“Wat zitten jullie toch te zuchten?” vraagt Laurie verwonderd terwijl ze zich loom omdraait. “Het is heerlijk hier op het strand.”
“Ik verveel me.” Aukje laat het zand tussen haar vingers door glijden en staart naar de golvende zee en de kinderen die met gekleurde emmers en schepjes druk in de weer zijn om grote zandkastelen met grachten te bouwen.
“Ik ook,” zegt Madelon. Zij ligt languit achterover op een enorme strandhanddoek, met veel vrolijke, bonte kleuren.
“Zijn we een weekje weg uit het drukke Amsterdamse stadsleven. Hebben we een riant appartement geboekt. Zitten we op het mooiste strand van Nederland, in de warmste periode van het jaar, voor de hipste tent die er is en dan nóg vervelen de dames zich.” Laurie haalt haar schouders op. “Nou ja, jullie hebben gelijk. Alleen maar liggen is ook wel saai.”
“Ik wou dat ik een man had,” zegt Aukje, en als de anderen haar verbaasd aankijken begint ze te blozen. “Ah, jullie snappen me wel. Gewoon een vriend voor even. Of misschien iets langer. Ik ben inmiddels alweer twee jaar vrijgezel. Misschien ben ik een hopeloos project en vind ik nooit een man.”
“Nee,” zegt Laurie sarcastisch en ze wijst om zich heen over het wijde strand. “Geen vent te bekennen hier.”
Madelon ligt acuut in een deuk, maar Aukje staart voor zich uit. “Het probleem is dat je ze niet zomaar aan kunt spreken. En het andere probleem is dat we niet bepaald barsten van het geld. Daten is alleen leuk als je ook kunt uitgaan, maar ik wil niet dat hij alles moet betalen.”
“Dus je wilt een man en je wilt geld. Dan zit er maar één ding op. We moeten een datingbureau beginnen,” zegt Laurie half grappend.
Madeion stopt meteen met lachen. “Dat is briljant,” zegt ze. “Dat is het beste idee dat je ooit gehad hebt! Gewoon een standje neerzetten op het strand, laptop erop en mannen verzamelen. O, en vrouwen natuurlijk, want anders kun je niet matchen. Hoewel, als ze allemaal homo zijn kan dat wel, maar dat hoop ik niet, dan blijft er geen lekkere vent voor mij over.”
“Mag dat wel zomaar?” vraagt Aukje praktisch en ze trekt haar handdoek glad.
“Bovendien, ik wil mijn laptop niet in het zand, ben je gek,” sputtert Laurie tegen.
Madeion gaat rechtop zitten. “Dan vragen we toch aan de eigenaar van het strandpaviljoen of we het morgen mogen doen als reclamecampagne voor zijn tent? En dan gebruiken we geen laptop, papier werkt ook. We maken inschrijfformulieren, laten die invullen en de SMS-dienst doet de rest.”
“Zo klinkt het wel heel simpel,” zegt Aukje, maar haar gezicht begint al te stralen van plezier.
“Ach, kan mij het ook schelen,” geeft Laurie toe, “het is een superplan. We doen het!”
“We moeten ook een fototoestel regelen, want je snapt wel dat het lekkerste exemplaar voor mij is.” Aukje glimlacht.
“Voor zover ik weet, hebben wij momenteel allemaal geen vriend,” zegt Madelon. “Dus we moeten zorgen dat we morgen aan het eind van de dag drie aardige, goeduitziende mannen hebben, dan hebben we zelf ook nog een leuke date ‘s-avonds.”
Aukje jubelt van opwinding. “Ik kan niet wachten. Laten we naar de strandtent gaan om toestemming te vragen, en daarna moeten we flink aan de bak willen we morgen alles geregeld hebben.”
“Het komt goed,” zegt Madelon. Ze stappen de Zeelounge binnen en bewegen mee op het ritme van de populaire muziek die er gedraaid wordt. Bij een hippe tent hoort natuurlijk ook moderne muziek. Eenmaal binnen vragen ze aan een van de serveersters of ze de eigenaar kunnen spreken.
“Vertel, waarmee kan ik jullie helpen?” vraagt de man die zich voorstelt als Max, de eigenaar van de Zeelounge.
Madelon vertelt hem over het idee dat ze zojuist bedacht hebben. “Het is ook reclame voor jouw toko,” zegt ze om mee te praten in de termen waar de meeste strandtenteigenaren mee gooien. “Op de inschrijfformulieren zetten we het logo van de Zeelounge en we kunnen een T-shirt met het logo erop aantrekken. Die heb je wel, toch?”
Max is meteen enthousiast. Meer dan enthousiast zelfs. “Heel gaaf, ik wil zeker meewerken. Ik weet niet voor wanneer jullie het in gedachten hebben, maar vandaag ga ik zeker niet redden. Ik moet personeel regelen voor de avond en mannen die overdag de stand opbouwen. Morgen lukt wel. Ik zorg voor een stand, een camera en ik kan, als jullie me de vragen geven, mooie gekleurde inschrijfformulieren voorzien van een logo printen. En kortingsbonnen natuurlijk. Die eerste date vindt plaats in mijn tent, dat begrijpen jullie wel,” zegt hij met een vette knipoog.
Laurie en Aukje knikken en Madelon glimlacht.
“We gaan meteen aan de slag met de vragen en we komen ze je binnen nu en een halfuur brengen, is dat goed?”
“Prima. Hoe laat willen jullie morgen beginnen? Dan zorg ik dat een van mijn mannen de stand op tijd klaar heeft. Ik heb van een of ander feestje nog ballonnen in hartvorm liggen, zal ik die erbij laten ophangen?” vraagt Max met een glimlach op zijn gezicht.
“Leuk,” zegt Aukje. “Zullen we morgenmiddag twaalf uur doen? Dan is het lekker druk op het strand.”
“Prima,” knikt Max.
“Wij kunnen niet wachten tot we aan de slag gaan,” lacht Laurie enthousiast.
