Collin

Ingmar en ik hebben een vermoeiend gesprek achter de rug. Een sportschoenenfabrikant bij wie we eerder een middag op bezoek zijn geweest en een megaconcern met sportartikelen willen samenwerken, maar komen er niet uit. Wij als onafhankelijke deskundige in deze zaak proberen aan de hand van analyses hun onderliggende gedachten op gelijke niveaus te krijgen. Bijna zijn ze overtuigd als wij een beeld schetsen van hoe wij een positieve toekomst voor hen zien, al moeten we er nog heel wat energie in steken voordat er handtekeningen worden gezet.

Daarna splitsen we ons op en gaan we ieder naar cursisten die willen napraten of fysiotherapeuten van wie we informatie en oefeningen krijgen. Ook gaan we langs begeleiders, en soms langs familieleden of artsen. Met name van de cursus die Megan ook volgt, is dat een aanbeveling. Zo hebben we een beter beeld en kunnen we hen beter helpen, tips en adviezen geven.

Een uur lang praat ik met Harold in zijn praktijk over Megan. Hij heeft doktersgeheim, maar algemene dingen kan hij me wel geven. De paniekaanval die Megan in de voetbalkantine kreeg wilde ik sowieso met hem bespreken.

De volle ruimte kan de oorzaak zijn waardoor ze niet weg kon komen, net zoals het ging met het ongeluk. Er hoeft maar iets te gebeuren en dan kan de schrik zo hevig zijn dat het wordt omgezet in een angststoornis. Niet iedereen begrijpt hoe iemand dat kan overkomen, ze denken gelijk dat diegene depressief is of ze moeten zich niet aanstellen.

‘Je hebt het goed opgelost om haar de tijd te geven om er zelf over te beginnen,’ zei Harold. ‘Het kon zijn dat als je ter plekke vroeg wat er aan de hand was, ze zich juist zou afsluiten. Geborgenheid is wat we allen koesteren en als je Megan dat kan geven, en zij het accepteert, is dat een beter medicijn dan welke pijnstiller dan ook.’

Ik was het zeker met hem eens. Megan heeft zichzelf onder controle, al blokkeerde ze op de club. Misschien heeft het te maken met het feit dat Natascha ook in de kantine was.

Megan was met Mila naar het toilet gegaan door een stom geintje van Nicky. Dex was woest op haar en heeft dat Nicky zeer duidelijk gemaakt. Ze moet Mila met rust laten.

Hetzelfde zei ik tegen Natascha toen ze mij kwam vertellen dat ik met haar mee naar huis zou rijden. Ze glimlachte en zei dat haar vader mij vrijdagmiddag klokslag om vier uur bij hem thuis wilde zien.

