Hoofdstuk 4

 

 

 

Dokter McDaniels bleek een slanke vrouw te zijn van in de vijftig met een vleugje grijs in haar korte, donkere haar. Ze had een geruststellende glimlach, die uitnodigde haar in vertrouwen te nemen, en een warmte in haar ogen die medeleven uitdrukte. Al had Raylene haar maar een paar keer gezien tijdens de opname van Annie jaren geleden, toch voelde ze zich onmiddellijk bij deze vrouw op haar gemak.

‘Bedankt dat u hier wilde komen,’ zei ze terwijl ze voorging naar de woonkamer. ‘De kinderen zijn met de oppas naar het park, dus we worden niet gestoord.’

‘Onder deze omstandigheden kom ik graag hier,’ zei dokter McDaniels. ‘Hopelijk kunnen we erachter komen wat er aan de hand is en bepalen wat de juiste behandeling is. Als we dat kunnen bereiken, zal het niet lang duren voor je naar mij toe kunt komen.’

‘Dat weet ik niet,’ zei Raylene weifelend. ‘Ik ben al heel lang niet buiten dit huis geweest.’

‘Hoelang?’

‘Ik ben hier meteen ingetrokken toen ik uit Charleston kwam. In die tijd kon ik ’s avonds nog buiten zitten, maar uiteindelijk werd zelfs dat me te veel. Ik denk dat het al meer dan een jaar geleden is dat ik buiten ben geweest.’

‘Heb je het wel geprobeerd?’

Raylene schudde haar hoofd. ‘Toen ik eenmaal terug was in Serenity en in dit huis zat, was het alsof ik al mijn moed had opgebruikt. Ik zag dit huis als mijn veilige haven. Gelukkig hoefde ik niet terug voor de rechtszaak tegen mijn man. Hij ging akkoord toen zijn advocaat hem mijn verklaring liet zien, samen met de medische verslagen waaruit bleek hoe vaak ik bij de spoedeisende hulp was geweest, en hoe ik eraan toe was geweest op de avond dat ik mijn baby verloor. Hoewel de officier van justitie bereid was hem niet te vervolgen voor de dood van de baby, wilde Paul niet dat de hele onverkwikkelijke zaak voor het gerecht kwam en een nog groter schandaal zou veroorzaken voor zijn familie. Die deal leverde hem ook nog strafvermindering op.’

Er was geen zichtbare reactie op het gezicht van de dokter te zien toen Raylene vertelde over de mishandeling die haar terug naar Serenity had gedreven. ‘Hoelang was je getrouwd?’ vroeg ze.

‘Te lang,’ zei Raylene uit de grond van haar hart.

‘En al die tijd werd je mishandeld?’

Raylene knikte beschaamd. ‘Eerst vooral met woorden, driftbuien die veroorzaakt werden door de stress die hij had als coassistent.’

‘En jij dacht dat het jouw schuld was omdat jij die woede-uitbarstingen kennelijk uitlokte,’ zei de psychologe.

Iets in haar nuchtere benadering en haar duidelijk begrijpende houding maakte dat Raylene zich wat minder beschaamd voelde. ‘U heeft dit vaker gehoord,’ veronderstelde ze.

‘Te vaak,’ zei dokter McDaniels. ‘Je weet heel goed dat het niet jouw schuld was.’

‘Nu wel. Ik denk dat ik het verstandelijk zelfs toen wel begreep, maar als de man van wie je houdt er steeds op blijft hameren dat jij verantwoordelijk bent als hij zich misdraagt, ga je het op een bepaalde manier geloven. Ik was nog te jong – ik was net achttien toen we trouwden – om beter te weten.’

‘Overwoog je bij hem weg te gaan?’

‘Ik ben één keer weggelopen. Ik ging naar mijn moeder en vertelde haar wat er aan de hand was. Ze vond dat ik overdreef en haalde me over om terug te gaan en aan mijn huwelijk te werken, om Paul gelukkig te maken. Ik denk dat ze werkelijk geloofde dat ik iets verkeerd moest hebben gedaan waardoor hij zich zo gedroeg.’

‘Wat deed dat met je?’

De tranen stroomden over Raylenes gezicht toen ze terugdacht aan die dag waarop ze van haar ouderlijk huis was weggelopen met haar koffertje in haar hand, haar enige hoop op ontsnapping de bodem ingeslagen. ‘Ik voelde me alleen,’ zei ze onmiddellijk. ‘Ik had me nog nooit van mijn leven zo alleen gevoeld.’

