126

het heusch niet gedaan. En plots schoot hij weg naar een vruchtenkraampje, kocht twee groote peren voor zijn laatste dubbeltje en bood die de dames aan met de beleefde woorden: ‘ Hier, fl auwe meiden, eet maar lekker op. ’ Toen lachten Martha en Jo ineens door hun tranen heen en ze gaven hem allebei een zoen, waarbij Pietje een scheef gezicht trok.

De ouders van Hansje waren wel wat boos, omdat het zeewater Hansjes mooie pak er niet beter op had gemaakt. Zijn vader zei aan Pietje, dat het heelemaal niet te pas kwam. En Pietje zei, dat het hem erg speet, maar dat hij altijd zoo ongelukkig was, als hij eens een beetje pret wou hebben en dan dikwijls de dingen in de war stuurde. Maar hij beloofde, dat hij den volgenden keer niet Hansjes pak zou nemen, maar zijn eigen. Waarop de anderen hem allemaal haastig zeiden, dat het nu mooi genoeg geweest was en hij 't niet voor den tweeden keer moest overdoen. Bij het middagmaal maakte Pietje kennis met Hansje's grooten broer, die Paul heette en op een kantoor was. Paul vond Pietje een leuken rakker en hij zei: ‘ Jij bent een kleine duivel, hoor. Kom eens mee naar mijn kamer, daar zal ik je

wat moois laten zien. ’

Pietje had nog nooit zoo'n heerlijke kamer gezien. Er hing een heele verzameling Indische wapens tegen den muur, er stond een speeldoos, die leuke wijsjes tjingelde en er waren wel honderd prachtige boeken met heerlijke platen. Pietje mocht de speeldoos ook

Chr. van Abkoude, Pietje Bell, of de lotgevallen van een ondeugenden jongen