Luka stopte een pakketje folders in een brievenbus en keek ondertussen om zich heen. Hij kende de brievenbussen nu op zijn duimpje, wist precies welke klemde en welke gemakkelijk ging. Hij wist ook precies bij elk huis waar ze zaten en moest lachen toen hij terugdacht aan de allereerste dag dat hij folders rond ging brengen. Er waren twee huizen geweest waar hij de brievenbus niet had kunnen vinden. Die bleek een stukje van de deur vandaan te zitten, een gleuf in de muur. Zulke brievenbussen had hij nog nooit eerder gezien. Bij hem thuis zat ie gewoon in de voordeur, maar nu wist hij dat het ook anders kon. Er waren ook huizen die de brievenbus buiten hadden staan. Dat waren huizen met een tuin voor de deur.
Hij had nu al honderdvijftig euro bij elkaar gespaard. Twee keer had hij een telefoonkaart gekocht, maar het vreemde was dat hij verder niet wist wat hij met al dat geld moest doen. Hij had zo veel wensen gehad, maar nu hij sommige ervan kon waarmaken hoefde het opeens niet meer. Een nieuwe broek was al snel afgevallen en als hij goed bij zichzelf naar binnen keek, wilde hij ook geen nieuwe schoenen.
Bijna honderd euro voor een paar schoenen, waar hij toch weer uit zou groeien, en als hij ze een dag aanhad, waren ze vast al vies. Een mobiele telefoon had hij van Julian gekregen en eigenlijk was die ook minder leuk dan hij verwacht had. Ja, hij kon nu altijd bellen als hij wilde, maar wie moest hij bellen? Julian werd vaak gebeld of kreeg vaak SMS-jes, maar meestal bleek dat de beller of afzender gewoon bij hen in de klas zat of op het schoolplein stond. Luka vond dat je daar niet voor hoefde te bellen. Het was wel erg leuk geweest dat hij van Laura een SMS-je gekregen had. Dat had hem een knalrood hoofd bezorgd, maar dat had gelukkig niemand gezien.
Tja, en de dierenarts had hij ook niet hoeven betalen. Wat was Rob trouwens opgeknapt. Hij rende en sprong weer.
Soms kon Julian hem niet eens bijhouden. Dat was lachen, want Luka had zelf gezien dat Rob zo hard trok, dat Julian onderuitging en languit op de straat was terechtgekomen.
Luka kon nu goed met Julian overweg. Julian pestte hem nooit meer, maar Luka wist wel dat ze ook nooit echte vrienden zouden worden. Hij was zo anders dan Luka en zo wilde Luka niet zijn. Hij kon namelijk nog steeds gemeen zijn en hij loog gewoon waar je bij stond. Nee, een echte vriend werd hij niet, maar Luka ging tegenwoordig wel met veel plezier naar school. Hij werd nooit meer uitgelachen en juf Els was een fantastisch lieve juf.
Hij was wat aan de late kant, maar dat kwam omdat hij bij juf Els had moeten komen. Alle kinderen moesten stuk voor stuk na de les bij haar komen. Ze had de uitslagen van de Cito-toets en die wilde ze niet openlijk in de klas bespreken, maar met elke leerling afzonderlijk. Hij glunderde toen hij eraan terugdacht.
“Je hebt de toets heel goed gemaakt, Luka,” zei juf Els met een lach die hem het gevoel gaf dat ze trots op hem was.
“Maar ja, dat kan ook haast niet anders,” ging ze verder. “Jij doet altijd je best en je hebt altijd je huiswerk geleerd. Naar wat voor school zou je graag willen gaan?”
“Naar het havo, juf. Ik ben pas met mijn moeder naar de open dag van het Landsma College geweest. Dat vond ik een heel mooie school.”
“Nou, Luka, dat moet lukken. Ze adviseren zelfs dat je naar het vwo kunt en dat kan ook op het Landsma College. Ik heb je moeder een brief met de uitslag gestuurd. Die zal ze vandaag wel ontvangen hebben. Jullie moeten maar eens praten over wat je wilt en binnenkort verwacht ik je moeder hier voor een gesprek. Dat staat ook in de brief.”
Luka keek haar opgelucht aan. Hij had wel gedacht dat hij de toets goed gemaakt had, maar zeker wist je dat natuurlijk pas als je de uitslag had.
“Vind je het wel leuk in groep 8?” vroeg juf Els opeens.