‘Had je niet iemand anders kunnen bellen, Sarah of Annie misschien?’

‘Ik had geen contact meer met hen en ik schaamde me trouwens ook te erg. In Charleston had ik geen echte vriendinnen. De meesten waren getrouwd met vrienden van Paul, ik durfde niet naar hen toe te gaan.’

‘Dus je was bang en alleen,’ concludeerde de psychologe.

‘Ja, heel erg.’

‘Wat veranderde er uiteindelijk waardoor je het huis voorgoed verliet?’

Raylene slikte moeizaam. ‘Hij viel me aan,’ zei ze terwijl ze de herinnering probeerde weg te duwen.

‘Dat was vaker gebeurd.’

‘Die keer was erger. Ik… Ik was zwanger. Pas een paar maanden.’ Paul was niet blij geweest met de baby, maar zij wel. Ze had verlangd naar iemand van wie ze onvoorwaardelijk kon houden, iemand die ze kon beschermen op een manier waarop niemand haar beschermde. Op een bepaalde manier had ze zichzelf ervan overtuigd dat de baby haar de kracht zou geven om te vertrekken. Ironisch genoeg was dat ook zo gegaan, al was het niet op de manier die ze voor ogen had gehad.

Raylene verborg haar gezicht in haar handen en huilde toen ze terugdacht aan die avond, de vuistslagen die hij met opzet op haar buik had gericht, de schoppen die een paar dagen later een miskraam hadden veroorzaakt. Toen het bloeden was begonnen, had Paul niet gewild dat ze naar de spoedeisende hulp ging, maar voor één keer had ze hem getrotseerd. Ze had gedreigd dat ze gillend naar buiten zou rennen als hij haar niet rustig liet gaan. Door de angst dat zijn eigen buurt zijn mishandeling te weten zou komen, was hij aan het twijfelen gebracht.

Hij was niet met haar naar het ziekenhuis gegaan waar hij aan verbonden was, en zij had dat ook niet gewild, bang dat de specialisten daar hem zouden helpen de mishandelingen te verbloemen. Ze waren dwars door de stad naar een ander ziekenhuis gereden. De artsen daar waren heel erg geschrokken. In één oogopslag hadden ze gezien wat er gebeurd was, en ze hadden genoeg foto’s genomen om Paul te kunnen laten veroordelen.

Toen zij ter plekke had verklaard dat ze bij hem wegging, hadden twee dokteren in het ziekenhuis hem moeten vasthouden om te voorkomen dat hij achter haar aan zou gaan. Eenmaal buiten het ziekenhuis, was ze rechtstreeks naar Serenity gegaan, naar Annie in The Corner Spa.

‘Je woonde toentertijd in Charleston?’ vroeg dokter McDaniels terwijl ze haar aantekeningen bekeek. ‘Klopt dat?’

Raylene knikte.

‘Hoe ben je hier gekomen? Heb je zelf gereden?’

Ze knikte weer. ‘Ja, dat moet wel. Ik denk dat ik in een soort shock was. Ik kan me nauwelijks herinneren hoe ik bij The Corner Spa ben gekomen. Daarna heeft Annie me hierheen gebracht.’

‘En sinds die tijd ben je hier letterlijk niet weggeweest?’

‘Ik heb het een paar keer geprobeerd. Het was verschrikkelijk. Ik kwam bij de auto en begon zo vreselijk te beven dat Sarah en Annie me praktisch weer naar binnen moesten dragen.’

‘Wat denk je dat er gebeurt als je naar buiten gaat?’

‘Ik weet dat het onlogisch is omdat mijn ex-man in de gevangenis zit, maar dan denk ik dat hij ergens staat te wachten. Ik vertel mezelf steeds weer opnieuw dat er niets meer is om bang voor te zijn, maar die ene stap kan ik nog steeds niet zetten. Ik dacht altijd dat ik behoorlijk sterk was, maar dit is me de baas.’

‘Waarom heb je niet eerder hulp gezocht?’

‘Ik denk dat ik me schaamde omdat ik dit niet in mijn eentje kon overwinnen. Zoals ik al zei, ik weet dat mijn reactie niet logisch was, maar toch bleef de angst hetzelfde.’ Ze haalde diep adem en gaf toe wat ze nog nooit aan Sarah of Annie had verteld. ‘En ik denk dat ik mezelf strafte.’

