Dolina Mnikowska

pod Krakowem

Ztąd o dwie mile, w zachodniéj stronie,  

 

Śliczna Mnikowska dolina  

Wypieszcza kwiaty na swojém łonie,  

 

Jak młoda wiejska dziewczyna.  

 

Między skałami, jak łza po twarzy,  

 

Jak wąż na posłaniu z kwiatów,  

Tam przez sena gada i ciągle gwarzy  

 

Strumień na łożu z bławatów.  

 

A w prawo, w lewo, skaliste grody  

 

Strumień w objęcia chwyciły:  

Zamkito z głazu, herbto przyrody,  

 

Związek harmonii i siły.  

 

Tam w dni świąteczne w wiosennéj porze  

 

Jadą paniątka z Krakowa,  

Ażeby ujrzeć, żal się mój Boże!  

 

Uroczą dzikość Mnikowa.  

 

 

Jadą więc, jadą wygodnym koczem,  

 

I przyjeżdżają w południe,  

Przez chwilę patrzą, pochwalą, poczém  

 

Mówią, że na wsi jest nudnie.  

 

Więc przywiezione wypiwszy wino,  

 

Wracają znowu do miasta;  

Ach! nie dla takich, śliczna dolino!  

 

Twe łono trawą porasta.  

 

Ten tylko godnie wielbi twe wdzięki,  

 

Kto pieszo zwidza twe skały,  

Kto z ich wierzchołka wschodu jutrzenki  

 

Ogląda widok wspaniały;  

 

Kto się nie boi, żeby kamienie,  

 

Ciernie lub urwiska skały  

Rozdarły jego modne odzienie,  

 

I białe ciało zdrapały.