Gian
Mijn vader en Emilio waren vertrokken. Godzijdank. Nog één minuut met dat Moretti-uitschot en ik zou de muren hebben afgeveegd met zijn gezicht. De man gaf geen reet om zijn dochter die ontvoerd was, noch om degene die in het ziekenhuis voor haar leven vocht. Niemand zou ooit vermoeden dat hij op het punt stond om zijn beide kinderen te verliezen.
Klootzak.
‘Ga douchen, Gian.’ Irina leunde achterover in haar stoel. ‘Je stinkt naar wanhoop.’
‘Pardon?’
‘Je hebt me gehoord. Ga douchen, fris jezelf op en wordt nuchter. Misschien dat dan de Gian Silvestro verschijnt die ik ken, zodat we deze shit samen kunnen oplossen.’
‘Wat insinueer je verdomme?’ Ik tikte met mijn vinger op de eettafel, mijn ogen tot spleetjes geknepen.
‘Ik zeg dat je nu lang genoeg hebt zitten mokken, woede heeft je oordeel lang genoeg vertroebeld. De Gian die ik ken, de Gian die iedereen kent, zou dit uitzoeken zonder over de rooie te gaan.’
‘Ik ga niet over de rooie.’
‘Hoe noem je het aanvallen van je broer dan?’
Ik wierp een blik op mijn vingers die nog steeds op het hout tikten. ‘Noem het een mild geval van broederrivaliteit.’
‘Mild?’ Irina maakte een honend geluid. ‘Ik kon het in je ogen zien.’
‘Wat kon je dan precies zien?’ Ik leunde achterover, niet in staat mijn desinteresse te verbergen.
‘Je wilde hem vermoorden.’
‘Ik wilde hem gewoon een aframmeling geven.’
‘Ik heb je eerder zien moorden, Gian. Ik heb je eerder zo gezien.’ Ze hield haar hoofd schuin en haar blauwe ogen bestudeerden me terwijl ze daar bleef zitten en deed alsof ze me kende. ‘Waarom maakt je broer jou zo boos?’
Ik stond op en de stoel gleed over de tegelvloer. ‘Darion weet gewoon hoe hij me op stang moet jagen.’
‘Weet je zeker dat dat alles is?’
‘Wat is dit, verdomme? Een sessie bij de psycholoog? Stop ermee alles wat ik doe te analyseren en help me mijn vrouw te vinden.’ Ik sloeg met mijn hand op de tafel, want frustratie kreeg de overhand.
Van iedereen in mijn leven was Irina degene die mij het beste kende. Zij had me zowel op mijn best als op mijn slechtst gezien, wat toevallig vandaag was. En zij was zo’n beetje de enige vrouw die het aandurfde mij uit te dagen… tot Daniela.
Ik ging rechtop zitten en haalde mijn hand door mijn haar. Mijn ogen brandden, mijn slapen deden pijn en mijn verdomde mond voelde als schuurpapier. ‘Ik heb nog een drankje nodig.’
‘Nee.’ Irina schoot overeind en sprong voor me. ‘Het laatste wat jij nodig hebt, is nog een drankje.’
‘Ga uit de weg.’
‘Ik meen het, Gian.’
‘Ik ook. Ga verdomme uit de weg, zodat ik mezelf een drankje kan inschenken.’
‘Nee!’
‘Irina!’ In een vlaag van woede greep ik haar arm, mijn vingers knepen in haar huid. De woede was zo fucking intens dat ik kon voelen hoe die me opslokte, me verteerde tot op het punt waarop ik nergens nog een reet om gaf. En nergens om geven was gevaarlijk terrein voor een man als ik, vooral nu ik alles te verliezen had.
Het haar in mijn nek ging overeind staan toen ik me realiseerde wat ik aan het doen was en ik liet Irina los alsof ze me verbrandde. Als ik niet zo’n geharde klootzak was, zou ik haar mijn excuses aanbieden, maar gelukkig wist Irina dat ze dat niet hoefde te verwachten.
Haar blik bleef op de mijne gericht en ze deinsde geen millimeter terug. De vrouw was een verdomde chihuahua in een rottweilerwereld, maar ze had grotere ballen dan de meeste mannen die ik kende.
‘We moeten je vrouw vinden en dat kunnen we niet doen als jij jezelf niet bij elkaar raapt.’
