49

De zeilboot met een enkel zeil aan een korte mast met gaffeltuig doorkruiste het donkerblauwe water van Chesapeake Bay, recht voor de wind voortgestuwd door een stevige bries uit het zuidwesten. Austin zat lui onderuitgezakt in de grote open kuip met zijn ene arm op de verhoogde reling en de andere op een verlengde helmstok. Zijn ogen speurden de omgeving naar andere schepen af, op zoek naar een prooi.

Zijn jacht werd verstoord, al was het niet onaangenaam, door Nina, die met twee rinkelende glazen in haar hand uit de kajuit opdook. 'Sap met Pusser's rum,' zei ze.

Ze was gekleed in een NUMA T-shirt en een witte korte broek met ultrakorte pijpen waaronder haar lange benen en lichtglimmende teint extra opvielen. Austin was niet ongevoelig voor haar charmes, maar hij liet zich er toch niet door afleiden. Hij bedankte haar mompelend en hield zijn ogen strak op het water gericht.

'Aha, lekker ding,' zei hij op het geniepige toontje van de boze heks uit The Wizard of Oz. Hij pakte een verrekijker en richtte hem op een slank zeilschip met sloeptuig en een witte, ongeveer acht meter lange, polyester romp. Net als Austin voer deze boot zonder vast doel met grootzeil en fok breeduit voor de wind.

Austin nam een slok van zijn drankje, zette het in de bekerhouder en veranderde de stand van de helmstok zodanig dat zijn catship parallel aan de sloep kwam te liggen. Hij zwaaide naar de twee jongens in de kuip van de andere boot en maakte het duim-omhooggebaar van een lifter, waarna hij het schip wegdraaide waardoor het dwars op de wind kwam te liggen.

De bemanning van de sloep nam de vriendelijk bedoelde uitdaging tot een wedstrijd aan.

Austin legde de boeg nog iets hoger aan de wind en de sloep volgde zijn voorbeeld. Ze lagen nu zij aan zij, een kleine dertig meter van elkaar af en zochten naar een geschikte startpositie.

Austin trok het zeil aan, waardoor de reling tot in het water zakte.

De mannen in de sloep deden hetzelfde met hun grootzeil en fok en het volgende moment trokken beide boten schuimende strepen door het water van de baai. De sloep was strak gestroomlijnd en snel, en de beide jongens bleken goede zeilers, maar toch begon Austin al spoedig op hen uit te lopen. Hij lag achterover tegen de reling als een toonbeeld van ontspanning van zijn drankje te nippen tot hij de sloep ver achter zich had gelaten.

'Waarom deed je dat nou?' vroeg Nina glimlachend.

'Ik heb weer eens een stel zeilers laten zien dat dit ding, al lijkt het dan een badkuip, best snel kan zijn.'

'Ik vind het een prachtige boot. Lekker groot dek. Voor een schip van nog geen vijfenhalve meter vind ik 't verbazingwekkend hoeveel ruimte je beneden nog hebt.'

'Ik heb er vaak genoeg de nacht in doorgebracht en zoals je aan de keukenspulletjes en de slaapplaatsen kunt zien, hou ik van comfort en de ruimte om mijn benen te strekken. Het catship is oorspronkelijk als werkschip gebouwd. Het enkele zeil kan door één persoon worden bediend en het is groot genoeg om ook het lichtste briesje aan het eind van de dag nog op te vangen. Bovendien is ze ook zeewaardig, zodat ze weersomstandigheden kan hebben die een ouder schip zouden doen zinken. Maar het mooiste is toch dat ze snel is en daar niet naar uitziet. Zo kan ik nietsvermoedende lieden zoals die gasten in die sloep daarnet uit hun tent lokken en ze een poepie laten ruiken. We zijn er.'

Ze waren naar de punt van een klein eilandje gezeild. Austin gooide het anker uit, waarna ze zich op het lichtjes deinende schip over de inhoud van de picknickmand ontfermden en van een heerlijke lunch genoten. Na het eten nestelde Nina zich dicht tegen Austin aan en legde haar hoofd op zijn schouder.

'Bedankt voor dit leuke zeiltochtje.'

'Ik dacht dat we na alle spanningen van de afgelopen weken wel een beetje afleiding hadden verdiend.'

Ze staarde peinzend in de verte. 'Toch kan ik de gedachten aan die afgrijselijke mannen nauwelijks van me afzetten. Wat een vreselijke manier om aan je eind te komen.'

'Ik heb absoluut geen medelijden met ze. Guzman heeft de dood van honderden mensen op zijn geweten, nog afgezien van het tot zinken brengen van de Andrea Doria. Wat dat betreft was een verdrinkingsdood wel passend voor hem. Als Halcons plannen waren uitgevoerd, had dat nog duizenden levens meer gekost. Guzman had geluk. Halcon heeft waarschijnlijk alle tijd gehad om nog eens goed over zijn kwade daden na te denken. De lucht in de grafkamer heeft het water nog een tijdje buitengehouden, maar uiteindelijk is dat een uitstel van hooguit een paar uur geweest. Het belangrijkste is dat met hem ook de Broederschap is gestorven. Ik hoop alleen dat hij nog lang genoeg heeft geleefd om te zien wat er met zijn kostbare schat is gebeurd.'