“Ja, juf,” zei hij, en hij voelde dat hij het meende.
Ze keek hem onderzoekend aan en zag dat hij de waarheid sprak. Daar was ze erg blij om. Meneer Koopman had weinig goeds over de klas verteld en de dingen die hij gezegd had, klopten van geen kant. Het was duidelijk dat hij het overzicht verloren had en dat het verstandig was dat hij niet meer voor de klas stond. Ze had vanaf de eerste dag gemerkt dat Luka gepest werd, al had hij er niets van gezegd.
“Is meneer Koopman erg ziek?” vroeg Luka. Hij had deze vraag al vanaf de eerste dag dat juf Els er was, willen stellen, maar hij durfde het niet. Eigenlijk wilde hij het niet weten ook, want als juf Els zei dat hij snel weer terug zou komen, zou hij zich alleen maar rot voelen. Maar als ze het tegenovergestelde zei…
“Meneer Koopman is niet ernstig ziek,” zei juf Els en ze zag meteen Luka’s gezicht betrekken. “Ik bedoel, hij ligt niet in het ziekenhuis. Maar het zal nog wel een hele poos duren voor hij weer voor de klas kan staan.” Nu zag ze dat zijn ogen voorzichtig weer begonnen te glanzen. Ze voelde diep medelijden met hem. Dat hij gepest werd door klasgenoten was erg, maar dat hij geen steun had kunnen vinden bij zijn leraar was nog veel erger. En Els had al snel gezien dat dat de situatie was geweest gedurende de tijd voordat meneer Koopman zich overspannen afmeldde. Om hem nog meer gerust te stellen, zei ze: “Meneer Koopman komt dit schooljaar niet meer terug. Heel misschien volgend jaar, maar dan zit jij al op het Landsma College. Nou, jongen, gefeliciteerd met het mooie resultaat. Ga nu maar snel naar huis.”
In de gang was hij bijna tegen Laura opgebotst. Die was na hem aan de beurt. “Ik mag naar het Landsma Collega,” zei hij opgetogen.
“Tof!” zei ze met een gespannen uitdrukking op haar gezicht.
Luka lachte. Laura was minstens net zo zenuwachtig voor de uitslag als hijzelf en dat was minstens net zo dom. Laura haalde altijd goede cijfers en had haar huiswerk ook altijd af.
Hij vond haar erg knap. “Succes,” zei hij nog snel voor ze het klaslokaal in verdween.
Hij hoopte zo dat ze ook naar het Landsma mocht. Hij had haar daar gezien tijdens de open dag en het leek hem geweldig om samen met haar aan die nieuwe school te beginnen.
Karsten was gisteren bij juf geweest. Die mocht ook naar het havo, maar Julian kon daar volgens juf niet naartoe. Dat vond Luka best logisch, want Julian deed nooit zijn best op school. Maar Julian was er boos om geweest en had lelijke dingen over juf Els gezegd. Alsof hij dom was, had hij geroepen. Echt niet!
Opeens schoot Luka te binnen dat hij zijn mobiele telefoon bij zich had. Zou hij Laura sms’en en vragen wat de uitslag was? Waarom niet, eigenlijk? Hij voegde meteen de daad bij het woord en verstuurde zijn berichtje. Daarna pakte hij de fiets met folders en ging ijverig verder. Wat zou hij toch met zijn geld gaan doen, dacht hij nu weer. Hij wist heel goed dat zijn moeder bijna jarig was en hij wist ook dat ze graag een nieuw koffiezetapparaat wilde. Laatst had hij in een folder zo’n ding gezien en die kostte 49 euro. Dat kon hij dus gemakkelijk betalen, maar hij had er ook een gezien van 89 en nu wist hij niet welke hij het beste kon kopen.
Even dacht hij aan Huib. Dat was zo iemand aan wie hij het zou kunnen vragen. Hij wist gewoon dat Huib met hem mee zou denken en hem zou helpen de goede beslissing te nemen. Maar nee, Huib wilde hij het niet vragen. Huib was…Hij zuchtte. Waarom was het toch zo moeilijk met Huib in huis? Zijn zusjes waren altijd dolblij als hij kwam en eigenlijk was hij dat zelf ook, maar hij wilde niet blij zijn als Huib er was, hij wilde het gewoon echt niet!
Hé, daar fietste de broer van Pien. Hoe heette die ook alweer? O, hij wist het weer. “Hoi Jesper!” riep Luka.
