| |
Ik ben continu bezig om niet te hoeven nadenken. Ook ben ik veel van huis om mijn vrienden te vermijden. Niet alleen erger ik me weer aan het constante geknuffel, maar ook hun bemoeienis, hoe goed ze het ook bedoelen.
Elke dag werk ik aan mijn lichaam, met gewichten of door voetbaltraining. Ook ben ik weer begonnen met mijn bijbaantje, het uitwerken van taxatierapporten en dat alles doe ik naast Confirming.
Doordat ik ook gesprekken met de gezondheidszorg voer, ben ik Harold en Meike regelmatig bij congressen tegengekomen. We meden het onderwerp Megan, maar voornamelijk Meike liet tussen neus en lippen door weleens iets over haar beste vriendin los.
Ik was even bang dat ze naar pijnstillers zou grijpen, maar dat is gelukkig niet het geval en nog altijd houden ze haar goed in de gaten.
Drie maanden na de arrestatie was pas de zitting van Vladimir. Ik heb die bijgewoond en bevestigd wat voor plannen hij met me had, en ik was niet de enige. Nog een aantal voetballers uit een ander district, hockeyers en zelfs een aan drugs verslaafde tennisser had hij benaderd, bedreigd en omgekocht.
Levi appte me regelmatig met de gang van zaken, maar ik had er geen behoefte aan, als ze Vladimir maar opsloten. Zijn dochter trof geen blaam, ze had niets te maken met haar vaders duistere praktijken. Natascha was enkel verliefd op mij.
Vandaag is de dag dat de ouders van Liam opnieuw hun huwelijk een boost willen geven. Mijn jeugd heb ik grotendeels bij hen doorgebracht. Het was voor mij als klein kind een groot feest op een boerderij. Je kon er goed verstoppertje spelen en fruit uit de boomgaard jatten. Ook heb ik hier voor het eerst op een brommer gezeten en croste ik met Liam over naburige landweggetjes. Soms pakken we nog zijn oude brommer die in de grote schuur staat te verroesten. Het zijn leuke herinneringen en de liefde voor motoren is hier begonnen.
Over liefde gesproken... Megan had niet naar het voetbalveld moeten komen, zo raakte ik het beeld van haar nooit kwijt. Het kostte me grote moeite om haar na al die weken te zien.
Ze zag er zoals altijd goed uit. Eenvoudig, puur en mooi. Haar haren los, lippen iets van elkaar, beetje make-up die de grijsblauwe ogen accentueren. Ze zag eruit als mijn ideale vrouw. Mijn Megs.
Ik houd me afzijdig van de drukte en sta op het erf een beetje te vervelen als er een motor komt aanrijden. Het geluid klinkt lekker in het gehoor. De bestuurder rijdt langzaam en laat het knipperlicht aangeven dat het mijn richting op komt. Ik ga aan de kant om hem te laten passeren, om hem de ruimte te geven om bij de andere auto’s te parkeren.
Maar dat gebeurt niet. Hij stopt vlak voor mijn voeten.
Aan de lederen outfit die strak om het lichaam zit te zien, is het waarschijnlijk een vrouw die naar het feest gaat of de weg wil vragen.
De helm wordt afgezet en lange donkere haren worden geschud.
‘Dit meen je niet.’ Dat had ik dus nooit verwacht en ik ben van mijn stuk gebracht.
Wat is er opwindender dan een vrouw op een motor?
Megan in een leren pak op een Harley-Davidson.
Ze glimlacht naar me, mijn mond staat nog altijd open. ‘Ik hoorde dat hier een feestje was?’ Ze maakt geen aanstalten om van de motor af te gaan, ze blijft zitten.
‘De boomgaard is the place to be.’ Ik wijs achter me. ‘Ik wist niet dat Liam je had uitgenodigd.’
‘Heeft hij ook niet.’
‘Kom je voor mij?’ Het is geen onlogische vraag, maar het antwoord dat daarop kan worden gegeven is wel vanzelfsprekend en ik bereid me al voor op wat ze zal zeggen.
