere niemand dan de niemanden hier, die barstten van de vriendinnen. Ze vermoedde dat zij wél gemist werden als ze weg gingen...
***
In de pauze kwam Lynn met grote passen op haar af, haar ogen schoten vuur en de stoom kwam uit haar oren. ‘Jij!’ gilde ze.
Sam keek om zich heen of ze misschien iemand anders bedoelde, maar ze vreesde dat Lynn echt haar moest hebben. ‘Blijf bij Hunter vandaan, zeg ik je, anders maak ik je leven tot een hel. Is dat duidelijk?’
Ze sloeg het dienblad waarop Sam een glas melk had staan uit haar handen. De melk vloog door de lucht en gutste met een sierlijke boog over Sams roze Dior-jurkje. De honderden leerlingen in de kantine werden in één klap stil en keken met grote ogen naar het tafereel. Vol spanning wachtten ze op wat de Hollandse nieuwkomer hieraan ging doen.
Dat vroeg Sam zich zelf ook af. De oude Sam zou Lynns ogen uitkrabben, maar de nieuwe Sam had meer zin om weg te lopen zonder wat terug te doen. Het was allemaal zo vermoeiend en gemeen... was dit het wel waard?
‘Hollandia! Hollandia!’ Een groep jongens begon haar naam te scanderen en moedigde haar aan, en niet veel later deed heel de kantine mee. Dat voelde toch wel goed. Sam glimlachte vals. Ze voelde de prinses binnenin weer tijdelijk terugkomen en sloeg Lynn recht in haar gezicht. De klap was zo hard dat hij door heel de kantine te horen was. ‘KLETS!’
Lynn keek haar een moment vol verbazing aan en begon toen hysterisch te gillen. Nog geen seconde later hing ze in Sams haar en krabde ze in haar gezicht. Als een stel wilde katten rolden de meiden over de grond.
Mensen riepen nog steeds haar naam: ‘Hollandia! Hollandia!’
Sam en Lynn krabden, beten en trokken aan elkaars haren en kleding totdat ze door stevige mannenarmen uit elkaar getrokken werden. Hunter had Lynn in zijn greep. Ze beet hem en schopte naar Sam terwijl haar armen achter haar rug stevig door hem werden vastgehouden. Sam schopte terug en probeerde zich los te trekken uit de greep die haar tegenhield.
‘Kom, Sam. Niet doen.’ De kalme stem van Scott bracht haar tot bedaren.
Hij sleurde haar mee naar buiten en liet haar daar pas los. ‘Waar was dat goed voor?’ Hij keek haar bezorgd aan. Een pluk haar die verwilderd voor Sams gezicht hing, veegde hij voorzichtig achter haar oor.
‘Ze gooide een glas melk over me heen,’ piepte Sam verslagen.
‘Ja, ze is een echt kreng, dat klopt,’ zuchtte hij, met een ondertoon van told you so, but you didn’t listen.
Sam kon wel door de grond zakken. Het was haar eigen stomme schuld. Ze hád Hunter ook met rust moeten laten. ‘Ik weet het, sorry. Je had me gewaarschuwd.’
‘Ik weet wel waarom ze je moest hebben vandaag.’
Vragend staarde Sam hem aan. Wat wist hij wat zij niet wist? ‘Hunter heeft haar vanmorgen gedumpt en ze geeft jou daar de schuld van.’
Sams kaak zakte bijna tot op de grond, maar erg veel kans om het nieuws te laten bezinken kreeg ze niet.
‘Uhm, sorry? Meneer Harper wil je onmiddellijk spreken.’ Een meisje dat haar nog niet eerder opgevallen was, stond in de deuropening. Ze zag er vriendelijk uit. Bruine lokken hingen langs haar smalle gezicht en ze was mooi al liep ze daar duidelijk niet mee te koop. Een beetje make-up zou wonderen doen, zag Sam in één oogopslag.
Ze knikte naar het meisje. ‘Oké, dat begrijp ik.’ Ze begreep het maar al te goed; ze ging hierdoor zo in de problemen komen...
Scott streelde langs Sams wang. ‘Zal ik met je meegaan?’
‘Dank je, maar dat hoeft niet. Je hebt al genoeg voor me gedaan vandaag, ik moet dit alleen doen.’ Hij streelde nogmaals over haar plakkerige, met melk besmeurde wang en wachtte een paar seconden om er zeker van te zijn dat ze zich niet bedacht. ‘Ik wacht bij mijn auto op je, ik neem aan dat je zo wel naar huis toe wilt. Je lessen waren toch klaar?’
