Gian
Het was een van die momenten die je makkelijk zou kunnen definiëren. Een moment dat alles kon veranderen en het pad naar je toekomst kon aanpassen. Het was genot. Het was extase. Vervoering. Maar niet zonder zijn eigen niveau van verdriet. Pijn. Verlies.
Terwijl Daniela rouwde om het verlies van haar rust en vrijheid door de demonen die Darion in haar leven had gebracht, rouwde ik om het verlies van mijn vrouw. Ik was geen naïeve man die dacht dat Daniela ooit weer dezelfde zou worden. Dat kon niemand. Ja, er zou een dag komen dat ze weer een soort van normaliteit zou vinden, misschien zelfs een zekere mate van tevredenheid. Maar een deel van haar zou altijd opgesloten blijven in die kooi.
Ik keek toe hoe haar lippen van elkaar gingen, haar wangen blozend in de mooiste tint roze terwijl haar lichaam onder me huiverde. Er was niets beters dan het gevoel op deze manier samen te zijn met mijn vrouw. Maar het brak mijn hart om haar te zien vechten tegen de innerlijke demonen die dreigden om dit ene heilige ding dat de band tussen man en vrouw versterkte te ruïneren.
Het leek erop dat ik de kracht van mijn vrouw had onderschat door te denken dat haar geest en lichaam niet in staat zouden zijn om te gaan met dit soort nabijheid, deze verbinding. Seks. Maar wederom, net zoals ze gedaan had niet lang na ons gedwongen huwelijk, bewees ze dat ik ongelijk had.
Ze bewees me dat ik ongelijk had door me te laten zien dat ze in niets op haar vader leek. En vanavond toonde ze me dat ze sterk was. Zo. Fucking. Sterk.
‘Doe je ogen niet dicht,’ fluisterde ik toen haar genot een hoogtepunt bereikte en ze deed het zonder haperen, terwijl ze de hele tijd naar me keek. Ik wilde dat ze wist dat ik het was en niemand anders. Ik kon het niet verdragen dat ze Darions gezicht zou moeten zien terwijl ik de liefde met haar bedreef. Het zou me kapot maken.
Ik trok me voorzichtig uit haar en duwde me langzaam weer naar binnen, elke centimeter van haar rond mijn pik voelend. Warm. Glad. Fucking prachtig. En terwijl haar gekreun als muziek in mijn oren klonk en ik luisterde naar haar zwoegende ademhaling, maakte het me hyperbewust van hoe verdomd lekker het voelde om in haar te zijn. Het was euforisch, een drug. Een verslaving waaraan ik graag zou bezwijken.
Elk oerinstinct dat ik had, smeekte me om sneller te bewegen, harder. Om te neuken. Maar terwijl mijn blik op de hare gericht bleef, wist ik dat dit moment, deze connectie, niet ging om mijn genot. Het ging om haar. Om haar lichaam, ziel en geest. Het ging erom haar te laten zien dat, ongeacht wat Darion haar had aangedaan, er één ding was dat hij niet kon en dat was de band verbreken die zij en ik deelden.
Hitte verspreidde zich langs mijn ruggengraat. Het genot om haar van binnenuit te voelen, stevig om mijn pik geklemd, stroomde door elke spier in mijn lichaam. Het was elektriciteit die door elke ader pulseerde. Mijn hart racete totdat het crashte en ik viel boven op haar uit elkaar, uiteenrafelend bij de naden.
Ik kwam in haar terwijl onze blikken op elkaar gericht bleven; de voelbare verbinding tussen ons werd geen moment verbroken. Zelfs niet toen we werden overgoten met het genot dat ons consumeerde en de wereld deed vergeten. De pijn vergeten. Het verdriet vergeten van een verleden dat niet bestond binnen dit ene moment.
We stegen op en stortten neer. En we deden het samen als één: man en vrouw.
Ik kuste haar lippen en streelde haar tong met de mijne terwijl de extase in onze botten bleef hangen. ‘Jij bent van mij, Faye. Het maakt niet uit wat iemand ook doet, dat zal nooit veranderen. Ik zweer het.’
Haar lichaam trilde onder het mijne, haar borst ging op en neer totdat ze haar tranen niet langer kon bedwingen. Het was alsof er iets knapte, een dam die brak. Ze snikte oncontroleerbaar, alsof de omvang van wat er was gebeurd opeens in zijn geheel op haar kwam neerdalen.
