89

‘ Wacht is effetjes met ete... ’

Deze hield verwonderd op en toen vroeg Kruimeltje beleefd: ‘ Wat? ’ ‘ Of je houdt van boeken lezen? ’

‘ Heelemaal niet, ’ zei Kruimeltje, en toen tot Buikie: ‘ Eet nou maar weer door. ’ Toen de maaltijd afgeloopen was, zeer tot de verbazing van Kruimeltje, die juist honger begon te krijgen, werden de kinderen naar de speelzaal gebracht, waar ze verder den middag zouden doorbrengen. Kruimeltje ondertusschen dacht aan zijn vriendje Moor, die buiten op hem zat te wachten, zooals hij vermoedde. Moor moest erin, en zou erin, en als ze Moor niet wilden hebben, dan wilde hij evenmin hier blijven... misschien liep-ie in elk geval wel weg.

Zonder zich aan iets of iemand te storen, liep hij de speelzaal uit en begaf zich

naar de voordeur.

Maar daar kwam de Vader op hem af, die hem juist bemerkt had. ‘ Heidaar, wat moet jij daar? ’ riep hij Kruimeltje toe.

De jongen was daardoor niet uit het veld geslagen en zei kalm: ‘ Niks... d'r staat iemand op de stoep... ’

Daarop opende de Vader de deur, maar er was niemand.

Kruimeltje intusschen had zich verscholen onder de trap en keek vandaar, hoe de ander de deur van binnen opende. Toen de vader onverrichterzake terugkeerde en vergeefs naar Kruimeltje zocht, sloop deze op de teenen naar buiten en fl oot z'n hond. Maar Moor kwam niet te voorschijn.

Dat vond Kruimeltje al heel vreemd, Moor kwam altijd dadelijk.

Hij verschool zich in de gang van een naburig huis, fl oot af en toe eens maar kwam

ten slotte

Chr. van Abkoude, Kruimeltje