Je gaat dood

Waarom mannen meer porno kijken dan chicks neuken

Spreken in het openbaar geeft mensen meer stress dan parachutespringen. Door mijn werk ben ik genoodzaakt om het te doen. Ook nu heb ik me er weer overheen gezet. Mijn presentatie gaat over aanrakingen en onenightstands. Wanneer ik de ruimte in kijk en het publiek wat probeer te leren, raak ik gefrustreerd.

De meeste mannen die naar deze events komen, zullen nooit goed worden met vrouwen. Het is het meest frustrerende op Aarde. Ik kan ze alle tips van de wereld geven, maar weet dat ze er niks mee gaan doen. "Wat deed je afgelopen dinsdag?" vraag ik aan de zaal. Het is een vraag die ik altijd stel.

De mannen in deze ruimte beweren goed te willen worden met vrouwen. Het is soms frustrerend om te zien dat ze een groot ding niet snappen. Ze willen net als ik vijf fuckbuddy's hebben. Zodra ik ze vraag wat ze afgelopen dinsdag deden weet ik gelijk het antwoord.

Het antwoord is zo vaak gamen op de PlayStation, computeren of tv-kijken dat je er bang van wordt. Het is een volksport geworden om onszelf emotioneel te stimuleren met elektronica. Op die manier hoeven we niks te doen en kunnen we dingen ervaren zonder iets te beleven. Het is de manier waarop mensen lui, lelijk en dik worden. Daarna helpt het ze om te vergeten dat ze lui, lelijk en dik zijn.

==

Een ander gedeelte weet niet eens wat ze afgelopen dinsdag hebben gedaan. Dat is nog erger, ze leven in een sleur en gaan niet voor hun dromen. Niet alleen op het gebied van vrouwen, maar in alles. Het is de reden dat ik nu gefrustreerd raak. Het is een zaaltje in Antwerpen en er zit dertig man in de ruimte. Drie ervan maken notities. De rest heeft niet eens een notitieblok bij zich.

Ongelofelijk, toch? Ze beweren te zijn gekomen om te leren, maar nemen geen notitieblok mee. Ach, en ze hoeven het niet serieus te nemen. "Hoe belangrijks is het om de liefde van je leven te vinden?" denk ik cynisch.

Hun probleem is niet dat ze niet weten wat ze moeten doen. Het is dat ze gewoon geen reet doen met hun leven. Ik besef dat het grootste gedeelte van de mensen die ik coach nooit iets doen met de adviezen. Het irriteert me mateloos.

Omdat alle datingadviezen voor deze zaal zinloos zijn, besluit ik wat anders te vertellen. Het is de belangrijkste reden dat ze meer romantische dates hebben met tissues en internetporno dan chicks.

"Er is iets belangrijks wat jullie moeten weten over het leven," zeg ik. "Niet veel mensen weten dit, maar het is waar."

"Je gaat dood."

Als ze luisteren en het lijken te snappen, word ik blij. Ze maken nu misschien niet de fout die me bijna het leven koste.

Lekker dramatisch klinkt dat, hè? Maar ach, hoe vertel je luchtig een hilarisch verhaal over je zelfmoordpoging? Kijk, wat je moet snappen is dat ik alles wat ik weet over vrouwen heb geleerd door al het andere te slachtofferen.

Dat je 200 vrouwen neukt voor je 24e klinkt cool. Dat je dit niet kan doen als je een normaal leven hebt wat minder. Ik dwaal af... zou een hilarisch zelfmoordverhaal vertellen. Ik sta op de trap.

==

De maanden daarvoor is het een en ander fout gegaan. Van de een op de andere dag ben ik werkloos. Mijn relatie is net uitgegaan.

Mijn rekeningen betaal ik niet meer.

De belastingdienst zit nog steeds op mijn nek. Ze komen langs, twee man sterk en ik ben zo dom om open te doen. Ze vragen of ze binnen mogen komen en ik ben zo dom om ze binnen te laten. Ze beginnen hardop de waardevolle spullen in mijn huis op te noemen. Ze vertellen me dat ik nog twee dagen heb om mijn belastingaangifte te doen.