Ik schoof mijn armen onder haar schouders en draaide op mijn zij. Ik trok haar met me mee en nam haar in mijn armen. Ze begroef haar gezicht tegen mijn borst terwijl ze zich zuiverde en haar tranen stroomden op mijn huid. Ze was gebroken. Helemaal en compleet gebroken en het ergste was dat ik er niets aan kon doen op dit moment. Vandaag. Nu. Het maakte me kapot te weten dat er geen snelle oplossing was voor dit soort pijn en dat alleen de tijd hem zou helen. Maar ze zou hem nooit vergeten. En ik ook niet.
Gedurende lange tijd hield ik haar in mijn armen en bleef zij huilen. We praatten niet. Ze vertelde me niet over de gedachten die haar bezighielden terwijl zij huilde en ik vroeg er ook niet naar. Het enige wat ik kon doen, was met mijn vingers op en neer over haar arm strelen, haar laten weten dat ik er voor haar was terwijl zij zich ontdeed van het gif waarmee Darion haar had vergiftigd, traan na traan.
Uiteindelijk droogden haar tranen en voelde ik de spanning uit haar lichaam wegvloeien terwijl haar lichaam zich tegen het mijne ontspande. Nog steeds werd er geen woord gesproken. Het was niet nodig om iets te zeggen, want we wisten het allebei. We kenden de pijn, het hartzeer, het verlies. We wisten dat er een lange weg voor ons lag voordat we op het punt zouden komen waarop genezing mogelijk was. Maar het meest belangrijke was: we hadden elkaar. Of beter gezegd, ik had haar. Ongeacht hoe gebroken, gehavend of gekneusd, ik had liever een stukje van haar dan helemaal niets.
Die nacht lag ik wakker en luisterde ik naar haar ritmische ademhaling terwijl zij in mijn armen sliep. Het was de eerste nacht sinds ik haar terugkreeg dat ze niet schreeuwde, huilde of kreunde in haar slaap. Ze was vredig. Kalm. Sereen. En God wist dat het iets met me deed. Het verpakte mijn hart helemaal in mooie regenboogkleuren met een kleine rode fucking strik, het feit dat ze al die dingen kon vinden in mijn armen. Bij mij.
De dag dat ik Daniela Moretti door het gangpad zag lopen, was ik vastbesloten om haar schurk te zijn. Maar dingen veranderden. Mijn wereld veranderde. Ik veranderde. En nu was ik vastbesloten om haar ridder op zijn witte fucking paard te zijn.
* * *
Dagen gingen voorbij en het was makkelijk om de geleidelijke verandering in haar te zien. Elke dag werd ze lichter en die vonk van leven die me in haar aantrok, kwam langzaam terug. Haar glimlach begon eindelijk haar ogen weer te bereiken en elke keer als ik haar aanraakte, kon ik zien dat het makkelijker voor haar werd om uit de buurt te blijven van die donkere plek waar de herinneringen haar bij me weg konden rukken.
Ik wist dat het nog niet voorbij was. Ik wist dat het een levenslange strijd zou zijn voor haar. Voor ons. Maar met elke zonsopgang en zonsondergang werd het makkelijker.
Ze begon meer tijd in de tuin door te brengen en nam Alessa elke dag mee naar buiten. Zelfs de kleuren van de bloemen werden helderder. Zelfs als ik nooit had geloofd dat bloemen en de natuur de energie rondom hen heen konden oppikken, dan was ik ondertussen wel een echte gelovige.
De dingen begonnen veel op… normaal te lijken. Maar er was nog één ding dat moest gebeuren. Eén hoofdstuk dat nog moest worden voltooid om dit metaforische boek af te sluiten over de shitstorm die ons leven was geworden en dan konden we het verdomme verbranden.
Mijn vader.
Het moment dat hij achter de waarheid hoorde te komen over wat er met Darion was gebeurd, naderde nu snel. Ik had het zo lang mogelijk uitgesteld, had de veiligheid en het welzijn van Daniela vooropgesteld. Maar ik zou deze onzin niet meer lang kunnen volhouden. Het feit dat ik al dagen niets meer van mijn vader had gehoord, nadat hij me had overspoeld met telefoontjes sinds ik Daniela terug had, betekende dat hij achteroverleunde in die leren stoel van hem, over zijn kin wrijvend, nadenkend over alle informatie die ik hem had gegeven. Selectieve informatie.