'Petje af voor admiraal Sandecker,' zei Nina, die graag van onderwerp wilde veranderen. 'Zijn voorstel om de schat in een internationaal fonds ter bestrijding van armoede en ziekten onder te brengen was een geniale zet.'

'Het alternatief was een jarenlange juridische touwtrekkerij geweest waar niemand ooit iets wijzer van was geworden. Van wie was het nu uiteindelijk? Van de afstammelingen van de Feniciërs? De Romeinen? De Mexicanen? De Guatemalteken?'

'Of Christophorus Columbus.' Nina schudde haar hoofd. 'Ironisch, toch? Net als Halcon heeft zijn obsessie voor dat goud hem de das omgedaan.'

'Al voor zijn vertrek verkeerde hij niet in beste gezondheid volgens de lijkschouwing. Hij was waarschijnlijk toch spoedig gestorven, ook als hij die vijfde reis niet meer had ondernomen. Op deze manier is hij nu in ieder geval wel beroemder dan ooit tevoren, of hij dat heeft verdiend of niet. Bovendien heb ik wel iets aan Chris te danken. Want als hij niet zo fanatiek was geweest, hadden wij elkaar misschien nooit ontmoet.'

Terwijl ze Austins hand pakte, zei Nina: Als hij eens wist wat een gevolgen die reis van hem zoveel jaren later nog zou hebben. Het conserveren van zijn lichaam en de schat is zonder meer het meest omvangrijke project uit de geschiedenis van de archeologie, waarbij door regeringen van landen uit de hele wereld zal worden samengewerkt. Mijn handen jeuken om aan het werk te gaan. Na zijn dood heeft hij meer mensen tot elkaar gebracht dan tijdens zijn leven. Helaas is het wel een lelijke streep door zijn reputatie als ontdekker van Amerika.'

'Dat lijkt niet echt van belang. Ik heb de ontwerpen voor de ronduit groteske graftombe gezien die ze in Madrid willen bouwen. Maar ook Washington en San Salvador dingen naar zijn lichaam.'

'En er wordt met geen woord gesproken over een gedenkteken voor al die naamloze Feniciërs en Afrikanen die de Nieuwe Wereld als eersten hebben betreden,' zei Nina.

'Misschien waren ze de eersten niet.'

Ze trok vragend een wenkbrauw op. 'Wat zeg je nou? Hebt u een bewijs dat deze veronderstelling rechtvaardigt, professor Austin?'

'Misschien. Ik heb de reliëfafbeeldingen van de schepen nog eens beter bekeken. Herinner je je het tafereel met een man die aan een diamantvormig voorwerp lijkt te hangen?'

'Ja. Ik dacht dat het een of andere god zou kunnen zijn.'

'Ik heb het vanuit een andere hoek bekeken. Ik vroeg me af hoe de Maya's dat patroon van de bek van Kukulcan vanuit vogelperspectief hebben kunnen zien. Volgens mij hebben ze daar gigantische vliegers voor gebruikt.'

'Vliegende Maya's! Dat is weer een nieuwe theorie. Waar hadden ze die kennis dan vandaan?'

Ze werden onderbroken door het zoemen van Austins mobiele telefoon. Hij haalde hem uit de waterdichte hoes en hield hem tegen zijn oor. Zijn fronsende blik klaarde op toen hij de stem aan de andere kant hoorde. Hij sprak een paar minuten geanimeerd alvorens hij het gesprek beëindigde.

'Dat was Angelo Donatelli uit het ziekenhuis,' zei hij. 'Hij mag over een paar dagen naar huis.'

'Het is een wonder dat hij het heeft overleefd.'

'Meer dan een wonder. Doordat zijn neef Antonio zich voor hem heeft geworpen, heeft Halcon niet goed gericht.'

'Ik ben blij toe. Naar wat je me over hem hebt verteld, lijkt me de heer Donatelli een bijzonder aardige man.'

'Dat kun je binnenkort zelf beoordelen. Hij geeft een groots familiefeest in zijn huis op Nantucket. Je bent van harte uitgenodigd. Paul en Gamay komen ook.'

'Lijkt me hartstikke leuk.'

'Mooi, dat is dan afgesproken. Wil je de rest van mijn vliegertheorie nog horen?'

Nina knikte.

'Volgens mij hebben de Maya's dat van de beste makers van vliegers ter wereld geleerd. De Japanners.'

Ze lachte. 'Daar wil ik nu echt niet naar toe.'

'Waar zou je dan wel naar toe willen?'

Nina pakte de mobiele telefoon op. 'Ergens waar je dit ding niet nodig hebt.' En ze gooide het ding overboord.

Vervolgens schoof ze haar zonnebril omhoog en deed in een uitnodigende glimlach haar volle lippen iets van elkaar. Austin ging maar al te graag op de uitnodiging in en zijn lippen beroerden de hare, die even warm en verrukkelijk waren als Austin al vermoedde.

'Wat dacht je ervan om naar beneden te gaan en... hoe noemde je 't ook alweer? De benen te strekken?' fluisterde Nina.

Zwijgend pakte Austin haar hand, leidde haar naar de ruime kajuit en sloot de louvredeurtjes naar de buitenwereld. Voor een tijdje althans.