Hoofdstuk 3
Twee praktisch slapeloze nachten later kwam Julie erachter dat haar hart en haar verstand afzonderlijk van elkaar functioneerden. En hoe ze die twee ooit nader tot elkaar kon brengen wat betreft haar baas, bleef zelfs na al het gepieker een groot vraagteken.
Mark stond achter in de keuken iets met een van de koks te bespreken en keek op zodra ze langs de keuken liep. Hij gaf haar een kort knikje. Ze liep snel door naar de garderobe, een algemene groet mompelend.
De dagen daarna waren een aaneenschakeling van korte gesprekjes tussen hen, soms maar een paar woorden en allemaal werkgerelateerd. Zij ontliep hem, hij ontliep haar. Waarschijnlijk had hij zich, net als zij, gerealiseerd dat er nog een derde in het spel was. Het was voor Anne in ieder geval te hopen dat hij zich dat herinnerde. Julie voelde zich er al naar genoeg over en het viel niet mee zich een houding te geven naar Anne toe.
Na de diensten die ze had gewerkt, had Chris haar fiets achter in zijn pick-up gegooid en haar thuisgebracht. Tot haar verrassing had ze ontdekt hoe goed ze het met hem kon vinden, terwijl ze nog nooit met een man bevriend was geweest.
Vijf dagen later, tijdens een drukke avond, kwam een van de andere serveersters met een rood en strak gezicht uit de keuken. Op haar armen balanceerden een paar borden.
Julie liep net met haar armen vol vaat terug en kon haar amper ontwijken. ‘Hé, wat is er?’
De andere jonge vrouw maakte een beweging met haar hoofd in de richting van de keuken en keek boos. ‘Mark heeft het op zijn heupen.’
‘Waarom?’ Julie draaide zich om en zag de serveerster het restaurant in lopen. Ze haalde alleen haar schouders maar op en gaf geen antwoord.
Julie bracht de vuile vaat naar een afwasser en liep daarna de keuken in. ‘Is de bestelling van tafel veertien al klaar?’ vroeg ze aan een leerling-kok.
De jongen in kwestie rolde met zijn ogen. ‘Bij Mark.’
Mark stond een bord op te maken. Ondanks zijn concentratie werkte hij met een snelheid die ze nog bij geen andere kok had gezien.
‘Is dit de zalm en de entrecote voor tafel veertien?’
Hij knikte en schoof de borden, nadat hij nog een doek langs de rand had gehaald, in haar richting.
Zonder iets te zeggen, tilde ze de borden van het aanrecht en wilde weglopen.
‘Julie?’
Ze draaide zich om. Haar hart sloeg sneller dan normaal.
‘Ik breng je vanavond thuis. Chris moet eerder weg. Waag het niet er stiekem tussenuit te piepen,’ zei hij nors en hij draaide zich weer om naar het fornuis.
‘Nee, baas.’ Ze wist aan de manier waarop zijn schouders verstrakten dat hij het sarcasme in haar stem kon horen.
Rond half zeven gaf Julie net het wisselgeld terug aan een ouder echtpaar, toen ze zag dat Mark haar wenkte. Ze zei het echtpaar vriendelijk gedag en haastte zich naar een rustige hoek van het restaurant. Hij stond bij een tweepersoonstafeltje waar een man met felblauwe ogen net plaatsnam. Hij glimlachte tegen zijn vrouwelijke metgezel die tegenover hem aan tafel in een rolstoel zat.
Mark maakte een handgebaar. ‘Dit is Julie. Julie, dit zijn Jacco en Suus. Zorg dat het zeaan niets ontbreekt vanavond.’
Terwijl hij met de gasten besprak wat ze wilden eten, kon Julie het stel bekijken. De man was tussen de vijfentwintig en dertig, knap, lang en goedgebouwd. Zijn donkerblonde haar krulde licht. De vrouw had iets bekends. Haar blonde haar hing los over haar schouders. Ze had groene ogen die geamuseerd stonden, terwijl ze naar Mark luisterde en hem antwoord gaf. Zelfs haar stem klonk bekend.