Het zou niet lang meer duren voordat hij zelf een onderzoek startte, als hij dat niet al had gedaan. Gelukkig hoefde ik me geen zorgen te maken dat Emilio Moretti’s onwelkome reet me in de weg zou lopen en antwoorden eisen. Gaf hij erom dat zijn jongste dochter verlamd was en nooit meer zou lopen? Nee.
Gaf hij erom dat zijn oudste dochter was ontvoerd, misbruikt, verkracht en geruïneerd? Nee.
Gaf hij erom dat Daniela geen Silvestro-Moretti-erfgenaam kon voortbrengen? Ja. Klootzak.
Ik heb vaak gedroomd dat hij in dezelfde kooi zat, naast mijn geschifte broer, zodat ik hen allebei kon verbranden tot as. Stof. Kleine deeltjes die meegenomen konden worden door de subtielste bries, verdampen, weggevaagd worden uit het bestaan.
Het enige wat voor hem telde, was dat Daniela gevonden werd en dat alles goed ging met de Silvestro-Moretti-alliantie.
Ik had net mijn ochtendkoffie opgedronken toen Irina kwam binnenwandelen, haar hakken klikkend op de vloer. ‘We hebben een probleem.’
‘En ook een goedemorgen voor jou, Irina.’
Ze liep naar de eettafel en plaatste haar hand in haar middel, dat werd geaccentueerd door de grijze kokerrok die ze droeg. ‘Je vader is aan het rondsnuffelen op plaatsen waar hij niet hoort.’
Ik was niet verrast. ‘Waarom zeg je dat?’
‘Er is een man die verbonden is aan je vader gezien in de stad en hij stelde vragen over Bethany en Riana en hun vermeende verdwijning.’
Ik ging rechtop zitten. ‘Hoe weet hij van hen?’
‘Geen idee.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Maar jij en ik weten allebei dat we jouw vader niet moeten onderschatten, zeker niet nu Darion al zogezegd twee maanden vermist is.’ Ze likte aan haar kersenrode lippen en legde een hand op een van de eetkamerstoelen. ‘Je moet het hem vertellen, Gian. Hij moet het weten, voordat hij te diep graaft en onze hele operatie in gevaar brengt. Dit heeft het potentieel om jaren van ons harde werken te verpesten.’
‘Dat weet ik.’
‘Ja? Echt? Want als dat zo was, had je weken geleden al aan je vader verteld dat je de psychopathische reet van je broer naar de hel hebt gestuurd, waar hij thuishoort.’
Ik stond op van mijn stoel. ‘Je weet dat het niet zo simpel is.’
‘Wat ik weet, is dat ik veel te veel tijd heb besteed aan het opbouwen en beschermen van deze operatie van ons om alles ten onder te zien gaan, omdat jouw vader weigert te accepteren dat zijn jongste zoon een incarnatie van de duivel is.’
Ik wierp een blik op de klok aan de muur en vroeg me af of negen uur in de ochtend te vroeg was voor mijn eerste glas bourbon. Het was verdomme zonder twijfel te vroeg om Irina’s Russische reet in mijn nek te hebben, om me het fucking voor de hand liggende onder de neus te wrijven.
‘Luister,’ ik draaide me naar haar toe, maar keek uit het raam om mezelf ervan te vergewissen dat Daniela nog steeds bezig was in de tuin, ‘ik weet dat ik de waarheid niet meer lang verborgen kan houden voor mijn vader. Maar ik moet bedenken wat mijn volgende zet zal zijn, zodra hij op de hoogte is. Omgaan met mijn vader is als een spelletje schaken. Je moet het benaderen met je hele strategie uitgedacht, anticiperen op elke zet van de tegenstander en in staat overal correct op te reageren.’
Irina fronste. ‘Je zegt dit alsof je meer dan één optie hebt.’
‘Dat klopt. Ik heb andere opties.’
‘En dat zijn?’ Ze leek geïntrigeerd.
Ik stopte mijn handen in mijn broekzakken. ‘Of ik kom mijn vader onder ogen, vertel hem de waarheid en zet Daniela’s welzijn op het spel, of…’ Ik keek Irina voorzichtig aan.
