Zodra Marte het haar inmiddels bekende klopje op het raam hoorde, rende ze naar de voordeur. Stralend trok ze Huib naar binnen, de huiskamer in, om zo weinig mogelijk geluiden in de gang te maken. De kinderen sliepen en dat wilde ze graag zo houden. Ze keek hem aan en sloeg haar armen om hem heen, drukte zacht haar lippen op de zijne en trok toen haar hoofd iets achterover om hem goed aan te kunnen kijken.
“Alsnog gefeliciteerd met je verjaardag, lieverd. Ik had je zaterdag graag een zoen willen geven, maar dat durfde ik niet met de kinderen erbij. Althans, niet de zoen die ik in gedachten had.”
Ze glimlachte en drukte opnieuw haar lippen op de zijne, haar handen gleden over zijn rug en ze trok hem stevig tegen haar eigen lichaam aan. Huib genoot van wat hij voelde en sloeg zijn armen om haar heen, hield haar net zo stevig vast. De zoen duurde vele minuten en toen hun lippen elkaar eindelijk loslieten, moesten ze allebei even bijkomen. Marte stond haast te trillen op haar benen, zo reageerde haar lichaam op zijn zoen, op zijn handen, op zijn lichaam, op zijn geur. Ze had het al die jaren nooit zo beseft, maar nu wist ze dat ze ook dit enorm gemist had.
Niet alleen de gesprekken met een volwassene, niet alleen het kunnen overleggen met een ander, maar ook de aanrakingen, de liefkozingen had ze gemist. Ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas en zuchtte zacht. “Het is zo heerlijk met jou, je bent zo lief.”
Huib lachte en protesteerde. “Dat is omdat jij zo lief bent. Dat werkt besmettelijk en daarom is het zo heerlijk.”
Marte kuste hem opnieuw, maar na een poosje stelde ze toch voor om koffie te gaan drinken. “Er komt straks een Engelse thriller op televisie. Die lijkt me wel wat.”
“Leuk, hou ik ook van!” zei hij enthousiast en hij liep vast op de bank af.
Marte haalde koffie en ging naast hem zitten. “De kinderen hebben zaterdag zo genoten in het pannenkoekenrestaurant,” zei ze stralend. “Ze raken er niet over uitgepraat. Vooral Luka en Meike hebben het haast over niets anders. Het was een geweldig idee. Nog heel erg bedankt.”
“Ik wil niet bedankt worden. Ik heb ook genoten. Ze waren zo schattig allemaal. Het was geweldig om jullie te trakteren.”
Marte lachte. “Ja, als je ze zo verwent, zijn ze wel schattig, maar eh…Huib, ik vond het ook lief van je dat je ons menukaarten liet brengen zonder prijzen erop en dat je niet de rekening aan tafel liet brengen, maar zelf ging betalen.”
“Dus daar heb ik toch wel goed aan gedaan? Ik vond dat nogal een moeilijk punt. Helemaal toen ik de rekening zag. Nee, laat me uitpraten.”
Hij legde een vinger op Martes mond om te voorkomen dat ze hem zou onderbreken.
“De rekening was vrij hoog. Daar had ik van tevoren echt wel rekening mee gehouden, maar toch schrok ik van het bedrag. Vier kinderen en allemaal twee glaasjes drinken, dat tikte behoorlijk aan. Ik realiseerde me tijdens het betalen opeens dat jij misschien wel een week kon eten van wat ik betaalde. Ik realiseerde me ook dat jij je dit nooit kunt veroorloven, terwijl een pannenkoek op zich helemaal niet zo duur is. Ik schaamde me eigenlijk dat ik jullie meegenomen had. Ik had je misschien beter het geld kunnen geven?”
Ze pakte zijn vinger weg van haar mond en kuste die zachtjes.