Jesper keek op, lachte en hield in, maar vervolgens betrok zijn gezicht.
Luka begreep dat niet, maar vroeg er niet naar. “Wat ga je doen?”
Jesper vond het op de een of andere manier moeilijk om met hem te praten. Hij keek zo schuchter, zo anders dan normaal. Luka kende hem niet echt goed. Hij was al van de basisschool af, maar op het voetbalveld zag hij hem regelmatig. “Is er wat?”
Jesper keek hem onderzoekend aan, maar lachte toen toch weer. “Ik ga nieuwe voetbalschoenen halen, met goeie noppen. Dan glij je niet zo vaak uit op het natte gras. We hebben morgen een belangrijke wedstrijd en mijn schoenen zijn kapot en versleten.”
“Sjonge, tof, hé.”
“Zeg dat wel. Ik heb vijftig euro van mijn moeder gekregen en alles wat ze duurder zijn moet ik zelf bijbetalen. Ik heb geld zat, want ik heb ook een folderwijk.”
“Echt?”
“Ja, al jaren. Bevalt me prima. Twee keer per week even rondsjouwen. Behalve als het regent, dan sla ik het weleens over.”
“Wat bedoel je?” Luka keek hem vragend aan.
Jesper schoot in de lach. “Laat maar, dat had ik niet moeten zeggen. Nou, ik ga. Ik zie je morgen wel op het veld of in de kantine.”
“Ja, dag. Veel plezier, hè!”
“Wie was dat?” Plotseling stond Julian bij hem.
“O, iemand van voetbal,” zei Luka. Hij had geen zin om meer te vertellen. Al pestte Julian hem niet meer, ergens was hij toch wantrouwig. Je wist maar nooit wat hij met die informatie deed.
“Voetbal!” lachte Julian uit de hoogte. “Daar is toch niks aan! Hier, moet je zien wat ik gekregen heb. Mooi, hè?” Trots liet hij een soort van boek zien. Luka keek zijn ogen uit. “Wat een mooi ding, maar waar is dat voor?” vroeg hij.
“Jij bent nog echt een kind,” bromde Julian. “Voor de havo natuurlijk. Dan heb je een agenda nodig om je huiswerk in te schrijven. Iedereen die naar de havo gaat heeft een agenda en boeken en schriften en pennen nodig.”
Luka keek hem verward aan. Hij was de oudste thuis en wist dat helemaal niet. Julian had een broer die acht jaar ouder was, dus Julian had dat al eerder meegemaakt.
“Maar…jij ging toch niet naar de havo?” Stiekem had hij zich daar toch wat op verheugd. Hij was bang dat Julian hem op die nieuwe school misschien opnieuw zou gaan pesten.
Juf Els ging immers niet mee naar die school.
“Poeh, mijn vader is de baas, hoor. Juf Els helemaal niet. Dat is ook nog eens een invalster. Mijn vader wil dat ik naar de havo ga en daarom heb ik deze agenda vast gekregen. Hij is hartstikke duur,” vertelde Julian. “Zo’n dure kan jouw moeder niet betalen!”
Luka keek hem aan. Zat hij hem nou te pesten of was het meer een mededeling? Nou ja. Niets van aantrekken, dacht hij. Hij had weer veel om over na te denken. Hoewel, eigenlijk helemaal niet. Hij had opeens een paar beslissingen genomen. Hij lachte naar Julian en opgewekt maakte hij het rijtje huizen af. Hij stapte net op zijn moeders fiets om naar huis te crossen, toen hij opeens een geluidje hoorde. Hij greep zijn mobiele telefoon en zag dat hij een SMS-je gekregen had. Van Laura! Met een knalrood hoofd las hij: Ik mag naar het vwo, dus ik ga naar het Landsma! Toen croste hij alsnog naar huis.
“Mamma,” riep hij meteen, “mag ik alsjeblieft zaterdag na het voetballen naar de stad. Alleen? Alsjeblieft, mamma? Toe nou?”
Marte schoot in de lach. De jongen zag er zo opgetogen uit.
Zo had ze hem al weken niet gezien. Niet zeuren nu, zei ze in stilte tegen zichzelf. Niet moeilijk gaan doen en vragen waarom.
“Mamma?”
“Dat is goed, jongen.”
“Mag het?” Hij greep haar arm en schudde hem heen en weer. “Dank je wel, mamma. Weet je wat ik ga kopen?”
