Megan

‘Zo raar, joh. Van de week was ik bezig met kinderen die extra begeleiding nodig hadden. Pjotr, Carlijn en Marieke lazen omstebeurt uit een boekje toen Henry opeens door het raam van mijn lokaal naar binnen keek. Het was net alsof hij me controleerde. Dat is nog nooit voorgekomen,’ vertel ik Meike als ze bij mij koffie komt drinken.

‘Heb je hem gevraagd waarom?’

‘Nee, hij was al weg toen ik naar hem toe ging.’ Ik hoorde meer stemmen in de gang, maar ik kon niet zien met wie hij sprak. ‘Morgenvroeg ga ik het direct aan hem vragen.’

We kletsen verder en ondertussen komt er een appje binnen. Het is van Romy. Als Meike naar het toilet gaat, lees ik het bericht.

Romy: Hoi Megan. Ik kon je zondag niet meer spreken, dat vond ik jammer. Maar zoals je al had gezien was Natas niet meer te houden.

Ik wil je voor haar waarschuwen. Buiten riep ze maar dat Collin van haar was en ze vindt jou een loeder dat hem voor haar neus heeft weggekaapt. Ik zei dat er twee personen nodig zijn om elkaar leuk te vinden en dat Collin zelf bepaalde met wie hij omging. Toch?

Je weet hoe ze is en ze zei dat ze het er niet bij ging laten. Ik wilde je dit laten weten, zodat je eventueel bent voorbereid op een tirade van haar.

Nou Meggie, dat was het. Ik kom binnenkort bij je langs, ik wil weleens weten hoe het is om aan het water te wonen. Ik zal Natas thuislaten en mijn moeder meebrengen, zij is ook nieuwsgierig. Spreek je snel weer!

Wat moet ik hier nou mee? Ik weet dat Natascha Collin leuk vond en kennelijk nog steeds. Ik kan er verder niets mee en app Romy terug dat Natascha haar pijlen maar op iemand anders moet gaan richten.

Meike zet twee dampende mokken op de salontafel. ‘Zo blij dat je het hier naar je zin hebt. Harold vertelde me dat je geen medicijnen meer hebt gevraagd?’

‘Klopt. Soms heb ik de neiging om er een te pakken, ik heb nog een reserve, maar dan denk ik aan Collin en dan vergeet ik het weer.’

‘Dat is een goed teken, Meggie. Als het zo moet om die drang te weerstaan, prima oplossing. Enne... zijn jullie al intiem geweest? Ik vraag het zowel als je beste vriendin en als je therapeut. Ik vind het wel belangrijk als hij zich op je zou storten, zeker met een lichaam als dat van hem... Ik wil niet dat je geestelijk of lichamelijk pijn lijdt doordat je bepaalde handelingen niet aankan.’ Aandachtig neemt ze me op. Mijn lichaamstaal zal me verraden.

Ik kan het niet helpen dat mijn hart sneller klopt. Collin en seks. Mijn hemel. En dan de koffie voor mijn neus, de kleur van zijn ogen. De binnenkant van mijn handen veeg ik over mijn jeans.

‘Ik merk het al, je zou met hem willen vrijen. Heb ik gelijk?’ Meike komt naast me zitten en wrijft over mijn bovenarm. ‘Volgens de statistieken moet het kunnen, en ik gun het je. Grenzen kun je aangeven.’

‘Er is geen grens als we elkaar aanraken,’ vertel ik eerlijk. ‘Ik kan onmogelijk van hem afblijven, Meike. Hij is zo... zo mooi gebouwd. En hij is heel geduldig met me... maar ik dan weer niet.’

Meikes mond valt open. ‘Jullie hebben al... Meggie! Dat meen je niet.’ Ze is blij voor me. Ze slaat haar armen om me heen. ‘Hij is je nieuwe medicijn!’

Dat dacht ik ook al. Collin laat me in alles herboren voelen en ik hoop dat ik binnenkort kan meemaken hoe het is als we echt met elkaar naar bed gaan.

‘Hij heeft een heel grote.’ Dat verbaasde me ook niet echt.

‘En zeker dik,’ zegt Meike op een serieuze toon. ‘Ik kan wel aan een hulpmiddel komen die je schede oprekt?’

