Die ochtend werkte Sam met moeite haar boterham naar binnen. Alex wist nog niets; hij zat nog steeds op het bureau, wachtend op nieuws. Toch was ze niet van plan hier lang te blijven zitten.
‘Ik ga zo naar het bureau, mam,’ zei ze zacht. ‘Is dat goed?’
Haar moeder knikte. ‘Natuurlijk. School kan nu wel even wachten, ik denk niet dat het een goed idee is als je daar naartoe gaat vandaag. Dan word je vast belaagd door mensen met allerlei vragen.’
Om nog maar te zwijgen over de vrienden van Hunter, die haar misschien wel zouden aanvallen of uitschelden. Met een rilling dacht Sam aan Lynn en hun bitch fight. Nee, school was nu even niet the place to be.
‘Goed, dan ga ik zo. Kun jij me een lift geven?’ Dan konden ze meteen langs dat veld rijden en haar pumps ophalen, die daar nog steeds zielig ergens aan de kant lagen.
Heel eerlijk gezegd miste Sam ze niet eens zo erg. Die sportschoenen, die ze sinds het incident overal naartoe aan had getrokken, zaten veel lekkerder.
Sam glimlachte. Misschien betekende prinses in Texas zijn wel dat je het jezelf wat makkelijker kon maken en toch nog kon stralen.
***
Zodra haar moeder haar had afgezet bij de politie, rende Sam richting het bureau en plofte neer op een bankje in de wachtruimte. Alex was nergens te bekennen. De agente achter de balie kende haar ondertussen en gaf haar een kop koffie.
‘Ik hoop voor je dat het goed komt.’ Ze gaf Sam een aai over haar schouder en ging weer verder met haar werk. De klok boven haar bureau vertelde Sam dat het pas zeven uur ‘s morgens was. Ze was vanochtend belachelijk vroeg wakker geworden. Gelukkig was haar moeder ook al wakker geweest, anders had ze zich zo alleen gevoeld. De schamele uurtjes die ze vannacht geslapen had, waren op één hand te tellen. Haar ogen vielen dicht.
Misschien moest ze nog maar heel even... gaan slapen.
***
‘Wakker worden, prinses.’
Sam opende haar ogen. Scott? Hij glimlachte naar haar en kuste haar zacht op haar lippen.
Ze knipperde met haar ogen; was hij er echt? Haar vingertoppen volgden de vormen van zijn gezicht, zijn warme huid gloeide. ‘Ik ben er, Sam, het is over.’
Echt? Was hij er écht? Sam sprong van haar stoel en vloog hem om zijn nek. ‘Maar hoe?’ stamelde ze.
‘Ik leg het je straks allemaal uit, eerst gaan we naar huis.’
Alex verscheen achter Scott en zijn ogen vonden de hare. Hij knikte Sam toe en lachte voldaan. ‘Kijk eens aan. Je hebt hem weer terug. Heb ik het niet gezegd?’
Met heel veel moeite maakte ze zich los uit Scotts omhelzing en dook om de nek van Alex.
‘Dank je wel! Dank je wel voor alles, Alex,’ fluisterde ze.
Hij tilde haar heel even in de lucht en zette haar toen weer op de grond. Scott kwam naast haar staan en stak zijn hand naar Alex uit. ‘Ik weet niet half hoe ik je moet bedanken, man.’
‘Zorg goed voor haar.’ Alex liet Sams blik niet los. ‘Dat is voor mij genoeg.’
Scott pakte Sam vast. ‘Dat beloof ik. Ik laat haar nooit meer gaan.’
Alex pakte zijn sleutels uit zijn zak. ‘Zal ik jullie nu maar eens thuis brengen?’
***
De rit naar haar huis leek binnen een oogwenk voorbij, zo versuft was Sam nog steeds. Inmiddels was het rond twaalf uur ’s middags en stond de zon te branden aan de hemel. Het was eind maart en nu al voelde het als hoogzomer aan. Al was het ’s nachts nog wel koud... maar nu zou Scott haar warm kunnen houden.
‘Kom je niet mee naar binnen?’ vroeg Sam aarzelend, toen Alex alleen het portier voor haar opende.
‘Ik moest maar eens gaan slapen.’ Alex lachte naar Sam en legde zijn hand nog één keer op haar schouder. ‘Ik heb een motel gevonden in de stad.’ Zijn groene ogen glommen ondanks de vermoeidheid. Hij had zijn doel bereikt; hij kon het weggelopen meisje in nood zonder zorgen achterlaten.
Sam kreeg een idee. ‘Je hoeft helemaal geen motel te nemen. Wij hebben hier namelijk een bed and breakfast.’
