85

hond en dan kenne ze bij mekaar in een hok. ’

‘ Neen ventje, ’ sprak nu de Moeder op vriendelijken toon, ‘ honden kunnen we in

de inrichting niet toelaten, alleen kinderen. ’ ‘ En je hebt zelf een hond, ’ merkte de jongen op.

‘ Heelemaal niet, Vader zei dat maar, om je bang te maken. ’

‘ Ik ben niet bang van honde, ’ was het verontwaardigde antwoord, ‘ ik ben van niks niet bang en van hem ook niet. ’ Daarmee bedoelde hij den brommerigen Vader van het gesticht.

‘ Houd je mond, ’ sprak deze geërgerd. ‘ Waar woon je? ’ Kruimeltje zweeg.

‘ Versta je me niet? Ik vraag, waar je woont. ’

‘ Ik kan niet me mond houwe en antwoord geve, ’ zei Kruimeltje zeer terecht,

waarop de agent het uitproestte.

‘ Waar woon je? ’

‘ Overal en nergens? ’

‘ Waar is dat? Wat beteekent dat? ’

Maar nu nam de agent, die er genoeg van begon te krijgen, het woord.

‘ Neem me niet kwalijk, ’ sprak hij, ‘ maar als u zoo goed zoudt willen zijn mij de vragen te stellen, inplaats van met dit kind ruzie te maken, kunnen we beter opschieten. ’

‘ Dat is mij hetzelfde, ’ sprak de Vader, ‘ als ik maar een antwoord op mijn vragen

krijg. ’

In minder dan vijf minuten waren nu alle vragen kort en krachtig beantwoord en

kon de jongen tot de inrichting toegelaten worden.

‘ En Moor? ’ vroeg Kruimeltje, die geen oogenblik zijn vriendje uit de gedachten

verloren had.

‘ Wie is Moor? ’ vroeg de Vader. ‘ Mijn hond. ’

‘ Geen kwestie van, geen honden in het gebouw. ’ ‘ Wie mij neemt krijgt mijn hond ook, ’ sprak

Chr. van Abkoude, Kruimeltje