∗
“Welke vragen willen we stellen? Hebben we ook al een slogan voor ons datingbureau, mensen moeten zich wel aangesproken voelen, toch? En wat dachten jullie van het inschrijfgeld? Hoeveel mag dat zijn?” Laurie kan niet ophouden met vragen en ze regelt het liefst alles in twee minuten. “Wat als het nu heel druk wordt? Moeten we daar een protocol voor maken?”
Madeion begint te lachen. “Een protocol, het gaat hier niet om een rampenenoefening. Rustig nou maar, het komt heus goed,” belooft ze nogmaals. “We zijn met zijn drieën, dus we redden het makkelijk.”
“Wat dacht je van vijf euro inschrijfgeld?” vraagt Aukje, die druk aan het rekenen is.
Madeion en Laurie knikken instemmend.
“Ik heb een ontzettend goede slogan in mijn hoofd,” zegt Aukje.
“En dat is?” vraagt Laurie nieuwsgierig.
“Strand dating, just for you! ”
Madeion steekt haar duim omhoog. “Bekt lekker weg, ik zeg: doen!”
Laurie is het er ook mee eens. “Nu de vragen nog,” zegt ze terwijl ze constateert dat het steeds drukker wordt op het strand. Als dat morgen ook zo is, komt dat goed uit. Hoe groter de visvijver, hoe meer kans dat ze beet heeft.
“Ik heb pen en papier bij me,” zegt Madeion en uit haar megastrandtas, die net als haar badlaken voorzien is van opdrukken in allerlei felle kleuren, haalt ze haar agenda tevoorschijn en scheurt er enkele notitiebladzijden uit.
“Schrijf op,” zegt Aukje en ze dicteert een aantal vragen. Naam, geslacht, leeftijd, woonplaats, hobby’s, opleiding, baan. “Laat ze invullen wat ze zoeken in een relatie. En hun droomdate omschrijven! Waar knappen ze op af? Zijn ze in voor seks op het strand?”
Madeion begint te lachen. “Moet ik die laatste vraag echt noteren?”
“Natuurlijk,” bevestigt Aukje. “Aan de hand daarvan kunnen we zien of we met een grijze muis of een spannende hengst te maken hebben,” glimlacht ze. “Ik wil graag weten wat voor vlees ik in de kuip heb.”
Laurie begint ook te lachen. “Goed punt. Volgens mij hebben we zo meer dan genoeg. Het is nu aan Max om er wat moois van te maken.”
“Als het eerst maar zover is,” zegt Madelon. “Morgen staan wij achter die kraam en sleuren we de meest hete en aantrekkelijke mannen naar onze stand toe.”
∗
De meiden staan bij de met rode hartjesballonnen versierde stand. Op de houten plank ligt een rood laken. De inschrijfformulieren en de pennen liggen klaar. Daarnaast staat het geldkistje en een bak met rolletjes pepermunt. Ook het fototoestel is geregeld.
Laurie, Madelon en Aukje hebben alle drie een roze T-shirt van de Zeelounge aan, met het geel-oranje logo van de strandtent pontificaal in het midden. Lekker opvallend!
Tevreden kijken ze over het drukke strand. Het hele strand is bedekt met handdoeken, ligbedden, parasols en koelboxen; er is geen lege plek zand te zien. Potentiële daters genoeg dus!
“Laat de pret maar beginnen,” lacht Madelon terwijl ze in haar handen wrijft. “Zie je dat lekkertje daar verderop in de zee? Die met die rode zwembroek? Hij heeft echt een hemels lijf, zullen we hem hierheen lokken?”
Laurie proest het uit van het lachen. “Lokken? Hoe zie je dat voor je? Met een rolletje pepermunt of een snoepje.”
“Doe niet zo flauw,” bitst Madelon. “Gewoon ernaartoe lopen en met een verleidelijke stem vragen of hij mee wil doen aan stranddating.”
“Nou, good luck,” lacht ook Aukje.
Madelon laat het er niet bij zitten en loopt met stevige passen naar de man toe. Voordat ze er is, draait ze de onderkant van haar T-shirt samen tot een rolletje en haalt hem door de hals, zodat ze een sexy knoop krijgt en haar fleurige bikini deels zichtbaar is. Ze wrijft met haar handen door haar haren en loopt dan met vrouwelijke, kleine pasjes naar de man in kwestie toe.
Aukje en Laurie volgen alles vanaf een afstand. “Ze heeft wel lef, hè,” lacht Laurie.
Aukje knikt en ze kijkt aandachtig toe.
Teleurgesteld komt Madelon teruggelopen. Haar hoofd is naar de grond gericht en haar wenkbrauwen zijn gefronst. Ze schopt met haar voeten door het zand en met haar handen rukt ze de knoop uit haar T-shirt. “Hebben jullie intussen al klanten gehad,” zegt ze timide.
“Nee,” zegt Laurie. “Hoe ging het bij jou?”
“Hij lachte me recht in mijn gezicht uit. “Stranddating, ben je zo desperate,” zei hij.”
“Dat meen je niet?” zegt Aukje.
“Toch wel, ik heb het helemaal gehad. Het is waarschijnlijk een stom plan, wie had het ook alweer bedacht?”
“Nou ja, zeg! Volgens mij gaf ik de aanzet en vulde jij de rest in. We zijn er nu aan begonnen, dus we maken het ook af. Punt uit,” zegt Laurie kortaf. Laurie is een doorzetter eersteklas en als zij ergens aan begint, maakt zij het ook af.
“Laten we geen ruzie maken,” onderbreekt Aukje het gekibbel. “Er komen vast wel mensen zometeen. De stand is mooi versierd en opvallend met al die ballonnen. Desnoods gaan we met de inschrijfformulieren over het strand heen, net als die mannen die ligbedden verhuren doen.”
“Laten we dat doen,” zegt Madeion enigszins opgewekt. “Dat werkt vast.”
∗
Na een uur rondlopen met de formulieren heeft Madeion er genoeg van. Laurie merkt het aan alles. Het geschop door het zand, de chagrijnige blik op haar gezicht en de toon waarop ze praat.
Madeion kijkt voor zich uit. “Ik stop ermee, dit gaat niet werken. We lopen een uur lang rond te dwalen over het strand en we hebben nog geen enkele aanmelding. Ik ga toch nog liever op mijn handdoek liggen, dan sta ik in ieder geval niet voor schut. Zien jullie al die mensen niet kijken?”