Nadat Mark terug was gegaan naar de keuken, gaf Julie het stel de wijnkaart en beloofde over een minuut of vijf terug te komen. Vanaf de doorgang naar de keuken keek ze nogmaals naar het tafeltje. Jurre, een van de leerling-koks die net twee gevulde borden onder de pass-through zette voor Conny, boog iets naar voren. ‘Vraag je je af wie ze is?’ Hij gebaarde in de richting van het tafeltje.
Julie knikte. ‘Ze komt me echt heel bekend voor.’
‘Dat kan kloppen. Suus Versluis, die schrijfster. Ze heeft een paar maanden geleden een auto-ongeluk gehad.’
Julie sloeg zichzelf nog net niet voor haar hoofd. ‘Natuurlijk. Ze heeft een dwarslaesie opgelopen.’ Het was breed uitgemeten in de media. ‘De eerste dagen na het ongeluk raakten ze er bij RTL Boulevard niet over uitgepraat.’ Ze ving Jurres geamuseerde blik op. ‘Wat nou? Dat stond altijd aan waar ik op dat moment schoonmaakte.’
Jurre grinnikte en hief zijn handen op. ‘Hé, maakt mij niet uit waar je naar kijkt, hoor.’ Hij keek ook naar het stel. ‘Zonde, het was zo’n knappe vrouw.’ Na een laatste blik keerde hij zich weer om.
‘Dat is ze nog steeds, sukkel,’ siste Julie tegen zijn rug.
Om kwart voor twaalf stond Mark in de gang bij de garderobe op haar te wachten. Hij had zich net zoals zij omgekleed en droeg een spijkerbroek en een zwart leren jasje. Zijn gezicht stond nog steeds op zeven dagen onweer. Als ze niet zeker wist dat hij een man was, zou ze hem hebben gevraagd of hij ongesteld was.
Ze volgde hem het smalle gangetje door naar het eetgedeelte. Anne stond aan de bar en besprak iets met Conny.
‘Komt Job zo?’ Mark voelde in zijn achterzak naar zijn telefoon.
Anne keek op. ‘Zijn vliegtuig is een half uur geleden geland. Tegen de tijd dat jij terug bent, zal hij hier wel zijn.’
‘Ik zie je straks.’ Zonder verder iemand te groeten liep hij naar de buitendeur.
Zelfs Anne trok haar wenkbrauwen op. ‘Veel succes met hem, Julie.’
Julie mompelde iets waar de woorden ‘lomp’ en ‘botterik’ in voorkwamen, voor ze hem achternaging. Anne was te goed van vertrouwen en buiten dat verdiende ze beter dan een vriend die haar amper gedag zei. Misschien hadden ze ruzie gehad en was Mark daarom in zo’n pesthumeur, hoewel Anne dat niet liet blijken. Ze leek oprecht verbaasd door Marks gedrag. Nou ja, het was niet haar zaak. Zij moest alleen de komende twintig minuten fietsen met hem doorkomen. Daarna stuurde ze hem weer terug naar Anne. Waarom dat laatste voor maagpijn zorgde, wilde ze niet analyseren.
Blijkbaar had Mark zijn fiets al voorgezet, terwijl zij zich had omgekleed. Het was een vrij nieuwe mountainbike en allesbehalve een goedkope zo te zien.
Ze maakte het hangslot van haar eigen aftandse brik los en wikkelde het onder haar zadel.
Mark wachtte al op de stoep, zittend op het zadel met zijn handen in de zakken van zijn jas, met een voet op het trottoir en een op de trapper.
Ze huiverde in haar dunne vestje. Het was afgekoeld gedurende de avond en er was een fikse wind op komen zetten.
De eerste vijf minuten zweeg hij. Ze fietsten naast elkaar door de stad. Het was studentenstapavond en her en der klonk geroep, geschreeuw of dronken gelal. Stelletjes liepen gearmd na een avondje uit eten of een bioscoopbezoek. Julie huiverde nog een keer en dook dieper weg in haar vest.
‘Waarom doe je geen jas aan in plaats van een vestje als je het koud hebt?’