Ik haalde mijn vingers door mijn haar en leunde achterover tegen de muur. ‘Ik weet het. Het is gewoon… al die vermiste meisjes, ik ben eraan gewend dat ik ze allemaal moet redden. Maar dit,’ ik liet mijn hoofd achterover hangen en staarde naar het plafond, ‘dit voelt zo fucking anders. Alsof ik verdomme niet meer kan ademen, Irina.’ Ik keek haar aan en hield mijn hand bij mijn keel. ‘Elke minuut, elke seconde, wetend dat ze daarbuiten is, denkend aan al de vreselijke dingen die ze misschien doormaakt.’ Ik beet op mijn lip, ‘Het kloot met mijn hoofd. Denken aan een andere man die haar aanraakt, haar pijn doet terwijl ze om hulp schreeuwt. En ik ben er niet om haar te helpen. Ik ben er niet! Jezus!’ Ik sloeg met mijn vuist tegen de muur. Mijn hart bloedde en mijn binnenste werd verscheurd. Er was deze diepe, alles verterende pijn in mij die ik nog nooit eerder had gevoeld. Alsof ik aan het verdrinken was. Mijn longen snakten naar lucht, maar mijn ziel weigerde adem te halen. Voor het eerst in een erg lange tijd voelde ik het prikken van onvergoten tranen, hoe het kriebelde aan de achterkant van mijn ogen en de enige zwakte die ik ooit had gekend dreigde bloot te leggen.
Mijn liefde voor Daniela.
‘Gian,’ Irina deed een stap dichterbij, ‘we zullen haar vinden.’
‘Hoe kunnen we haar vinden als we niets hebben om mee te beginnen? Tot nu toe heeft niemand contact opgenomen of zijn er geen aanwijzingen dat dit een losgelddeal is. Het is geen wraakactie. Als dat het geval was, zou degene die haar heeft meegenomen haar niet hebben ontvoerd. Ze zouden haar hebben vermoord en haar lichaam achtergelaten zodat ik het kon vinden. We hebben niets. We hebben niet eens een motief.’
‘Ik weet zeker dat we, als we dieper in Emilio’s afval graven, een paar mensen zullen vinden met een motief om met zijn familie te kloten.’
‘Nee.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Dit is niet gericht op Emilio. Als dat het geval was, zou hij het weten en hij zou niet op pad gaan als dat zo was. Fucking lafaard.’ Ik duwde mezelf af tegen de muur. ‘Degene die haar heeft meegenomen, doet dit om mij te pakken, wat nergens op slaat, aangezien ze Alessa hebben achtergelaten om te sterven en niet Daniela. Of het is iemand…’
‘Iemand die Daniela wil.’
Irina en ik staarden elkaar aan terwijl er een puzzelstukje op zijn plek viel.
‘Dit gaat niet om jou of haar vader, Gian. Dit gaat om haar.’
‘Maar wie?’ Ik begon te ijsberen terwijl mijn brein in duizend richtingen tegelijk afdwaalde. ‘Wie heeft Daniela zo kwaad gemaakt dat ze zo ver zouden gaan om haar te ontvoeren en een poging te doen om Alessa te vermoorden?’
‘Ik weet het niet.’ Irina wierp een blik op de dossiers op de tafel, de dossiers van alle mensen die we hadden genaaid door hun mensenhandelimperium te ruïneren. ‘Daniela heeft geen slecht bot in haar lijf. Ik kan niemand bedenken die zij zo boos zou maken. Wat als het niet iemand is met een vendetta tegen haar, maar eerder iemand die haar nam, omdat die haar wilde?’
De radertjes in mijn hoofd begonnen te draaien toen ik stopte met ijsberen. ‘Een bewonderaar?’
Irina haalde haar schouders op. ‘Het zou kunnen. Daniela is een mooie vrouw, Gian. En haar achternaam maakt haar haast tot een beroemdheid in deze gemeenschap.’
‘Nee. Dat kan het niet zijn.’ Ik streek met mijn handpalm over mijn gezicht. ‘Ik heb elk stukje informatie opgegraven dat ik over haar kon vinden voordat we trouwden, evenals over degenen van wie ooit werd gezegd dat ze een band met hen had. Er was niemand. Bovendien zorgde haar vader ervoor dat geen enkele man ooit in haar buurt kon komen, in ieder geval niet zo dichtbij dat er enige vorm van romantische band kon worden gevormd.’
Irina’s hakken klikten op de tegels toen ze langzaam dichterbij kwam. ‘Bedoel je dat ze nooit andere vriendjes, minnaars, wat dan ook heeft gehad?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Er was niemand anders dan ik.’
Het gezoem van Irina’s telefoon vibreerde op de eettafel. Ik keek toe toen ze zich omdraaide en hem pakte waarna ze opnam. ‘Hunter?’
