(Born Germany, 1980)
The blog poet Stathis Baroutsos was put on the map in English by an interview with the translator Peter Constantine in the online magazine Words Without Borders. Despite being widely translated into English, Spanish, Kapampangan, Tagalog, and Japanese, he has never been published in Greece, where he grew up.
Tα παιδιά μου ζούνε κάτω απο σανίδες βρόμικες μέσα σε παραπήγματα.
Δεν τα βλέπει ο ήλιος που καίει τα πατώματα, δεν αναπνέουν τον αέρα που μπαίνει μέσα από τα σπασμένα τζάμια
Τα παιδιά μου βρίσκονται ακόμα σε μια κυοφορία, κουκουλωμένα μέσα σε μεγάλα πράσινα φύλλα.
Δεν είναι έτοιμα να βγουν στον κόσμο.
Τα αγκαλιάζουν μεγάλα πράσινα φύλλα κάτω απο τις βρώμικες σανίδες, που τις χτυπά ο ανελέητος ήλιος μέσα >στα παραπήγματα.
Ακούνε μονάχα Chopin και τρίζουν μέσα στα κουκούλια τους.
Μέσα στα μεγάλα πράσινα φύλλα κάτω από τις σανίδες των παραπηγμάτων δεν φτάνει ο αέρας ούτε ο ήλιος, παρά μόνο ο Chopin.
Περιμένουν υπομονετικά να γεννηθούν.
My children live in shacks beneath the filthy planks.
They cannot see the light that burns upon them; they cannot breathe the broken window air.
My children live like insects, hooded blind in large green leaves.
Their exit is not safe.
The large green arms do hold them dear beneath the cage of wood the sun impales.
Within their nests they whisper answers only to Chopin.
While burning suns attack with beams like knives, their green embrace
Does hold them safer still beneath the barrack floors where
They answer only to Chopin.
And so like this they measure time in nectar’s dark until the waltz begins.
Karen Van Dyck
Bρίσκομαι στο επίκεντρο ατελείωτων αναζητήσεων.
Αναλώνομαι σε κρεβάτια περαστικών.
Κάνω βόλτες με αμάξια,
πάντα από την ίδια θέση του συνοδηγού,
με το χέρι στην ίδια θέση, του ποδιού σου.
Τα δωμάτια μοιάζουν τόσο ίδια
και τα μπάνια κάθε πρωί καθόλου διαφορετικά.
Δεν θυμάμαι πουθενά έναν διαφορετικό ήχο από τους ήχους
στα μπαλκόνια και ο καφές τα πρωινά έχει πάντα την ίδια γεύση.
Γυρεύω να ξεφύγω από κείνα τα κρεβάτια
μετά από κάθε πρόωρη εκσπερμάτωση.
Οι αγκαλιές δεν προφέρουν τίποτε το διαφορετικό
και ότι τολμά να μοιάζει το βάζει στα πόδια.
Από κείνους άλλοι μοιάζουν στον μπαμπά μου
κι άλλοι στη μαμά μου. Άλλοι με θέλουν πολύ
και άλλοι λίγο και εγώ
τριγυρνώ στους δρόμους με επιφύλαξη στα μάτια
και όνειρα αποκαμωμένα.
Δεν έχω επιλέξει κανέναν.
Τώρα θα σ’ το πω πώς γίνομαι σαν τον μπαμπά μου και τη μαμά μου.
Φοβάμαι όπως αυτοί, για εμένα.
Αν γκρέμιζω φυλακές, αν προσπαθώ να παραδεχθώ
πως δεν με αφορούν οι γοητευτικοί κατά τα άλλα δεσμώτες,
τόσο περισσότερο βυθίζομαι στο κρεβάτι με τα καρφιά μου.
Όσο κι αν μετράω κάθε μέρα μέχρι το τρία να ξεφύγω
απο εμένα, εσένα και αυτόν,
ξέρω πως είναι ατελέσφορο.
Μετά από την τόση επινοημένη στέρηση
συρρικνώνω το χρόνο μονάχα σε δυο μέρες,
να σου δείξω, να προσπαθήσω, να πλασθώ,
να σε εξερευνήσω,
να σε χαρτογραφήσω.
Πια είμαι κενός, έγινα καθρέφτης,
αντικρίζω το παραπληγικό μου σώμα.
Ξέρεις είναι τρομακτικό έστω και για μια στιγμή
να σηκώσεις τα μάτια στην ευθεία.
