79

‘… En je hebt maar één kind?’ vroeg Anouk.

‘Ja, jij hebt er twee, hè?’

‘Ja joh, en ik vind het echt helemaal te gek.’

Ik wist niet dat Anouk tijdens ons gesprek zwanger was van haar derde kind. Het was nieuws dat ze nog niet met de rest van Nederland wilde delen.

Remy kwam langs om te vertellen dat we nog vijf minuten hadden.

‘Ik ben nog niet klaar.’

‘Stel je vragen,’ zei Anouk.

Remy gaf ons nog een kwartiertje. Anouk beantwoordde de vragen uitvoerig. Het kwartiertje werd een halfuurtje.

‘Heb je hier genoeg aan?’

‘Ja, bedankt.’

Ik ruimde m’n rommel op en gaf haar Het waanzinnige van sneeuw. Ik wist niet of ze er iets aan zou hebben, maar het leek me een vriendelijk gebaar.

‘Joh, je schrijft boeken?’

‘Ja.’

‘Gaat dat goed?’

‘Moeizaam.’

‘Met een plaat is dat hetzelfde verhaal, hoor. Dat is toch ook elke keer maar weer afwachten. Met Graduated Fool liep het ook niet zoals we hoopten, terwijl ík die plaat helemaal te gek vond.’

Ze bedankte me en gaf me drie zoenen.

Remy zei dat ze echt moesten gaan.

‘Succes,’ zei ik.

‘Bedankt. Jij ook.’

..

Ik schreef het stuk in een dag. Ik mailde het naar Lucette en naar Remy. Lucette belde me op en zei dat het een geweldig stuk was.

‘Het komt op de cover.’

‘O ja?’

‘Op de cóver, Alex! Dat is voor een eerste stuk wel heel bijzonder, hoor.’

‘Oké. Bedankt.’

‘Nee, jij bedankt. Jij hebt het geschreven.’

Een week later was er een receptie op de redactie. Veel redactieleden en journalisten kwamen naar me toe, stelden zich voor, en vroegen of ik Alex Boogers was. De jongen met het coververhaal. Ik zei: ‘Ja, dat ben ik’, en werd aan weer andere redactieleden voorgesteld als die jongen met het coververhaal. Ik hoorde de namen van de journalisten en de functies en afdelingen en vergat ze meteen weer.

‘Wát een binnenkomer!’ zei een al wat oudere journaliste. ‘Mijn eerste stukje bestond uit een paar regels in een rubriek.’

‘Nu niet meteen naast je schoenen gaan lopen, hè,’ zei Lucette.

‘Goed gedaan, jongen,’ zei Rudie Kagie. ‘Een echte vechtmentaliteit, hè? Dat zie je maar weer.’

‘Een droomentree,’ zei weer een andere journalist.

Ik dronk wijn uit glazen waarop het logo stond van Vrij Nederland. Ik dacht eraan om een glas mee te nemen. Je wist nooit hoe lang het succes duurde. Het was goed om een tastbare herinnering te hebben voor als je weer werd uitgescheten.