Sta voia che me tira drento
no la pòe bèco sfèndare né ongia
de slenguasson che in sparlar perde l’anema;
scoarlo no so’ bon co legno o vis-cia,
ma mi sta tosa, in scondon de so barba,
la gavarò, in camporela o in camara.
Co penso a la so camara
dove a me dan so che nissun va drento
ma tuti i ga più oci de so barba,
me trema gambe e brassi, parfin l’ongia
come ’l putelo davanti a la vis-cia
e go paura che me scapa l’anema.
Se fusse là col corpo, no co l’anema,
se de scondon la me tolesse in camara!
Me sbrusa più de na bota de vis-cia
che son so s-ciavo ma no son là drento.
Starò con ela come carne e ongia
fasendo ’l figo ai so amissi e a so barba.
Quela che xe sorela de me barba
ghe voio manco ben, par la me anema!
Che rente come un déo xe rente a l’ongia,
se la volesse, starìa a la so camara.
Che ’l me spaca, se ’l vóe, Quel che go drento
come un omasso un pocheto de vis-cia.
Da po’ che ga butà la seca vis-cia
e da Adamo vien zo nevodi e barba,
un ben come xe questo che go drento
no xe mai nato in te un corbame o un’anema.
Che ela vada a spasso o staga in camara
ghe stò tacà quanto xe longa ’n’ongia.
E se ghe peta e incarna a mo’ de ongia
el cuore come la scorsa e la vis-cia,
la me xe colombara, teza, camara,
desmentego fradelo, pare, barba;
e festa dopia in cielo garà l’anema,
se quei che fa l’amore xe là drento.
Vèrzeghe a sta canson de ongia e de barba:
ti te me tien soto la vis-cia l’anema
ma la me voia la vien drento in camara.