‘Ik kom altijd voor jou, Collin. Met jou en zonder jou. Als ik mezelf aanraak duurt het niet lang voordat ik kom. Alleen een orgasme zonder jou erbij is lang niet zo leuk.’
Fuck me. Ik heb maar twee biertjes op en ben al dronken.
‘En jij denkt dat je leuk bent? Jezus, Megs. Als je zoiets zegt en je zit ook nog op mijn favoriete voertuig, raak je bij mij een gevoelige snaar.’
‘Ik wil je wat laten zien.’ Ze legt haar hand achter op het zadel en klopt er een paar keer op.
Dat commanderen deed ze ook toen ze mijn pik ter hand nam, ze kletste aan een stuk door, op een bevelende manier zoals nu. In tegenstelling tot enkele weken geleden toen ze op het voetbalveld niet veel wist uit te brengen.
Ik kon ook niet veel zeggen. Ik moest nadenken en dat ging niet makkelijk met haar hand op de mijne. Er ging zoveel door me heen. Het geloof in onze relatie was ver gedaald, er is iets wat dat om zeep heeft geholpen. Een dingetje is niet veel, maar voor mij voelde het als een wereldramp.
Ik kan haar niet vergeten, bij alles wat ik doe komt Megan erin voor. Thuis trainen? Het fitnesshok? Confirming? Cursus? Taxatierapport? Ja, daar komt ze in voor. Autorijden? Op het meer varen? Voetballen? Ontbijttafel, zelfs mijn fucking bed, de douche! Alles in mijn omgeving laat me verdomme aan haar denken.
Nog altijd weet ik niet wat ik wil, kan of moet doen en ik verras mezelf door ter plekke te besluiten om met haar mee te gaan.
Eerst houd ik me nog vast aan het zadel, maar dan leg ik mijn handen tegen haar zij, om ze uiteindelijk om haar middel te leggen. Over het landweggetje komen er geen tegenliggers, maar dat verandert als we door de bebouwde kom rijden.
‘Let goed op de auto’s die langs de weg geparkeerd staan, een fiets die passeert.’ Ik zeg er maar niet bij dat een kind zomaar op straat kan springen.
Megan trekt zich niets van mijn commentaar aan, ze schrikt niet van het verkeer. Het is geen spitsuur, maar toch. Ik vind het knap dat ze zich zo comfortabel voelt op een motor. Ze rijdt stabiel, kijkt goed in de spiegels, neemt de korte bochten uitermate netjes en dan parkeert ze na twintig minuten keurig voor haar deur.
‘Nou Megs, een bejaard echtpaar is er niets bij vergeleken met hoe je in slakkengang het laatste stukje reed,’ zeg ik al grijnzend als ik afstap, nog vol van de rit op een Harley.
‘Zonder jou...’ Opnieuw zwiepen haar haren door de lucht, de helm hangt ze aan haar arm. ‘Zonder jou, Collin, was ik al veel sneller thuis geweest. Weet je hoeveel gewicht jij –’
Met een gil die mijn oor laat tuten, til ik Megan van haar motor en dan hangt ze in mijn armen. ‘Oppassen jij.’
Uit automatisme geef ik een kus op haar wang. We schrikken er beiden van en ik zet haar op de grond voor ik mijn lippen op andere plaatsen leg.
De helm die ik van Liam heb geleend leg ik op de kapstok, naast die van Megan. Via de woonkamer lopen we rechtstreeks naar buiten en als ik denk dat we op de loungebank gaan chillen, pakt ze mijn hand en trekt ze me mee op de steiger en wijst in het water.
‘Je hebt een boot?’
‘Jij hebt geen bril nodig.’
‘Je bent aardig spraakzaam, Megs.’
‘Dat heeft een reden.’
‘En die is?’
‘Zolang jij Megs tegen mij zegt, heb ik... hoop.’ Met haar ogen die flink knipperen, glimlacht ze naar me en ze stoot dan met haar heup tegen de mijne. ‘Wil je met me varen?’