Vertel ze dat ik er net mee bezig ben. Het is een overduidelijke leugen. Ze hebben me letterlijk honderden brieven gestuurd. Loonbeslag geprobeerd te leggen en hebben al tientallen keren voor mijn deur gestaan.

Als ze nog voor mijn deur willen staan dan moeten ze snel zijn. Mijn huur heb ik ook al maanden niet betaald. Wat doe je als je aanmaningen hebt, maar geen geld meer?

Je gaat van het geld dat je wel hebt stappen en gooit al je post ongeopend in de container. Het is de struisvogelstrategie ten top. Als er incasseerders voor de deur staan, doe je niet open. Wanneer je dagvaardingen krijgt, kom je niet opdagen.

Het is een solide strategie waarmee je binnen drie maanden je achterstanden kunt verviervoudigen. Rekeningen van een paar honderd kunnen met kosten van de rechtbank richting de tweeduizend gaan. Op dit moment heb ik geen idee hoe hoog mijn schulden zijn. Zou het niet meer met een marge van tienduizend kunnen gokken. Heb geen idee.

Is vervelend. Maar niet bepaald een reden om jezelf van kant te maken. Het is alsof mijn zelfdestructieve aard het nog niet goed genoeg vindt en het nog erger wil maken.

==

Besluit het ergste te doen wat ik ooit gedaan heb... Nu vraag je jezelf misschien af: "Wat kan er erger zijn dan een kerkmeisje een lesbisch symbool te laten tatoeëren in haar nek zodat je haar kan neuken?" Nou, het kan erger.

Ik vraag mijn ouders om geld. Mijn vader schiet een aantal schulden voor en helpt me om mijn administratie op orde te krijgen. Hoe erg ik in de shit zit hou ik verborgen, maar eerlijk is eerlijk: ik heb geen flauw idee hoe diep ik erin zit.

Word niet aangenomen bij een bedrijf waar ik solliciteer, maar doe alsof ik een baan heb. Zo geef ik mijn vader het idee dat ik het kan terugbetalen. Op dit moment begin ik tegen de hele wereld te liegen.

Drie maanden lang hou ik dit vol. Mijn systeem om te doen alsof ik een baan heb is perfect. Om mijn leugen goed te maken, vertel ik waar ik werk. Doe tegen mijn vrienden, vriendin en iedereen alsof ik een baan heb. Ga vroeg weg bij feestjes omdat ik de volgende dag moet werken.

Als mijn vriendin er is, sta ik vroeg op, omdat ik moet werken. Ik loop samen met haar de deur uit, wandel een rondje en ga weer naar huis. In de 'lunchpauze' stuur ik een sms'je. Word goed in het vertellen van verhalen over mijn niet-bestaande baan.

Omdat er geen salaris binnenkomt leen ik nog meer geld. Verzeker dat ik het terugbetaal van het salaris van mijn fictieve baan.

Mijn schulden lopen nog hoger op. Ondertussen doe ik niets, vraag geen uitkering aan, solliciteer niet en gooi mijn post in de prullenbak. Overdag lees ik psychologieboeken. Na zes uur leid ik mijn normale leven. Het is een prachtige schijnwereld die me dieper en dieper in de nesten werkt.

==

Het ligt niet aan mezelf trouwens. Mijn gedachtegang was: "Als mijn vader me gewoon vertrouwde, dan had ik niet hoeven liegen om geld te lenen." Ik snap dat die gedachtegang nergens op slaat, maar het is een typisch menselijk ding.

Het is een gewoonte van mensen om de schuld van hun problemen bij anderen neer te leggen. Het is hetzelfde wat ik die mannen in de zaal verwijt. Het gebrek aan verantwoordelijkheid. Ze worden ontslagen, omdat hun baas klote is. Ze kunnen geen werk vinden, omdat de economie slecht is. Ze kunnen geen leuke vrouw vinden, omdat ze niet knap genoeg zijn. Ze gaan niet naar de sportschool omdat ze geen tijd hebben.

Wat er ook gebeurt, het is nooit hun schuld.

