POST triste exilium Nasonis quæque Camœna
Fugit ab Ansoniâ, nec redeunte pede.
Audivere tubam civilia bella sonantem
Et siluere omnes et posuere lyras.
Viderunt juvenem Thebano sanguine foedum,
Et sine Medeâ vellus inane rapi.
Sæcula post terquina semel voluere reverti,
Monstrantes Yeneto mœnia rupta Rend.
Nulla dehinc facies quam Gratia no vit, imago
Nulla venustatis, nulla leporis erat.
Cuncta vetusta situ steterunt cooperta recenti,
Obducta est scissæ barbara palla togæ;
Mimi nil veriti verba invertere Maronis,
Urbanæ scabiem Tityrus unxit ovis:
Circumstant miseræ turpi pallore puellæ;
Improba quadriviis Lesbia plorat anus.
Delia quercetis abcedit mœsta Pedanis,
Et vocat, lieu frustra, Cynthia casta procum;
Nec minus infelix est debiliore vocata
Nocte brevi novies læta Corinna suo.
Ereptam antiquis cursores lampada tradunt,
At quot liumi lapsos increpat ultus Amor!
Bembus, nee salibus nec amoribus aptus hiabat
Multa, sed abnuerat semisopita Venus.
“Tu cane natalem, nam nemo est aptior, urbem.”
Dixit; uti decuit paruit ille deæ.
Suave susurravit Bheno plaudente Secundus
Id “desiderium flebile suavioli,”
Quo Cbarites omnes adsurrexere Venusque,
Et Verona suum credidit esse melos.
Cami inter salices juvenem invenere sedentem
Quæ fugerant fontes et nemora Egeriæ:
Auribus applicuere labra; insonuere Lucretî
Forte quid; extemplo cessit avena tubæ.
Culmina turritæ tremuere tonitrua Calpes,
Et data Neptuno fulmina sensit Atlas.
Carmen tale olim, neque sæpius, audiit Elis,
Sed lyra post ilium nulla aliunde diem.
Magno instans operi, nullisque prioribus impar,
Desertum coluit vir Latialis agrum:
Vir Latialis erat; sed vernam borrebat agrestem,
Et squalorem et rus et tumida ora gelu.
Interiit: Musas deducere conor easdem
Gressibus incertis vixque tenente manu.