“Nee, ik had het geld niet willen hebben. Natuurlijk weet ik zelf dat het duur is, maar gelukkig weet ik niet hoe duur, omdat ik de prijzen niet zag. Ook Luka weet niet wat zijn pannenkoek gekost heeft, en daar ben ik blij om. Hij werkt nu zo hard voor een nieuwe broek en dan eet hij bij wijze van spreken een week folderen in tien minuten op. Dat leek me moeilijk uit te leggen. Hij weet heus wel dat buiten de deur eten duur is. Hij haalt weleens patat voor ons. Dan zeg ik altijd dat het in een restaurant nog duurder is. Maar hoe duur? Nee, ik vind het prettig dat hij dat niet weet. Nu heeft hij gewoon voluit genoten en daar heb ik weer van genoten. En zeker, ik kan van alles doen met zo veel geld, want voor mij is het veel, maar je hebt ook gelijk dat ik me zoiets nooit kan permitteren en dus gaan we ook nooit naar een restaurant. Nu zijn ze wél geweest. En jij hebt van mijn kinderen genoten, maar ik heb misschien nog wel meer van hen genoten. Oké, het deed een beetje pijn dat ik ze het niet aan kon bieden, maar daar kon ik me gelukkig snel overheen zetten en daarna heb ik alleen maar genoten van die glunderende snoetjes, van hun plezier en enthousiasme. Huib, het was heerlijk. Dank je wel.”
Ze kusten elkaar nogmaals en hielden elkaar een moment stevig vast. “Zie je,” fluisterde Huib, “jij bent degene die lief is en dat niet alleen, je bent dapper en moedig. Ik heb grote bewondering voor je.”
“Hou op,” zei Marte lachend en pakte de afstandsbediening van de televisie om op teletekst te kijken hoe laat de thriller begon.
“En dat je van tevoren had opgebeld naar het restaurant en voor dat kaarsje en die slingers had gezorgd, dat vond ik ook een schitterende verrassing.”
“Gelukkig maar. En heb je het verder gezellig gehad afgelopen weekend?”
“Ja, mijn moeder is blijven slapen en ik heb haar over jou verteld. Ze was teleurgesteld dat je er niet was, want ze vond het geweldig voor me. Dus de volgende keer dat ik jarig ben dan kom je gewoon bij me thuis zodat ik je aan mijn hele familie kan laten zien!”
“De volgende keer?” Ze herhaalde de woorden met een twinkeling in haar ogen. Wat klonk dat veelbelovend. Daarmee zei hij wat ze zelf voelde. Dat ze niet meer zonder elkaar wilden.
“Ja, de volgende keer,” zei hij grijnzend.
“Oké,” zei ze. “Ik heb al oppas.”
“Hè? Wat bedoel je?” vroeg hij.
“Tja, mijn moeder is er toch niet zo enthousiast over dat ik jou ontmoet. Nou ja, het gaat natuurlijk niet persoonlijk om jou, meer om het idee. Maar mijn vriendin Heleen is juist heel erg enthousiast. Die vindt het geweldig voor mij en ze wil graag een avond oppassen. Ze is lerares op een basisschool en dus gewend met veel kinderen tegelijk om te gaan. Ze is erg gek op kinderen, al hebben zij en haar man helaas zelf nooit kinderen gekregen. In elk geval bood ze aan een avond te komen oppassen en ze zei…” Marte bloosde.
“Wat?”
“Dat het niet uitmaakt hoe laat ik thuiskom, ze ging gewoon op de bank liggen slapen tot ik er was, maar…”
“Ja?” Huib grijnsde om Martes gezicht. Ze zag eruit als een ondeugend schoolmeisje. Hij had even niet door waar ze naartoe wilde.
“Heleen zei dat ze het alleen wel wilde weten als ik de hele nacht niet thuiskwam, want dan ging ze niet op de bank liggen, maar kroop ze in mijn bed.”
“De hele nacht?” Huib pakte haar hand en keek haar aan.
Marte zag dat die gedachte hem opwond, net als dat haar gedaan had en nog deed.
“Maar ik moet je teleurstellen,” voegde ze er snel aan toe.
“O?”
“Het klinkt heel verleidelijk en opwindend, maar ik zou me doodschamen naar mijn kinderen toe, want wat moet Heleen zeggen als zij in mijn bed ligt en niet ik? Of wat moeten we van tevoren zeggen, als ik het weet? Ik wil namelijk niet tegen mijn kinderen liegen en eigenlijk doe ik dat al een beetje door jou hier te ontvangen.”
“Jammer, dat je zo’n eerlijk typetje bent,” zei hij grijnzend.
“En gemeen ook. Zit me eerst lekker te maken en zegt dan snel nee.”
