Soms is het fantastisch. Meestal eigenlijk. Maar soms is het ook gisteravond. Een misboeking, zo eens in het seizoen heb je er een. Je vermoedt het al als je het theater, angstvallig voor het navigatiesysteem verscholen tussen kerk en Rabobank zoals in al die droeve dorpen, eindelijk gevonden hebt. Wanneer dat theater bij binnenkomst verdomd veel van een gymzaal blijkt weg te hebben, weet je het zeker. Nou ja, misschien ligt het aan mij, maar magere meisjes met Oostblok-knotjes op een balk en jongens die elkaar halfblind trefballen doen me altijd een beetje aan een gymzaal denken. Heel gek.
‘O, je bent er,’ zegt je technicus niet een gezicht dat je niet meer van hem hebt gezien sinds die keer dat hij op zijn zaklantaarn was gaan zitten. Naast hem de stralende keurslager annex freelancetheaterdirecteur. ‘Konden jullie het een beetje vinden? Ja, we hebben hier eigenlijk nooit mensen van buitenaf natuurlijk.’ En dan weet je het. Dit wordt een lange, lange avond.
‘Zo leuk om jou nou eens een keer in het echt te zien,’ zegt de barvrouw, tevens echtgenote van de keurslager⁄theaterdirecteur. Ze bekijkt je met de blik die ze normaal reserveert voor ondersteboven aan een vleeshaak hangende prijsbiggen en zegt: ‘Op tv lijk je veel dikker.’ Vrolijk keuvelend over dat het vanavond bijna net zo vol is als toen ze hier The Phantom of the Opera in streektaal opvoerden, wijst ze je de kleedkamer. Die verdomd veel weg heeft van de jongenskleedkamer bij gymles, tenminste, zestien douches en achtenvijftig kleedhaakjes in één ruimte doen me, in combinatie met de geur van gedragen sportsokken en oud zaad, altijd weer aan een jongenskleedkamer denken. Heel gek. De verwarming is kapot. Er hangt een spiegel, maar het lampje erboven geeft evenveel licht als die zaklantaarn die keer dat je technicus erop was gaan zitten.
In het donker smeer je lukraak wat make-up op je gezicht. Het resultaat houdt het midden tussen een Franse chansonnière uit de jaren zestig en een meisje van de Kei-leweg. Je maag rommelt. Het eten van restaurant De Lange Muur dat je al vroeg op de avond hebt genoten in een sfeervolle entourage van vettige lampionnen en depressieve koikarpers doet luidruchtig van zich spreken. Volledig leeggescheten stap je straks het podium op. Zeker twee kilo kwijt. Who needs sapvasten in Turkije? Doe mij maar een efficiënte Lange Muur-kuur. In de coulissen wacht je met je muzikanten tot de inloopmuziek uitgaat. Tegen het achterdoek heeft theaterdirecteur Keurslager, opdat het publiek niet vergeet wie dit allemaal maar weer mooi mogelijk heeft gemaakt, een lachend varken geprojecteerd.
Het doek gaat op. Het licht gaat aan. Hallo, lieve mensen, hallo Hellegat!