Alex trok een wenkbrauw op. ‘Met ongeverfde muren?’
‘De meeste kamers zijn af. En ik weet zeker dat mijn moeder je gratis laat verblijven, je bent zo goed voor ons geweest.’
Ze wilde nog niet dat hij weg ging. Toegegeven, Sam zou hem snel weer zien als advocaat tijdens de rechtszitting. Maar zou ze hem ook nog terugzien als vriend? Of als nieuwe echtgenoot van haar moeder? Sam hoopte nog steeds dat de vonk tussen haar moeder en Alex stiekem was overgevlogen op een moment dat zij dat niet gemerkt had, en als hij hier een paar dagen logeerde, nam die kans alleen maar toe.
‘Nou, vooruit,’ gaf Alex toe. ‘In dat geval mag iemand me even helpen met mijn koffer.’
‘Dat doe ik wel.’ Scott sprong van de achterbank en opende de klep van Alex’ sedan. Hij had niet veel bij zich, en Scott zette de kleine koffer bovenaan de trap naar de veranda neer. Toen liep hij terug om Sam het huis in te begeleiden.
‘Kom,’ Scott sloeg zijn arm om haar heen.
Op dat moment kwam een luid gehinnik van achter de villa. Scott liet zijn arm van haar schouder glijden en pakte haar hand. ‘Zijn dat ..?’ Zijn pas versnelde. ‘Zijn ze hier?’
Sam grijnsde. ‘Mijn moeder heeft ze meegenomen, ze vond dat ze zo zielig naar haar keken.’ Lachend trok Sam hem mee naar de tuin.
Daar stonden ze. Shadow stak zijn hoofd in de lucht en hinnikte nog eens luid. Beide dieren drukten hun hoofd tegen Scott aan om hun baasje na lange tijd weer te begroeten. Lady keek uitdagend naar Sam.
Kreng. Sam stak haar tong naar de merrie uit. Lady was de rit die ze gemaakt hadden duidelijk nog steeds niet vergeten, al hadden Sam en mevrouw de Groot dan voor de dieren gezorgd.
Scott streelde de paarden over hun hals, draaide zich naar Sam en pakte haar stevig vast. Voor de ogen van Lady kuste hij haar. Zijn lippen dansten om de hare. Hun liefde, zo vol passie, vuur, leven. Het stroomde door Sams lichaam, bereikte haar hart en heelde elk gebroken stukje. Ze was weer compleet. Zíj waren weer compleet.
***
Mevrouw de Groot wachtte het drietal op in de keuken. ‘Zo fijn jullie weer samen thuis te hebben,’ zei ze tegen Scott en Sam. Toen keek ze Alex aan, die er met zijn koffer wat aarzelend bij stond. ‘En jij bent mijn allereerste gast, zie ik?’
Alex glimlachte. ‘Als ik welkom ben?’
Sam kon zich sterk vergissen, maar ze dacht dat haar moeder een beetje kleurde. ‘Natuurlijk,’ zei ze. ‘Al is het nog een behoorlijke bende, hoor. Ik kan je onmogelijk geld vragen. Trouwens, je hebt zoveel voor Sam gedaan...’
Alex ging aan de keukentafel zitten, samen met Scott en Sam. ‘Ja...’ Zijn ogen leken even naar iets te kijken dat zich alleen in zijn hoofd afspeelde. ‘Ik eh... toen ik haar in Houston tegen het lijf liep, deed ze me zo aan mijn eigen dochter denken.’
‘Je hebt een dochter?’ riep Sam uit. ‘Wat leuk! Waarom heb je dat nooit verteld?’ Haar plan om Alex en haar moeder te koppelen leek helaas in rook op te gaan.
Alex’ ogen vulden zich met tranen en Sam keek hem geschrokken aan. Scott en mevrouw de Groot ook.
‘Ze leeft niet meer,’ zei hij met gebroken stem. ‘Courtney is... samen met mijn vrouw om het leven gekomen in een auto-ongeluk. Nu zes jaar geleden.’
Wat triest. Sam kon zich niet inhouden, ze schoof naar Alex toe en legde een arm om hem heen. ‘Wat erg voor je,’ fluisterde ze.
Alex haalde zijn schouders op. ‘Ik heb me gered,’ zei hij. ‘Ik heb me erdoorheen geslagen. Me begraven in werk. Heel veel rechtzaken gewonnen. Ik heb goede dingen gedaan. Maar ik geloof dat ik een punt heb bereikt waarop ik wel wat rustiger aan wil doen.’