“We zijn pas een uur bezig,” zegt Laurie verontwaardigd.
“Nou en? Ik heb het echt helemaal gehad met dit onnozele plan. We ruimen die stand op en gaan weg. Dit wordt niets,” zegt Madelon.
“Nou, dat doe jij maar mooi alleen. Ik blijf hier,” zegt Laurie stellig. “We hebben Max niet voor niets die stand laten opbouwen en die formulieren laten printen. Hij ziet ons aankomen…”
“Dan ga jij lekker verder. Ik ga een broodje halen en daarna zie ik wel wat ik doe.”
“Neem je voor ons ook mee?” vraagt Aukje, die zo te horen Lauries mening deelt. “Ik wil graag een broodje gezond.”
“Ik lust er wel een met tonijnsalade,” zegt Laurie.
“Oké, tot zo.” En weg is Madelon.
“Ik vertrouw er echt op dat het nog druk wordt.” Laurie smeert zich ondertussen in met zonnebrandcrème, want de zon begint nu flink te branden.
“Ik weet het niet, Lau,” zegt Aukje en ze frunnikt aan een rolletje pepermunt. “Ik vind het eigenlijk ook wel saai, maar ik kan jou hier toch niet alleen laten?”
“Nee, dat lijkt me niet erg gezellig inderdaad. Wacht maar, vanmiddag loopt het storm…” lacht Laurie. “Ik snap het eigenlijk niet, normaal is Madelon de rasoptimist. Vanochtend nog zei ze dat het allemaal goed zou komen en nu gooit ze het bijltje erbij neer. Wat zou er aan de hand zijn?”
“Ik denk dat ze nogal zit met die afwijzing van die man op het strand en dat ze stiekem best onzeker is over zichzelf en haar liefdesleven. Ze is al een tijd vrijgezel en ze gelooft niet meer zo in de ware volgens mij.”
“Zou kunnen, maar des te meer reden om door te gaan. Ik zorg ervoor dat we vanavond alle drie een leuke date hebben.”
“Laten we het hopen!”
∗
“Waar blijft Madeion toch?” vraagt Aukje, die inmiddels op een stoel is gaan zitten. “Ze is al een halfuur weg.”
“Ik heb geen idee, volgens mij heeft ze gewoon geen zin om terug te komen.”
“Ik weet het niet. Zal ik anders gaan kijken waar ze blijft? Er is immers nog steeds niets te doen bij deze stand, dus volgens mij kun je het best even alleen af. Je weet nooit, misschien is er iets gebeurd.”
“Nou, ga maar kijken dan,” zegt Laurie, die een stuk minder ongerust is dan Aukje. Waarschijnlijk zit Madeion gewoon ergens een ijsje te eten en duikt ze daarna de winkels op de boulevard in om maar niet terug te hoeven komen naar het strand.
Aukje trekt haar T-shirt uit, pakt haar strandtas en vist er een blauw strandjurkje met spaghettibandjes uit. Ze schuift haar blinkende zilverkleurige teenslippers eronder aan en zegt: “Tot zo. Ik zal een blikje cola meenemen, je zult wel dorst hebben, of niet?”
“Graag. Tot zo. Als je haar gevonden hebt, kom je dan direct weer hierheen? Je weet nooit of het druk wordt,” zegt Laurie en Aukje lacht. “Die kans is echt nul komma nul,” wuift ze Lauries opmerking weg.
Aukje is nog geen tien minuten weg of de eerste klant komt zich melden, gevolgd door de tweede en de derde. Laurie heeft de smaak te pakken. Vrolijk flitst ze foto’s van de vrouw en de twee mannen en int ze het inschrijfgeld.
“Je krijgt uiterlijk vanavond om zes uur een SMS-je met de naam van je date. De ontmoeting vindt plaats in strandtent de Zeelounge. Hierbij alvast kortingsbonnen voor cocktails en voor de dagschotel.”
Laurie is helemaal in haar element. Wat jammer dat Madeion en Aukje er nu niet bij zijn. Het begint eindelijk te lopen.
Als Laurie de inschrijfformulieren heeft opgeborgen in haar tas die op de grond staat en vervolgens weer omhoog komt, gelooft ze haar ogen niet. Droomt ze dit soms?
Er staat een enorme rij voor de stand. Ze kijkt paniekerig om zich heen. Waar blijven haar vriendinnen nou? Nu staat ze er helemaal alleen voor!
Rustig blijven. Blijven ademhalen. Rustig.
Laat ze alle mensen maar een voor een helpen, meer kan ze toch niet doen. Hopelijk komen haar vriendinnen zo terug, dan kunnen ze meehelpen. Het was handig geweest als de een het inschrijfformulier uitdeelde, de ander de ingevulde formulieren weer aannam en weer een ander foto’s zou maken.
Misschien moet ze proberen te bellen. Snel pakt ze haar iPhone uit de tas en belt naar Madelon. Hij gaat over en over, maar er wordt niet opgenomen. Shit! Vanuit haar ooghoe-ken ziet ze de rij steeds langer worden. Vluchtig tikt ze een SMS-je: Waar zijn jullie? Het is druk! Kom snel terug. Ze verstuurt het naar zowel Madelon als Aukje en stopt haar telefoon weer terug.
Ze geeft de man die voor haar staat een inschrijfformulier. Ze pakt de camera en voordat ze een foto maakt scant ze hem van boven tot onder. Het is een behaarde kerel van tegen de veertig jaar.
Als ze de foto heeft gemaakt en het ingevulde inschrijfformulier heeft aangenomen, schrijft ze er stiekem nog bij: zwaar behaard. Dan bergt ze het formulier op.
De volgende klant is een vrouw. Ze is eind twintig en zo te zien besteedt ze veel aandacht aan haar uiterlijk. Haar haren zijn superblond en het lijkt erop dat ze ook haar borsten heeft laten vergroten. In haar navel draagt ze een piercing met glimmende steentjes.