Ze ging hem niet aan zijn neus hangen dat ze geen jas had, en ook nu nog niet ging kopen ondanks haar baantje bij hem. Ze wachtte wel op de uitverkoop. In plaats van antwoord te geven, bromde ze iets onverstaanbaars.
De stilte in de minuten daarna begon hoe langer hoe meer op haar zenuwen te werken. Uiteindelijk besloot ze toch het zwijgen te doorbreken. ‘Wie is Job?’
Hij keek verrast opzij, blijkbaar verbaasd dat zij haar mond opendeed. ‘Job is partner in het restaurant en een goede vriend. Hij gaat over het zakelijke deel. Hij is de afgelopen week in Oslo geweest, bij familie.’
Ze moesten stoppen voor een rood verkeerslicht bij een kruispunt. Precies op de hoek zat een bar. De deur ging open en een paar aangeschoten studenten kwamen naar buiten, gekleed in de zo kenmerkende jasjes en gestreepte dassen van de studentenvereniging. Een had blijkbaar zo diep in het glaasje gekeken, dat hij ondersteund moest worden door een vriend die zelf ook niet meer vast op de benen stond.
‘Hé, schatje… wat dacht je ervan? Ga je mee naar mijn huis?’ De derde van het stel, die nauwelijks recht uit zijn ogen kon kijken, zwalkte naar de stoeprand naast het fietspad. Hij was lang en had een bos blonde krullen. ‘Jij bent echt een lekkertje. Ik heb wel zin in een lange, hete nacht met je.’ Hij greep haar bij haar arm vast en trok haar bijna van de fiets af.
Voor ze zelf iets kon doen, had Mark haar al vastgegrepen. Hij hield haar in evenwicht en gaf met zijn andere hand de student een flinke duw. De jongen belandde achterover op de straatstenen, waar hij versuft even met zijn hoofd schudde.
‘Kom op.’ Marks gezicht stond strak en hij stapte weer op zijn fiets.
Julie deed hetzelfde, even niet goed wetend of ze hem nu dankbaar moest zijn voor zijn ingrijpen, of dat ze hem de huid moest vol schelden omdat ze het zelf wel op had kunnen lossen.
‘Als je gaat zeggen “dit is dus precies waarom ik niet wil dat je alleen naar huis fietst”, ga ik gillen,’ zei ze en ze keek naar zijn gezicht, terwijl hij naast haar fietste.
‘Waarom denk je dat ik tot bloedens toe op mijn wang aan het bijten ben?’ Hij haalde een keer luidruchtig adem door zijn neus om zijn woorden kracht bij te zetten.
Julie kon het niet helpen; ze moest giechelen. Giechelen ging over in lachen en lachen ging over in gieren, net zo lang tot ze bijna over haar stuur hing en begon te slingeren. Ze hapte naar adem en had steken in haar zij.
‘Ben je klaar?’ Zelfs in het bijna-donker kon ze zien dat zijn ogen vonkten.
Ze beet op haar lip. ‘Nauwelijks.’ De lach verdween van haar gezicht, omdat ze zich ineens herinnerde wat hij haar eergisteren over zijn zusje had verteld.
Er viel een nieuwe stilte tussen hen, die ze alleen onderbrak door hem te zeggen dat ze de hoek om moesten. Nu de naweeën van het lachen waren weggestorven, bleef er een dof gevoel over.
Na nog een stuk of vijf pijnlijke minuten stapten ze af voor haar huis. Haar vingers waren koud en stijf van de wind. Haar gepruts met het slot viel ook Mark op. Een beetje ongeduldig nam hij het klusje van haar over en draaide het fietsslot behendig om de lantaarnpaal.
Hij kwam weer overeind en legde de sleutelbos in haar hand. ‘Tot morgen.’ Hij deed een stap naar achteren, zijn gezicht vrijwel onzichtbaar in het donker met slechts het licht van de lantaarn boven hen.
‘Het spijt me.’ Ze draaide de sleutels tussen haar vingers.
Hij knikte stroef en deed zijn handen in de zakken van zijn leren jasje. ‘Ga naar binnen, Julie. Eerder ga ik niet weg.’