‘Omdat je de baby niet hebt kunnen beschermen?’ vroeg dokter McDaniels meteen.

Raylene knikte.

‘Als je dat nu al inziet, heb je meer vooruitgang geboekt dan je beseft. Je begrijpt de onderliggende oorzaken van je probleem. Nu moeten we alleen nog aan het werk en kijken hoe we dit kunnen oplossen.’

Ze zei het zo optimistisch dat Raylene moed vatte. ‘U laat het zo eenvoudig klinken.’

‘Ik zei niet dat het eenvoudig of gemakkelijk zou worden,’ waarschuwde dokter McDaniels. ‘We zullen dingen moeten uitproberen, en er zullen stapjes achteruit zijn. Heb je medicijnen geprobeerd?’

‘Nee, ik dacht dat ik er wel uit zou komen op… U weet wel, puur op wilskracht of zoiets.’

‘Maar je kwam er niet uit.’

‘Ik gaf het op,’ bekende Raylene. ‘Ik voelde me hier veilig.’

‘En nu? Wat is er veranderd?’

‘Ik heb u aan de telefoon verteld dat ik Tommy heb laten weglopen. Dat ik niet achter hem aan kon gaan was voor mij de laatste druppel. Zelfs al zeggen Sarah en Travis dat ze me begrijpen en vergeven, dan nog kan ik het beeld van wat er had kunnen gebeuren, niet van me af zetten.’

‘Dus je wilt veranderen om de kinderen niet in gevaar te brengen?’

Raylene hoorde een spoortje kritiek in de vraag. ‘U vindt dat ik het voor mezelf moet willen.’

‘Inderdaad,’ zei dokter McDaniels niet onvriendelijk. ‘Want ondanks wat je ex-man je wilde doen geloven, verdien je het om voluit te leven. Dat moet je willen voor jezélf. Ik ben eerlijk tegen je, dit heb je niet in een dag overwonnen. Je zult een goede motivatie moeten hebben om met de terugvallen om te gaan die je onderweg zult krijgen.’

‘Denkt u dat medicijnen zullen helpen?’

‘Misschien. Ik zal met je huisarts overleggen.’

‘Die heb ik hier niet,’ zei Raylene.

‘Dan bel ik een collega. We gaan in ieder geval medicijnen proberen. Maar zelfs dan, daar moet ik realistisch in zijn, kan ik je geen snel herstel beloven, Raylene, niet bij een patroon dat al zo lang bestaat. Paniekstoornissen kunnen ingewikkeld zijn, vooral wanneer de angst is ontstaan door een traumatische gebeurtenis. In jouw geval is het niet eens een gebeurtenis, maar jaren van leven in angst.’

Al had ze dat wel verwacht, toch voelde Raylene weer nieuwe tranen opkomen. Ergens had ze gehoopt dat dokter McDaniels met haar vingers kon knippen, haar wat pillen kon geven en het hele probleem zou verdwijnen. Dan zou ze weer een normaal leven kunnen leiden.

‘En wat als niets werkt?’ vroeg ze, terwijl ze boos haar tranen wegveegde. Het was alsof ze een nieuwe start had zien opdoemen, die vervolgens weer voor haar neus was weggekaapt. Al zei ze tegen zichzelf dat ze moest vechten om beter te worden, hoe lang het ook ging duren, toch hoopte ze duidelijk op een wonder.

‘Laat je niet ontmoedigen,’ zei de psychologe, die haar stemming aanvoelde. ‘Er gaat iets werken. Ik ben een doorzetter, en iets zegt me dat jij dat ook bent.’

‘Hoe kunt u dat nou zeggen? Ik heb het al lang opgegeven.’

‘Nee, je zocht geen hulp, maar dat doe je nu wel. Beter laat dan nooit.’ Ze pakte haar mobiele telefoon en toetste een nummer in, kennelijk van de collega over wie ze het had. Nadat ze een paar minuten met hem had gesproken, knikte ze en bedankte hem. ‘Hij belt een recept door naar Wharton’s. Het wordt vanmiddag bezorgd. Het werkt tegen de angst, in een redelijk lage dosering. We proberen het een paar dagen, dan kom ik terug en doen we een paar experimentjes.’

Raylene keek haar achterdochtig aan. ‘Experimentjes?’

‘Kijken of we je van de verandatreden af kunnen krijgen. Als dat lukt, is het des te beter. Als het niet lukt, heb ik toch een beter idee van waar we mee te maken hebben.’