Zo was ik ook, had mijn hele leven de schuld toegewezen aan anderen en nooit verantwoording genomen voor mijn daden. Dit gedrag zorgde ervoor dat ik nooit ergens kwam.

Hield mezelf net zo hard voor de gek trouwens. Wanneer ik ging twijfelen, vluchtte ik in vrouwen en intellectuele uitdagingen.

Nu zit ik vijf dagen per week alleen in huis verscholen en heb ik zo'n grote berg problemen dat het niet meer is te overzien. In het behoeftemodel van Maslov heb je vijf menselijke behoeften: lichamelijke behoeften, veiligheid en zekerheid, sociaal contact, waardering en zelfontplooiing. Als mijn leugens uitkomen heb ik geen van alles meer. Geen eten, geen dak boven mijn hoofd, zal al mijn vrienden kwijtraken en het hart van mijn ouders breken. De laatste, waardering, kan ik wel helemaal vergeten.

Doordat ik de buitenwereld de schuld geef van alles, is het nooit in me opgekomen naar mezelf te kijken. Pas nu ik op het punt sta alles te verliezen, kijk ik naar mezelf.

Wat ik zie is niet leuk.

Ik heb van mijn hele leven een puinhoop gemaakt.

Ik ben werkloos.

==

Ik heb tegen iedereen gelogen die ik de afgelopen maanden heb gezien.

Ik heb mijn eigen ouders opgelicht om geld van ze te krijgen.

Ik heb nooit iets gepresteerd in mijn leven.

De oplossing zie ik niet. Mijn ouders onder ogen komen durf ik niet, de telefoon neem ik niet meer op. De chaos is zo onoverzichtelijk dat ik er niet naar kan kijken. Heb geen idee hoe ik dit op moet lossen. Nu ik naar mezelf kijk, haat ik mezelf. "Wat ben ik een ongelofelijke klootzak," denk ik en raak in paniek. Het is het soort paniek waar je gek van wordt. Blijf zoeken naar een oplossing en vind hem niet. Kan me niet voorstellen wat ik heb gedaan en hoe het ooit in me op is gekomen. Denk dat er iets behoorlijk mis is met me.

Als ik huilend op de grond zit, zeg ik hardop tegen mezelf: "Stop, stop, stop..." Wil dat het ophoudt. Wil niet meer kijken naar mijn problemen. Zet de tv aan om te proberen het te vergeten.. Als ik hem aanzet is er een documentaire op over leugens. Het universum vindt het blijkbaar leuk om met me te fucken op dit moment.

In volledige paniek besluit ik dat er maar één waardige manier is om al mijn problemen te stoppen.

Ik besluit om zelfmoord te plegen.

Je zou denken dat je van die gedachte verdrietig wordt, maar het tegenovergestelde gebeurt. Als ik het bedenk, dan ben ik blij met mijn oplossing. Het is de oplossing voor al mijn problemen. Een kalmte overvalt me. Eindelijk heb ik controle.

Mijn analytische vermogen gebruik ik nu om zelfmoord op de slimme manier aan te pakken. Ga niet voor een trein springen, vind het superirritant als mensen dat doen. Het levert vertraging op en trauma's voor machinisten. Van mijn zelfmoord zou niemand last hebben.

==

Ik koos voor de methode die redelijk clean en veilig leek. Mijn aanpak werd ophanging. Heb een trapgat dat zich er uitstekend voor leent. Sta te twijfelen tussen twee touwen en kies de goedkoopste. Belachelijk irrationeel. Binnen een paar uur zou ik dood zijn en er is geen kip die mijn erfenis zou aanvaarden. Toch kies ik het goedkoopste touw.

Nu hoor ik je denken: "Aha, ik snap waar dit naartoe gaat. Het touw gaat knappen en zo ontsnapt hij op het nippertje aan de dood." Maar nee, gaat niet gebeuren.

Wil niet gevonden worden door mijn ouders of familie, het zou ze traumatiseren. Besluit dat het een goed idee is dat ik word gevonden door iemand die me niet kent. Hier moet ik ook iets voor verzinnen. Besluit de voordeur open te zetten die rechtstreeks een uitkijk geeft op het trapgat.