‘Niet zo technisch gaan praten, hoor. Zijn hand kan dat ook.’ En hoe! ‘Heb je zijn vingers weleens gezien? Zondag kon ik nog net lopen.’

Een halfuur later zet Meike me bij het voetbalveld af. ‘Nou, meid. Veel plezier en word niet al te overmoedig. Of misschien toch wel, oefening baart kunst. Dan blijft het soepel.’ We omhelzen elkaar. ‘De volgende keer als je gaat, wil ik Collin ook zien trainen.’

‘Is goed. Bedankt Meike, ik vond het leuk dat je er was. Het enige wat ik mis ben jij.’

‘Dat vind ik nu ook, alleen denkt Harold er niet zo over.’

Nee, dat zal vast niet zo zijn. ‘Doe hem de groetjes.’

‘Zal ik doen.’ En dan rijdt mijn beste en lieve vriendin van de parkeerplaats weg.

Met mijn handen in mijn zakken loop ik langs jongens en mannen van verschillende leeftijden. Grote lampen schijnen op diverse groene grasmatten, waar ik Collin nog niet kan ontdekken. Ik passeer een kantine, kleedkamers en schrik op als mijn naam wordt geroepen.

‘Megan!’ Met hoge hakken en een slingerende tas om haar arm komt Mila aanrennen. ‘Ik wist niet dat je zou komen, anders had ik je kunnen ophalen.’ Ze haakt haar arm door de mijne. ‘Stella en Charlize werken allebei, misschien dat ze later nog komen. Supergezellig dat je er ook bent. De blotebenenshow is al begonnen.’

‘Ik ben benieuwd. Ik ken voetbal alleen maar van televisie.’

‘Laat dat de mannen maar niet horen,’ giechelt Mila. ‘Kom, ze spelen op het laatste veld.’

De geur van gras, het geluid van ballen die tegen reclameborden aan komen en geroep van trainers die spelers in het zweet laten werken... ja, dit is anders dan een wedstrijd op de tv volgen.

‘Collin heeft gelukkig minder last van zijn vingers,’ zeg ik licht buiten adem. Mila houdt de pas erin.

‘En hoe kan jij dat weten? Zaten ze allemaal in jou?’ Al lachend stoot ze haar heup tegen de mijne waardoor ik noodgedwongen stop met lopen. ‘O, sorry. Ik wist niet... Natuurlijk wist ik het wel, maar het ging spontaan. Gaat het? Kom, ga hier even zitten.’

‘Ik kan beter blijven staan, Mila. Het gaat wel.’

Rustig haal ik adem en ik concentreer me op een fanatieke Collin die in de verte in een verdedigingshouding staat om daarna op te springen en een bal vast te pakken.

‘Heb je geen kruk?’ vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. ‘Misschien is er een rolstoel. Zal ik het aan Carola vragen? Je kunt hier moeilijk blijven staan. Ik ben zo terug.’ En weg is Mila, haar lange blonde haren wapperen als ze in een drafje naar de kantine gaat.

Het is raar om hier zo te blijven staan en het duurt ook best lang voordat Mila weer terug is. Ik ga dan toch maar op het bankje zitten en kijk naar jeugdige voetballers die op het veld voor me spelen.

Ballen schieten over en weer en mensen lopen heen en weer. Ik schuif een stukje op als er een man naast me komt zitten. Hij knikt als ik hem een beleefde glimlach geef.

‘Sport is iets fantastisch. Maar het is ook belangrijk dat je kinderen het leuk vinden,’ zegt hij met een dik accent.

‘Speelt uw zoon?’ vraag ik aan de man.

‘Nee, ik heb een dochter,’ zegt hij met trots. Wat doet hij dan op een voetbalveld, ik zie geen meisje spelen. ‘En jij komt kijken naar een bekende van je?’

‘Ik ben hier voor...’ Mijn vriend? ‘Collin.’

‘De heer Lopez.’

‘U kent hem?’

‘Wie kent hem niet?’ Dan staat hij op en draait hij zich naar me toe. Hij neemt me op voordat hij iets zegt waar ik de bibbers van krijg. ‘Blijf uit zijn buurt, devushka.’ En dan wandelt hij doodleuk weg.