“Ik wil graag een foto van je maken,” zegt Laurie en ze verwacht dat de vrouw net als alle andere kandidaten omhoog kijkt en lacht, zodat Laurie de foto knippen kan. Maar bij deze vrouw gaat het duidelijk anders. Ze gaat op de grond liggen en ze probeert heel zwoel in de camera te kijken, waarbij ze haar tong langs haar lippen laat gaan.
Laurie weet niet wat ze meemaakt. Ze besluit er niets van te zeggen, want als ze in discussie gaat dan krijgt ze die lange rij al helemaal niet weggewerkt. Zo snel als ze kan maakt ze een foto en bedankt de vrouw.
Max komt aangelopen met twee mannen aan zijn zij. Zo op het eerste oog zien ze er niet verkeerd uit en als Laurie ze van dichterbij bekijkt, concludeert ze dat ze er inderdaad prima uitzien. Misschien willen zij zich ook wel inschrijven. Overigens, Max zelf mag er ook wezen met zijn diepblauwe ogen en zijn gespierde lichaam.
“Wat is het hier opeens druk. Wat een rij. Waarom ben je alleen?”
“Als ik dat eens wist.” Ze vertelt over Madeion en Aukje. “Ze blijven wel heel lang weg en al die tijd sta ik hier alleen.” Ze grist haar telefoon nogmaals uit de tas en kijkt op het scherm. Geen gemiste oproep en ook geen SMS-je. Waarom reageren ze nu niet?
“Lekkere vriendinnen,” zegt Max. “Misschien moet je wraak nemen?”
“Wraak?” zegt Laurie verbaasd. “Welnee, het zijn mijn vriendinnen. Laten we dat vooral niet vergeten. Misschien is er wel iets gebeurd.”
“Wraak is ook een groot woord, maar je kunt ze toch wel laten merken dat je het niet leuk vindt dat je hier alleen staat.”
Laurie wordt ongeduldig. De rij wordt alsmaar langer en langer en nu begint Max zich ook nog te bemoeien met haar vriendinnen. “Misschien wel,” zegt ze kortaf in de hoop dat Max weer teruggaat naar zijn strandtent of haar gaat helpen.
“Ik heb een idee,” zegt Max. “Deze mannen zijn vrienden van mij en zij willen ook een leuke date. Waarom koppel je jouw vriendinnen niet aan hen, ik weet zeker dat ze zich slecht kunnen gedragen.”
“Slecht kunnen gedragen?” reageert Laurie nog verbaasder dan ze al was en ze wrijft over haar pijnlijk verbrande neus.
“Ja, eigenlijk zijn mijn vrienden natuurlijk heel toffe gasten, dat begrijp je. Maar ze kunnen zich best een paar uur lang heel slecht gedragen zodat jouw vriendinnen zich schamen voor hun date. Uiteraard niet in mijn tent, hè! Dat doen ze maar bij de concurrent, een paar meter verderop. Daar heb ik toch nog een appeltje mee te schillen,” lacht hij.
Laurie kan een grijns niet onderdrukken. Eigenlijk is dit zo’n slecht plan nog niet. Het is gewoon een geintje. Moet kunnen.
“Oké, we doen het,” zegt ze en ze kijkt de mannen aan. “Mits jullie het ook willen en aan het eind van de avond beloven weer fatsoenlijk te kunnen zijn.”
De mannen knikken. “Zullen wij je dan nu helpen om deze lange rij weg te krijgen?”
Laurie kijkt hen dankbaar aan. “Nou, graag. Maar als ik zeg wegwezen, dan bedoel ik ook wegwezen, want dan komen mijn vriendinnen eraan. Zij moeten jullie niet zien, het is immers een blind date.”
“Dat spreekt voor zich,” zegt Jeroen.
“O, en Max, ben je vanavond vrij?” vraagt ze net voordat hij wegloopt.
“Misschien,” zegt hij voorzichtig, “Er moet natuurlijk wel iemand de zaak in de gaten houden. Waarom vraag je dat?”
“Omdat ik liever niet alleen ga toekijken hoe jouw vrienden mijn vriendinnen in de maling nemen,” antwoordt ze. Ze kleurt onder zijn onderzoekende blik. “Trouwens, dat kan natuurlijk helemaal niet. Ik moet een welkomstpraatje houden in jouw zaak, die vol zit met al die gekoppelde, nerveuze mensen. Bovendien, jij kunt op zo’n korte termijn vast niemand meer vinden die jouw honneurs kan waarnemen. Nee, laat maar, stom plan.”
“Wacht eens, niet zo snel, dame. Ik denk dat dit wel te regelen valt,” zegt hij langzaam, “mits het niet de hele avond duurt, en je daarna samen met mij hierheen gaat.”
“Hoe dan?” vraagt Laurie verbaasd. “Dat openingswoord zal ik toch echt zelf moeten doen.”
“Nee hoor, ik heb een zus, Marleen, die dol is op alles wat met liefde, daten en matchen te maken heeft. Daarbij valt ze zo nu en dan in als ik een avond niet kan werken. Ik weet zeker dat ze dit wil doen, het is maar voor een paar uurtjes. Het is toch veel leuker als je kan toekijken hoe jouw vriendinnen in de zeik worden genomen,” grinnikt hij. “Bovendien, ik wil dat ook graag zien.” Hij knipoogt.
“Goed,” stemt ze in.
“Ik bel haar meteen,” zegt Max en hij haalt zijn mobieltje uit zijn broekzak en blindelings tikt hij een nummer in. Er wordt direct opgenomen en Max begint vrolijk te praten. “Zeg, ik heb een klein probleempje. Kun je me helpen, lief zusje van me.”
Laurie moet erom lachen. Hij brengt het met een hoop charme.
“Je wilt het wel doen, heel fijn. Je bent een schat! Tot vanavond.” Hij maakt een smakkend geluid door de telefoon.
“Ze doet het en ze zorgt ook voor het welkomstwoord. Dat kun je helemaal aan haar overlaten, want als mijn zus publiekelijk gaat spreken loopt het altijd uit op een groot succes. Dus we gaan samen ergens achter in de tent van de buurman zitten, zodat zij ons niet zien, en genieten van al dat onbeschofte gedrag. Dat wordt lachen,” zegt Max. “Maar nu ben ik weg, het is druk in de zaak.”