Raylene kon zich niet voorstellen dat enig medicijn op aarde krachtig genoeg was om dat voor elkaar te krijgen. ‘Ik weet het niet –’ begon ze, maar de dokter onderbrak haar.

‘Dit is nog maar het begin, Raylene. We kunnen bidden om onmiddellijke genezing, maar we werken eraan zo lang als het moet. Het goede nieuws is dat we weten wat er aan je angst ten grondslag ligt. Bij sommige mensen heb ik dát niet eens als uitgangspunt.’

‘Oké dan,’ zei Raylene, een beetje opgemonterd door het rustige vertrouwen van de dokter.

Dokter McDaniels kneep in haar hand. ‘Ik zeg het nog een keer, zo vaak als je het wilt horen – geef de moed niet op. Elk herstel begint met een klein stapje. Kijk eens naar Annie en hoe goed het met haar gaat, en bedenk waar zij vandaan moest komen. Vandaag heb je de eerste stap gezet. Vrijdag zet je de volgende.’ Ze keek in haar agenda. ‘Zelfde tijd?’

‘Prima.’ Raylene moest lachen. ‘Ik ga toch nergens heen.’

‘Maar binnenkort wel,’ zei dokter McDaniels. ‘Dat beloof ik.’

Toen ze weg was, keek Raylene uit het raam, verrast door het gevoel dat zich binnen in haar verspreidde. Het voelde een beetje als hoop.

Zoiets had ze niet meer gevoeld sinds de dag dat ze in Annies kantoor had gestaan en haar vriendin tegen haar had gezegd dat alles in orde zou komen. Na jaren van wantrouwen jegens de persoon die het dichtst bij haar stond, was het een wonder geweest om eindelijk weer iemand te kunnen geloven.

 

Walter had de aantekeningen van zijn verkooptelefoontjes uitgespreid op een tafeltje bij Rosalina’s. Een half opgegeten pizza met pepertjes, die hem over enkele uren maagproblemen zou bezorgen, was aan de kant geschoven, en zijn tweede biertje stond onaangeroerd op tafel. Hij wist niet eens waarom hij het had besteld, behalve dan als excuus om nog niet naar zijn kamer in het Serenity Inn te hoeven.

Toen er een schaduw over zijn tafeltje viel, keek hij op omdat hij de serveerster met de rekening verwachtte. Maar voor hem stond een vrouw met een haltertopje, een heel korte broek en een vriendelijke grijns. Ze wachtte niet op een uitnodiging, maar ging op het bankje tegenover hem zitten.

‘Jij bent toch Walter Price?’ zei ze.

‘Ja.’

‘Raylene heeft je goed beschreven,’ zei ze en ze leek onder de indruk. ‘Voor een vrouw die niet buiten komt weet ze heel goed wie de lekkerste mannen zijn.’

Walter slaakte bijna een zucht van berusting. ‘Dan moet jij Rory Sue Lewis zijn.’

Ze keek verbaasd. ‘Hoe weet je dat?’

‘Raylene had het over je. Ik dacht al dat je vroeg of laat zou opduiken, of ik je nu opzocht of niet.’

‘Ja, ze is aan het koppelen,’ zei Rory Sue zonder enige spijt. ‘Maar ze vertelde me ook dat je misschien een huis of een appartement zoekt. Dat koppelen kan ik waarschijnlijk wel missen, maar ik loop nooit weg als ik een aan- of verkoop ruik. Een van de dingen die ik van mijn moeder heb geleerd.’ Ze nam hem belangstellend op. ‘Is dat zo? Zoek je woonruimte, bedoel ik?’

‘Dan moet je me eerst eens vertellen hoe je wist dat ik hier vanavond zou zijn. Ik neem aan dat dit geen toevallige ontmoeting is.’

‘Raylene zei dat je altijd rond halfzeven hier of bij Wharton’s eet. En omdat ik zelf in de stemming was voor pizza, ben ik hier begonnen.’

Walter grinnikte om de vrijmoedigheid waarmee Raylene dit had opgezet zonder hem erin te kennen, en waarmee ze zo treffend Rory Sues manier van doen had beschreven. ‘Oké. Ja, dat is zo, ik zou graag iets kopen. Ik heb niet veel tijd om op zoek te gaan, maar als er iets geschikts voorbij zou komen, zou ik interesse hebben,’ gaf hij toe. ‘Heeft ze verteld dat ik wil wachten tot de verkoop van mijn huis in Alabama rond is?’