“Oké, zal ik het nog erger maken. Heleen zei ook dat ze best een weekend lang twee kinderen wilde hebben. Dus als ik een adres kan vinden voor de andere twee…”
“Marte,” riep hij uit en trok haar tegen zich aan. “Marte, meen je dat? Wil je dan een heel weekend met mij weg?”
Ze knikte hard met haar hoofd en liet haar vingers over zijn wang glijden. “Heel graag!” riep ze uit.
“Hm, wat een heerlijk idee, maar eh…dan lieg je toch ook tegen de kinderen?”
“Tegen de tijd dat ik nog een oppas gevonden heb, weten de kinderen vast al dat jij mijn vriend bent.”
“Ah, dus die liggen niet voor het opscheppen.” Hij glimlachte. “Ik weet zeker dat mijn moeder het wel wil doen, maar dat is natuurlijk erg raar. Ze kennen haar niet, maar voor de toekomst is dat wel een goede gedachte. Vier zal haar te veel zijn, maar twee wil ze beslist. Trouwens, ik moest je nog haar complimenten overbrengen. Ze had zelden zo’n heerlijke taart gegeten! En dat ben ik helemaal met haar eens! Zeg, wanneer begint die thriller? Ik wil het begin niet missen, want dan gebeurt het altijd en als ik niet weet wat er gebeurd is, is de rest ook niet meer interessant.”
Opnieuw keek Marte op teletekst. “Het duurt nog een kwartier. Ik schenk nog een keer koffie in.”
Huib bleek er al klaar voor te zitten, toen ze de kamer weer inkwam. Hij had de televisie vast aangedaan en leunde behaaglijk achterover. “In elk geval kunnen we binnenkort dus nog eens naar de film, als je dat wilt. Of uit eten of wat anders. Of eh…ja, dat is misschien wel leuk, dat je bij mij thuis komt als Heleen een avond oppast.”
“Dat zou ik inderdaad het liefst willen,” zei Marte. “Ik ben zo benieuwd hoe jij woont en hoe jij het ingericht hebt.”
“En hoe netjes en schoon het is?” vroeg hij grijnzend.
“Ook, ja. Aan de troep kun je vaak zien hoe een man in elkaar steekt.”
“Ha, nou, dan moet je maar niet al te snel komen. Geef me een week of vier, vijf de tijd.”
“Huib! Ik kan me echt niet van jou voorstellen dat je in zo’n troep woont dat je vier weken nodig hebt om het op te ruimen.”
“Nee?”
Ze schudde haar hoofd en bekeek hem uitgebreid. “Je hebt altijd schone kleren aan, je overhemden zijn altijd gestreken, je ruikt altijd lekker, je hebt altijd je schoenen gepoetst of geborsteld. Nee, dat geloof ik niet.”
“Oké, dan kom je maar eens onverwachts langs, kun je het zien. Trouwens, je zou ook wel een keer op een morgen kunnen komen als Feiko naar de crèche is. Maar dan moet je het wel van tevoren aankondigen, omdat ik dan een vrije dag moet nemen.” Hij lachte haar toe. “Zeg, hoe gaat het nu eigenlijk op school? Is het pesten voorbij? Toen ik zaterdag met Luka door zijn folderwijkje reed en daar een jongen zag, kreeg ik de indruk dat het nog niet voorbij is.”
Martes gezicht betrok. “Je hebt gelijk. Ik wilde je er niet mee lastigvallen, maar…”
“Niet mee lastigvallen? Marte, kom op. Daar ben ik toch ook voor? Vertel.”
“Ja, het leek zo’n goed idee om die Sofia te sturen, de directeur stond er ook helemaal achter, maar het heeft niet opgeleverd wat we ervan verwachtten.” In het kort vertelde ze hem wat Luka haar verteld had. Over de nieuwe kleren van Laura, die er zo trots mee op school was gekomen en over Cindy die haar weer belachelijk had gemaakt. “Ik vond het geweldig dat Luka het me durfde te vertellen. Dit keer ging het natuurlijk ook niet om hem, maar om het meisje dat hij zo leuk vindt, maar ik was diep teleurgesteld toen ik zijn droevige gezichtje zag. Misschien kun je Sofia nog eens vragen?” vroeg Marte.
