viktor Helena, er is iets wat ik je moet vertellen. Charlotte is vanochtend vertrokken. We wilden je niet wakker maken, je sliep zo diep op dat slaapmiddel en de nacht was natuurlijk wat opwindend. We wilden je dus, zoals gezegd, niet wakker maken. helena (zegt iets)
viktor Je moeder groette je. Ze was verdrietig en bang, ze had gehuild.
helena (zegt iets)
viktor Eva loopt buiten in de schemering. Ze is erg rustig, bijna blij, ik geloof dat ze het fijn vond dat Charlotte vertrok.
helena (zegt iets)
viktor Ik weet het niet, lieve Helena. Eva verlangde zo naar deze ontmoeting met haar moeder. Ze hoopte veel te veel, ik had het hart niet haar te waarschuwen. Toen liep alles mis. helena (zegt iets met grote moeite) viktor Ik versta niet wat je zegt. helena (trilt, herhaalt haar vraag) viktor Je zegt dat je wilt... Wat wil je? helena (meer en meer opgewonden, zegt hetzelfde) viktor Je moet proberen rustig te praten, lieve Helena, anders kan ik je niet verstaan.
helena (begint te schreeuwen. Ze schokt in steeds heviger krampen, fragmenten van zinnen zijn tussen het gekrijs te horen. Ze bijt op haar lippen, zodat ze gaan bloeden, haar ogen draaien weg. )
viktor Eva! Kom gauw! Helena heeft een aanval. Snel!
(Helena schreeuwt steeds schriller, het wordt meer en meer onmenselijk, ze gooit haar lichaam zo heftig op de stoel heen en
weer dat die kantelt en ze op de vloer valt. Haar lichaam trekt samen, haar armen slaan naar buiten, wit schuim en bloed loopt uit haar mond. Viktor en Eva proberen tevergeefs haar te kalmeren en medicijnen tussen haar stevig op elkaar geklemde tanden te duwen. )