‘Ja, dat heeft ze gedaan. Daar kunnen we rekening mee houden. Als je nu een paar minuutjes hebt om me te vertellen wat je graag wilt, zet ik de mogelijkheden op een rij en kun je er volgende maand wonen.’ Ze keek naar het restant van de pizza. ‘Hé, ga je dit nog opeten?’

‘Neem gerust.’ Hij wenkte de serveerster, en vroeg aan Rory Sue: ‘Wat wil je drinken?’

‘Een cola light graag,’ zei ze terwijl ze al in de eerste punt van de pizza beet. Ze zuchtte van onverbloemd genot. ‘Dit mag ik van mezelf maar één keer per maand eten, anders word ik veel te dik.’

‘Dat heb ik ondervonden,’ zei Walter, denkend aan zijn eigen uitdijende taille. Misschien moest hij toch die uitnodiging van Ronnie Sullivan eens aannemen om met hem, Carl Maddox, Tom McDonald en nog een paar anderen een potje te basketballen.

‘Met jouw lichaam is niks mis,’ zei ze, hem ongegeneerd bekijkend. ‘Ik zei toch dat ik je lekker vond?’

Al sinds zijn schooltijd kreeg Walter dat in verschillende bewoordingen te horen. Hij liet zich er niet meer door verleiden, want hij besefte onderhand hoe weinig uiterlijk er toe deed. Tegenwoordig hoorde hij liever zeggen dat hij betrouwbaar was.

‘Hoort dat soms ook bij je verkooppraatje?’ vroeg hij aan Rory Sue.

‘Nee hoor, gewoon een vaststelling. Ik zeg vaak wat ik denk.’

‘Daar kom je dan vast weleens mee in de problemen.’

‘Met mannen niet zo vaak,’ zei ze openhartig. ‘Die lijken het wel te waarderen dat ze weten wat ze aan me hebben. Maar vriendinnen heb ik niet zoveel.’

‘Raylene ook niet?’

‘Niet echt. Zij en Annie en Sarah zijn close, ik ben een paar jaar jonger.’ Ze keek hem een beetje spijtig aan. ‘En er was een klein misverstand toen Sarah dacht dat ik achter Travis aan zat.’

Walter vond het gesprek met de minuut interessanter worden. ‘Was dat zo?’

‘Natuurlijk,’ zei ze schouderophalend. ‘Welke vrouw met een libido zou dat niet doen? Maar hij had alleen oog voor Sarah.’ Ze leek te schrikken en zei toen: ‘Sorry. Zie je wat ik bedoel? Ik zeg alles wat in me opkomt. Ik stond er niet bij stil dat Sarah je ex-vrouw is. Heb je er moeite mee dat zij en Travis samen zijn?’

Walter vond het niet de situatie om een diepgaand gesprek te beginnen over zijn gecompliceerde gevoelens bij dit onderwerp. ‘Mijn huwelijk was al heel lang voorbij,’ zei hij, en hij liet het daarbij.

Ze keek hem sceptisch aan. ‘Ik hoor aan je stem dat je er niet zo blij mee bent als je iedereen graag wilt laten geloven.’

Verbaasd door haar scherpzinnigheid besloot hij haar niet langer om de tuin te leiden. ‘De situatie is zoals hij is. Ik dacht dat we over huizen gingen praten.’

Rory Sue ging onmiddellijk rechtop zitten, waardoor een indrukwekkend decolleté zichtbaar werd, vooral toen ze naar voren boog om een stukje papier van zijn notitieblok te scheuren. ‘Mag ik?’ vroeg ze, zijn pen pakkend. ‘Oké, laten we beginnen. Omschrijf je perfecte huis.’

Walter dacht aan het grote, oude huis waarin Sarah en hij hadden gewoond in Alabama. Het was uitgekozen door zijn moeder, voornamelijk omdat het het grootste huis in de duurste buurt van de stad was geweest. Hij had zich daar nooit op zijn gemak gevoeld. Sarah ook niet, al had ze haar best gedaan om de galmende, veel te grote kamers gezellig en uitnodigend te maken.

‘Iets kleins,’ zei hij meteen. ‘Drie slaapkamers, meer dan één badkamer, misschien een terras aan de achterkant. Een leuke tuin voor de kinderen. Niks bijzonders.’

‘Wil je een professionele keuken?’