Onmiddellijk richtte ik mezelf op, een klein sprankje hoop deed mijn hart sneller slaan. Hunter Keaton was een van de beste zoek- en reddingsmannen van ons team. Samen met zijn vrouw Scarlet wisten ze alles wat er te weten viel over elk mensenhandelsyndicaat dat we ooit waren tegengekomen.
‘Weet je het zeker?’ Irina ging zitten, zette haar elleboog op tafel en legde haar hand tegen haar voorhoofd. ‘Het moet een vergissing zijn. Nee, Hunter. Ik zeg het je, het is onmogelijk. Ik stel voor dat je meer concreet bewijs verzamelt voordat je zo’n grove beschuldiging uit.’
Ik liep dichterbij, mijn ogen vernauwden zich.
‘Nee. Van horen zeggen is niet voldoende bewijs. Bel me als je hier honderdvijftig procent zeker van bent.’
Ze hing op, haar gezicht plotseling bleek en haar ogen groot.
‘Wat is er?’
De temperatuur om ons heen daalde in twee seconden ongeveer tien graden toen ik er getuige van was hoe Irina’s gebruikelijke stenen uitdrukking opeens troosteloos werd.
‘Irina,’ ik boog naar voren en legde mijn handen op de tafel tegenover haar, ‘wat is er verdomme aan de hand?’
Lijnen van zorgen vormden groeven op haar voorhoofd toen haar ogen de mijne ontmoetten. ‘We hebben wat informatie gevonden over de Jane Doe die hier een paar weken geleden op je oprit stierf.’
Ik ging zitten terwijl de herinneringen aan die avond teugkwamen. Irina’s geschreeuw. Het slappe lichaam van het meisje. God, het was niets minder dan een nachtmerrie toen ik probeerde het leven van dat meisje te redden terwijl haar bloed mijn oprit besmeurde.
Iemand had het stervende meisje in Irina’s kofferbak gestopt, een klein cadeautje dat bedoeld was om haar bang te maken. Al onze onderduikadressen waren verdacht geworden en Irina zag geen andere mogelijkheid dan het meisje hierheen te brengen.
Ik deed alles wat ik kon terwijl Daniela toekeek. Maar op dat moment kon niets anders me wat schelen dan het meisje redden. Uiteindelijk was er niets wat werkte en ik kon haar niet redden. Het ergste was dat we er nooit achter kwamen wie ze was. Haar naam. Waar ze vandaan kwam. Niet dat het had uitgemaakt, aangezien we nooit contact hadden kunnen opnemen met haar familie om hun te vertellen dat ze dood was. We konden geen bekendheid en ongewenste aandacht riskeren. Bovendien, het meisje was toch al dood. Niets wat we deden had dat kunnen veranderen. Maar er waren nog steeds honderden, duizenden meisjes die we wel konden redden en de enige manier waarop we dat konden doen, was door ons gedeisd te houden.
Ik duwde de herinnering aan de kant en concentreerde me op Irina. ‘Wat is het?’
Ze haalde haar vingers door haar lange gouden haar. ‘Hunter hoorde op straat dat onze Jane Doe als prostituee werkte in de stad. De laatste keer dat iemand haar zag, reed ze weg met een klant.’
‘Wie was die klant?’
Irina beet op haar lip en haar kaak verstrakte terwijl haar ogen contact met de mijne vermeden.
‘Irina,’ flapte ik eruit, ‘vertel het me.’
‘Darion.’ Ze likte aan haar lippen. ‘De laatste keer dat iemand haar zag, was toen ze wegreed met Darion.’
Er viel een angstaanjagende stilte tussen ons, alsof de wereld om ons heen op mute was gezet. ‘Nee,’ mompelde ik. ‘Nee. Het kan Darion niet zijn. Hij was hier die avond, weet je nog? Hij was bij ons buiten toen ik het meisje reanimeerde.’
‘Was hij hier de hele avond?’
‘Ik weet het vrij zeker, ja.’
‘Je weet het vrij zeker?’
‘Irina,’ ik ging rechtop staan, ‘hij kan het niet zijn. Hij stormde die avond mijn kamer binnen en zei dat jij onderweg was. Darion is een heleboel dingen, maar…’
‘Een sadist?’
Het stond te lezen in haar ogen, de waarheid die we allebei over Darion wisten. Met onze banden in de onderwereld ontdekten we de indiscreties van Darion zodra hij in het donker begon te spelen. Mijn kleine broer had een verdorven smaak als het op seks aankwam en hij baadde in de perversies van een sadistische man. Dat was een van de redenen waarom ik wilde dat hij verdomme uit Daniela’s buurt bleef toen hij hier rond paradeerde en deed alsof hij niets anders van haar wilde dan vriendschap. Maar ik doorzag zijn glimlachen en onschuldige aanrakingen, de grappen en het gelach. Mijn broer wilde mijn vrouw op een manier die zou eindigen met een burgeroorlog binnen de familie Silvestro, maar hij was slim genoeg om te weten dat hij mijn toorn nooit zou overleven als hij haar aanraakte.
