| |
‘Jij blijft toch wel? Of laat je me alleen?’ Sop komt op mijn shirt terecht, daarna gaat Megan weer verder met borden afwassen.
‘Zorg jij eerst maar voor een afwasmachine. Al die klusjes die ik voor je heb gedaan en dan mag ik ook nog eens mijn eigen bordje afdrogen.’ Met de theedoek sla ik op haar achterwerk. ‘Stank voor dank.’
Ze lacht en kijkt me van opzij aan. ‘Wat had je dan in gedachten?’ Uitdagend tilt ze haar hoofd naar me op.
‘Wat ik wil... Wat ik wil...’ De doek gooi ik over mijn schouder en ik leun met mijn rug tegen het aanrecht. ‘Daar vraag je me wat, Megs. Maar eerst wil ik iets anders van je weten. Hoe zit dat met Levi?’
Afwezig gaat ze met de afwasborstel over het bestek dat in de gootsteen ligt. Blijkbaar wil ze er niets over zeggen, maar ik wel.
‘Ik heb een goede band met mijn broer, zelden hebben we ruzie. Als hij jou en jij hem ziet zitten, hebben we een probleem.’
‘Is dat zo?’ zegt ze zacht.
‘Dat is zo. Dus, wat heb jij met Levi?’
‘Hij is mijn...’ Met grote ogen kijkt ze me aan. Ergens is ze bang en ik ook. Ik ben bang voor een antwoord dat ik niet wil horen. ‘Levi is mijn makelaar. Hij kwam me namens zijn werk nog een bloemetje geven.’
‘Kenneth zei dat jullie elkaar kusten.’
‘Zo is dat niet gegaan. Levi boog zich naar voren, maar ik hield mijn hoofd naar achteren.’
‘Wil je hem?’
Ze antwoordt niet meteen en dat geeft een knoop in mijn buik. Het is dat ik van mijn moeder hoorde dat Levi vanmiddag naar Praag is gevlogen, anders was ik wel naar hem toe gegaan om duidelijkheid te krijgen.
‘Nee,’ zegt ze uiteindelijk. ‘Zijn broer vind ik leuker.’
Kijk, daar heb ik wat aan. ‘Dat wilde ik horen, Megs. Niets meer en niets minder.’
‘Ik denk dat je eerst mijn verhaal moet horen. Ik kan namelijk niet... Ga jij vast naar de woonkamer.’
Als ze haar handen heeft afgedroogd en in de keuken nog van alles doet voordat ze me komt vergezellen op de bank, weet ik dat het een zwaar gesprek gaat worden. Ik heb in de gaten gehouden of ze niet naar pillen grijpt, dat is ook nog een ding dat ter sprake moet komen.
‘Je hebt al gemerkt, en echt sorry daarvoor, dat ik je het verkeerde idee heb gegeven bij het bushokje. Ik kan niet...’ Ze zucht en leunt naar achteren. ‘Jullie motto “haal het beste uit jezelf” is letterlijk op mijn lijf geschreven. Jullie hebben het over een stapje verder gaan dan je dacht te kunnen. Ik moet dat ook doen en ik wil ook, maar het gaat gewoon niet.’
‘Ga verder,’ zeg ik voorzichtig. Ik heb een idee waar dit heen gaat.
‘Toen jij je hand op mijn... je weet wel legde, gaf dat te veel druk. Ik wil zo graag weer kunnen genieten van het ultieme gevoel, maar ik ben ook bang om tot het uiterste te gaan. Mijn lichaam moet nog ontdekken of intimiteit geen belemmering gaat geven en door die onzekerheid voel ik me soms ook zo onvrouwelijk.’ Megan veegt een onzichtbaar stofje van haar broek en pakt dan een kussen dat ze voor haar buik houdt. ‘Ik had een vriend. Na het ongeluk was hij heel geduldig met me, maar hij heeft de relatie toch verbroken. Ik geef eerlijk toe dat ik het hem niet gemakkelijk heb gemaakt. Door stemmingswisselingen was ik best een akelig mens.’ Ze grinnikt, maar stopt snel. ‘Hij kon niet al te lang vrij nemen en ik miste hem zo erg dat ik hem dat kwalijk ging nemen. Hij werkte zich kapot, maar ik was stuk en hij kon me letterlijk en figuurlijk niet helen.’
‘Maar als die gozer echt van je hield, zou hij je toch moeten begrijpen?’
‘Ik kon hem niet geven wat hij wilde. Mijn lichaam werkte op dat gebied niet meer als voorheen, je kunt het met bekkeninstabiliteit vergelijken.’
‘En hij heeft je daardoor laten vallen?’ Die Tygo is gek. Wat dat betreft snap ik hem niet. ‘Hij heeft je verlaten omdat hij niet met je kon vrijen? Ik weet dat mannen meer behoefte aan seks hebben dan vrouwen, dat is bewezen, maar toch.’
‘Het idee dat ik geen seks heb, vreet me meer en meer op,’ zegt ze met een ongelukkige uitdrukking.
‘De tijd zal het leren en je zult vast met je fysio bepaalde oefeningen hebben gedaan om dat gedeelte van je lichaam weer enigszins als normaal te laten functioneren.’
‘De klachten die ik heb als ik me omdraai in bed, het traplopen, opstaan uit een stoel en ja... ook tijdens mijn menstruatie... die fikse pijnscheuten... Ik weet niet eens of ik kan meedoen met de volgende cursus.’