∗
Laurie heeft adempauze. Alle mensen hebben een formulier ingevuld en hun geld betaald. De vrienden van Max zijn weer terug naar de strandtent en Laurie kan eindelijk even zitten. Gelukkig was Max zo lief om een sandwich en een fles water te brengen, anders was ze allang omgevallen. Haar vriendinnen moeten wel een heel goed excuus hebben om haar hier in haar eentje te laten zitten…
Eindelijk is het dan zover, de twee meiden komen aangelopen met tassen vol spullen. Madeion heeft in haar hand nog een zak met daarin een broodje. Dat zal inmiddels wel een grote bacteriënbom geworden zijn.
“Zo, en wat hebben jullie gedaan?” vraagt Laurie. Ze heeft zojuist alle matches gemaakt en de SMS-jes verstuurd. Kortom: eigenlijk heeft ze alles alleen gedaan. “O, en waarom namen jullie de telefoon niet op? Ik heb jullie ook nog een SMS-je gestuurd.”
“Ja, sorry, we kunnen alles uitleggen,” verklaart Aukje.
“Beseffen jullie wel hoe druk het hier is geweest?”
“Druk?” zeggen beide meiden in koor.
“Ja, druk ja. Ik heb zojuist de aanmeldingen geteld en het zijn er tweeënvijftig.”
Zowel Aukjes als Madelons mond valt open van verbazing. “Je maakt een grapje.”
“Nee,” zegt Laurie, die de tas met inschrijfformulieren tevoorschijn haalt. “Kijk,” zegt ze. “Ze zijn ook al gematcht en de mensen hebben een SMS-je gehad. Ik kan je wel vertellen, dat was niet makkelijk. Eerst had ik te veel vrouwen, toen meldde de helft zich af en had ik weer te veel mannen en dan was er ook nog die vent met al dat haar.” Ze glimlacht als ze bedenkt dat hij en het meisje met de zwoele blik vast erg van hun date zullen genieten.
“Dat had je niet allemaal alleen hoeven doen,” zegt Aukje schuldbewust.
“Daar kom je nu mee. Ik wist toch niet hoe laat jullie terug zouden komen?”
Madeion slaat haar hand voor haar mond. “Ik voel me nu toch wel heel schuldig.”
“Gaan jullie me nog vertellen waarom jullie zo lang wegbleven? Een eerlijk antwoord alsjeblieft, want met smoesjes koop ik al helemaal niets.”
“Eigenlijk,” zegt Madeion wiens hoofd aardig rood is, “vonden wij het allebei niets meer aan en toen kwamen we zulke leuke winkels tegen en een ijssalon met heel lekker ijs. Voor we het wisten waren we de tijd vergeten.”
Madeion, de shopfanaat. Laurie had het kunnen weten.
“De tijd vergeten?” herhaalt Laurie terwijl ze weet dat het typisch iets voor Madeion is. Ze doet het vaak niet expres, ze leeft zo in haar eigen wereld op dat moment. Van Aukje had ze het niet verwacht. “En mijn SMS-je dan?”
“Mijn telefoon stond weer eens op stil, dus die heb ik helemaal niet gehoord.”
“En jij, Aukje?”
“Ik had geen horloge om en de batterij van mijn telefoon was opeens leeg. Ik kreeg het ding met geen mogelijkheid meer aan. Het duurde ook een hele poos voor ik Madeion had gevonden. Toen moesten we broodjes gaan halen en onderweg werden we ook nog opgehouden door een moeder die haar kind kwijt was,” hapert Aukje. “Ik vind het ontzettend vervelend voor je. Wij hadden écht niet gedacht dat het zo druk zou worden.”
“Jullie kunnen het goedmaken,” zegt Laurie en ze glimlacht. Eigenlijk is ze niet eens boos, maar ze moet het spelletje meespelen.
Madeion en Aukje kijken blij verrast op. “Hoe dan? Ik doe alles,” zegt Madelon.
“Ik heb nog twee mannen over die geen date hebben. Zij kwamen na de officiële sluiting maar ik wilde ze niet teleurstellen. Dus jullie kunnen het goedmaken door met hen te gaan daten vanavond.”
“Geen enkel probleem,” zegt Madelon.
“Het zijn toch geen supernerds?” vraagt Aukje.
“Nee, ze zijn heel leuk, maar ik had alle andere vrouwen al gekoppeld.”
“Echt?” vraagt Madelon.
“Zeker weten, ze hebben een heerlijk lichaam, een leuke lach en voor zover ik het kan inschatten zijn ze fatsoenlijk en slim. Op het strand waren ze ook aardig populair.”
“Oké, we doen het,” zegt Aukje.
“En nog iets…ik wil dat jullie me dit nooit meer flikken.” Laurie lacht om haar eigen toontje. Ze is zó slecht in juffrouw spelen.
“Ik beloof het,” zegt Madelon en ze overhandigt het broodje aan Laurie.
“Ik geloof niet dat die nog vers is. Geef maar aan de zeemeeuwen,” zegt Laurie.
Aukje kijkt naar Laurie. “Ik zal je nooit meer alleen laten,” zegt ze dan ook. “Heb je zelf wel een date?” vraagt ze.
Jullie moesten eens weten, denkt Laurie. “Ja, ik heb de leukste vent natuurlijk. Dat snap je! En ik heb een heleboel geld, eerlijk verdiend,” grinnikt ze. “O, er is trouwens één probleem. De Zeelounge is helemaal vol vanavond door al die dates, dus jullie afspraakjes vinden plaats in de Stormvogel, die tent hiernaast.”
“Als dat alles is,” lacht Madelon.
Wacht maar, denkt Laurie, wacht maar tot jullie straks met die mannen aan tafel zitten.
“Als we toch naar dezelfde tent gaan,” oppert Aukje, “zullen we er dan een dubbeldate van maken?”
“Lijkt me leuk, als de mannen ons niet bevallen, hebben we in ieder geval elkaar nog.”
Jullie zullen elkaar hard nodig hebben, verwacht Laurie.
