| |
‘Het was te mooi om waar te zijn. Collin was te goed voor mij, ik wist het ergens wel. Ook al heeft hij dingen gezegd die mij zoveel deden, ik heb er een eind aan gemaakt.’
Mijn hart doet zeer, mijn lichaam hunkert naar hem en geestelijk zit ik erdoorheen.
Mila, Stella, Charlize en Romy staren me met open mond aan. Natascha daarentegen is de enige die me tevreden aankijkt.
‘Ik snap het niet,’ zegt Stella. ‘Hoe kon dit nu gebeuren?’
Vraag dat maar aan de familie Orlov, wil ik uitschreeuwen, maar dat doe ik niet. Ik blijf en moet kalm blijven.
Dat doe ik al anderhalve week.
Om Collin te vergeten, blijf ik me bezighouden. De verleiding was zo sterk, en ik heb een paar keer met een pilletje in mijn hand gestaan, maar toch kon ik me ertegen verzetten en heb ik hem in de prullenmand gegooid. In plaats daarvan heb ik een masker opgezet.
Ik glimlach, doe mijn werk, rommel in mijn huis, klets vaker dan normaal aan de telefoon met mijn broer en lees heel veel.
Het is moeilijk, maar ik heb ergere dingen meegemaakt.
De cursus van Confirming heeft me misschien toch wel geholpen; niet dat ik de laatste les heb gevolgd. Via hun website kon ik informatie downloaden en door de woorden die uit Collins gedachtegang zijn gekomen, is hij toch een beetje bij me.
De herinnering aan de laatste keer dat hij bij me was, hoe we in de keuken zo close met elkaar waren, onuitgesproken woorden die we door een kus hadden verzengeld, koester ik elke nacht voordat ik ga slapen.
Nadat hij zo liefdevol afscheid van me had genomen en naar voetbaltraining was gegaan, kon ik niet wachten om hem weer te zien. We zouden verdergaan waar we allebei naar verlangden.
Het voorproefje was al zo geweldig. Ik was er klaar voor, mijn lijf accepteerde het, nam hem in me op en het voelde waanzinnig. De pijn kon ik uitschakelen en dat doe ik nu ook met mijn gevoel.
Collin was nog geen vijf minuten bij me weggegaan of de bel ging. Driemaal raden wie er voor mijn deur stond.
Nee, ik had hem niet verwacht, eerder zijn dochter.
Vladimir Orlov, in vol ornaat als een belangrijke Russische tsaar, vroeg of hij mocht binnenkomen, maar dat weigerde ik. Hij lachte schamper en het gekke was dat ik niet eens van hem onder de indruk was.
‘Ik had je onlangs wat gevraagd, waar je je niet aan hebt gehouden.’ Vladimir overhandigde mij een envelop, zo’n bruine waar ik wel buikpijn van kreeg. ‘Ik hou je in de gaten, devushka.’ Met twee vingers tikte Vladimir tegen zijn voorhoofd. ‘Prettige avond.’
Er werd geclaxonneerd. De Bentley hield het verkeer tegen, maar Sergio verplaatste de wagen niet totdat Vladimir was ingestapt.
Van de drie auto’s, herkende ik de zwarte Audi. Levi had ik niet meer gezien nadat hij me die bos bloemen had gegeven. Hem liet ik wel binnen, omdat ik opeens niet alleen wilde zijn na dat vreemde bezoekje van Vladimir.
‘Problemen?’ vroeg Levi.
Hoe kon hij weten wat er aan de hand was? Collin sprak zijn broer niet vaak en als het wel voorkwam hadden ze het vast over andere dingen.
‘Je kent hem?’ Eén ding was me opgevallen. ‘Ik heb je eerder Russisch horen spreken.’
‘Ik heb een talenknobbel,’ was zijn antwoord. ‘Wat is dat?’ De envelop had ik nog in mijn hand. ‘Mag ik het zien?’
Ik vroeg niet eens waarom en gaf het aan hem, hij hield zijn hand al open. In de keuken haalde hij de inhoud tevoorschijn terwijl ik koffie ging zetten.
‘Dit wordt je ontslagbrief.’ Levi had het snel doorgenomen, wat het ook was wat erin zat. ‘Pjotr Imbramanov?’
‘Wat is er met hem?’ Ik ging ook aan tafel zitten en schoof een zeer bekende dossiermap naar me toe. ‘Dat is een leerling van me.’
Ik had Pjotrs vooruitgang keurig omschreven. Het ging juist een stuk beter met hem. De stimulans die ik hem gaf, pikte hij goed op. Het jochie lachte zelfs om mijn grapjes. Ik had vernomen dat hij altijd heel stil was in de klas, maar met mij sprak hij wel, ook met Marieke en Carlijn. Het dossier liet dat nu niet zien. Het was herschreven.
