Si dummeneca è bon tiempo,
ce ne iammo a Marechiare:
llà mangiammo a llido ’e mare,
e parlammo io ’e te, tu ’e me.
T’ aggia di’ nu sacco ’e cose
ca mme passeno p’ ’a mente,
ca p’ ’a strata o ’a gente ’e ssente,
o nun so’ maie buono a di’.
Già ’e vedé quase mme pare
chella verde acqua addurosa,
chell’ arena ch’ essa ha nfosa
e ca liscia e asciutta è già…
Chelli rezze arravugliate,
chelli nnasse, ’e bbarchetelle,
e, ’int’ ’o monte, ’e grutticelle
ca cchiù fresche so’ ll’ està…
T’ aggia di’, llà, tutte ’e ccose
ca mme passeno p’ ’a mente,
ca p’ ’a strata o ’a gente ’e ssente,
o nun so’ maie buono a di’.
T’ aggia fa’, llà, ’int’ ’a taverna
ca sta proprio a llido ’e mare,
d’ ’a canzona ’e Marechiare
tutte ’e vierze allicurdà…