Waar minder dan tien minuten geleden de hilariteit bij haar had overheerst, voelde ze nu een steen in haar maag. Een steen die een ijzige kou door de rest van haar lichaam verspreidde. Hij stond op nog geen meter afstand, maar het voelde mijlenver.
Impulsief deed ze een stap naar voren. En nog één. Mark bleef onbeweeglijk staan.
Julie legde een hand op zijn onderarm en voelde zijn spieren aanspannen. ‘Het spijt me, Mark, echt waar. Ik dacht niet na en ik…’ Ze beet op haar lip. ‘Wil je me alsjeblieft vergeven?’ Ze kwam nog iets dichterbij staan en keek naar hem op. ‘Ik realiseer me nu pas hoe het net voor je moet zijn geweest. Dit soort dingen gebeuren wel vaker. Het zijn aangeschoten studenten en echt gevaarlijk zijn ze niet, maar ik weet dat het ook anders kan.’
Zijn ogen waren zo donker in het weinige licht, dat ze de uitdrukking erin niet kon zien. Het leken zwarte, glanzende poelen. Ze stonden dicht bij elkaar en ze kon de warmte van zijn lichaam voelen. Het sijpelde haar poriën binnen en werd geabsorbeerd door haar lichaam. Het ging de strijd aan met de ijsklomp binnen in haar. Onbewust zocht ze zijn warmte nog meer op, tot haar buik zijn handen in zijn jas aanraakten.
Ze voelde hoe hij ze uit zijn zakken haalde. Langzaam kwamen ze omhoog en legde Mark ze om haar gezicht.
In tegenstelling tot die van haar voelden zijn vingers warm. Met zijn duimen wreef hij zacht over haar wangen. Haar ogen vielen dicht op het moment dat hij haar gezicht naar zich toe trok en zijn hoofd boog.
Zijn adem blies als een hete wind tegen haar lippen. Ze zuchtte en in die uitademing was daar zijn mond. Automatisch opende ze die van haar. Uit haar keel kwam een kreun omhoog, die opgevangen werd door zijn lippen. Zijn handen om haar gezicht verstevigden hun grip en zijn tong ontmoette die van haar.
Julie kreunde nog een keer. Haar armen gleden om het koele leer van zijn jas naar zijn rug. Zijn kus zorgde voor een brandend spoor dat van haar mond naar haar buik trok. Het leken herfstblaadjes die loslieten van de bomen en naar de grond dwarrelden. Daar werden ze door de wind opnieuw omhoog geblazen.
Zijn tong draaide plagend om die van haar. De onderdrukte geluiden die hij erbij maakte, zorgden ervoor dat ze zich nog dichter tegen hem aan drukte, de kleding tussen hen in verwensend. Ze wilde hem voelen, net zoals ze hem proefde.
Achter hem klonk het geluid van een paar fietsbellen. Verdwaasd liet ze hem los en opende haar ogen.
‘Ik zou een bed opzoeken als ik jullie was.’ Een jongeman met korte blonde stekels en flinke flaporen grijnsde naar hen, terwijl hij langsfietste.
‘Welnee, ieder oppervlakte voldoet. Horizontaal of verticaal. Steek hem erin, vriend!’ schreeuwde zijn metgezel, een jongen met knalrood haar. Grinnikend en joelend vervolgden ze hun weg.
Julie deed een stap naar achteren, weg uit Marks omarming. De ijsklomp was terug, dit keer bezit nemend van haar hele lichaam. Ze wreef hard over haar bovenarmen. Een sleutel uit de sleutelbos prikte venijnig in haar handpalm. De misselijkheid die ze eergisteren had gevoeld, kwam in volle hevigheid terug.
‘Julie…’ Hij stak een hand naar haar uit en raakte met zijn vingertoppen haar arm, maar ze schudde hem van zich af.