Dan bestel ik een pizza bij een pizzeria die er altijd minimaal vijftig minuten over doet. Dat ik de pizzabezorger zou traumatiseren, moet dan maar. Kan het niet iedereen naar de zin maken.

Zingend en fluitend loop ik door het huis. Ben zo blij dat het allemaal snel over is. Als ik op de trap sta, voel ik me volledig kalm. Heb het touw om de nek. Heb een YouTube-versie van 'Lang zal ze leven' opgezet. Het zou mijn laatste slechte grap zijn.

Als ik mijn benen aanspan op de trap, voel ik me machtiger en sterker dan ooit. Ik voel de controle over mijn situatie. Als ik spring, is alles over. Ga nog een keer door de knieën als een hardloper die zijn benen veert op het startblok.

De macht overvalt me. Als ik mijn benen strek is alles over. Mijn benen kan ik controleren. Besef me ineens dat mijn benen reageren op de commando's in mijn hoofd. Beweeg mijn hand en zie dat ik bepaal wat mijn hand doet. Het is het moment dat ik besef dat ik vrij ben.

==

Het is niet de buitenwereld die bepaalt wat ik doe. Ik ben het zelf. Besef me dat ik mensen nog meer pijn ga doen en haat mezelf nog harder. Wat ben ik ook een dikke lafaard. Dit was pussy shit van de bovenste plank. Of nou ja, traptrede in dit geval.

Het idee dat ik mijn eigen ledematen kan bewegen en beslissen over leven en dood, geeft me het idee dat ik superman ben. Besluit in een melodramatische bui het touw te verbranden... Niet het slimste idee als het een nylon touw is en je een rookmelder hebt. Vanaf dat moment besluit ik het anders te doen.

Mijn plan is om iets te doen waar ik nog nooit over na had gedacht. Eerlijk zijn.

Mijn belangrijkste openbaring ooit. Niet het eerlijk zijn, dat is voor pussy's, maar ik leerde wat anders. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen daden.

Biecht alles op en stop met zeiken. Ben bereid alle consequenties van mijn gedrag te aanvaarden. Mijn ouders zijn niet boos. Mijn vader neemt mijn hele administratie over en gaat aan de slag. Alle dringende dingen betaalt hij af.

Mijn ouders die ik had voorgelogen, nemen me in huis. Om uit te vinden wat er mis is met mijn hoofd dat ik zo fucked-up ben, ga ik naar een gekkenhuis. Ga in dagbehandeling waar ik therapie krijg. Althans, zo noemen ze het. Hun idee van therapie is in een hokje knutselen, om de haverklap in huilen uitbarsten en mijn persoonlijke favoriet: in een cirkeltje zitten om elkaars depressieve ervaringen uit te wisselen. Ze hebben allemaal een minderwaardigheidscomplex, ik ben een narcis: het is een gouden combinatie.

Een borderlinemoeder is depressief. Ze vindt zichzelf een slechte moeder, omdat ze haar kinderen slaat. Kan het niet laten om haar hardop gelijk te geven. Zag in deze volwassen, jankende mensen een uitvergroting van mezelf.

==

Het waren geboren slachtoffers, nooit lag iets aan henzelf. Ze deden nooit écht iets. Een vrouw is bang dat haar man haar niet aantrekkelijk vindt, omdat ze overgewicht heeft. Haar overgewicht komt door haar suikerziekte. Als ze in de lunchpauze twee zakken chips leegeet, vraag ik haar of ze met suikerziekte niet gewoon 'chips eten' bedoelde. Ze staart me niet-begrijpend aan.

Ik leer dat het leven een resultaat is van keuzes. Dat ik alles kan zijn en dat ik vrij ben. Het is het einde van het pussytijdperk en ga leven als een spartaan.

Hard werken is het nieuwe motto. Krijg een nieuwe baan en werk me over de kop. In de vrije uren werk ik als datingcoach, lees boeken, ga stappen en sporten. Alle keuzes die ik maak, worden vanaf nu opgedeeld in twee categorieën.