‘Of?’ Ze haalde haar schouders op.
‘Of… we pakken onze spullen en vertrekken.’
‘Wat?’ snauwde ze ongelovig. ‘Dat kun je niet menen.’
‘Dat meen ik wel.’ Ik schonk mezelf nog een kop koffie in, voordat ik mijn toevlucht nam tot de bourbon. ‘Ik moet aan haar denken. En op dit moment lijkt vertrekken, ergens naartoe gaan waar mijn vader ons nooit zal kunnen vinden, haar nooit zal kunnen vinden, de veiligste optie.’
‘Dat begrijp ik, maar Gian,’ ze liep om de eettafel heen en kwam naar me toe, ‘als je weggaat op zo’n manier dat je vader je nooit meer zal vinden, dan betekent dat…’
‘Ja.’ Ik keek haar aan. ‘Dat betekent dat ik geen rol meer zal kunnen spelen in onze zaken. Dan stap ik eruit, Irina.’
Ongeloof overschaduwde al haar gelaatstrekken, haar wangen werden bleek en haar lippen weken uit elkaar. Ik wist dat dit een schok zou zijn voor haar. Voor mij was het een soort van no-brainer. Weggaan was de beste optie. Maar ik wist dat, als ik weg zou gaan, het een enorme terugval zou zijn voor het team. Niet alleen financierde ik meer dan de helft van de operatie, ik had ook alle contacten, ging om met het juiste volk en speelde golf en dronk drankjes met de juiste mensen, die onze onderneming hielpen door gunsten terug te betalen met gunsten. Als ik wegging zonder een spoor achter te laten, wat ik moest doen als ik wilde dat mijn vader ons nooit meer kon vinden, dan zou ik alle banden moeten verbreken.
Ik schraapte mijn keel. ‘Als Daniela en ik vertrekken, kan ik hier geen deel meer van uitmaken.’
‘Nee.’
Irina en ik draaiden ons om en zagen Daniela in het deurgat staan met een bos vers geplukte pioenrozen in de hand.
‘Dat sta ik niet toe.’ Ze liep naar binnen en legde de bloemen op de tafel waarna ze ons naderde. ‘Je mag niet opgeven wat je hier doet, Gian. Je kunt niet stoppen al die meisjes te redden.’
Ik pakte haar hand en probeerde haar af te schermen voor Irina toen ik dichterbij boog en mijn stem dempte.
‘Die meisjes zijn niet langer mijn verantwoordelijkheid, Daniela. Jij wel.’
‘Waag het niet,’ sneerde ze. ‘Als het vinden van die meisjes, hen redden, niet jouw verantwoordelijkheid is, van wie dan wel? Als jij hen niet helpt, wie zal het dan wel doen?’
‘Luister naar me.’ Ik ging dichter naar haar toe, ik moest mijn punt zo duidelijk mogelijk overbrengen. ‘Als we blijven en mijn vader ontdekt dat ik mijn broer heb vermoord, houdt het niet op. Het zal nooit ophouden. Mijn vader zal achter datgene aan gaan waar ik het meest om geef en daarom zal jij een doelwit op je hoofd hebben. Mijn vader zal zich door niets laten tegenhouden om zichzelf ervan te vergewissen dat ons leven, jouw leven, een hel zal zijn.’
Haar ogen glinsterden met wervelingen van groen en bruin. ‘Ik ben al door de hel gegaan, weet je nog? En ik heb het overleefd.’ Ze deed een stap bij me vandaan en ging zo staan dat Irina haar kon zien. ‘Dus ik zeg: laat hem zijn best doen. Ik kan het aan. Wat ik niet aankan, is de gedachte aan al die meisjes die in kooien zitten, net als ik meemaakte, en die gemarteld en verkracht worden zonder de hoop ooit gevonden te worden. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik weet dat ik niet met mezelf zou kunnen leven als ik ’s avonds naar bed ging, wetend dat ik daadwerkelijk iets kon doen om hen te helpen vinden, maar het niet deed.’
Haar wangen kleurden roze en de glinstering van onvergoten tranen toonde hoe fucking serieus ze elk woord meende dat ze net had uitgesproken. En Jezus helpe me, maar voor mij had ze er nog nooit mooier uitgezien dan op dat moment.