Irina liep om de tafel heen en bleef op een meter van me staan. ‘Jij en ik weten allebei dat dit niet iets is wat de meeste mensen kunnen beheersen. Niet iedereen heeft de zelfbeheersing die jij hebt, Gian.’
Het was als een fucking touw om mijn nek terwijl mijn voeten drie meter boven de grond bungelden. Dat deel van mezelf erkennen, een stuk dat ik voor iedereen verborgen had gehouden, behalve voor Irina, was moeilijk. Ik prefereerde het om te leven zonder er ooit over te denken of te praten en dat werkte, totdat Daniela door die verdomde deur liep.
Ik perste mijn lippen samen en klemde mijn kaken op elkaar terwijl schuldgevoelens mijn longen vulden en dreigden me te verstikken.
‘Ik had het onder controle,’ ik slikte hard, ‘tot ik er op een nacht mijn greep op verloor. Slechts één fucking nacht met Daniela. Jezus.’ Het was iets wat ik mezelf nooit zou vergeven, de nacht dat ik Daniela aan mijn bed bond en haar dwong te komen. De nacht dat ik haar de duisternis liet zien die in mij loerde toen ik mijn lust over haar blote dijen spoot.
Het gewicht van dit alles dwong me om te gaan zitten en ik streek met mijn beide handpalmen over mijn gezicht. Het leek wel een decennium geleden dat ik Daniela met zoveel passie haatte, dat ik de controle uit mijn greep liet glippen, alleen om haar pijn te doen. Om haar te straffen. Om haar te laten zien dat ik haar bezat. Nu was het enige wat ik wilde dat zij hier was, waar ik haar kon beschermen, zodat ik haar in veiligheid kon houden.
‘Gian.’ Irina’s stem sneed door mijn gedachten. ‘Gian, wat als dit waar is? Wat als het Darion was?’
‘Jezus, Irina, mijn broer mag dan een sadistische klootzak zijn, maar hij heeft de ballen niet om zoiets te doen. Bovendien staat zijn hele leven in het teken van het kussen van de reet van onze vader. Zoiets als dit doen zou hem op de shitlijst van onze familie doen belanden, wat erg contraproductief zou zijn in de richting van zijn levensdoel.’
‘Maar hij had gevoelens voor Daniela, toch? Daarom wilde je hem twintig minuten geleden zijn reet nog op een presenteerblaadje aanbieden.’
‘Mijn broer is een eikel die van ruwe seks houdt.’
‘Ruwe seks?’ Irina zette haar hand op haar heup, de zwarte kokerrok accentueerde de ronding van haar taille. ‘We vonden je broer in een kamer met een meisje dat ondersteboven aan het fucking plafond hing, met meerdere sneden op haar dijen. Dat is geen ruwe seks meer, Gian.’
Ik schoot van mijn stoel. ‘Het is Darion niet, oké? Trouwens, als hij het was, wat zou hij er dan mee zijn opgeschoten door die prostituee te vermoorden en haar lichaam in de kofferbak van jouw auto te proppen?’
‘Ik weet het niet.’ Ze gooide haar armen in de lucht. ‘God, ik weet het niet. Maar jij en ik weten allebei dat als er rook is, er ergens een enorm vuur is en de naam van jouw broer is er gewoon tussen komen te zitten.’
Het kloppen in mijn slapen werd intenser en het voelde alsof ik enkele ogenblikken verwijderd was van het uit mijn eigen verdomde huid kruipen. Ik had rust nodig. Ik had wat tijd nodig om alleen te zijn met mijn gedachten.
En blijkbaar had ik ook een douche nodig.
‘Bel Hunter, zeg dat hij dieper moet graven.’
‘Hoeveel dieper moet hij graven, Gian?’
‘Zo fucking diep als nodig is om haar te vinden.’ Ik streek langs Irina. ‘Ik ga douchen en gewoon… afkoelen.’
Ik pakte een glas en de fles bourbon, waarna ik de kamer uitstampte. Ik hoefde niet naar Irina te kijken om te weten dat ze fronsend naar me keek met een afkeurende blik.
‘Bourbon laat me afkoelen,’ zei ik over mijn schouder terwijl ik de eetkamer uitliep.
‘Ik heb niets gezegd,’ riep ze.
‘Dat was niet nodig.’