Als ik een paar keer word afgewezen en vroeg naar huis wil gaan, vraag ik me af: "is dit Bitch of Baas?" Deze manier van besluitvorming pas ik toe op alles wat ik doe. Door onproductief gedrag 'Bitch' te noemen, geef ik het een naam. Een naam die ervoor zorgt dat ik een hekel krijg aan dat gedrag.

Binnen twee maanden houd ik op met tv-kijken. Leer productief te werken, heb er geen moeite mee om nachten over te slaan om producten uit te brengen. Werk aan mijn materiaal en doe alles om de beste datingcoach van Nederland te worden.

Sta vroeg op om hard te lopen en te mediteren. Ga na een paar maanden weer vijf dagen per week stappen. Wil niet gaan slapen voordat ik zeker weet dat ik meer heb gedaan dan de rest van de wereld. Binnen anderhalf jaar betaal ik iedere cent terug aan mijn ouders en ben ik volledig schuldenvrij.

En nu sta ik voor een groep mannen waarvan ik weet dat ze waarschijnlijk niet eens een vrouw aan kunnen spreken. Ze vinden het leuk om naar een seminar te komen, maar hebben geen toewijding en verneuken liever hun tijd met niets doen.

==

Wat ze niet snappen is dat je doodgaat. Omdat ik er bijna een eind aan heb gemaakt, ging ik daarna het leven tien keer meer waarderen.

Die waardering wordt nog groter als ik op bezoek ga bij mijn beppe. Beppe is Fries voor Oma. Mijn beppe is een supersterke en lieve vrouw. Toen ik het er laatst met mijn zus over had, kwam ik tot de conclusie dat ik geen enkele negatieve herinnering aan haar heb. Echt nul.

Ze was het type dat op een verjaardagsfeestje op een troon werd gezet. Iedereen kwam dan even bij haar zitten. Ze hield je hand vast en gaf je een kus. Hoe oud je ook was. Als ze koffie wilde, dan stond er gelijk vier man voor haar op. Niet omdat ze anders boos werd of dat ze het zelf niet wilde doen, maar gewoon omdat je het haar naar de zin wilde maken.

Ze heeft een ijzersterk karakter en een eigen wil. Heeft kanker gehad en is genezen. Ze is 85 en weigert naar een verzorgingshuis te gaan. Ze loopt ontzettend moeilijk, maar gaat iedere keer de trap op en neer. Het raam van de douche staat altijd open, zelfs als het vriest. Het is er steenkoud, maar ze doucht er gewoon.

Meerdere familieleden hebben haar aangeraden om naar het verzorgingstehuis te gaan, maar ze wil absoluut niet. Toch, als ik nu bij haar op bezoek ga, is het in een verzorgingstehuis. Ze haat het, maar ze moest wel. Er was bloedkanker bij haar geconstateerd. Acute leukemie. Het is een doodvonnis.

Niet dat dit een reden is om haar huis uit te gaan. Ze blijft er wonen en lijkt er niet door te zijn aangedaan. Wat te verwachten was, gebeurt. Ze valt en breekt haar heup en arm. Nu is ze gedwongen om naar een verzorgingshuis te gaan.

==

Ze haat het en houdt koppig vol dat ze er is 'om te revalideren'. Dat als ze gerevalideerd is, ze weer naar huis gaat. Dat de bloedkanker zo ver gevorderd is en ze op sterven ligt, negeert ze volledig. Het is haar karakter waarmee ze tot de laatste snik bereid is te vechten.

Samen met mijn vriendin ga ik bij haar op bezoek, althans, de vriendin die ik destijds had.

Dat ze de plek haat begrijp ik. Als ik het verzorgingshuis binnenloop, overvalt het me. De lucht is een klap in je gezicht. Een mengsel van ouwemensenurine en dood. Het is afschuwelijk. Als we bij haar komen wil ze weg uit de kamer. Natuurlijk, ze zit er de hele dag.

