Դու կաս ու ինձ շունչ ես տալիս, իսկ ես չգիտեմ անգամ անունդ: Եթե դիմացինիդ հետ համակարծիք չես, բայց պատրաստ ես քեզ զոհել, որ նրա կարծիքն ազատորեն արտահայտվի, ուրեմն անունդ նվիրական է ինձ համար:

Բարև, ընթերցող, ես քեզ սպասում էի:

Ուզում եմ պարզ լինի ամեն տողս ու հստակ՝ սևով սպիտակին գրված, ինչպես մայր օրենքում. «Հայաստանի Հանրապետության դրոշը եռագույն է՝ կարմիր, կապույտ, նարնջագույն հորիզոնական հավասար շերտերով», բայց ես խառն եմ ի ծնե:

Ես հրապարակախոսությամբ լցոնված կինովեպ եմ՝ խառնածին արձակ ստեղծագործություն: Մտահղացվել եմ իբրև «Մայրենիք» եռագրության առաջնեկ: Ծնունդով հայաստանցի եմ, մորական կողմս սերում է ՀՀ Սահմանադրության առաջին գլխից:

Հայտնի է, որ 20֊րդ դարի վերջին տարածաշրջանի ժողովրդավարության կղզյակ համարվող նորանկախ Հայաստանի երրորդ հանրապետությունը 21֊րդ դարի սկզբին կտրուկ շեղվեց իր բռնած ուղուց և շատ արագ վերածվեց գողապետության: Էս ընթացքում սահմանադրական բարեփոխման անվան տակ բռնաբարվեց տասնամյա մայր օրենքը, իսկ որ ամենացավալին է՝ հիմքից նենգափոխվեց դեմոկրատական Հայաստանի ողջ հղացքը: Ի դեպ, բռնաբարությունից յոթ ամիս անց ծնվեց Հայաստանի դրոշի օրենքը:

Մորս անձնագրի վրա գրված է՝ «ՀՀ Դրոշի օրենք», ներսում իր նկարն է ու 12 հոդված, որ անգիր եմ արել, քանի որ շատ եմ կապված նրա հետ: Հայրս օրենքով գող է ու շարժվում է չգրված օրենքներով, որոնցից մեկի համաձայն՝ «օրենքով գողը երբեք ոչ մի տող չպիտի գրի»: Նրա հետ անմիջական կապ չունեմ՝ հենց միայն էն պարզ պատճառով, որ ես գիր եմ և այլ կերպ, քան գրավոր, չեմ կարող շփվել:

Ունեմ ճերմակ մի երազանք՝ լինել ինքնագիր: Մի գեղեցիկ օր, երբ վերնագրիս տակ կհավաքեմ 10 միլիոն անուն, երազանքս ինքնըստինքյան կիրականանա, ու ես կդառնամ ինքնաթիռ֊սիրավեպ: Կընթերցվեմ մի շնչով: Կներշնչեմ հույս, հավատ ու սեր: Չգրված օրենքով կսահմանեմ, որ ինձ կարդալը թույլատրվի միայն երկնքում, ասենք՝ օդանավում, իսկ օրինազանցներին օդային համբույրներ կուղարկեմ՝ իբրև միակ հնարավոր պատիժ:

Քառագլուխ եմ, ունեմ թևեր, որոնցով փորձում եմ թռչել տուն, ուր իմ մայրն է արթուն: Գլուխներս հաջորդաբար վերնագրված են՝ «Կարմիր», «Կապույտ», «Նարնջագույն», «Դրոշաձող»: Թևերս ոճավորված են ու տարբերվում են գրելաձևով: Մեկով ցուցադրվում եմ քեզ իբրև գեղարվեստական կինոնկար, մյուսով՝ «ՀՀ» նշանի տակ հետդ մտմտում նյութիս շուրջ, փորձում նորովի բացել գլխագիր հապավումս (օրինակ՝ հանրօգուտ հանրահաշիվ և կամ հանրամատչելի հրապարակախոսություն): Ունեմ կարճ նախաբան և մուտքի մակագրեր, որ կարդում ես.

ՄՈՒՏՔ_ի_ ՄԱԿ_ա_ԳՐԵՐ

«ՀայԱրձակ»֊ը
և
«Ինքնագիր»֊ը
ներկայացնում են

Ին. ՀԱՅ_ԵԼ_ու_ԱՌԱՋ

ՆԱՐԸ շպարվում է՝ օրհներգը շվշվացնելով:
Արհեստական թարթիչներ է դնում:
Եզրագծում է աչքը:
Կոպին փայլատակում է ՍԱՄԻ դերակատարի անունը:
Մթնանցում:

Կոպերին փայլուն ստվերաներկ է քսում, թարթիչներին՝ սևաներկ:
Մյուս աչքին առկայծում է ԱՆԴՈՅԻ դերակատարի անունը:
Մթնանցում:

Աչքունքը դրստեց:
Կիսախուփ կոպերին իր՝ Նարի դերակատարի անունն է:
Մթնանցում:

Կեղծամ դրեց:
Չարաճճի հայացք:
Բաց Ճակատին ՄԱՄԻ դերակատարի անունն է (ըհը՛, հայտնի դերասանուհի է):
Մթնանցում:

Այտին՝ կարմրաներկ: Մյուս այտն է դեմ տալիս, որ ապտակվի ԳԱԳՈՅԻ դերակատարի անունը:
Մթնանցում:

Շրթներկի պտույտ:
Շուրթերն է կարմրացնում:

ՆԱՐ (քթի տակ երգելով) — Գիշերները ես քուն չեղա, արտասուքով լվացի:

Բերանին երկտողվում է ԶԻՆԿՈՄԻ դերակատարի անունը:
Օդային համբույր:
Լուսանցում:

 

ՀՀ

 

Ես գնում եմ հետ՝ դեպի արձակ: Գնում եմ, քանի որ տարիներով մնում եմ թղթի վրա: Մնում եմ թղթի վրա, քանի որ ինձ նկարահանող չկա: Ուրեմն ինձ ոչինչ չի մնում, քան ինքս ինձ պատմել քեզ՝ իբրև մտքում տեսնելիք, ասելիք, անելիք, գալիք, ալիք, որ կարող է մոտեցնել ինձ երազանքիս իրականացմանը, եթե վերնագրիս տակ ինքնակամ թողնես անունդ:

Ին. ՄԻՋ_ԱՆՑՔ

Բարձրակրունկ կոշիկներ:
Նարը շորորալով քայլում է երկար, լուսավոր միջանցքով դեպի կաշեպատ, երկփեղկ դուռը:

Աջուձախից հայտնվում ու անհետանում են ստեղծագործական կազմի անդամների անունները համապատասխան գրություններով, թե ով ով է:
Հասնելով դռանը՝ շրջվում է:
Հեռանցում:
Միջանցքի մյուս ծայրին կանգնած են Սամը և Անդոն:
Դռան չխկոց:

Ամբողջ տարածքը գրաված, փակ, կաշեպատ դռներին գրվում է ֆիլմի վերնագիրը.

ԵՍ ՄՆՈՒՄ ԵՄ

Փողփողում է մուտքի վերջին մակագիրը՝ նվիրական մի անուն, գուցե նաև ազգանուն:

(անուն ազգանուն)