Όχι ψηλά μα στην ευθεία, εκεί που κοιτάς κατάματα
εμένα εσένα αυτόν.
I’m in an endless search.
I burn out in the beds of strangers,
I ride in cars,
always in the same passenger seat,
my hand always in the same place on your thigh.
The rooms all seem the same,
same showers every morning,
same sounds on all the balconies
where morning cups of coffee always taste the same.
I try to escape those beds after every premature ejaculation.
The embraces whisper what they always whisper
and anyone resembling those closest to me abandons me –
some resemble my father,
others my mother. Some want me a lot,
some just a bit, and I
walk the streets with careful eyes
and unsure dreams.
I haven’t picked anyone.
But let me tell you how I’ve turned into my father and my mother:
Like them, I worry about myself –
the more I knock down prison walls
and accept that siren sadists mean nothing to me
the more I sink into my bed of nails.
Though every day I count to three and run
from myself, from you, from him.
I know it’s futile.
to roam you,
to map you,
to prove that you’re not for me.
I’m empty now, a mirror,
I face my impotent body.
You see it’s frightening to raise your eyes
even for a moment, and look straight before you,
not up, but straight before you, looking
me, you, and him
in the eye.
Peter Constantine
– megali nixta apopse
– nai megali, to proi oi efialtes tha exoun aftoktonhsei
– arkei na mhn paroun kai mena mazi tous
– avrio einai h afethria sou
– thn afethria mou thn exo kapsei, eixa ola ta kalokairia tou kosmou kai ta kana fotografies
– liose ta asteria se ena koutali
– den thelo na zhso ksaplomenos, thelo na troo me ta xeria, allios ti ta thelo ta xeria mou
– tis kores ton mation sou sygkrato mh spasoun, ta kalokairia sou pos tha sta gyriso piso na ta pareis zontana?
– kourastika leo na koimitho
– Big night 2nite
– Yep, by morning all nightmares will have committed suicide
– As long as they don’t take me with them too
– Ur turning a new leaf tomorrow
– I’ve burnt my new leaf, I had all the summers of the world & turned them into pics
– Dissolve the stars in a spoon
– I don’t want to live lying down, I want to eat with my hands, otherwise what do I need my hands 4.
– I’m restraining the pupils of ur eyes so they won’t shatter, how can I return ur summers to you alive?
– I’m tired, I’m off to bed
Peter Constantine
Ο κύριος με το ροζ πουκάμισο κάθισε δίπλα μου στο μπαρ. Φορούσε ροζ πουκάμισο και ροζ πουλόβερ. Έπινε το ποτό του προσεκτικά μη λερωθεί και άναβε κάθε τσιγάρο του αργά και σταθερά. Όταν τελείωνε το κάπνισμα πατούσε εφτά φορές το αποτσίγαρο στο τασάκι για να σβήσει καλά. Ακουμπούσε το ποτό με το ένα χέρι και με το άλλο σχημάτιζε τους αριθμούς των φίλων του στο κινητό.
Αλήθεια δεν έδωσα σημασία ποτέ τι ήχο κάνει το 9 ή το 1 πάνω στο πληκτρολόγιο ενός τηλεφώνου.
Με κοιτούσε με βλέμμα εξονυχιστικό και άκουγε με προσοχή την κάθε μου λέξη. Ο κύριος με το ροζ πουκάμισο και το ροζ πουλόβερ τελείωσε το ποτό του, σηκώθηκε και αποχαιρέτησε ευγενικά. Θα πήγαινε στην εξοχή την άλλη μέρα είπε, για να ακούσει τα πουλιά. Θα τραγουδούσε ένα τραγούδι και το βράδυ θα αποκοιμιόταν δίπλα στο ραδιόφωνο.
The guy in the pink shirt sat down next to me at the bar. He was wearing a pink shirt and a pink vest. He sipped his drink carefully, not spilling a drop, and lit each cigarette slowly and steadily. When he finished a smoke, he stubbed it out seven times in the ashtray to make sure. He rested one hand on his drink, and his other hand entered friends’ numbers into his cell phone.
To be honest, I’d never paid attention to the sound a 9 or a 1 makes on the keypad.
He watched me carefully and listened closely to my every word. The guy in the pink shirt and the pink vest finished his drink, got up, and politely said his goodbyes. He was off on a trip to the countryside the next day, he said, so he could hear the birds. He’d sing a song, and fall asleep next to the radio in the evening.
Sarah McCann