"Ik wil de sneeuw zien," zegt ze. Het heeft gesneeuwd. We nemen haar mee naar de kantine. De plek waar de bejaarden die nog bij bewustzijn zijn een broodje kunnen eten. We kunnen de sneeuw goed zien. De ramen lopen van de vloer tot het plafond.

Als we wat drinken, moet ze plotseling enorm nodig plassen. Het is een compleet nieuwe ervaring. Zo sterk als ze is, heeft ze in mijn ogen nog nooit een zwak moment gehad. Het pijnlijke was dat mijn beppe dit ook wist en ze voelt zich enorm ongemakkelijk.

Maar nu moet de meest sterke persoon die ik ken plassen. Om bij haar afdeling te komen, moeten we een lange hal door. Dan rechts en links. Het is totaal aan de andere kant. Het is een behoorlijk stuk en ik zie aan het gezicht van mijn beppe dat we het niet gaan redden. Ze schaamt zich.

Machteloosheid overvalt me. Ik wil het graag goed doen en haar helpen. Het gevoel van machteloosheid kan je altijd maar op een manier te lijf gaan. Iets doen. Ook al weet je niet wat je moet doen, het is beter om iets te doen dan niets te doen. Zodra je passief bent, dan overkomt alles je en heb je nooit controle. Macht betekent het vermogen om te handelen.

==

Maar ja, ik moet iets doen met de ongemakkelijke situatie. Hoe ga je om met een ongemakkelijke situatie. Het was waar ik het die dag in Antwerpen ook over had. Ongemakkelijke situaties zijn mijn ding.

Ik train mannen om overdag op straat vrouwen aan te spreken. Heb vrouwen op straat aangesproken met vragen als: "Wat vind jij van anale seks?" Ben nu bezig met een internetdatingproject en heb dates gehad met chicks waarvan je alleen het hoofd kan zien. Als ze een walvis blijkt te zijn, ga ik ervandoor.

Ongemakkelijke situaties zijn wat ik doe. Ik handel in die shit. Het ergste wat ik kan doen, is het negeren. Heb je weleens een sollicitatiegesprek gehad waarbij je zenuwachtig was en het probeert te verbergen? Het wordt alleen maar erger. Voor zenuwen en angsten geldt dat hoe meer je het probeert te onderdrukken, hoe erger het wordt.

Er is een behandelmethode die psychologen 'symptom prescription' noemen. Het kan gebruikt worden bij mensen die last van sociale angsten hebben. Wat je doet is dat je het symptoom zo hard mogelijk benadrukt. Als je zenuwachtig wordt, probeer dan extra zenuwachtig te zijn.

Zelfs mensen die erectiestoornissen hebben met een psychische oorzaak kunnen het zo aanpakken. Je probeert extra hard een slappe te krijgen en je krijgt een stijve. Gaaf, toch?

Wat voor symptoom je ook hebt, probeer het erger te maken. Het werkt het beste als je het gevoel van ongemakkelijk zijn volledig toelaat. Als je het vervolgens ook nog zo uitlegt dat het niet slecht is maar grappig, dan wordt het nog beter.

Als je ongemakkelijke situaties expres ongemakkelijker maakt, dan wordt het grappig. Het wordt een positieve ervaring. Ik besluit hetzelfde voor mijn beppe te doen.

==

Een van mijn laatste ervaringen met beppe zal geen ongemakkelijk moment zijn. Dan maar een grappig verhaal. Terwijl we de eerste lange gang inlopen, kijk ik naar de rolstoel en denk "Hoe kunnen we dit zo ongemakkelijk maken dat het grappig is?"

Als ik de gang in kijk, rijden er in totaal vier rolstoelen op ons af. Ik moest denken aan een videogame die ik vroeger in de auto had. Zo'n computerspelletje waarmee je een raceautootje hebt en waarmee je aankomend verkeer moet ontwijken.

Dat kan ook met de rolstoel, bedenk ik. Ik zet het op een lopen. Zorgen over een botsing maakte ik me niet. Laten we eerlijk zijn, de langetermijngevolgen voor haar gezondheid zijn niet belangrijk. Terwijl we door de gang rennen, vliegen we links en rechts mensen voorbij. Het werkt, beppe lacht.