Opeens weet ik wie de man is. Hij is chic gekleed en ruikt naar waarschijnlijk een typisch Russische geur. Natascha heeft dat ook vaag om zich heen hangen. Vladimir Orlov, haar vader.

Natascha heeft weleens de betekenis van woorden uitgelegd en het is niet dat devushka iets dreigends is, het betekent meisje, vrouw, maar de intonatie, de hardheid in zijn stem drong door me heen. Dat was blijkbaar ook de bedoeling.

Eindelijk komt Mila eraan. Met een verontschuldigende blik laat ze haar lege handen zien. ‘Niets, alleen een bezemsteel.’

‘Had die meegenomen. Kunnen we gelijk naar Harry Potterland vliegen.’ Ik steek mijn hand uit. ‘Niet te hard trekken, alsjeblieft.’

Mila helpt me al lachend opstaan. ‘Hou je van lezen? Ik lees als ik op Dex aan het wachten ben. Ik ga niet naar alle optredens, maar ik wil ook niet zonder hem slapen.’

‘Ik wil ook niet zonder Collin slapen.’ Dat had ik misschien beter voor mezelf kunnen houden.

‘Het gaat goed tussen jullie, hè?’ raadt Mila goed. ‘Hoe kan het ook anders, Collin is een leuke vent. Ik denk dat hij meer zichzelf is bij jou dan bij ons.’

‘Hoezo? Jullie zijn toch zijn vrienden? Friends for life?’

‘Dat is ook zo, Megan. Maar tot een paar weken geleden was hij stilletjes, meer dan ooit. Hij deed zijn ding, maar het was meer een soort verplichting om bij ons te zitten. Na het eten verdween hij vaak naar zijn broer. Wij dachten dat de avonden waarop hij cursus gaf misschien de boosdoener waren, dat hij lange dagen maakte en moe was. Hij volgt ook nog een extra trainingsprogramma op Papendal om zijn keeperskwaliteiten op niveau te houden. Maar guess what?’

‘Nou?’

‘Het bleek dat het aan ons lag.’

‘Hè? Wat deden jullie dan?’

‘Wij vreeën voor zijn neus.’

Een giechel ontsnapt me. ‘Op de eettafel of stripte je voor zijn ogen voor Dex? Moet ik het me zo voorstellen?’

Mila lacht ook en eindelijk komen we bij het veld waar Collin aan het trainen is.

‘Nee, gekkerd. Gewoon. Dicht bij elkaar zitten, handen onder een shirt, elkaar een kus geven. Meer de onschuldige aanrakingen. Uiteindelijk hebben we Collin gepusht om te zeggen waar hij mee zat.’

‘En dat was?’

‘Hij wachtte op jou.’ Ze geeft me een kus op mijn wang. ‘Kijk, daar zijn onze mannen. Ik moet nu echt even naar Dex toe. Zie je zo!’

Ik zou ook wel naar Collin willen rennen en hem plat willen kussen, maar dat doe ik niet. Ik blijf van een afstandje naar hem kijken, naar hoe hij een bidon pakt, er een paar slokken uit drinkt en dan de rest van de inhoud over zijn bezweette kop gooit. Hij klapt de handschoenen tegen elkaar, springt op en neer, gaat in het doel van links naar rechts en loopt er dan met een snelheid uit. Op een bepaald punt tikt hij de grasmat aan en sprint dan weer terug, maar het doel haalt hij niet. Collin ziet mij langs de zijkant staan, veilig achter de reclameborden. De verleidelijke lach waar mijn hart van zwelt wordt alleen maar groter als hij zijn sprint in mijn richting afmaakt.

‘Megs.’ Dat is wat hij zegt. ‘Kus me.’ En dat is wat ik doe.

Op mijn tenen kan ik net zijn mond bereiken die hij voor me opent. Ik sla mijn armen om zijn transpirerende lijf en laat mijn tong hem begroeten. Met genoegen zuigt hij me naar binnen en tilt me iets op.

‘Mmh.’ De kus wordt verbroken als een fluitje klinkt. ‘Nog een halfuur. Zie je zo, lekker ding.’ Nog een kus en dan rent hij weer terug naar een trainer die roept dat voetbal belangrijker is dan vrouwen.