Sam knikte. Ze keek nog even diep in zijn prachtige, bruine ogen voor ze haar beste prinsessengezicht op zette en dapper de school binnen liep. Een walm van gesteriliseerde melk danste achter haar aan. Haar jurkje was verloren, die geur ging er nooit meer uit.
De plotseling opgedoken leerlinge liet zich door de zuivellucht niet door afschrikken en liep met haar mee. ‘Gaat het een beetje met je?’
‘Ja hoor, het gaat wel,’ lachte Sam vrolijker dan ze zich voelde.
‘Het werd de hoogste tijd dat iemand eens tegen Lynn in zou gaan, ze domineert al jaren de hele school.’
Sam verschoot van kleur bij het horen van die woorden. In Nederland was zij net zo’n kreng als Lynn geweest en nu solliciteerde ze weer naar die functie.
‘Het was echt superdapper van je,’ vervolgde de leerlinge haar verhaal.
Sam glimlachte. ‘Hoe heet je?’
‘Wie, ik?’ Deze ‘niemand’ was duidelijk verrast door Sams vraag.
‘Ja natuurlijk jij, wie anders?’ Sam lachte weer en keek om zich heen in de lege gangen. ‘Ik zie verder niemand.’
‘Hannah,’ mompelde het meisje ineens enorm verlegen.
Sam stak haar hand naar haar uit en stelde zichzelf netjes voor. ‘Hoi Hannah, ik ben Sam.’
Hannah pakte Sams hand en lachte voorzichtig terug. ‘Leuk om je te ontmoeten, Sam.’ Vervolgens wees ze naar een grote, bruine deur; daarachter bevond zich het kantoor van meneer Harper.
‘Succes. Misschien tot later, als je dit tenminste overleeft?’
‘Dat lijkt me gezellig, Hannah! Bedankt voor je hulp.’ Sam streek haar stinkende jurk glad en klopte op de deur.
‘Binnen.’ Een zware stem galmde door de hal. Oei, hij klonk niet bepaald vriendelijk. Sam slikte haar zenuwen weg en duwde de deur open.
In het kantoor zat een enorme man achter een nog groter bureau. Dankzij zijn chique, driedelige pak zag hij er intimiderend uit. Aan zijn bureau zat een zielig hoopje mens wat ooit de zo stoere Lynn was geweest. Ze had vast al een flinke uitbrander van de conrector gekregen. ‘Neem plaats.’
Sam ging op een stoel naast Lynn zitten en zuchtte een keer diep. Kom maar op, ik heb het verdient. Niet zo zeer voor de dreun die ze Lynn verkocht had, maar wel voor alle jaren dat ze net zo’n kreng geweest was.
‘Ik vind het erg jammer dat dit gebeurd is, wij tolereren dit gedrag hier op school niet. Wij behandelen elkaar met respect en vallen elkaar niet aan als wilde beesten!’ stak hij van wal.
Zijn preek duurde eeuwen. Sam zakte steeds verder onderuit door de zware tonen van zijn stem. Toen ze hetzelfde niveau van zielig hoopje als Lynn had bereikt, was hij eindelijk klaar.
Voor straf moest Lynn helpen het feest morgen op te bouwen en Sam moest helpen alles nadien op te ruimen. Ze had eigenlijk verwacht dat ze niet meer mochten komen, maar als ze beloofden zich te gedragen, dan mocht dat toch. Er hing gelukkig geen schorsing aan; dat was in Nederland vast en zeker wel gebeurd, dus daar hadden ze geluk mee.
Opgelucht haalde Sam adem en stak ze haar hand verontschuldigend uit naar Lynn. Ze meende er geen drol van, toch leek doen alsof ze het goed wil maken haar wel een goed plan. Meneer Harper knikte tevreden toen Lynn haar hand aanpakte. Eén voor één mochten de meiden naar buiten. Sam mocht eerst weg en Lynn moest nog vijf minuten blijven wachten, zodat Meneer Harper er zeker van was dat ze niet samen in de verlaten gangen rondliepen en elkaar alsnog afmaakten.
Op een drafje hobbelde Sam naar het parkeerterrein waar Scott op haar wachtte. ‘Oeh, wat ruik je lekker,’ plaagde hij toen ze naast hem in de wagen kroop.
‘Bedankt, dat is mijn nieuwe parfum “Eau de Milk.” Ik denk dat ik het elke dag maar op doe.’
‘Ik ben blij dat je levend de kamer van meneer Harper uit bent gekomen.’ Scott pakte haar hand en wreef erover. ‘Heb je erg veel straf gekregen?’
‘Valt mee, ik moet morgen helpen de boel op te ruimen als het feest afgelopen is.’
‘Goh, dat valt inderdaad mee, die ouwe Harper wordt nog eens mild.’