Ik schreeuw naar voorbijgangers: "Aan de kant! We moeten pissssuuuuuuuh..." en het werkt. Mijn beppe begint mee te doen en begint met een piepstemmetje "Help, help, ik moet plassen" te herhalen. We moeten lachen.

Als we de bocht omgaan, knallen we vol tegen een muur op. Geen schade. Ze moet schaterlachen. Met een piepstemmetje zeg ze nu: "Dit help niet, ik moet plassen, ik moet plassen, ik moet plassen." De gangen hebben allemaal walgelijk vrolijke namen, Margrietjesgang, Vlindertjesgang en allerlei bloemetjes. Ze doen er alles aan om de trieste aard van het sterfcomplex te ontkennen.

Wij moeten zijn bij de Lavendelgang.

Als we de gang in lopen, schreeuw ik door de gang, "Zuster, zuster help, we moeten plassen!" Natuurlijk komt er een dude tevoorschijn. Het universum bewijst me weer eens dat ik seksistisch ben. Als hij haar uit de rolstoel helpt en ze het bijna niet meer houdt, zie ik haar ogen vol schaamte.

==

Terwijl mijn beppe op het toilet is, komt er een dude de gang ingerold. Hij heeft tattoos over zijn armen en hetzelfde gemillimeterde haar als ik. Er komen overal slangen uit zijn lijf. Het is zo'n afschuwelijk gezicht. Als je dat ziet, stop je gelijk met roken. Nou ja, ik niet, ik rook nog steeds, maar andere mensen zouden gelijk stoppen.

Hij lijkt op me. Als ik naar hem kijk, schrik ik me rot. "Fuck, dat ben ik." Ineens besef ik dat er ook een dag komt dat ik zo zal zijn. Er komt een moment dat zelfs de sterkste persoon die ik ken hulpeloos wordt. Dus ik ook, er komt een dag dat ik niks meer kan. Er komt een dag dat ik zonder hulp niet naar het toilet kan.

Fuck, ik ga dood.

Je hebt maar één leven en je kan het niet overdoen. Het is jouw taak om er het maximale van te maken.

Dat is wat ik deze mannen in Antwerpen besluit te vertellen. Dat ze maar één leven hebben en dat ze iedere dag dichter bij de dood komen. Het is zonde om die tijd in een sleur te leven.

Het is zonde om te doen wat de meeste mensen doen. Hun leven lang veilige keuzes maken. Hun tijd verspillen achter de pc. Een baan hebben die je niet leuk vindt. Ik kan ze namelijk precies vertellen wat er gebeurt.

Ze kiezen het gebaande pad, krijgen een middelmatig leven, met een middelmatig salaris, met een middelmatige vrouw. Ze vinden een partner die net zo dik en lelijk is als henzelf. Ze kopen een Toyota Aygo en gaan in een nieuwbouwwijk wonen. Hun dromen hebben ze allang laten varen. Hun leven is het resultaat van het gebaande pad.

Als een achttienjarig kind hen gaat vertellen wat ze de komende vijftig jaar met hun leven moeten doen, lachen ze hem uit, maar ze leven het resultaat van hun eigen studiekeus die ze maakten als achttienjarige...

==

Wat je wil, denk je niet over na. Meer dan de helft gaat scheiden tegenwoordig. Ze krijgen depressies en een midlifecrisis. Op hun vijftigste vragen ze zichzelf af 'of dit nu alles is'.

Dan vertel ik ze dat het zonde is om niet maximaal te leven. Het is zonde om jezelf niet maximaal te geven. Het is zonde om geen vrouwen aan te spreken omdat het moeite kost en het je kwetsbaar maakt voor een afwijzing.

Je hebt immers maar één leven. En dan ga je dood.

Als we die avond uitgaan en een aantal van de mannen meenemen, hebben Sander en ik de tijd van ons leven. De helft van de mannen staat in een cirkeltje en doet niks.

Een stoere militair die erbij was twijfelt. Ik zeg tegen hem: "Je gaat dood." Voor het eerst in drie jaar zoent hij een meisje.

==

Soms heeft het zin.