‘Nee.’ Het kwam er veel te zacht uit. ‘Nee,’ zei ze nog een keer, harder nu, alsof ze zichzelf misschien nog wel meer moest overtuigen dan hem. ‘Ik ben niet zo en ik wil ook niet zo zijn. Ga alsjeblieft weg.’ Voor ze in tranen uit kon barsten voor zijn neus, draaide ze zich om en rende naar haar voordeur. Door haar trillende vingers duurde het even voor ze de sleutel in het slot kreeg Ze kreeg geen lucht meer uit angst dat hij ieder moment zijn hand op haar schouder kon leggen en om een verklaring zou vragen.
Pas op het moment dat de deur achter haar in het slot viel en ze langzaam met haar rug langs het hout naar beneden gleed, kon ze weer ademhalen. Zittend op de mat luisterde ze ingespannen tot ze hem weg hoorde fietsen. Ze sloot haar ogen en bonkte met haar hoofd een keer hard tegen de onbuigzame voordeur. Het idee dat ze zich kon meten met de vrouw die haar vader ingepalmd had, zorgde ervoor dat het maagzuur achter in haar keel brandde.
Conny keek haar de volgende middag bezorgd aan, toen Julie binnenkwam. ‘Alles goed met je, meid?’
Julie knikte en knoopte haar jas los. De waarheid was dat ze vannacht geen oog had dichtgedaan. Het maagzuur had er uiteindelijk in geresulteerd dat ze het toilet had ondergekotst. Met een warmwaterzak tegen haar buik gedrukt en haar knieën bijna tot haar neus opgetrokken, had ze in bed naar het gordijn liggen kijken tot het licht werd. Tijdens college worstelde ze met de vraag hoe ze Mark, en misschien nog wel belangrijker Anne, onder ogen moest komen. Met het lood in haar schoenen fietste ze naar het restaurant. Het liefst meldde ze zich ziek.
‘Mark wil je direct spreken. Hij is op kantoor.’
Ze knikte nog een keer en liep naar de gang. De deur van het kantoor stond een stukje open. Met ingehouden adem glipte ze de garderobe in. Zo stilletjes mogelijk kleedde ze zich om en ging aan het werk.
Ze zag hem pas een half uur later. Hij stond in de keuken een hoofdgerecht op te maken, toen zij een bestelling op kwam halen. Hij kwam met bord en al naar haar toe.
‘Heeft Conny niet gezegd dat ik je wilde spreken?’ Zijn gezicht stond op onweer en hij zette het bord met een klap onder de pass-through. Het was een wonder dat het bord niet brak.
‘Jawel,’ zei ze en ze zette een tweede bord op haar bevende onderarm.
Voor ze goed en wel in de gaten had wat hij deed, had hij de borden alweer teruggezet.
‘Jurre, neem mijn werk over en roep Conny voor deze bestelling. Nu.’ Zonder op antwoord te wachten trok hij haar hardhandig aan haar pols achter zich aan, Jurre met grote ogen achterlatend.
Julie probeerde zich los te wringen op weg naar zijn kantoor, maar Mark sloeg er geen acht op. Met een dreun viel de deur achter hen dicht. Er klopte een ader bij zijn rechterslaap en zijn gezicht zag rood. Hij had zich zo te zien vanmorgen niet geschoren.
‘Wat, verdomme, heb je niet begrepen aan die boodschap?’
Ze wreef over haar losgelaten pols. ‘Ik was al laat.’
‘O, je was al laat.’ Zijn gezicht werd nog een tint roder. ‘Nou, nu ben je nog later. Is het niet in je opgekomen dat we iets te bespreken hebben?’
Ze liet haar hoofd zakken om maar niet in die vuurspuwende ogen van hem te hoeven kijken. ‘Nou?’
Ze staarde naar haar schoenen en knikte.
Zijn vingers onder haar kin drukten haar hoofd omhoog. Mark keek nog steeds woedend, maar zijn blik verzachtte terwijl hij naar haar trillende onderlip keek. Zijn duim gleed er zacht overheen.
‘Ik heb nauwelijks geslapen. Jij ook niet, zo te zien.’ Hij keek in haar ogen. Uit die van hem ebde de boosheid weg.
‘Mark…’ Haar knieën begonnen te knikken onder zijn blik en van het gevoel van zijn duim op haar mond. God, ze wilde zo graag dat hij haar kuste en tegelijkertijd ook weer niet.