Vijf minuten voordat de training is afgelopen heeft Mila me naar de kantine meegenomen en hangen we aan een statafel.

‘Weet je waarom het zo lang duurde voordat ik weer bij je was?’ Mila knikt in de richting van een vrouw die aan de bar zit. ‘Nicky was de boosdoener.’

‘En wie is zij dan? Een vriendin van jou?’ De getatoeëerde vrouw is met de bardame aan het praten.

‘Alsjeblieft niet.’ Mila schudt heftig haar hoofd. ‘Nee, dat is een vriendin van Dex.’

‘En daarom mag je haar niet?’

‘Ingewikkeld verhaal. Haar broer deed zaken met Dex.’ Bij het woord ‘zaken’ maakt ze aanhalingstekens. ‘En Nicky heeft het met Dex gedaan, dus no question about it dat ik ooit nog met haar een woord wissel.’

‘Dan snap ik dat volkomen.’ Ik wil Mila over Natascha vertellen als de kantinedeur wordt geopend. ‘Als je het over de duivel hebt.’ Mila kijkt over haar schouder en laat net zoals ik een diepe zucht. ‘Ik ga wat te drinken halen, aangezien die Nicky van jou daar nog blijft zitten.’

Bij de bar bestel ik koffie voor ons. Ik denk dat de mannen bier willen, maar dat weet ik niet zeker. Voor hetzelfde geld willen ze water of ook een warm drankje. De twee bekertjes worden op de bar gezet. Ik betaal ze en stop staafjes suiker en melk in een leeg bekertje dat ik mijn zak wil stoppen.

‘Een dienblad is misschien makkelijker?’ De bardame zet de bekertjes er al op. ‘Wil je hem zo terugbrengen? De mannen van het eerste zullen zo binnenstormen en zich vol gaan gieten.’ Ze glimlacht. ‘Dus daarom.’

Met het dienblad in de hand wil ik naar Mila gaan, als de deur nog net niet wordt opengesmeten en er inderdaad een stuk of vijftien mannen de ruimte innemen. Collin steekt er met kop en schouders bovenuit en vindt mij direct.

‘Aha! Ik zie dat je onze keeper hebt gestrikt. Eindelijk.’ De bardame heeft een tevreden blik op haar gezicht. ‘Sorry,’ verontschuldigt ze zich als ik het dienblad op de bar terugzet. ‘Ik ken die knapen al van jongs af aan, ik beschouw ze als mijn kinderen. Ik ben trouwens Carola.’

‘Megan,’ stel ik me voor. ‘Ik wacht wel even. Met geen mogelijkheid kan ik tussen de frisgewassen kerels door komen.’

Er tikt iemand op mijn arm. ‘Ik wil je wel helpen? Geef dat dienblad maar. Mila is vast blij me hier te zien.’ Voordat ik het doorheb pakt Nicky het dienblad van de bar, houdt het hoog en drukt zich eenvoudig door een zee van verschillende vormen van lijven.

Ik ga snel achter haar aan, zo meteen gooit ze iets door de koffie waardoor Mila ziek wordt. Je weet maar nooit. Maar twee sterke armen grijpen me vanachter vast en in eerste instantie knijp ik er met mijn nagels in en schop naar achteren. De waarschuwing die Romy mij gaf, en zojuist de heer Orlov, laat mij zo reageren. Het waanidee dat Natascha mij iets zou kunnen aandoen overheerst meer dan dat ik in mijn onderbewustzijn eigenlijk wel weet dat het Collin moet zijn. Het is een paniekreactie en mijn lijf uit zich door te gaan trillen.

‘Megs,’ fluistert een zware stem bij mijn oor. ‘Ik ben bij je.’ Zijn lippen liggen tegen mijn huid en kussen mijn wang. ‘Stt. Rustig maar. Wat er ook is, bij mij ben je veilig.’

Mijn ogen gaan dicht en ik haal een paar keer adem. Ik inhaleer zijn lichaamsgeur en langzaam verdwijnt de angst. Ik erger me eraan dat het gebeurde. Ik voel me niet altijd op mijn best zonder pillen, maar het gaat in het algemeen wel goed.