Ik begrijp haar volkomen. ‘Ik vind het al knap van je dat je door hoe je beweegt de pijn probeert te omzeilen.’
‘Daarvoor slik ik die medicijnen, Collin. Om de pijn te verzachten.’ Onderzoekend kijkt ze me aan. ‘Waarom willen jullie medische gegevens van de cursisten weten? Ik vond dat best wel een dingetje.’
‘Als professional met een hart voor sport en ondernemen was mijn uitgangspunt om een brug te slaan tussen tradities in de sportwereld. Om nieuwe kansen te creëren en in verschillende functies binnen die tak een allround gesprekspartner te kunnen zijn voor trainers en coaches. Negen van de tien keer hebben wij hun medische gegevens zo bij de hand. Met Ingmars inbreng, om ook de gewone mens een waardevolle kans te geven, moeten we met zoveel factoren rekening houden. Als er iets gebeurt, kunnen we dat herleiden uit de medische gegevens en weten we hoe we adequaat moeten reageren. We zijn bevoegd om die in te zien.’
‘Is het verplicht?’
‘Nee. En het klopt dat het erg persoonlijk is, maar we zijn een professioneel bedrijf en huren instructeurs in die de gezondheid van onze cursisten willen kunnen waarborgen. De wet maakt het ons niet mogelijk om je antwoorden vrij te geven. We houden ons aan de privacyregels.’
‘Mmm,’ mompelt ze. ‘Ik heb niets ingevuld.’
‘Dat zag ik, maar je had wel op de lijst gezet dat je iets mankeerde, met een smiley erbij.’ Dat was een grappig iets. ‘Ik begrijp dat rennen een probleem voor je gaat opleveren, maar we kunnen ook andere oefeningen voor je bedenken.’
Ik heb met personen gewerkt die bekkeninstabiliteit hebben, maar Megan heeft niet alleen lichamelijke pijn, ook psychische en daar wringt de schoen. Het is moeilijk om toe te geven en des te moeilijker om te accepteren.
‘Ik weet het niet,’ mompelt ze.
‘Niet te gauw opgeven, je hebt het niet eens geprobeerd,’ werp ik tegen. ‘Weet je, ik zou gek worden als ik mijn handen niet meer zou kunnen gebruiken. Voor mijn werk zou het niet heel erg zijn, met mijn mond, benen en ogen kan ik veel.’ Mijn wenkbrauwen gaan speels op en neer. ‘Maar daarmee kan ik nooit het doel goed bewaken. Ik moet er niet aan denken om nooit meer te kunnen keepen. Ik heb echt mijn handen nodig.’
‘Welke oefeningen heb je dan voor mij in gedachten?’
Ik ga op de grond zitten en laat de bewegingen zien. ‘Je zult ze bij je fysio ook al hebben gedaan. Fietsen in de lucht, zijwaarts op en neer laten gaan van de benen, op de buik liggen en dan je onderbenen een stukje van de vloer halen.’
‘Je hebt zo’n groot lichaam en toch beweeg je zo soepel. Ik daarentegen ben een stuk lichter en kan amper bukken,’ mokt ze.
Al kruipend over de vloer kom ik voor haar te zitten en leg ik mijn handen langs haar benen. ‘Ik zal je woensdag wel helpen. Geen probleem.’
Met beleid leg ik haar benen op de bank en schuif haar zo dat ze er languit op ligt. Ze draait haar hoofd, kijkt me met een lieve uitdrukking aan en haar lippen gaan iets van elkaar.
Genoeg gepraat.
Haar handen komen om mijn nek en ze trekt me dichter naar zich toe en dan drukt ze haar mond op de mijne. Als ik nu op haar ga liggen, zou mijn harde lijf met mijn nog hardere erectie haar zo pletten. In plaats daarvan schuif ik mijn armen onder haar rug, til haar voorzichtig op en laat mezelf op de bank zakken, met Megan boven me.
‘Lukt dat zo? Heb je nu geen pijn?’ Voor mij is het pijnlijk als ze op me gaat liggen, maar als ik mijn benen spreid en Megan meer omhoog komt is de druk voor mij in ieder geval minder.
‘Zo gaat het wel.’ Met haar vingertoppen streelt ze mijn kaak en legt ze haar lippen opnieuw tegen de mijne.
Mijn handen omvatten haar kont die ik masseer en een aangename kreun vervult mijn mond. Haar tong glijdt dieper en kronkelt om de mijne en al grommend zuig ik erop.
‘Ik ben niet van plan om mijn hele leven alleen maar te kunnen zoenen,’ zegt ze ademloos, haar mond millimeters verwijderd van de mijne. ‘Je lippen zijn overheerlijk, Collin, en ik wil ze overal voelen. Ik wil dat jij degene bent die me het gevoel geeft dat ik ook normaal kan functioneren. Zou je me daarmee willen helpen?’
‘Ik zal proberen om zo rustig mogelijk je lichaam te leren kennen. Wat je wel en niet aankunt. Voor nu neem ik genoegen met je mond en mijn mond wil nu heel graag je borsten voelen.’ Mijn handen komen onder haar shirt en vinden de weg naar de sluiting van een beha. ‘Mag ik?’ vraag ik voor de zekerheid.
‘Ja, Collin. Jij mag dat.’
Zodra de beha los is, gaat haar shirt ook uit. Megan ademt jachtig en ik ook als ik haar borsten aanraak. Met duim en wijsvinger masseer ik ze en daarbij sluit Megan haar ogen.
‘Ik wil vannacht niet alleen blijven,’ fluistert ze.