ESURIENS quondam puer usserat ora polentâ,
Inque rotundo oculo salsa micabat aqua.
Nequicquam indomitos expirât hiatque vapores,
Nequicquam baud uno volvitur esca loco:
Rideri metuens “Quoties meminisse parentis
Cogor, ait “lacrymis lumina nostra madent.”
Sic Rufa horrifico quam sipliilis ederat igne,
“Cur moreris nobis, filia cara, procul!
Filia! te duri non cessant flere Britanni,
Indignisque modis me pepulere foras!”
Flet vetula; et videas triginta Here ministros,
Estque, decens luctum, sordida cuique cutis.
Quæ venerem toties jecisse superbiit unam
Ut male damnosum jecerit ilia canem!
Ploratus causam nemo dubitavit candem
Omnibus esse domi: naribus ille dolet;
Cruribus ille tumet mediis; bic fronte laborat,
Hie melius fixo vulnere cantor erit.
Tot quis tamque acres luctum producere morbos
Crederet? at multo teste paratus adest.
Cuinam adeo vebemens excanduit ira deorum
Ut tot mactatos jusserit esse sues?
Cujus amant tanto placari numina lardo
Ut vix invenias rure vel urbe satis?
At tacita observet veteres reverentia ritus,
Parcite, sitque piis baud ita pull a domus!