Ze lachte. Hij vertelde het zonder vragen. Blijkbaar voelde hij zich erg goed vandaag. Opeens schoot het haar te binnen.
Logisch. Er was immers post geweest en hij zou de uitslag op school wel gehoord hebben. “Nou?” vroeg ze nieuwsgierig.
“Een agenda voor de nieuwe school.”
“Een agenda?” Ze keek hem verrast aan. Ze wist hoeveel geld hij inmiddels had, daar kon hij wel twintig agenda’s van kopen. “Meer niet?”
“Ik ga de mooiste kopen die er is. En ik ga ook nieuwe voetbalschoenen kopen. Ik zag Jesper net en die gaat nu nieuwe kopen. Hij zei dat hij steeds uitgleed en dat doe ik ook. Hij koopt schoenen met noppen, dan glij je niet uit. Die wil ik ook. En dan is er vast nog genoeg geld over voor een koffiezetapparaat en ik heb ook schriften nodig en…”
“Een koffiezetapparaat?” onderbrak ze hem. “Wat moet je daarmee?”
Hij werd vuurrood. Had hij dat echt gezegd? Had hij zich versproken? “Eh…zei ik dat?”
“Ja, dat zei je.”
“Maar je bent toch bijna jarig?”
“Lieve schat, dan wil ik van jou geen koffiezetapparaat. Dat is veel te duur. Echt, daarvoor heb je niet zo hard gewerkt.”
“Maar die wil je zo graag,” zei Luka.
“Dat is waar en eh…tja…Huib wist dat ook en die vroeg laatst wat voor soort ik graag wilde, dus ik denk dat hij er een voor me koopt. Lieverd, ik wil echt niet zo’n duur cadeau van jou. Jij hebt er hard genoeg voor gewerkt. Het is jouw geld en dat moet je aan jezelf uitgeven.”
Zijn gezicht betrok. Huib mocht wel zo’n apparaat kopen en hij niet? Het was toch zijn eigen geld? Oké, Huib had veel meer geld. Die werkte alle dagen en de hele dag, Luka werkte maar twee keer in de week een tot twee uur, maar toch.
Het was zfjn moeder!
“Trouwens, gefeliciteerd,” zei Marte opgetogen.
“Waarmee?”
“Je mag naar het Landsma College. Dat wilde je toch graag?”
Hij knikte stralend.
“Er was een brief van school, maar toen je thuiskwam…”
“…was je in gesprek met Meike en ze leek zo verdrietig, dat ik maar niks gezegd heb,” zei Luka.
“Dat heb je dan goed gezien, maar ik ben trots op je dat je de Cito-toets zo goed gemaakt hebt en dat ze zelfs adviseren dat je naar het vwo kunt. Natuurlijk mag je een mooie agenda kopen. Je hebt nog veel meer spullen nodig. Een tas en boeken. We gaan je binnenkort opgeven voor de nieuwe school en dan krijgen we wel een lijst met wat je nodig hebt en dan gaan we ook een keer samen de stad in om van alles voor je te kopen. Jij en ik met zijn tweeën. Goed? Maar als je vast een agenda wilt hebben, ga jij die morgen gewoon zelf halen.”
“Julian heeft al een agenda. Voor de havo, zei hij, maar hij mag niet eens naar de havo.”
“Een agenda heeft iedereen nodig die naar een hogere school gaat. Die is niet alleen voor het havo of vwo, hoor. Ik had vroeger ook een agenda op school.”
“Ja?” Hij lachte en liep opgewekt naar de kamer.
“Ga je zo de tafel dekken, Luka?”
“Ja!” riep hij, maar in de kamer zat Meike. Hij liep vrolijk op haar af. “Zeg, ik zag Jesper net. Hij gaat nieuwe voetbalschoenen kopen. Met goeie noppen. Zodat hij niet uitglijdt. Ik wil ook…”
“Hou je op!” zei Meike verontwaardigd.
Luka keek haar verward aan. “Waarom?”
“Dat weet je best. Iedereen weet het.”
“Nou, ik niet. En ik wil ook zulke voetbalschoenen. Jesper zegt…”
“Hou je kop!” gilde Meike. Woest kwam ze overeind en rende de kamer uit, de trap op naar haar kamer.
“Mamma, wat is er met Meike?”
