34

Het bestuurslid Said Marso van de thaiboksbond wpkl stuurde een mail: ‘Bedankt voor je bericht. De bond heeft het officiële protest ontvangen. We zullen de eerstvolgende vergadering bespreken of we het in behandeling nemen.’

Ik ken Marso van de thaiboksgala’s waar ik hem wel ’s tegen het lijf loop. Marso is een lange, brede Marokkaan die ooit een thaiboksleraar was en die nu voornamelijk thaiboksgala’s organiseert. Hij is al jaren lid van het bestuur van de thaiboksbond. Hij heeft me wel ’s verteld dat hij vroeger maatschappelijk jongerenwerker was. Marso is wel oké. Hij schrijft in zijn bericht dat het bestuur binnenkort bijeenkomt om te vergaderen. Het bestuur zal dan het protest bespreken. Hij schrijft dat hij het betreurt dat Soumia de uitslag, al dan niet onterecht, zo onsportief opnam. Ongeacht de mogelijke dwaling van een jury dient een sporter zich altijd sportief op te stellen.

Dat ligt eraan.

Ik heb veel geleerd van het tennis door de driftbuien van John McEnroe. De bal is niet altijd uit. Het boksen werd pas echt interessant in de periode dat Mohammed Ali riep dat ze zijn titel ten onrechte hadden afgenomen, omdat hij weigerde in dienst te treden. De doelpunten van Cruijff en Maradona met hun praatjes en gebaren kan ik me goed herinneren, terwijl ik niet eens om voetbal geef. En de schaaksport heeft me nooit zo geboeid, maar ik weet wie Bobby Fischer is.

Soumia aanvaardde haar verlies niet.

En ze liet het merken.

Een kampioen weet wanneer hij gewonnen heeft. Hij weet ook wanneer hij verloren heeft. Hij verliest in de ring zijn grip op het gevecht en hij weet het.

Na de uitslag wierp Soumia de verliesbeker op het canvas in de ring en verliet de zaal. Op weg naar de kleedkamer schopte ze tegen een vuilnisbak. Ze drukte haar hoofd tegen m’n rug, voelde de schouderklopjes, negeerde de gezichten, de blikken, de troostende woorden dat zij de betere vechtster was. De ware kampioene. Ze hoefde het niet te horen, want ze wist dat ze het gevecht niet verloren had.

Ik bel Cor en vertel dat de bond op de eerstvolgende vergadering zal bespreken of het protest in behandeling kan worden genomen of niet. Het is rond drieën, de sportschool is net open.

‘O, ze moeten er eerst nog over nadenken?’

‘Blijkbaar.’

Ik bel Soumia en vertel haar over het protest. Ze is na twee maanden Bangkok en twee weken training in Nederland voor het gevecht weer begonnen met school. De conrector had gezegd dat Soumia de twee weken ter voorbereiding op het wereldtitelgevecht ook nog wel vrij kon nemen.

Nu zit ze in de tram en probeert ze haar ritme weer te vinden.

‘Gaan ze de beslissing terugdraaien?’ vraagt ze.

‘Zover is het nog niet. Ze moeten er eerst met elkaar over praten.’

‘Het is te laat, Aal. Waar moeten ze over praten? Ze hebben het zelf verprutst, en dan gaan ze er weer over práten. Moet ik nu dankbaar zijn?’

‘Je hebt recht op die gordel.’

‘Ik had haar knock-out moeten slaan.’