O URNA! nunquam sis tuo eruta hortulo
Fidele quæ pectus tenes,
Nunquam excitandum blandientis vocibus
Aut flebili concors hero.
Acuta lingua quum puella intrat forem
Silere non docebitur,
Neque oricillam, duplici incurvus genu
Planoque acutam subriges,
Saliens-ve post sedile, et inde porrigens
Trans colla narem frigidam,
Dabis oscula ilia, nunc volenti, quæ prius
Aliquantulum invito dabas.
Duæ sepulcbrum populi canæ tegunt
Simul susurrantes super;
At, Pomero, barum lenia nulla murmura
Somnos uti priùs juvant:
Id haud necesse est; altior somnus premit
Quem lætus ignorat dies;
Nec mane nec meridie nec vesperi
Pellendus aut movendus est.
Nil aura verna, nil vox una blandior,
Nil proficit carmen meum.
Vale, hortule! æternumque, Pomero, vale!
Sed, si datur, nostri memor!