“Och, laat haar maar even met rust. Ze is verdrietig omdat…” Marte glimlachte. “Tja, ze vond Piens broer Jesper nogal leuk, maar die heeft nu opeens een vriendinnetje. Dus voelt Meike zich erg teleurgesteld.”
“O.” Luka fronste zijn voorhoofd en dacht duidelijk na, ondertussen begon hij de tafel te dekken. “Dus ze was verliefd op hem, maar hij niet op haar?”
“Ja.”
“Dat is niet leuk,” vond hij. En hij begreep dat hij juist nu niet over Jesper had moeten beginnen. Hij begreep ook waarom Jesper zo raar gereageerd had. Die wist het natuurlijk van zijn zus en was bang dat Luka het ook wist en boos op hem was. Hij begreep goed waarom Meike verdrietig was. Hij dacht aan Laura. Hij was al zo lang gek op haar, maar dat had hij nog nooit echt gezegd. Stel dat zij ook een vriendje kreeg, dan zou hij net zo verdrietig zijn als Meike. Hij rende naar boven, haalde zijn mobiele telefoon uit zijn broekzak en stuurde met trillende vingers en een rood hoofd een SMS-je terug naar Laura: Misschien kunnen we samen naar het Landsma fietsen? Ik vind je namelijk heel leuk!
§
“Maar waarom kom je dan niet, Huib?” vroeg Meike voor de tiende keer.
Huib zuchtte zichtbaar. Hij vond het al afschuwelijk dat hij moest liegen, maar als hij dezelfde leugen keer op keer moest vertellen, werd het hem eigenlijk te moeilijk. Meike stelde zijn geduld wel erg op de proef. Hij keek het meisje onderzoekend aan. “Luister, Meike, ik zeg het nu voor de laatste keer en dan hebben we het er daarna niet meer over. Afgesproken?”
Ze reageerde niet, keek hem alleen maar smekend aan.
“Ik heb een vergadering van mijn werk en daar moet ik naartoe, dus ik kom niet naar jullie gymnastiekuitvoering.”
“Hebben jullie het daar nu nog over?” Marte kwam de kamer binnen met een dienblad vol bekers thee en frisdrank.
“Meike, ik dacht dat we dat besproken hadden. Huib komt niet en daarmee uit.”
“Maar alle vaders komen!” wierp Meike toch nog tegen.
“Zelfs Piens stiefvader.”
Huib draaide zijn hoofd af van ontroering, maar ze raakte wel de kern van zijn weigering om te komen. Hij was haar vader niet en hij wilde, na overleg met Marte, ook voorkomen dat anderen dat zouden gaan denken. Een keer langs de lijn staan op het voetbalveld was onschuldig. Met elkaar uit eten in een pannenkoekenrestaurant buiten de stad, viel niet zo op. Maar als hij met het hele gezin van Marte meeging naar de gymnastiekuitvoering zou het opvallen. Er zaten diverse klasgenoten bij de vereniging. Ouders zouden gaan praten. Daar stonden ze wel boven, daar ging het ook niet om. Maar als anderen aan Meike zouden vragen of ze een nieuwe vader had, moest ze daar eerst zelf over zijn geïnformeerd en dat zou pas gebeuren in het weekend dat ze samen uit zouden gaan. Het leek er echter al op dat Meike hem zag als haar vader, want waar sloeg haar opmerking anders op.
Marte keek haar dochter glimlachend aan. “Huib is toch niet je vader. Huib is een vriend van ons en als hij moet werken gaat dat voor. Hij heeft echter wel een geweldige verrassing voor je.” Ze had willen wachten tot Luka thuis was, maar het leek haar opeens beter om het nu te zeggen om Meikes gedachten van de gymnastiekuitvoering af te leiden.
“O ja?” Ze keek hem nieuwsgierig aan.
“Ja,” zei Huib. “Wat vind je ervan om een weekend met ons allen weg te gaan? Naar de Efteling of Slagharen of het Dolfinarium?”
Meikes mond viel open. Ze gaf niet eens antwoord. Ze keek hem alleen maar met een compleet verbaasd en ongelovig gezicht aan.
Marte schoot in de lach. “Jij hebt er zin in.”
“Net als Pien?” vroeg ze uiteindelijk.
Marte herinnerde zich dat die naar een groot zwembad was geweest met glijbanen en een bubbelbad. Of de Efteling of Slagharen ook een zwembad hadden, wist ze eigenlijk niet.
