Het was nieuwsjaardag. Skispringen op tv. Evelien lag in bed. Harko en de kinderen waren beneden. Ze hadden een heerlijk ontbijt voor haar gemaakt en een halfuur geleden op kousenvoeten binnengebracht. Croissantjes, verse jus, thee, een eitje, een beschuit, alles prachtig op een dienblad, met feestelijke servetten en een brandende kaars. Harko had het op zijn deel van het bed gezet, terwijl Regina en Julia haar wakker hadden gemaakt. “Ooh heerlijk, jongens, wat lief,” had ze met moeite uit kunnen brengen.
“We laten mama nog lekker even liggen,” had Harko snel gezegd en het lukte hem warempel de meiden de kamer uit te krijgen, al hoorde ze in de verte Julia nog wel roepen dat mama op moest staan.
Kon ze het maar.
Het was lang geleden dat ze zo’n kater had. Haar hoofd dreunde, haar mond was uitgedroogd. Minuscule bewegingen maakten haar kotsmisselijk. Ze voelde zich smerig en schuldig. Wat er gebeurd was, kon ze zich nauwelijks herinneren – al wist ze nog wel dat de oudejaarsavond gewoon en gezellig was begonnen, met de kinderen die op mochten blijven, een grote schaal oliebollen op tafel, lekkere hapjes en drankjes en een videokopie van Pietje Bell die Harko via via op de kop had weten te tikken. Maar halverwege Youps conference, de meiden speelden zoet een spelletje, in gespannen afwachting van twaalf uur en het vuurwerk dat op het balkon stond te wachten, ging plotseling de bel.
Sylvia, haar zus, en een vriend.
Beladen met flessen champagne en drie levende kreeften. Ze kwamen van een party van een van zijn vrienden waar ze met zijn ex ruzie hadden gekregen, en een ander adres om naartoe te gaan hadden ze niet. Nog voor ze haar jas uit had, had Sylvia haar zus al toevertrouwd dat het niks was, deze vriend, maar ja, ze zat er nu mee, Ernesto heette hij – of zoiets. De man was onmiddellijk in de keuken verdwenen om de kreeften te koken, wat nog een hoop gedoe gaf met Regina en Julia, die het zielig vonden. Gelukkig piepten de beesten niet.
Behalve champagne en kreeften, baldadig meegejat van het feest waar ze waren vertrokken, had Ernesto ook een gram cocaïne bij zich. Hij bood haar de eerste snuif toen ze tijdens het afsteken van het vuurwerk even naar binnen ging om een jas voor de kinderen te pakken. Zonder erbij na te denken had ze een snuif genomen en even later stond ze weer op straat. Harko en een uitgelaten Sylvia lanceerden de ene vuurpijl na de andere, en het trok veel bekijks van buren en straatgenoten. De kinderen genoten, terwijl hun moeder de ene na de andere buurman uitgebreid gelukkig nieuwjaar toezoende, hier en daar venijnige blikken van buurvrouwen trotserend alsof ze niet anders gewend was.
Na het vuurwerk ging het feest verder. Regina en Julia waren zo moe dat Evelien en Sylvia ze zo in bed hadden. Daarna waren ze terechtgekomen bij een feest verderop in de straat. Het stel dat het feest gaf, kende Evelien alleen van gezicht. Een man met grijs, iets te lang, artistiek haar, een jaar of vijftig, en een veel jongere, blonde vrouw die iedere ochtend als Evelien met de kinderen naar school ging, de straat verliet in een kek BMW’tje, Jacques en Rita heetten ze, en hun vrienden waren succesvolle, artistieke types, reclame en IT.
Ernesto en Sylvia vertrokken na een uur, hij had een suite in het Hilton gereserveerd, de John en Yoko-suite (“ik kom er niet onderuit, maar hij is zo ver heen dat ie niets meer klaarmaakt,” fluisterde Sylvia haar zus toe), en bij het afscheid frommelde Ernesto het pakje coke in Eveliens hand. Er zat nog genoeg in om uren op te dansen, en zelfs Harko hield het uiteindelijk voor gezien, zodat ze alleen op het vreemde feest achterbleef, swingend als een achttienjarige studente die voor het eerst een snuifje heeft genomen. Het leverde haar heel wat aanspraak op, van mannen én vrouwen, en een paar keer werd ze op de mond gezoend, en één keer zelfs onder haar rok betast door Jacques zelf toen ze met hem op de gang voor het toilet stond te wachten. “Lekker,” mummelde ze, maar toen de oude Jacques een tandje bij wilde zetten, ging de deur van de wc open en strompelde een stomdronken Rita naar buiten. “Sorry,” zei Jacques en hij hielp zijn vrouw de trap op, naar de badkamer en naar bed. Evelien ging weer dansen.
Hoe ze uiteindelijk thuis was gekomen, wist ze niet. De herinneringen buitelden moeizaam en knarsend over elkaar heen. Beneden hoorde ze muziek, Regina die in de kamer haar heldin Avril Lavigne draaide. Julia hield er ook van, de laatste weken hadden de meiden een dansje ingestudeerd op Avrils hit ‘Complicated’. Evelien kon het nummer niet meer horen, al was het beter dan de kinderliedjes van K3 waar Julia tot voor kort van hield. Ze haalde diep adem.
De deur van de slaapkamer ging open. Ze voelde hoe Harko binnenkwam en op de rand van het bed ging zitten. “Dat was niet mis vannacht,” zei hij terwijl hij haar hoofd onder de dekens zocht en door haar haar begon te woelen, “je kreeg er geen genoeg van, hè.”
“Heb ik me erg belachelijk gemaakt?” vroeg ze voorzichtig.
“Ik denk het wel,” antwoordde haar man, “maar wat kan ons dat nou schelen?!?”
Vooral dat ‘ons’ klonk Evelien als muziek in de oren. Maar meteen daarna kwam de hoofdpijn weer.