Huib haalde zijn schouders op. Sofia was de vrouw van een collega van hem en omdat hij wist dat ze vroeger voor de klas had gestaan, maar tegenwoordig haar eigen kledingzaakje runde, was hij op dat idee gekomen. Een tweede keer? “Zou dat resultaat hebben?”
“Misschien kan ze voorstellen dat de kinderen aan een modewedstrijd meedoen?” bedacht Marte opeens.
“Dat klinkt leuk, maar kunnen die kinderen naaien op een naaimachine?”
“Geen idee, maar ze hoeven het ook niet te naaien. Ze mogen het tekenen. Als prijs zouden ze dan hun kleren kunnen krijgen. Als Sofia ze op een patroon tekent en ik naai ze, dan hebben ze hun eigen kleren ontworpen en kunnen ze ze zelf dragen.”
“Hm, ik wil het er weleens over hebben met haar man, maar de kinderen waren zo enthousiast en het is toch mislukt.”
“Ja, die arme Laura. Cindy heeft de kleurencombinatie volledig afgekraakt.”
“Pure jaloezie,” stelde Huib vast. “Alleen maar omdat Laura er leuker uitzag dan Cindy.”
“Precies, en Cindy behoort tot de populairdere kinderen en daarom heeft Laura afgedaan.”
“Het enige wat het wel heeft opgeleverd is dat Luka zich niet meer zo alleen voelt. Hij heeft nu een bondgenootje in Laura en volgens mij is hij daar stiekem heel blij mee.” Huib glimlachte, maar zijn ogen stonden ernstig.
Marte wist dat hij nu aan zijn zoon Emiel dacht, die immers even oud was geweest als Luka. Ze legde haar hand op de zijne en streelde hem. “Klopt, maar het lijkt wel of het de hele klas tegen hen tweeën is. Vanmiddag had Luka een scheur in zijn jack, maar hij wilde niet vertellen hoe dat kwam.”
“Zou het helpen om nog eens met meneer Koopman te praten?” vroeg Huib zich af.
“Ik weet het niet. Ik heb er eigenlijk geen zin in. Hij was zo onaardig tegen mij.”
Huib knikte nadenkend en Marte legde haar hoofd op zijn schouder. “Je bent echt lief zoals je met me meedenkt en zoals je naar me luistert.”
“Weet je wat? Ik bel die man wel. Ik zeg gewoon dat ik Luka’s peetvader ben en dat ik wil weten wat er aan de hand is.”
“Echt? Maar dat hoef je niet te doen, Huib. Je bent…Luka kent je amper.”
“Nou en? Ik doe het graag. Ik kan het niet hebben dat kinderen gepest worden en helemaal niet dat een leraar dat toelaat! Heb je zijn telefoonnummer?”
“Maar dan mis je het begin van de thriller.”
“Geeft niets. Luka is echt belangrijker en als ik iets kan doen…”
Marte voelde zich warm worden en kwam overeind om het schoolgidsje te pakken. Ze zocht het nummer voor hem op.
“Ga jij nou maar televisie kijken, dan kun je me straks vertellen waar het over gaat. Ik ga wel even in de keuken zitten, mag dat? Dan stoor ik je niet.”
Marte keek hem glimlachend na en ging er eens goed voor zitten. Als de reclame voorbij was, zou de film beginnen. Ze voelde zich warm en gelukkig. Huib was echt een te gekke man. Zoals hij met haar en haar gezin meeleefde. Het werd tijd dat ze de kinderen vertelde dat hij niet alleen de man van het pannenkoekenrestaurant was, maar dat hij meer voor haar betekende. Zou ze hem binnenkort eens uitnodigen bij hen thuis te komen eten? Als een soort van tegenprestatie? Zo zou ze het kunnen brengen. Ze hoefden nog niet echt te weten wat zij voor hem voelde, maar ze vond dat ze hem moesten leren kennen. Ze hoefde dan ook niet meer te liegen als ze oppas voor hen vroeg, zoals die keer dat ze naar de film ging en haar ouders opgepast hadden. “Mamma was met een kennis naar de film,” had ze gezegd, terwijl ze zich diep schaamde voor haar leugen. Liegen mochten haar kinderen immers ook niet. Als ze hem beter kenden, kon ze gewoon eerlijk zeggen dat ze met hem uitging, bedacht ze.