‘Ik wil gewoon een keuken die het doet.’

‘Je kent het huis dat je net omschreef, hè? Het huis waar Sarah nu in woont. Misschien kun je dat kopen wanneer Travis en zij gaan trouwen.’

Walter schudde zijn hoofd. ‘Heel geschikt, maar ik wil iets waar ik meteen in kan. Trouwens, ik denk dat Raylene het wil kopen.’ Ze had er meerdere keren over gesproken. Hij had geprobeerd haar te vertellen dat het een vergissing was, dat ze zich zoveel te gemakkelijk schuil kon houden. Misschien kon dokter McDaniels tot haar doordringen en zou ze alsnog gaan verhuizen, op zoek naar een eigen plekje en een eigen leven.

‘Wil je het liefst een huis of een appartement?’ vroeg Rory Sue. ‘Nieuw gebouwd of al wat ouder?’

‘Een huis,’ zei hij meteen, verlangend naar iets wat in ieder geval een beetje als een thuis voelde in plaats van een kale vrijgezellenflat. ‘Wat ouder, met volgroeide bomen en een grasveld, geen lapje kale grond zonder enige schaduw.’

Ze knikte. ‘Ik heb het. Wanneer ben je vrij? Heb je morgen een uurtje voor me?’

Walter keek op van haar doeltreffendheid. Hij had haar meer als warhoofd ingeschat, wat weer eens aantoonde dat zijn gevoel voor vrouwen er niet beter op werd. De hemel wist dat hij Sarah vaak genoeg verkeerd had beoordeeld.

‘Zo snel?’ vroeg hij.

Ze haalde haar schouders op. ‘Je zei dat je nu al wilde verhuizen. Waarom dan treuzelen? Ik ga vanavond door mijn gegevens, dan kan ik je morgen een paar dingen laten zien. Zeg maar wanneer.’

‘Vijf uur?’ stelde hij voor.

‘Ik vind het best,’ zei ze, hem aankijkend met een blik die eerder ondeugend was dan verleidelijk. ‘En zodra ik je perfecte huis heb gevonden, mag je me op een etentje trakteren. Hoe klinkt dat?’

Walter keek haar aan en knikte verdwaasd. ‘Ik kan me geen beter voorstel herinneren.’

Ze gleed van het bankje. ‘Dan moet ik aan het werk, als ik wil bewijzen dat ik net zo goed ben als mijn moeder in de huizen-business. Bedankt voor de pizza, Walter.’ We noteren dit als ons eerste afspraakje.’ Ze knipoogde. ‘Even zodat je het weet, bij mij wordt het aan het eind van het tweede afspraakje pas echt interessant.’

‘Dat zal ik onthouden,’ zei hij. ‘Nog één ding.’

‘Ja?’

‘In mijn wereld telt een afspraakje pas als ík je vraag, dus laten we vanavond en morgen als puur zakelijk beschouwen, oké?’

Even leek ze van haar stuk gebracht, maar toen gooide ze haar kastanjebruine manen naar achteren en lachte. ‘Het ouderwetse soort! Wie had dat gedacht? Oké, Walter, we doen het op jouw manier. Ik zie je morgen om vijf uur. En omdat het een zakelijk etentje is, betaal ik.’

‘Moet je altijd het laatste woord hebben?’

‘Niet altijd,’ zei ze. ‘Maar meestal gaat het wel zo.’

Voor hij antwoord kon geven, paradeerde ze weg, waardoor hij een perfect zicht had op een achterwerk waarvan de meeste mannen zouden watertanden. Walter vroeg zich af wat Raylene in hemelsnaam had gedacht. Hij pakte zijn mobiel uit zijn zak en tikte het nummer in van Sarahs huis.

Raylene nam op.

‘Ik heb net een heel interessante, zogenaamd toevallige ontmoeting met Rory Sue Lewis gehad,’ zei hij tegen haar. ‘Weet jij daar meer van?’

‘Ik heb misschien wel een keer laten vallen dat jij een huis nodig hebt,’ zei ze met een nauwelijks verholen lachje in haar stem. ‘Denkt ze dat ze iets voor je kan vinden?’

‘Dat is wel het minste wat ze voor me denkt te kunnen doen,’ zei hij.

‘Ik dacht al dat jullie het wel zouden kunnen vinden met elkaar.’

‘Kunnen vinden? Ik ben doodsbenauwd voor haar.’