Echt niet dat ik daar mogen heen ga. Vladimir kan me bellen of op de club spreken, niet in het hol van de leeuw.

~~~~~

MILA’S AUTO ROLT MET souplesse over de weg. Megan mag er zo in rijden en ooit wil ik haar op een motor zien, maar daar is het nog veel te vroeg voor.

Ze moet zich absoluut concentreren en dat zei de trainer eergisteren ook tegen mij. Hij had gelijk. Het is lastig om je te focussen als je weet dat een speciaal iemand naar jou komt kijken.

Er staan zo vaak mensen naar een training te kijken, maar Megan langs de lijn zien, is heel anders. Ik hoefde me niet uit te sloven om haar een goed beeld te geven van hoe ik keep, want Dex schopte achter elkaar ballen kriskras in het net. Althans, hij deed een poging, de meeste heb ik kunnen tegenhouden.

Mijn donkere Megs komt precies op de afgesproken tijd de deur uit. Aan haar gezicht te zien is ze niet zenuwachtig, dat is een goed teken.

De keuze voor de BMW was snel gemaakt aangezien ik en Liam een laag zittende auto hebben en Kai een pick-up die weer een heel andere wegligging heeft. Stella heeft een oud oranje krot en Charlize had die van haar zelf nodig. Voor de rest staan er alleen maar motoren in onze garage.

‘Megs.’ Trekkend aan haar paardenstaart geef ik haar een kus als ze instapt. ‘Ben je er klaar voor?’

‘Jazeker, maar eerst mag jij rijden. De kriebel voel ik al in mijn buik.’ Ze maakt de gordel vast en slaakt een diepe zucht.

In deze wijk moet je stapvoets rijden en ik moet me inhouden om niet te veel gas te geven, want het geluid van een BMW klinkt geweldig. Rustig rijd ik door de straat en breng ons naar een afgelegen terrein waar we van plaats wisselen.

‘Oké. Je hoeft maar één ding te doen. We gaan eerst oefenen voordat we daadwerkelijk de weg op gaan. Twee handen aan het stuur en gas geven.’

Ze pept zichzelf op, voelt nog eens aan de gordel, pakt het stuur op tien voor twee en dan drukt ze het pedaal in. Langzaam komt de auto in beweging.

‘Ik rij, Collin!’ roept ze blij uit.

‘Heel goed, Megs. Nu meer gas erbij en schakelen naar de twee.’

Na een kwartiertje durft ze zestig te rijden en parkeert ze de auto in z’n achteruit. Het is machtig mooi om haar zo te zien. Rechtop met een enorme glimlach op haar aantrekkelijke smoeltje. Die had ze gisteravond ook toen ze de oefeningen deed die ik met haar fysiotherapeut had doorgesproken. Ze was zeer gemotiveerd en ze ging tot het uiterste van haar kunnen.

Jammer genoeg wil ze nog niet op de openbare weg rijden, maar de eerste stap heeft ze gezet.

‘Kunnen we nog naar mijn werk?’ vraagt ze als ik het stuur heb overgenomen. ‘Ik wil nog een paar aantekeningen halen die ik wil doornemen.’

Onderweg naar haar school vertelt ze me dat er over haar werkzaamheden is geklaagd.

‘Het was zo maf. Ik kan met Henry lezen en schrijven, maar hij zeikte me gewoon af toen ik verhaal ging halen.’

‘Hoezo dan?’

‘Hij vond dat mijn prestaties beter konden.’

‘Heeft hij gelijk?’

‘Nee, ik denk dat hij in de war is. Tijdens overleg met de leraressen van wie ik de kinderen begeleid, kreeg ik juist een positief beeld over de voortgang. Dus dat rijmt niet.’

‘Apart. Hebben je collega’s ook negatief commentaar gehad?’

‘Nee, alleen ik. En van de ouders is er ook geen mail verschenen, dus ik denk dat het aan Henry zelf ligt.’

Samen lopen we het gebouw in, dat me aan mijn eigen jeugd doet denken. Liam, zo klein als hij toen was, wilde een potlood van mij pakken. Ik herinner me nog goed dat ik de blauwe kleur zelf nodig had en ik legde mijn hand erop. Ik zat, Liam stond en hij begon stampij te maken. Rustig liet ik hem uitpraten en toen hij eindelijk zijn mond dichthield en aan het uiteinde van het potlood begon te trekken, stond ik op. Toen was ik al een kop groter dan hij. Hij knipperde niet eens met zijn ogen, dat blonde jochie was niet bang voor mij. Liam zei dat ook en ik moest erom lachen. Hij ging helemaal uit zijn dak en de juf moest hem bedaren. Ik lachte hem niet uit, ik vond het juist prachtig dat hij tegen me inging. Dat durfde niemand. Ik haalde mijn hand van het potlood af en gaf het aan hem. Vanaf die dag werden we vrienden en bleven we onafscheidelijk.

Megans kont wiebelt voor me uit als ze de deur van haar lokaal opendoet. De noodverlichting maakt het er voor mij niet beter op. Ze ziet er sexy uit in een jurkje op kniehoogte waar ik mijn hand onder wil laten verdwijnen. Dat wilde ik in de auto al doen, maar dan zou haar rijles helemaal hopeloos worden.

Ik weet niet of ik wil wachten totdat we thuis zijn.

Thuis? Waar is dat?

Ik heb alleen maandagavond thuis geslapen, de andere nachten lig ik bij Megan in bed. Het matras is eindelijk geleverd en die hebben we goed ingewijd, maar nog niet geconsumeerd.

Megan maakt een la van het bureau open, waarbij ze vooroverbuigt en tussen A4’tjes rommelt. Ik wil nog zeggen dat ze door haar knieën moet gaan, niet voor mij, maar omdat het beter voor haar rug is.

Deze positie maakt het voor mij nog moeilijker om mijn handen in mijn zakken te laten zitten. Ze zijn gewend aan ronde dingen en de vingers van mijn linkerhand smachten om weer aan het werk te gaan. Met een hand kan ik veel, maar met twee gaat het dubbel zo snel.

‘Megs.’ De soepele stof rond haar bovenbenen schuif ik omhoog.

‘Ik ben zo klaar.’ Ze heeft geen flauw benul dat ik haar hier wil laten klaarkomen. ‘Even deze... Ja, dit heb ik nodig.’

‘En ik heb jou nodig,’ zeg ik bij haar oor, waardoor ze huivert.

‘Collin.’ Het is een waarschuwing, die niet overtuigend klinkt. ‘Niet hier,’ murmelt ze als ik over haar slipje strijk.

‘Juist hier.’ Ik draai haar om. ‘Heb je het nooit op school gedaan?’

Ze schudt haar hoofd. ‘Nee. Jij zeker wel?’

‘Maar nooit met een lerares.’ En dan duik ik op haar lippen.

De naad van haar slipje schuif ik opzij en op hetzelfde moment openen we onze monden en lijkt er geen einde te komen aan een intense kus.

‘Wil je dat ik stop?’ Plagend streel ik haar en ik voel hoe vochtig ze begint te worden. Ik lik haar schouderblad, bijt erin en kijk haar dan aan.

Glanzende ogen, licht opgezwollen lippen.

‘Ik zou je op het bureau willen leggen, je jurk van je af trekken en mijn mond het werk laten doen. Mijn tong over je tepels laten cirkelen om hem daarna...’ Mijn duim glijdt heen en weer en komt een stukje in haar.

‘Dat mag je zeker doen. Maar niet hier.’ Een enthousiaste tong vindt blindelings de mijne waar ze hard op zuigt. ‘En eerst gaan we eten en dan heb je nog training.’

Ik weet dat ze gelijk heeft en al grommend bijt ik in haar lip.