“Zoiets, ja. De Efteling is een sprookjestuin, maar ze hebben er ook een achtbaan bijvoorbeeld. In Slagharen hebben ze heel veel attracties en een reuzenrad. In het Dolfinarium wonen dolfijnen die kunstjes doen. Weet je wat? Ik zal eens informeren of ik folders kan krijgen, dan kunnen we die bekijken en daarna een beslissing nemen.”
“Ik weet nog iets beters,” zei Huib opeens. “Ik neem Luka, Meike en Carijn zo mee naar mijn huis. Daar kunnen we op internet kijken. Dan kunnen we vandaag al een beslissing nemen.”
“Gaat Feiko niet mee?” Carijn, die stil in een hoekje had zitten spelen met haar poppen, had duidelijk toch het gesprek gevolgd.
“Feiko gaat wel mee uit,” zei Huib. “Natuurlijk, die hoort er toch bij! Maar hij hoeft niet mee om op internet te kijken. Daar is hij nog te klein voor.”
Marte zag hoe Carijns ogen glinsterden. Het was duidelijk dat het idee om naar zoiets toe te gaan haar wel aansprak.
Oorspronkelijk had Huib weer naar de zee gewild. Net zoals hij met haar, Marte, gedaan had. Maar Marte bleek het daar later niet echt mee eens te zijn. Natuurlijk zouden de kinderen het er prachtig vinden, maar ze zouden beslist ook in de zee willen zwemmen en dat kon niet in de meivakantie. Dan was het water nog lang niet warm genoeg. Het zou zelfs de vraag zijn of ze wel op het strand konden spelen. Begin mei kon de wind nog heel guur zijn. Dus had ze voorgesteld om naar een familiepark te gaan en Huib vond dat meteen een prima idee.
“Daar is Luka!” riep Meike. Ze rende op hem af. “Luka, we gaan naar de Efteling.”
“Echt?” Zijn ogen straalden.
“Of naar de dolfijnen,” zei Carijn nu.
Lu ka keek van de een naar de ander.
“Met Huib,” vulde Meike aan.
Marte zag dat de glinstering in zijn ogen doofde en ze schrok. Het was dus waar wat ze al een poosje dacht. Hij wilde niets met Huib te maken hebben, ondanks dat hij hem mocht, want dat wist ze zeker. Wat was er toch met hem aan de hand? Net, toen ze hem de tuin in zag komen, had hij zo vrolijk geleken en toen hij het woord Efteling hoorde, was hij nog blijer geworden, maar bij het woord Huib…Ze besloot snel iets anders te zeggen. “Meike, weet je wie er wel meegaat naar jullie gymnastiekuitvoering? Oma Tilburg. Ze komt een paar dagen logeren, precies als jullie de uitvoering hebben.”
“Echt?” Meike glunderde.
Marte was blij dat ze dit met haar schoonmoeder had afgesproken. “Oma vindt het geweldig om te komen kijken. Ze vindt het soms helemaal niet leuk dat ze zo ver van ons vandaan woont, dus die uitvoering laat ze niet schieten.”
“Hoor je dat, Carijn?” riep Meike opgetogen. “Oma Tilburg komt kijken!”
Marte draaide zich glimlachend naar Luka. “En? Heb je een agenda gekocht, Luka?”
Hij knikte enthousiast en hield een grote plastic tas omhoog.
“Ik heb een heleboel gekocht,” zei hij.
“Laat zien,” zei Marte.
Hij opende de tas en haalde er een doos uit. “Dit zijn voetbalschoenen,” zei hij. “Moet je die noppen onderop eens zien. Jammer dat ik ze vanmorgen nog niet had. Dan hadden we echt wel gewonnen! Ze zijn een beetje te groot, maar mamma, die mevrouw in de winkel zei dat ik dan maar een paar sokken onder mijn voetbalkousen aan moest trekken. Na de grote vakantie passen ze vast wel en dan hoef ik alleen nog maar mijn voetbalkousen aan.”
“Wat een verstandige mevrouw, zeg.”
“Ja?” Hij keek haar ietwat onzeker aan, maar toen hij zag dat Marte het meende, lachte hij opgelucht. “En ik heb een agenda gekocht,” ging hij verder. Hij haalde hem tevoorschijn.
“Laura was ook in de stad,” zei hij blozend. “Ze ging ook een agenda kopen voor het Landsma College.”