Nu lachte Raylene echt. ‘Walter Price, dat heb ik niet gehoord.’

‘Ik meen het. Ze is opdringerig en schaamteloos op seks gericht.’

‘Is dat niet de droom van iedere man?’

‘Er zijn vast mannen die fantaseren over een vrouw die op hen jaagt, maar persoonlijk heb ik liever een wat meer ingetogen en traditioneel type.’

‘Omdat je huwelijk met zo’n vrouw zo goed is verlopen?’ plaagde Raylene.

Walter aarzelde. Toen hij niets meer zei, ging Raylene verder: ‘Jij hebt een vrouw nodig die je weerwoord geeft en die niet voor je onderdoet, Walter. Geef toe, toen Sarah eenmaal bij je weg was en daar eindelijk mee begon, vond je haar een stuk fascinerender.’

‘Dat is zo, al kun je Sarah, zelfs met haar nieuwgevonden zelfvertrouwen, niet vergelijken met Rory Sue. Ze zou je vermoorden als ze je dat hoorde zeggen. Rory Sue is net een haai.’

‘Een treffende beschrijving,’ beaamde Raylene. ‘Je hoeft niet af te spreken met Rory Sue, hoor. Laat haar gewoon een huisje voor je vinden en geniet van de vonken onderweg. Er waren toch wel een paar vonken?’

‘O ja, er waren vonken,’ gaf hij onwillig toe. ‘Het soort waar een man zich aan kan branden als hij niet uitkijkt.’

‘Kijk dan maar goed uit.’

‘Dat zal ik doen,’ verzekerde hij haar. ‘En de volgende keer dat je rare ideeën over koppelen krijgt, dame, zoek je maar iemand die blosjes op jouw wangen tovert en laat je mij met rust.’

Raylene gaf geen antwoord.

Walter greep de gelegenheid aan. ‘Raylene Hammond, heb je die iemand soms al gevonden?’

‘Doe niet zo gek. Waar zou ik iemand moeten vinden?’ vroeg ze. ‘De mannen staan niet als bij toverslag aan mijn deur. Is dat niet wat je altijd zegt?’

‘Eentje wel. Dat hoor ik aan je stem.’

‘Je haalt je wat in je hoofd,’ zei ze.

Walter liet het rusten. Als er iets gaande was in haar leven, wat hij oprecht voor haar hoopte, zou hij dat snel genoeg te weten komen. Tommy bijvoorbeeld was een echte kletsmajoor die alles vertelde wat er thuis gebeurde.

‘Hoe was je gesprek met dokter McDaniels?’ vroeg hij daarom.

Toen ze hem erover vertelde, hoorde hij de bekende klank van verslagenheid in haar stem.

‘Je had toch niet verwacht dat het eerste gesprek zo zou lopen dat je meteen door de buurt kon huppelen?’

‘Niet echt, het zal gewoon hard werken worden. Ze wist een hoop nare herinneringen naar boven te halen en wilde die beslist allemaal onder de loep nemen. Ik denk dat het eerst erger gaat worden voor het beter wordt.’

‘Voor hard werken ben je toch niet bang?’

‘Nee,’ zei ze met iets van verontwaardiging, maar haar bravoure liet haar meteen weer in de steek. ‘Ik ben bang om te falen.’

‘Je gaat niet falen,’ zei hij stellig. ‘Er staat te veel op het spel – je hele toekomst, als je het nog niet wist. En trouwens, de hulptroepen staan paraat. We staan allemaal naast je, de hele weg die je gaan moet.’

Na zijn woorden bleef het even stil en daarna vroeg ze: ‘Walter, toen ik je nog om de tien seconden op je nek zat om hoe je Sarah behandelde, had je toen ooit kunnen denken dat we vrienden zouden worden?’

‘Om eerlijk te zijn, heb ik er nooit bij stilgestaan dat je vrienden kon worden met een vrouw,’ zei hij.

Raylene lachte. ‘Precies wat ik dacht, en daarom is Rory Sue perfect voor je. Later mag je me bedanken. Fijne avond.’

‘Fijne avond.’

‘O, Walter, wacht even,’ zei ze, met een plagerige klank in haar stem. ‘Zoete dromen!’

Hij slikte het antwoord dat bij hem opkwam weer in. Met het beeld van Rory Sues schaars geklede lichaam stevig op zijn netvlies, betwijfelde hij toch al of hem in de directe toekomst veel slaap gegund zou worden