‘Dit zijn niet mijn woorden. Het is aangepast, in negatieve zin.’
Levi luisterde onder het koffiedrinken naar mijn uitleg en stond toen op. ‘Ik moet gaan.’
Voor de grap zei ik dat zijn mobiel niet rinkelde, waarop hij glimlachte en me met een zachtere blik aankeek dan waarmee hij het dossier had bekeken.
‘Megan, ik weet dat ik het heb verpest en we waren niet eens ergens aan begonnen, maarre... ik ben volgende week zaterdag eindelijk eens in de gelegenheid om je mee uit te nemen. Elf uur in het Grandcafé.’
Het was geen vraag, maar een gegeven.
‘Ik heb geen interesse.’
Levi was nog altijd een knappe man, maar het was te laat voor hem. Ik wilde hem niet beter leren kennen. Mijn hart behoorde al aan iemand anders toe.
‘Ik ben verliefd op je broer,’ gooide ik er opeens uit.
En toch zit ik op de afgesproken datum en tijd in het Grandcafé.
En is het halftwaalf.
En is Levi niet komen opdagen.
Wat ben ik ook stom geweest om te denken dat hij deze keer wel zou komen, hij laat me voor de tweede keer zitten.
Mede door zijn schuld zit ik nu aan de bar, helemaal alleen, met mijn derde alcoholvrije cocktail. Ze zijn aan de prijzige kant, maar dat kan me niet schelen.
Natuurlijk kwamen de teamleden van het eerste, hun vriendinnen en ook Romy en Natascha die al bij het interieur van de voetbalclub horen binnen en thank God dat Collin er niet bij was. Anders wist ik niet hoe te handelen.
Mijn humeur veranderde met de seconde en blijkbaar voelden ook zij de spanning toen ze gedag kwamen zeggen en ik hun uitlegde waarom ze niets meer van me hoorden.
‘Dus, dat ja. Het is over.’
Ik draai me letterlijk om. Het maakt me intens verdrietig om ze mijn rug toe te draaien en ik hoop dat ze het ooit zullen begrijpen. Mila, Stella en Charlize zijn leuke meiden en ik snap dat ze achter Collin staan. Hij is hun vriend en die gaan ze niet verloochenen voor een grietje als zovelen.
Verdomme. Dit was ook geen goed idee.
Het gestaar van de mannen van Huize WWW heb ik heus wel gemerkt en Liam is bij de bar blijven hangen.
‘Wat is er gaande, Megan? Je hebt mijn vriend gebroken. Weet je hoe het is om aan de kant te zijn gezet?’
‘Ja, dat weet ik.’ Tygo heeft het me toen erg duidelijk gemaakt. Ik was niet normaal.
Dat denk ik nu ook. Ik ben niet wijs.
Kennelijk is Liam geërgerd. Hij haalt zijn beanie van zijn hoofd en stopt hem in zijn achterzak.
‘Weet je wat het is, Megan? Vorige week had Collin zoveel energie bij de training dat ik dacht dat hij uit zijn lijf zou barsten en toen was daar een appje van jou en hij is niet meer te genieten.’ Zijn blonde haar raakt door de war als hij zijn hand erdoorheen haalt. ‘Ik weet niet eens waarom ik hier ben en met je praat, maar Collin is mijn vriend en die voelt zich echt niet goed door jouw gedoe. Ik ken hem al zo lang en ik heb hem nog nooit zo gelukkig gezien, maar ook nooit zo ongelukkig.’ Liam wordt alsmaar pissiger. ‘Ik wilde dat je dat weet en beseft wat je met hem hebt gedaan. Hij kan naar een van zijn eigen cursussen gaan om weer de juiste balans in zijn leven te krijgen. En waarom?! Fuck, Megan. Door jou!’
Wat kan ik zeggen?
Niets.
En ik probeer nog altijd de barman aan te spreken. Ik wil betalen.
Dex zegt tegen Liam dat hij zich rustig moet houden, maar vindt het wel nodig om ook nog iets erin te wrijven.
‘Ik heb Collin nooit zien huilen, alleen toen hij jouw Facebookpagina zag. Maar daarvoor had hij zijn oog al op je laten vallen, Megan. Ik ben geen expert op liefdesgebied, maar ik weet wel wanneer twee mensen het beste uit elkaar halen of naar boven brengen.’
Natuurlijk komt Kai ook zijn vriend verdedigen. ‘Misschien heeft hij het niet tegen je gezegd, maar die jongen houdt van je.’ Kai slaat een arm om me heen. ‘Collin is er kapot van en jij ook.’
Ik weet dat ze het goed bedoelen en ik zou ook met Collin willen praten om te zeggen dat ik niet zonder hem kan, maar helaas gaat dat niet.