“Gaat ze naar dezelfde school?” vroeg Marte belangstellend, maar zag dat Luka nog dieper kleurde.
“Ja, en we gaan samen fietsen, heeft ze gezegd.”
“Wat leuk!” vond Marte.
“Zij heeft een agenda met paarden gekocht. De mijne zit vol muziekmensen. Kijk maar.” Hij bladerde er vluchtig doorheen. “Ik ga ook voor een iPod sparen en later voor een computer, dan kan ik zelf muziek downloaden. Dit heb ik voor Meike en Carijn gekocht.” Trots haalde hij twee grote lolly’s onder uit de tas. Hij had ze al eerder gezien, maar ergens was het jammer van het geld, had hij toen gedacht. Vandaag niet, want hij wist dat Meike verdrietig was. Misschien fleurde dit haar op. Bovendien was hij zelf zo blij dat Laura met hem naar de nieuwe school wilde fietsen, dat die paar euro’s er vandaag wel af konden. Dat hij voor Laura ook zo’n lolly had gekocht, vertelde hij niet. “Voor Feiko heb ik een grote spek gekocht, die is niet zo gevaarlijk als een lolly,” zei hij. “Mag hij die, mamma?”
“Jongen toch, wat verwen je iedereen.”
Luka sloeg zijn ogen neer. Iedereen? Ja, voor zijn moeder had hij ook wat gekocht, maar dat had hij snel in het schuurtje verstopt. Voor Huib was er echter niets.
Meike en Carijn grepen de lolly uit zijn handen en glunderden van plezier.
“Wat een grote!” riep Carijn.
“Lekker,” zei Meike met een duidelijk gelukkige zucht.
Luka was blij dat hij haar een plezier kon doen. Het was immers helemaal niet leuk dat Jesper een ander meisje als vriendinnetje gekozen had. Laura werd misschien wel zijn vriendinnetje. Hij vond het in elk geval geweldig dat ze samen zouden gaan fietsen. Die afspraak had hij alvast binnen.
En met de lolly was ze ook erg blij geweest.
“Heb je nog wel geld over?” vroeg Marte.
“Zat! Ik had best nu wel een iPod kunnen kopen, maar ik wist niet welke de beste was. Mamma, we zouden toch een keer samen de stad in voor schoolspullen? Kunnen we dan ook samen naar een iPod kijken?”
“Afgesproken, jongen. Wil je nu een kop thee?”
“Nee, nee,” riep Meike. “We gaan naar Huibs huis. We gaan uitzoeken waar we heen willen. Ik wil naar de Efteling. Jij toch ook, Luka?” Ze keek hem met een lief gezichtje aan en Luka lachte. Behalve dat hij moeite had met Huib, vond hij vandaag alles best. Hij had een afspraak met Laura!
“Waar is jouw huis?” vroeg Carijn aan Huib.
“Niet ver en ik ben bovendien met de auto. Zullen we dan maar, of wil je toch eerst een kop thee, Luka?”
“Gaan jullie maar,” zei Luka. Hij was best nieuwsgierig naar het huis van Huib, maar hij wilde niet mee. “Ik ga naar boven, lekker mijn agenda bekijken.” En nog even naar Laura sms’en, dacht hij in stilte. Toch wel leuk, zo’n mobieltje.
“Maar dan kiezen wij iets wat jij niet wilt,” vond Meike.
“Ik wil alles wel,” zei hij. “En ook een kop thee.”
Met de thee in zijn ene hand en de tas vol nieuwe spullen in de andere liep hij de trap op. Gelukkig was Feiko wakker en beneden bij zijn moeder. Zo had hij de kamer voor zich alleen. Feiko was een schat van een broertje, maar hij zat soms overal aan en stoorde hem bij zijn huiswerk en bij zijn gedachten. Hij zou erg blij zijn als er eindelijk boven op zolder een kamertje voor hem werd afgetimmerd. Dan had hij echt zijn eigen plekje. Want soms wilde hij graag even helemaal alleen zijn, zoals nu. Hij wilde alle bladzijden in zijn agenda bekijken. Hij kon het nog niet helemaal bevatten dat hij na de grote vakantie naar het havo ging, misschien zelfs het vwo. En het leukste was: niet alleen. Meike en Carijn waren heel blij met de lolly en ik was blij je in de stad te zien, sms’te hij opgewekt naar Laura en hoopte van harte dat ze een berichtje terug zou sturen.