‘En dan heb je mijn rechtzaak aangenomen,’ merkte Scott op. ‘Van rust zal voorlopig weinig komen.’
Alex schudde zijn hoofd. ‘Nee, maar het is voor een goed doel.’ Hij keek om zich heen. ‘En als ik hier verblijf in plaats van dat drukke motel in de stad, kom ik in elk geval na mijn werk goed tot rust. Ik ga heus wel betalen als ik langer blijf, hoor,’ voegde hij er snel aan toe om mevrouw de Groot gerust te stellen.
Die grinnikte en leek opnieuw wat te blozen. ‘Dat stel ik op prijs.’
Sam draaide zich naar Scott toe, die zijn stoel strak tegen de hare had geschoven. ‘En nu wil ik weten hoe jouw rechtzaak eruit gaat zien. Wat is er ontdekt?’
Haar vriendje sloeg zijn sterke arm om haar heen. ‘Ze hebben vannacht mijn vader opgepakt. En hij heeft bekend dat hij alle overvallen gepleegd heeft.’
Sams mond viel open, die van haar moeder idem. Het was dus zijn vader geweest!
‘Toen mijn moeder ziek werd kon hij de gedachte haar te verliezen niet aan,’ legde Scott uit. ‘Hij dronk zijn verdriet weg, elke dag een beetje meer. Meerdere malen heb ik geprobeerd hem van de drank af te helpen, maar zonder drank werd hij erg agressief. Hij had op zeker moment ook pillen nodig om rustig te blijven, en die pillen kreeg hij allang niet meer van de huisarts. Dus kocht hij ze illegaal. Dat kostte veel geld. Geld dat ik hem gaf door heel hard te werken, maar daar stopte ik op een gegeven moment mee. Ik wilde dat hij afkickte. Maar als hij zonder pillen kwam te zitten... Die keren overviel hij de winkels hier in Robstown, voor geld, voor drank. Het was míjn schuld, ik gaf hem niets meer.’
Mevrouw de Groot pakte Scotts hand. ‘Het is niet jouw schuld, je bent verdorie nog maar een tiener! Jij hoort niet voor je vader te zorgen. Dat moet andersom.’
‘Ik weet het,’ verzuchtte Scott. ‘Toch voelde ik me schuldig. Daarom heb ik alle schuld van de overvallen op me genomen. Om hem te beschermen. Ik houd van mijn vader, hoeveel fouten hij ook heeft gemaakt. Pas toen ik Sam tegenkwam, kreeg ik verschrikkelijk veel spijt van mijn bekentenis en kwam ik erachter wat mijn vader al die tijd gevoeld moest hebben. Het is ondraaglijk om de vrouw waar je van houdt niet bij je te kunnen hebben.’ Zijn bruine ogen drongen die van Sam binnen.
‘Ik houd van jou,’ fluisterde ze.
‘Ik ben heel blij dat de waarheid nu naar boven is gekomen, al vind ik het natuurlijk vreselijk dat mijn vader is opgepakt,’ vervolgde hij. ‘Ik hoop maar dat hij nu de hulp krijgt die hij nodig heeft. Toen ik hoorde dat ik vijf jaar kreeg en er niet voor hem zou zijn, heb ik geprobeerd hem ergens te laten helpen, maar niemand wilde hem hebben.’
Zacht kroop Sam dichter tegen Scott aan. ‘En nu, ben je nu helemaal vrij? Je hebt wel een valse bekentenis gedaan.’
‘Klopt, daar zal ik vast ook nog best wat straf voor krijgen. Maar in het licht van de gebeurtenissen begrijpen ze het wel.’
Alex sloeg een arm om Scotts schouders. ‘Je bent een goede jongen, Scott. Ik zal zijn uiterste best voor je blijven doen.’
Mevrouw de Groot knikte. ‘En ik ben blij dat je er weer bent. Die andere klusjesmannen hadden jouw charme niet.’
‘Ik vrees dat u nooit meer van me af komt.’ Scott grijnsde naar haar en gaf Sam toen voor het oog van Alex en mevrouw de Groot een hartstochtelijke kus. Normaal had Sam zich kapot geschaamd, maar het maakte haar allemaal niets meer uit. Haar reputatie en haar prinsessenstatus waren ergens in niemandsland achtergebleven samen met haar pumps, die ze niet meer terug had kunnen vinden. En dat was maar goed ook, want niemandsland was een veel fijnere plek dan in de spotlights. Haar populaire vrienden konden niet tippen aan de vriendschap die ze had ervaren met mensen die ze vroeger ‘niemanden’ had genoemd.
Zij was nu eindelijk iemand.