Ondertussen had Huib het nummer van meneer Koopman ingetoetst en wachtte hij tot er opgenomen zou worden.
“Dag meneer Koopman, met de peetvader van Luka.”
“De wie?”
“De peetvader, een goede vriend van de familie dus.”
“Ik heb niet de behoefte met Luka’s familie te praten. Zijn moeder is wel genoeg.”
“Een peetvader is iemand die zijn peetkind in de gaten houdt en ervoor zorgt als het nodig is en dat is nodig, meneer Koopman, omdat u dat niet doet.”
“Ik heb geen zin in dit gesprek,” hield meneer Koopman vol.
“Ook goed, dan ga ik naar de directeur.”
“Dat is nu ook weer niet nodig,” vond meneer Koopman.
“Niet?”
Meneer Koopman zuchtte en zweeg even.
“Nou?” hield Huib aan.
“Het was een drukke dag vandaag en dat kan ik niet goed meer hebben. Als ouders me dan ook nog privé beginnen te bellen, wordt het me eigenlijk te veel. Helemaal als ze niet eens de vader zijn!”
“Zoek dan een andere baan!” riep Huib uit.
“Op mijn leeftijd? Die krijg ik nooit meer.”
“Probeer dan op school wat te regelen. Dat u een andere taak krijgt of wat ontlasting! Uw gedrag gaat ten koste van de kinderen en dat kan gewoonweg niet.”
“U hebt volkomen gelijk,” zei meneer Koopman tot Huibs verrassing. “Het spijt me. Het spijt me elke avond dat ik weer niet alert en attent genoeg ben geweest. Het spijt me ook dat Luka weer gepest wordt en ik ben achteraf gezien heel blij dat zijn moeder ooit bij me op school kwam,”
“Dus dat weet u nog wel, meneer Koopman?”
“Natuurlijk weet ik dat! Maar zoals ik al zei, het is me te veel!”
Huib zei niets, maar wachtte af.
“Ik dacht,” ging meneer Koopman verder, “dat die Sofia wel iets goeds had verricht, maar ik merk dat het toch niet echt tot hen doorgedrongen is.”
“Precies! Daar bel ik voor.”
“Het enige wat ik wel doe, dat is niet meteen weer de schuld op Luka schuiven. Ik onderzoek nu eerst wat er aan de hand is. Zoals vanmorgen.”
“Wat was er vanmorgen?” Huib klonk verrast, want hij wist nergens van. Marte had niets gezegd. Of wist zij het ook niet?
“Heeft hij dat niet verteld?”
“Ik weet het in elk geval niet.”
“Pim had een gat in zijn broek. In zijn dure broek, zei hij. Hij was er ontzettend kwaad om en zei dat hij zo niet naar huis kon. Dus hij maakte veel kabaal en daarom ging ik kijken. Het was in de pauze op het schoolplein. Toen ik vroeg wat er was, zei niemand wat, ze draaiden allemaal hun hoofd om en keken in dezelfde richting. Daar zag ik Luka en Laura samen staan praten. Op die manier hadden ze me al zo vaak het idee gegeven dat Luka de schuldige was. Deze keer herhaalde ik mijn vraag en Pim zei mokkend dat hij hem omvergeduwd had. Opnieuw keken ze allemaal naar Luka, die zich, zo te zien, van geen kwaad bewust was. Dus ik hield vol en vroeg wfé hem geduwd had? Ten slotte zei Pim bijna onverstaanbaar ‘Luka’.”
“Zo, en was dat ook zo?” vroeg Huib, die geconcentreerd had zitten luisteren.
“Ik heb Luka erbij geroepen en gevraagd of hij iets van dat gat wist. Iedereen zat te gniffelen. Ze rekenden er al op dat hij straf zou krijgen.”
“Straf? Zoals?”
“Nablijven, schoolplein vegen, dat soort dingen.”
Huib schrok. Hoe vaak had Luka dat al gedaan zonder er thuis iets over te zeggen? Wist Marte dit wel? Ze had het hem in elk geval nooit verteld. “En?”
“Luka zei dat hij er niets vanaf wist en ik geloofde hem. Ik keek hem in zijn ogen en geloofde hem. Daarom heb ik Pim apart binnengeroepen en daar met hem gepraat. Het bleek dat Julian hem geduwd had, omdat Julian zijn broek niet mooi vond.”