“Hé makker,” zegt Max tegen de eigenaar van de Stormvogel. Laurie begrijpt er niets van. Max had met hem een appeltje te schillen en nu staat hij te praten met de eigenaar alsof het een goede vriend is. Mannen! Ze zullen wel vrienden en vijanden tegelijk zijn.
“Kun jij ervoor zorgen dat de twee mannen en vrouwen die om acht uur arriveren, aan die tafel gaan zitten,” zegt hij en hij wijst naar een tafel in de hoek.
“Wij gaan erachter zitten, door het prachtige decor dat daar staat, kunnen ze ons niet zien, maar kunnen wij ze wel precies horen en dat is exact ons plan.”
“Waarom dan?” vraagt de eigenaar, wiens naam Michiel blijkt te zijn.
“Ach, niets bijzonders. Vertel ik je nog wel. Wij gaan vast aan die tafel zitten, kan ik op je rekenen?”
Michiel knikt. “Thanks, man,” lacht Max en hij sleurt Laurie met zich mee naar de tafel.
“Wil je iets te drinken?” vraagt hij.
“Ik lust wel een rode wijn.”
“Michiel,” roept Max. “Mag ik een pilsje en een rode wijn van je.”
Michiel steekt zijn duim op en vijf minuten later komt hij de drank brengen.
“Hoe kwamen jullie op het idee van stranddating?” vraagt Max geïnteresseerd.
Laurie vertelt over de zoektocht naar leuke mannen en het geld dat ze graag wilden verdienen.
“Niet slecht. Mijn zaak heeft vandaag tot nu toe goede omzet gedraaid omdat jullie flink promotie hebben gemaakt door daar te gaan staan met die versierde stand. Leuk! Zeker voor herhaling vatbaar.”
“Dat dacht ik niet,” zegt Laurie stellig, maar lachend. “Ik ga niet nog eens een middag lang in de brandende zon, helemaal alleen achter zo’n stand staan. Ik lijk wel gek.”
Max glimlacht. “Groot gelijk heb je, maar ondanks dat was het een groot succes. O, daar heb je ze, nu moeten we opletten. Waar denken die vriendinnen van je eigenlijk dat je bent?”
“In jouw zaak, met een of andere leuke vent,” lacht Laurie.
“Veel gelogen heb je niet,” grapt Max en Laurie kan erom lachen. Ze mag Max wel. Hij heeft van die grappige kuiltjes in zijn wangen, en als hij lacht dan lachen zijn ogen mee. De kleine rimpeltjes rond zijn ogen zijn lichter dan de rest van zijn bruine huid, je kunt wel zien dat hij vaak in de zon werkt. Wie weet surft hij ook. Hij draagt een mooie donkerblauwe jeans, die strak om zijn gespierde bovenbenen sluit, en een gewoon zwart T-shirt dat bij hem helemaal super zit. Maar het leukste is de manier waarop hij naar haar kijkt. Hij lijkt echt geïnteresseerd in haar antwoorden en hij geeft haar het gevoel dat ze heel bijzonder is. Ze schuift onrustig heen en weer. Zou hij zo naar alle vrouwen kijken…of alleen naar haar? Stiekem hoopt ze op dat laatste. Hij is zo leuk! En dan is deze lange, hete en plakkerige dag toch niet voor niets geweest.
De twee jongens, Wouter en Jeroen, nemen de jassen van de dames aan, maar in plaats van ze aan de kapstok te hangen, smijten ze deze nonchalant op een tafel.
Madeion en Aukje kijken elkaar kort aan en de blik in hun ogen zegt Laurie genoeg. Stiekem geniet ze er nu al van.
Michiel doet wat Max hem gevraagd heeft en hij begeleidt het viertal naar de juiste tafel. “Willen jullie bestellen? Alleen drinken of ook iets te eten?”
De meiden gaan beiden voor een salade met een luxe broodje zalm en een spa blauw.
“Doe mij maar een portie kippenbouten met friet en een halve liter bier,” zegt Wouter.
“Mij best, dat wil ik ook,” mompelt Jeroen.
Weer wisselen de meiden een nerveuze blik en Laurie kan haar lach haast niet inhouden. Kip en bier. Dat zullen ze vast niet netjes met mes en vork gaan opeten. Dat kan nog een flinke rotzooi worden. Geen wonder dat haar vriendinnen ongerust zijn.
“Wacht,” Wouter roept de ober terug en geeft ondertussen een vette knipoog aan Madelon. Madeion begint meteen te blozen. Laurie ziet zelfs vanaf een afstand dat de rode vlekken zich verspreiden tot in haar nek. Arme Madelon, die zo netjes is. Dit moet een ramp voor haar zijn! Laurie overweegt de grap te stoppen, maar dan denkt ze weer aan haar verbrande neus en zere voeten.
“De vorige keer hadden jullie van die kippenbouten met knoflook, hebben jullie die nog?” vraagt Wouter aan de ober.
De ober knikt en Wouter wrijft in zijn handen. “Nou, doe mij die dan maar. Met veel hete saus.”
De ober kijkt naar Jeroen. “Jij ook?”
“Lekker,” zegt Jeroen. Hij laat zich achterover hangen, wrijft over zijn buik en laat een harde boer.
“Jeroen!” zegt Aukje scherp.
“Ja, die zat dwars,” zegt Jeroen. “Heb je er ook uienringen bij?”
De ober knikt en werpt een blik op Madelon en Aukje alsof hij zeggen wil: hmm, het zijn toch mooie meiden. Maar hij zegt niets en zet koers naar de keuken.
“Interessante menukeuze,” knikt Max met een twinkeling in zijn ogen. “Al moet ik toegeven dat die knoflookboutjes heerlijk zijn.”
Laurie kijkt hem vluchtig aan en ziet dat Max even over zijn lippen likt.
“Dan bestellen we toch allebei een portie? Ik vind het niet erg om met mijn handen te eten,” zegt ze. “Ik ben dol op kluiven.”
Max kijkt haar verrast aan.
“Jij bent best een toffe meid, weet je dat?”
Hij zwaait naar Michiel, die naar hen toe komt. “Heb je voor ons ook van die boutjes?”
“Kreeg je er trek van, maat? Ja, je moet toch toegeven dat die boutjes van mij super zijn.”
