(Born Athens, Greece, 1984)
The ironic new histories of Thomas Tsalapatis’s prose poems make him the key figure in this group. He studied Theater at the University of Athens. His first collection, Daybreak Is Execution, Mr. Krack, received the National Poetry Prize. His second, Alba, was published in 2015 to rave reviews. Known for what critics have called his young and restless take on the crisis, he is a prolific writer of articles and theater and book reviews, and an organizer of events such as the Attis poetry readings. His poems have been translated into English, French, Spanish, and Italian, and he himself has translated from the poetry of W. B. Yeats and W. H. Auden. His writing can be found at Groucho Marxism: tsalapatis.blogspot.com.
Το ξημέρωμα είναι σφαγή, κύριε Κρακ (Daybreak Is Execution, Mr. Krack), Ekati, 2013; Άλμπα (Alba), Ekati, 2015.
Έχω ένα μικρό κουτί που πάντα μέσα του κάποιον σφάζουν.
Λίγο πιο μεγάλο από κουτί παπουτσιών. Λίγο πιο άχαρο από κουτί με πούρα. Δεν ξέρω ποιος, δεν ξέρω ποιον, μα κάποιον σφάζουν. Και ήχος δεν ακούγεται (εκτός από τις φορές που ακούγεται). Το τοποθετώ στη βιβλιοθήκη, στο τραπέζι όταν θέλω να περνώ τις ώρες μου κοιτάζοντάς το, μακριά από τα παράθυρα να μην το κιτρινίσει ο ήλιος, κάτω από το κρεβάτι μου όταν θέλω να νιώσω άτακτος. Μέσα του κάποιον σφάζουν, ακόμη και όταν στο σπίτι μας έχουμε γιορτή, ακόμα και την Κυριακή, ακόμα και όταν βρέχει.
Όταν βρήκα το κουτί – δε θα πω πώς, δε θα πω πού – το έφερα με ικανοποίηση σπίτι. Την ώρα εκείνη νόμιζα πως θα άκουγα τον ήχο της θάλασσας. Όμως, εκεί μέσα γίνονται σφαγές.
Άρχισε να με αρρωσταίνει η φασαρία, η γνώση των συμβάντων, τα γεγονότα μέσα στο κουτί. Η παρουσία του άρχισε να με αρρωσταίνει. Έπρεπε να δράσω, να απελευθερωθώ, να ηρεμήσω, να κάνω ένα μπάνιο. Αποφάσεις έπρεπε να παρθούν.
Έτσι, το ταχυδρόμησα σε έναν φίλο? έναν φίλο που έχω μόνο για να του κάνω δώρα. Τύλιξα το κουτί με αθώο πολύχρωμο χαρτόνι, έδεσα το χαρτόνι με αθώα πολύχρωμη κορδέλα. Μέσα στο κουτί με τα γράμματα υπάρχει ένα κουτί και μέσα στο κουτί αυτό κάποιον σφάζουν. Στο γραμματοκιβώτιο περιμένει να φτάσει στα χέρια ενός φίλου. Μια φιλία που συντηρώ απλώς για να κάνω δώρα.
Inside my small box they’re always slaughtering someone.
A little larger than a shoebox. A little plainer than a cigar box. Don’t know who, don’t know whom, but they’re slaughtering someone. Can’t hear a sound (except when you can). I place it on the bookshelf, on the table when I want to spend time looking at it, far away from the window so the sun doesn’t turn it yellow; under my bed when I’m feeling naughty. They’re slaughtering someone inside, even when we’re having a party at our house, even on Sunday, even when it’s raining.
When I found the box – I won’t say how, won’t say where – I brought it home, very satisfied with myself. At first I thought I’d be able to hear the sound of the sea. But no, there’s an execution going on inside there.
The racket was sickening, my growing awareness of what was happening, the acts inside the box. The box revolted me. I had to do something, to free myself, calm down, take a shower. I needed to take charge.
So, I mailed it to a friend. A friend I keep just for giving presents to. I wrapped the box in innocently colorful cardboard, I wrapped the cardboard in innocently colorful ribbon. Inside the box surrounded by letters there’s a box and in that box they’re slaughtering someone. Sitting in the mailbox, it’s waiting to reach my friend. The friend I keep just to give presents to.
Jacob Moe
Ημέρα πρώτη
στις γειτονιές της Άλμπα
Και εκείνος βράζει νερό, όλο βράζει νερό
Στο κοίλο κομμάτι της γλώσσας
Εκεί που λιμνάζουν οι λέξεις
Οι αχειροποίητες, οι τοιχογραφημένες, οι άκαπνες
Στο νερό
Στον ατμό
Και εκείνος
Βράζει νερό, όλο βράζει νερό
Μαθαίνοντας πώς συντάσσεται εκείνο που λιγοστεύει
Μαθαίνοντας το πώς τα Π και τα Τ χάνουν την ευθεία της στέγης του
Το πώς τα ζ και τα ξ ξεριζώνονται
Το πώς φονεύονται τα φωνήεντα
Το πώς η γλώσσα κοχλάζει
Προσφορά των σιωπηλών
Σε εκείνους που σιώπησαν
The first day
In Alba’s neighborhood
And he is boiling water, always boiling water
In the curved part of language
where words stagnate
The unused ones, the ones on walls,
the non-smoking ones
In the water
In the steam
And he is
Boiling water, always boiling water
Learning that what is scarce is what takes charge
Learning how Π and Τ lose their flat roofs
How ζ and ξ dry up at the roots
How vowels get murdered
How language bubbles up
An offering of the silent
For those who grew silent
Karen Van Dyck