‘Jij voelt het en ik voel het. Wat is er dan zo verkeerd aan?’ Hij hield zijn hoofd schuin en keek haar vragend aan.
Ze zocht steun bij de deur met haar rug en handen. Logisch nadenken was vrijwel onmogelijk met zijn ogen op haar gericht en zijn duim tegen haar lip.
Hij deed een stap naar voren, mogelijk omdat hij dacht dat ze daar woordeloos toestemming voor gaf. Voor Julie kon protesteren, had hij haar al naar zich toe en in zijn armen getrokken. Haar hoofd lag tegen zijn borst. Onder het koksbuis hoorde ze zijn hart slaan, in een sneller tempo dan normaal. Ze wilde haar ogen sluiten en van het moment genieten. Ze wilde in tranen uitbarsten, omdat dat nu juist niet kon. Ze wilde hem een klap verkopen, omdat hij een onbetrouwbare lul was en ze wilde haar lichaam om hem heen wikkelen als een klimop.
Ze wilde zijn tong in haar mond voelen en zijn handen op haar billen. Ze wilde hem proeven en vergeten waar ze mee bezig was. Ze wilde er niet aan denken dat hij al bezet was en zij alles was geworden wat ze vanaf haar twaalfde in een vrouw had verafschuwd.
Een klop op de deur achter haar deed haar verschrikt achteruit springen. Ze stootte haar hoofd tegen de deur.
‘Mark?’ Er klonk een onbekende mannenstem vanaf de gang.
Mark haalde een hand door zijn haren, terwijl hij luidruchtig door zijn neus ademde.
‘Hé, man, Anne zei dat ik je waarschijnlijk niet mocht storen, maar ik doe het toch.’
Anne. Er ging een steek door Julie’s buik en ze hield zich staande tegen de deur. Tranen die ze maar zelden liet vloeien, welden in haar op.
‘Niet doen.’ Mark legde zijn hand tegen haar wang en hij schudde zijn hoofd. ‘Verdorie, Julie, niet nu.’
‘Flik me dit dan niet nog een keer.’ Ze herkende haar eigen stem bijna niet. ‘Denk eens aan het verdriet dat we haar hiermee doen.’ Haar hand greep blindelings de deurknop vast en voor hij haar tegen kon houden, had ze de deur al geopend.
Een lange, blonde man leunde met zijn arm boven zijn hoofd tegen de deurpost. Hij keek haar verbaasd aan, maar stak toch zijn hand uit. ‘Job Veldhuizen. Jij moet Julie zijn.’
Zonder iets te zeggen dook ze onder zijn arm door, de garderobe in. Pas op het toilet met de deur op slot liet ze een paar tranen lopen. In de ruimte aan de andere kant van de muur hoorde ze Marks boze stem en Job die hem tot kalmte maande. Wat ze tegen elkaar zeiden, kon ze niet verstaan.
Iemand kwam de kleedruimte binnen. ‘Julie?’
Zittend op de dichte toiletbril verborg ze haar gezicht in haar handen. Ze kreunde zacht.
Anne klopte op de deur. ‘Julie? Kom naar buiten, alsjeblieft, dan kunnen we even praten.’
Praten? Wat viel er in godsnaam te zeggen? Je vriend is een onbetrouwbare schoft die ons allebei niet waard is?
‘Julie, wil je me antwoord geven zodat ik weet dat je nog ademhaalt daarbinnen?’
Ze drukte haar vingernagels in haar ooghoeken om te voorkomen dat er nog meer tranen zouden komen. ‘Ik wil graag even met rust gelaten worden.’
Het was even stil. ‘Oké, maar kom je naar me toe als je iemand nodig hebt? Ik wil je graag helpen.’
Julie beet op haar knokkels om niet te gaan gillen.
‘Julie?’
‘Ja,’ zei ze schor. ‘Dank je, Anne.’
Zodra Julie de deur hoorde dichtvallen, begroef ze haar hoofd in haar handen, wensend dat ze kon blijven zitten tot iedereen naar huis was.