“Ik dacht dat jullie een hekel aan elkaar hadden,” zegt Laurie, die nu toch weleens wil weten hoe de vork in de steel zit.
“Ik en Michiel? Ja, haat en liefde, liefde en haat. Ik ben bang dat ik nooit van hem afkom,” zegt Max met een zucht.
Laurie kijkt hem fronsend aan. Wat bedoelt hij toch?
“Michiel is mijn broer, had je dat nog niet geraden?”
“Vandaar dat jullie zoveel op elkaar lijken,” zegt Laurie.
Michiel brengt de porties kippenboutjes en de sandwiches naar de mannen en Lauries vriendinnen.
Meteen vallen ze als gekken aan, ze pakken de boutjes zonder servet vast en beginnen driftig te kluiven. Het vet druipt langs hun handen en de stukjes kip blijven aan hun lip hangen. Laurie begint het nu toch wel heel gênant te vinden voor haar vriendinnen, want ook de mensen om hun tafel heen kijken naar de twee mannen. Ze hoort zelfs gekuch van een aantal personen.
Aukje heeft het schaamrood op haar kaken staan en dat terwijl ze zich zelf niet eens onbeschoft gedraagt.
Jeroen zet zijn mond aan het bierglas en drinkt het met grote teugen leeg. “Dat kan jij niet zo snel, hè,” zegt hij en met zijn elleboog stoot hij Wouter aan.
“O jawel,” verdedigt hij zichzelf en hij giet het bier naar binnen. Zoveel tegelijk dat er een straaltje langs zijn wang oploopt. Hij veegt zijn mond met zijn vettige handen af. “Op,” zegt hij dan vervolgens en hij laat een keiharde boer.
“Pardon,” zegt Aukje dan. Eerst Jeroen en nu ook Wouter!
“Dat hoef jij niet te zeggen,” buldert Wouter. “Dat zou ik moeten zeggen, maar dat is toch allemaal onzin. Boeren is hartstikke gezond.”
“Nog een biertje?” vraagt Jeroen aan Wouter.
Wouter knikt en wenkt de ober. “Vier halve liters bier.”
“Eh, bier? Liever niet, doe ons maar een glas wijn,” corrigeert Madeion en ze kijkt naar haar vriendin. “Toch Aukje?”
“Lekker,” zegt ze beleefd.
“Moet dat zo duur?” vraagt Wouter. “Drinken jullie geen bier?”
Aukje is duidelijk helemaal van streek en ze durft niets meer te zeggen.
“Wij betalen zelf wel,” kat Madeion, die het zo te zien helemaal gehad heeft.
“O prima, slapen we bij jullie of jullie bij ons?” grapt Wouter.
“Betaling in natura moet kunnen,” lacht Jeroen.
Madeion en Aukje zwijgen en ze kijken beiden zeer verontwaardigd.
Zo, die zit! Laurie kan haar lach niet inhouden.
“Wat een ontzettende rotstreek van ons,” zegt ze tegen Max en ze kruipt dichter tegen hem aan om alles goed te kunnen zien.
Laurie ziet dat Aukje haar telefoon pakt en begint te sms’en.
“Shit shit shit,” vloekt Laurie.
“Wat is er?” vraagt Max terwijl hij aan een kippenboutje kluift.
“Ze gaat mij sms’en, dat weet ik zeker. Mijn telefoon staat zonder twijfel op volume tien, als het niet harder is,” zegt Laurie in paniek. Snel graait ze met haar handen in haar tas, ze voelt een pakje kauwgom, een Labello, haar portemonnee, maar shit, waar is haar telefoon nu. Waarom heeft ze dan ook zo’n grote tas met zo ontzettend veel troep erin. Ze heeft niet veel tijd meer…als ie afgaat, is de lol eraf. Dan ontdekken haar vriendinnen alles en dan is de grap niet meer leuk. Laurie wil straks natuurlijk nog wel genieten van de verontwaardigde gezichten als ze komt melden dat het allemaal in scène is gezet. Bovendien, de jongens doen het zo goed, ze mogen nog wel even doorgaan.
Laurie kijkt op. Aukje is nog steeds aan het sms’en. Opeens heeft Laurie haar telefoon te pakken en snel drukt ze hem op stil. Nog geen drie seconden erna komt het SMS-je binnen.
“Pfiew,” lacht Laurie, “op het nippertje.”
“Wat sms’t ze?” vraagt Max nieuwsgierig.
Laurie leest de SMS hardop voor. “Je moet ons helpen. We zitten in de Stormvogel met twee onbeschofte kerels. We staan compleet voor schut hier. Red ons, alsjeblieft?”
Max glimlacht. “Prima, het plan loopt gesmeerd. Niets terug sms’en, hoor,” drukt hij haar op het hart. “Laat ze het maar lekker zelf regelen, dat moest jij vanmiddag op het strand ook.”
“Daar heb je gelijk in,” zegt Laurie, toch aarzelend. Het moet wel grappig blijven.
De mannen beginnen over voetbal te praten en ondertussen negeren ze Aukje en Madelon.
“Was Jolanda er ook nog?” vraagt Wouter.
Jeroen knikt. “Ja joh, in de kantine, na de wedstrijd.”
“Had ze weer zo’n pornopakje aan?”
“Laarzen tot haar liezen, man!”
“En nu heb ik er genoeg van,” brult Madelon. “Ik weet niet of jullie wat gesnoven hebben of altijd zo onbeschoft zijn, maar dit is echt de ergste date van mijn leven.”
Aukje is niet eens boos. Vergist Laurie zich nu, of barst Aukje nu bijna in tranen uit?
“Het is wel genoeg zo,” fluistert ze naar Max. Hij knikt haar toe.
Ze glimlacht naar hem en blaast hem een kus toe. Dan gaat ze staan.
“Gotcha!” roept ze zo luid als ze kan. “Ik had jullie mooi beet. Jullie dachten dat het echt was, hè? Bedankt mannen. Jullie hebben meesterlijk toneelgespeeld,” lacht ze en dan staat ook Max op.
“Wat?” vraagt Madelon op hoge toon.