“Verschrikkelijk, dat klerengedoe, je wordt er toch niet goed van!”
“Klopt. In elk geval heb ik deze keer eerst Luka gehoord voor ik straf gaf. Dat lijkt me al een hele verbetering en Julian en Pim hebben straf gekregen. Allebei, Pim omdat hij loog en Julian omdat hij geduwd had.”
Huib zuchtte. Deze man was echt op. Hij zou zo snel mogelijk moeten stoppen met dit beroep. Hij was er trots op dat hij Luka gehoord had! Hij vond dat flink van zichzelf, terwijl het natuurlijk gewoon een eerste vereiste was.
“Toch had Luka een winkelhaak in zijn jack toen hij thuiskwam. Enig idee hoe dat komt?”
Meneer Koopman zuchtte. “Dat zal Julian wel gedaan hebben, uit wraak omdat hij straf kreeg en Luka niet.”
“Als u dat denkt dan moet u daar wat aan doen, vindt u ook niet? Ik heb trouwens het vermoeden dat hij de hele klas aanvoert en dat ze allemaal doen wat hij zegt.”
“Dat is waar, maar die jongen is zo hondsbrutaal en ik dring gewoon niet tot hem door. Hij is zo stoer, dat hij gepantserd is en wat ik ook zeg, hij voelt het niet.”
“Dus hebt u het opgegeven,” stelde Huib vast.
“Dat denk ik welja.”
Huib schudde zijn hoofd. Het had weinig zin nog meer te zeggen. Hij moest misschien toch de directeur maar eens bellen, want Koopman leek echt niet meer op zijn plaats voor groep 8. “Wat vindt u ervan als we een wedstrijd modeontwerpen organiseren?” In het kort legde hij uit wat Marte bedacht had, maar meneer Koopman wilde bedenktijd.
Ze verbraken de verbinding en toen Huib van de keuken naar de kamer wilde lopen, zag hij opeens Luka in de deuropening staan. “Eh, hallo, Luka,” zei Huib aarzelend. Wat had de jongen van het gesprek gehoord? En wat zou hij ervan denken dat Huib naar de meester belde?
Marte had Luka niet gehoord, maar kwam geschrokken overeind. “Luka, wat is er? Kun je niet slapen?”
“U hebt toch een hond?” vroeg hij aan Huib, zonder op zijn moeders vraag te reageren.
“Nee, die heb ik niet. Die was van de buren, weet je nog? Wat is er, Luka?”
De jongen keek zijn moeder met een droevige blik in de ogen aan. “Mamma, weet je wat een bezoek aan de dierenarts kost?”
“Hè? Wat een rare vraag? Moet je daarvoor je bed uitkomen?” vroeg Marte.
Luka keek naar zijn blote voeten en mompelde: “Ik wil het gewoon graag weten.”
Marte fronste haar voorhoofd. “Ik weet het niet. Het ligt er denk ik aan waar het om gaat. Een paard zal wel duurder zijn dan een poes en een operatie is natuurlijk nog duurder. Waarom vraag je dat?”
“Zou veertig euro genoeg zijn?”
Marte keek Huib vragend aan. Daarom nam hij het gesprek van haar over. “Luka, het ligt er echt aan wat de dierenarts moet doen. Als je hem alleen laat kijken en misschien een paar pillen meekrijgt, zou het wel genoeg kunnen zijn, maar als er geopereerd moet worden.”
“Dan?”
“Kan het wel honderd euro kosten.”
“Honderd?” Luka keek hem geschrokken aan, maar bedacht zich. “En hoeveel is honderd gedeeld door vijftien?”
“Dat zou je inmiddels zelf moeten kunnen uitrekenen.”
“Toe nou? Ik kan ‘s nachts niet rekenen.”
“Luka, wat is er?” vroeg Marte.
“Hoeveel nou?”
“Ongeveer zes en een half,” zei Huib.
“Zes en een half. Min veertig. Dat duurt niet eens zo heel erg lang. Bedankt, hoor en welterusten.”
Huib en Marte keken hem volkomen verbaasd na. Vooral ook omdat hij niet eens vroeg wat Huib hier deed.