Ik draai me om en sla mijn armen om Collins middel. ‘Het spijt me.’

‘Mij niet. Ik wilde je altijd al eens vanachter nemen.’

‘Jezus, Collin.’ Die grijns kus ik van zijn gezicht. ‘Wat ben jij...’ Hoe moet ik dat omschrijven? ‘Erg.’

‘Ik heb vele talenten, Megs.’ Hij ziet er opgewekt uit en laat het paniekerig gevalletje van mij voor nu zitten. ‘Een daarvan is bij Carola zo veel mogelijk bier te bestellen.’

Ik kan het met eigen ogen aanschouwen. Zijn teamgenoten hebben de hele bar in beslag genomen en als ook andere spelers van de training komen, lijkt de voetbalkantine wel een kroeg.

‘Wil je me helpen?’ vraagt Mila. Ze heeft de koffie niet kunnen opdrinken; alles zit in haar kleding. ‘Die stomme koe... hoe durft ze en het is niet de eerste keer.’

Terwijl we naar de toiletten lopen, vertelt ze in het kort wat de geschiedenis tussen haar en Nicky is. Ik schrik ervan, ze hebben echt ruzie met elkaar gehad.

‘De volgende keer dat ze zoiets flikt... Weet je... ik ben niet zo. Ik ben verre van achterbaks... Met woorden los ik iets op, maar nu volgen mijn daden.’

Met een handdoek probeer ik de koffievlekken uit haar broek te krijgen. De paar keer dat ik Mila heb gezien, leek haar kledingstijl uit een glossy magazine te komen. En vandaag draagt ze ook een prachtige outfit. Het zou zonde zijn als de vlek er niet uit zou gaan.

‘Weet Dex dit? Misschien beter om hem het te laten oplossen?’

‘Nicky en Dereck zijn jeugdvrienden van Dex, hij zal ze niet laten vallen. Ik geloof dat hij, als ik het eis, het wel zou doen, maar ik doe het op mijn eigen manier. Ik ga nog even plassen en als die bitch er nog is, dan...’ Mila laat een sluwe glimlach zien. ‘Maar ik moet eerst nodig piesen. Ga maar vast, ik zie je zo.’

Ik verlaat het toilet, loop door de lange gang en vervloek mezelf dat ik niet op Mila heb gewacht.

‘Ik wil even met je praten, Megan.’ Natascha pakt mijn hand en neemt me mee naar een ruimte naast de toiletten. Gelukkig trekt ze niet hard, maar ze sjort wel aan me.

De deur gaat dicht en ze duwt me met haar hand op mijn borst tegen de bakstenen muur aan.

‘Ik dacht dat we een soort van vriendinnen waren, Meggie. Hoe gezellig hadden we het niet op een verjaardag bij je voormalige buren?’

‘Luister eens, Natascha.’ Ik sla haar hand van me af. ‘Het was altijd leuk en ik vond je aardig, maar sinds jouw vader mij heeft bedreigd is dat veranderd.’

‘Jij hebt iets wat ik wil,’ sist ze.

‘Dus?’

‘Daar moet jij van afblijven.’

‘Wat ga je eraan doen? Mij het leven zuur maken?’ Opeens word ik nijdig. ‘Doe niet zo onvolwassen, Natas. Ik kan meer hebben dan je denkt.’

‘Ik weet wat je hebt doorgemaakt Megan, dat wens ik mijn ergste vijand niet toe. Je mag gelukkig worden met iedereen, maar van Collin blijf je af.’

‘Ik denk dat het andersom is. Collin is van mij! Hij is mijn vriend en daar blijf jij van af!’

De deur gaat open. Natascha spreekt haar moedertaal tegen de man die het postuur van Collin evenaart. Hij kijkt me aan en knikt, antwoordt kort en verdwijnt weer.

‘Maak het uit met hem, Meggie.’

En dan is ze ook weg en sta ik paf tegen de muur.

Het zijn woorden en geen daden en ik ben niet bang dat ze me fysiek iets aan gaat doen. Mocht het wel zover komen, dan pas zal ik Collin inlichten. Voor nu ga ik net zo handelen zoals Mila dat met Nicky doet.

Ik los het zelf op.