“Ja, je hebt het goed. Max en ik hebben dit in scène gezet. Jullie twee dates, dat zijn de beste vrienden van Max.”
“Het was niet echt?” vraagt Madeion.
Laurie kijkt nog steeds naar haar vriendinnen en geniet van het resultaat, ze vindt de verbaasde, perplexe uitdrukking van Madeion zo bijzonder dat ze meent dat dit onbetaalbaar is.
“Geen moment,” grijnst Laurie, “afgesproken werk, allemaal. Die hoofden van jullie, schitterend.”
“Maar…wat heb ik jou aangedaan, dat je me zo’n date in de schoenen schuift.” Aukje kijkt oprecht verbaasd.
Laurie wijst naar haar verbrande neus en glimlacht liefjes.
“Tja, dat krijg je ervan als je jouw vriendin voor al het werk in haar eentje op laat draaien,” grijnst Max. “Jullie lieten haar lang genoeg alleen om dit hele plan op touw te zetten. O, kom op, zo erg is het niet.”
“Ik moet toegeven, je hebt ons goed te pakken gehad. Mijn hemel, ik schaamde me kapot,” zegt Aukje en ze begint ineens heel hard te lachen. Dan doet ook Madeion met haar mee.
Laurie grijnst en knipoogt naar Max.
“Een klein krengetje, dat ben je,” grapt Aukje.
“Valt reuze mee, ik had jullie nog veel langer kunnen laten zitten als ik wilde.”
Madeion schudt haar hoofd. “Nee, dan waren we opgestaan.”
“Daar geloof ik helemaal niets van,” lacht Laurie.
“En jij? Jij had helemaal geen date?” vraagt Madeion aan Laurie.
“Jawel, en een succesvolle als je het mij vraagt, toch Max? We hebben ontzettend genoten van jullie blikken en het gevoel van schaamte. Ondertussen hebben we zelf ook gesmuld van de kippenboutjes,” zegt Laurie. “En eigenlijk wil ik die date nog wel voortzetten, maar dan in jouw tent, Max. Wat vind je ervan?”
Max knikt. “Ik heb nog lang geen genoeg van jou.”
Laurie lacht en ze wiebelt wat van haar ene been naar haar andere. Ze voelt zich gevleid.
“Gaan jullie ook mee?” vraagt Laurie aan Jeroen, Wouter, Madeion en Aukje.
“Natuurlijk,” zegt Wouter.
“Ja, we willen bewijzen dat we eigenlijk best meevallen,” lacht Jeroen.
∗
“Dat was een geslaagde avond,” zegt Laurie tegen Max als ze samen met hem de zaak opruimt nadat de laatste gasten naar huis zijn gegaan. Ze hebben nagelachen over de grap die Max en Laurie hebben uitgehaald en er is zowaar nog een idee ontstaan voor de oprichting van een écht datingbureau, maar daar heeft de alcohol een grote rol in gespeeld. Als Laurie morgen met een kater wakker wordt, denkt ze er vast heel anders over.
Madeion en Aukje hebben toch ook nog een fijne avond gehad. Jeroen en Wouter hebben hun slechte gedrag helemaal goedgemaakt! Een halfuur geleden vertrokken ze samen naar de discotheek.
“Zullen we een strandwandeling maken?” vraagt Max als hij de laatste tafels heeft schoongemaakt en de kas heeft opgemaakt.
“Lijkt me leuk, maar dan ga ik wel op blote voeten,” zegt Laurie.
Max kijkt verbaasd. “Waarom?”
Laurie gooit een been in de lucht en showt haar stilettohakken. “Daarom!” lacht ze.
“Wat ben je toch een leuke meid, je trekt je echt nergens wat van aan. Als we bij jou zo’n grap hadden uitgehaald, had je waarschijnlijk gewoon meegedaan.”
“Wie weet,” lacht Laurie en ze buigt zich voorover om haar zwarte stiletto’s uit te trekken.
Max loopt naar haar toe en tilt haar op. “Houd die schoenen maar aan,” zegt hij en met Laurie in zijn armen rent hij de strandtent uit. Het is aardedonker, maar toch ziet Laurie dat ze recht op de zee af gaan.
“Nee, nee, dat kun je niet maken,” gilt ze, maar daar heeft Max geen boodschap aan en hij rent net zo hard door.
Een paar minuten later liggen ze samen in de zee. Het water is flink afgekoeld ten opzichte van vanmiddag, maar dat maakt Laurie niets uit. Hoe koud het zeewater ook is, vanbinnen blijft ze warm.
“Ik vind je leuk,” zegt Max als ze het water uit lopen.
Laurie slaat een arm om hem heen en zo lopen ze in drijfnatte, aan het lichaam geplakte, kleding over het strand. Ze heeft haar stiletto’s uitgedaan en de schoenen bungelen om een arm.
“Wie het eerst bij de strandtent is voor een Tia Maria,” bibbert Laurie.
Dat laat Max zich geen tweede keer zeggen en als een gek gaat hij ervandoor, maar Laurie laat zich niet op de kop zitten en ze rent zo hard als ze kan achter hem aan. Nog even, nog heel even en dan kan ze zijn T-shirt pakken. Het puntje, dat is al voldoende. Maar het lukt haar niet. Net niet.
“Au,” roept ze dan en Max draait zich abrupt om.
Ze tilt haar been op en als hij eenmaal bij haar is, trekt ze een enorme sprint.
“Ik zal je hebben,” roept hij en vlak voor de strandtent rollen ze samen door het zand.
“Ik proef zand,” lacht Laurie.
“Mag ik ook proeven?” vraagt Max.
Laurie houdt zich van den domme. “Ga je gang, zand genoeg,” plaagt Laurie.
Max, nog liggend op de grond, draait zich naar Laurie toe en brengt zijn hoofd dichterbij. “Ik wil proeven wat jij proeft,” zegt hij en dan raken zijn lippen de hare.
Laurie geniet van de zoen, die alle toestanden van deze dag wegdrukt.
Genieten! Dat blijft ze deze avond doen. Met zo’n vent als deze gaat dat vast lukken. Met of zonder zand in haar haren, in haar mond en tussen haar kleding…