| |
Natascha had met me geflirt, ik was erin getrapt. Dimitri daagde me uit, ik was erin getrapt. Vladimir heeft me gouden bergen beloofd, maar daar ben ik niet in getrapt. Toch staat er een belachelijk grote som geld op mijn rekening. Ik maak er een screenshot van en app die naar Levi. Hij moet maar zien wat hij ermee doet.
Wat doe ik hier eigenlijk nog? Al die tijd zit ik te niksen. Ik kan net zo goed weggaan om nooit meer terug te komen. De trainer gelooft niet meer in me en ik ga niet als een reservekeeper op de bank afwachten tot ik Sonny een keer in het seizoen mag vervangen.
Mijn voetbalkleding vouw ik op en laat ik op de bank liggen, met mijn favoriete keepershandschoenen erbovenop. Ik hoef dit paar niet meer, het geeft me een bittere nasmaak en daar houd ik niet van.
Houden van.
Het is niet voor me weggelegd, tenminste niet met vrouwen. Ik houd van mijn vrienden, die zullen me nooit verraden en een dolksteek in mijn hart boren. Ook WWW, waar ik als jochie ben begonnen met voetballen, waar ik Dex en Kai heb leren kennen en samen met Liam de sportiefste tijd heb doorgebracht, blijft een speciaal plekje in mijn hart houden.
Ik trek mijn schoenen aan, kijk nog een keer om en verlaat dan de kleedkamer.
Het is ongelooflijk druk met mensen en iedereen dringt zich naar voren. Op de tribunes staan toeschouwers te springen en liedjes te zingen. Niemand die mij opmerkt, ook niet als ik even blijf staan om mijn team te zien spelen. Bezweet, hijgend, maar met een geconcentreerd gezicht.
Carola, de allerliefste barvrouw die ik ken, ziet me wel. Achter de ruit, achter haar vertrouwde plek met een theedoek in haar hand, wrijvend over de houten bar, geeft ze een korte knik en een laatste glimlach. Wat zal ik haar missen.
Shit. Ik word er emotioneel van.
Op de parkeerplaats aangekomen gooi ik mijn been over mijn motor, maar ik kom niet weg. Ik zag hem al staan, maar negeerde hem. Vladimir Orlov in eigen persoon, met een sigaar in zijn mond, leunt tegen een Rolls-Royce aan. Ik ben ingeparkeerd als Dimitri een roestbak voor mijn motor zet.
‘Ponyat. Ik heb altijd in jou geloofd.’ Vladimir neemt een hijs van de dikke sigaar. ‘Je wordt al een lange tijd in de gaten gehouden, overal zijn er ogen. Jouw team speelt een goed potje voetbal, maar jij bent voor mij de ster. Talentvol en intelligent. Even dacht ik nog dat je je trainer zo kon bewerken dat je toch werd opgesteld, maar nee. Ik heb net een bedrag naar je overgemaakt. Je hebt het verdiend.’
‘Ik heb je al eerder gezegd dat ik je geld niet moet en je hebt gekregen wat je wilde. Je hebt gewonnen, het is je gelukt.’
Jezus, wat een catastrofe. Ik wil naar huis. Ik ga uren in de jacuzzi zitten en verder helemaal niets doen.
‘Jij denkt dat het hiermee is gedaan? Hier begint het pas, Collin. Ik heb je getest. De eerste keer dat ik je vroeg om te verliezen deed je dat niet, dan gaan we stoken in je prille relatie. Tweede keer weigeren? Met een beetje hulp van Dimitri word je niet opgesteld en daar wordt de eerste grote lading geld mee verdiend.’
‘Daar heb je je geld op gezet?’
‘En niet alleen ik. Heel veel gokkers zijn een grote som geld kwijt omdat de meest veelbelovende keeper uit de Divisie niet opgesteld is en WWW verliest. Het mooiste komt nog, Lopez. Op dit moment ben je niets meer waard en ik kan jou voor een spotprijs overnemen om je daarna met flinke winst aan een Russische club te verkopen.’
Wat een kolder. ‘Ik ben geen verhandelbaar object en ook al geef je me miljoenen, ik teken nooit.’
Het grimmige lachje is terug. ‘Het draait allemaal om levenservaring. Het een sluit het ander niet uit.’
Doodleuk schetst hij mijn toekomst, wat hij met mij van plan is. Ik luister, huiver en verstar. Dimitri duwt een bruine envelop tegen mijn borst als ik een dikke, vette nee tegen Vladimir zeg. Ik wil niet eens weten wat erin zit en verscheur het. Dimitri is me voor als ik de handeling inzet en trekt de inhoud eruit. Hij houdt een foto voor mijn gezicht, en nog een en nog een. Zijn hand sla ik weg en het enige wat hij doet is domweg lachen.
Megan en ik dwarrelen door de lucht en komen verspreid rond mijn schoenen te liggen.
Holy fucking hell.
De foto’s raap ik bijeen, ik stop ze in mijn zak en verlaat zonder enig commentaar de parkeerplaats.