<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?> <!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.1//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml11/DTD/xhtml11.dtd"> <html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml"> <head> <title>Yara</title> <link href="../Styles/idGeneratedStyles.css" rel="stylesheet" type="text/css"/> </head> <body id="BWyara-epub-" xml:lang="nl-NL"> <div id="_idContainer000" class="_idGenObjectStyleOverride-1"><h1 class="hstkop"><span>HOOFDSTUK 3</span></h1> <p class="enter"> </p> <p class="enter"> </p> <p class="enter"> </p> <p class="geeninspring">‘Finn is zo’n schatje. En die handjes.’ Yara prikte lukraak in de aardappelen.</p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Het is heel lang geleden dat Nova zo klein was,’ zei Serge. Hij stond achter haar en keek met zijn handen in zijn zakken toe hoe ze de maaltijd bereidde.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ja, aan de ene kant herinner ik me die tijd nog goed en aan de andere kant kan ik het me haast niet meer voorstellen. Ze is al bijna volwassen.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Serge sloeg zijn armen om haar heen. ‘Zou je niet nog zo’n kleintje willen?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara schrok een beetje van zijn vraag. Ze prikte weer in de aardappels die allang gaar waren. ‘Ik heb wel altijd gezegd dat als ik de kans krijg, ik graag nog een kind zou willen. Het lijkt me een totaal andere ervaring nu ik volwassen en zelfverzekerder ben.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik zou het ook dolgraag willen, Yara. Niemand kan Joep vervangen. Hij zal altijd mijn oudste zoon en eerste kind blijven. Ik mis hem, maar ik mis het ook gewoon om een vader te zijn. Hoewel ik mijn relatie met Nova erg prettig vind.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ze is echt gek op je.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘En ik op haar.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara dacht even na. ‘Denk je dat wij…?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Waarom niet? Ik hou van je, lieve schat.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara glimlachte en zocht tegelijkertijd naar woorden. ‘Dit huis is veel te klein.’ Oké, dit waren dus de verkeerde woorden.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘We vinden wel wat.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Hmhm.’ Yara wenste dat ze wat nuttigs te zeggen had, maar haar gedachten tolden rond. Ze had al vaker gezegd dat ze dolgraag nog een keer moeder wilde worden met de juiste man. Maar was Serge de juiste man? Jeetje, was het niet een beetje laat daar nu nog over na te denken? Ze woonden al samen en Nova zag hem inderdaad al als de vader die ze nooit had gehad.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Mam, is het eten klaar? Ik heb honger.’ Nova stoof uit haar kamer. </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara was blij dat het gesprek daarmee meteen afgelopen was. ‘Bijna, lieverd.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Dat huiswerk is zo saai.’ Nova plofte op de bank en zette de te</span><span class="CharOverride-1">levisie aan.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Zet dat ding uit, Nova. We gaan zo eten,’ zei Yara.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik mag toch wel even ontspannen? Ik werk me echt te pletter.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Straks. En eten is ook ontspannen.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Maar ik wil heel graag…’ begon Nova.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Je hebt je moeder gehoord,’ zei Serge streng. ‘Tv uit.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Nova keek Serge even aan en zette toen de tv uit. Lusteloos staarde ze voor zich uit. </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara goot de aardappels af en vervolgens de groente. ‘Het is klaar.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Even later zaten ze alle drie aan de kleine tafel. Net op dat moment ging Yara’s telefoon.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Die moet ook uit,’ mopperde Nova.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Je hebt gelijk.’ Yara keek even op het scherm. ‘Sorry, het is Menno. Ik moet opnemen. Misschien is er een probleem in de tuin.’ Yara stond op en liep naar Nova’s kleine, rommelige kamer. ‘Hoi, Menno. Is er iets in de tuin?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Er is iets met mijn aardappelen. Ze zijn zwart.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Wat?’ </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Je had toch beloofd me te helpen met koken? Dus vertel me wat ik verkeerd doe. Gebakken aardappelen horen niet zwart te zijn, of wel?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Jeetje, Menno, je hebt ze er gewoon te lang in laten zitten.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ze kleven ook aan de bodem.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Heb je er wel boter in gedaan?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Boter?’ vroeg Menno alsof hij daar nog nooit van gehoord had.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Om de aardappels in te bakken.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘O. Nee, ik geloof het niet.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Waar zat je met je gedachten?’ Yara hoorde Menno snuiven en besefte dat dat wellicht een te directe vraag was gezien de omstandigheden.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik was nog wat mails aan het wegwerken. Mails van crediteuren.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik leer Nova dat ze nooit wat anders mag doen als ze kookt.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Nova gaat niet failliet.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Menno, gaat het wel?’ </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Yara aarzelde. Zo goed kende ze Menno eigenlijk niet, maar het was duidelijk dat hij zwaar in de problemen zat. ‘Zal ik naar je toe komen?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Nog bleef het stil. Toen klonk zacht zijn antwoord. ‘Zou je dat willen doen?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik kom eraan. Geef me je adres maar.’ Ze was nog nooit bij hem thuis geweest. </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Menno legde uit hoe ze bij hem moest komen en ze hing op. Ze liep haar huiskamer weer in. ‘Ik ga naar Menno.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Nu?’ vroeg Serge.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Hij heeft problemen.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Met de tuin?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara schudde haar hoofd. ‘Ik denk dat het heel slecht gaat met zijn bedrijf.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Dan hoef jij toch niet te komen?’ </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Hij heeft verder niemand, Serge. Dat heb ik altijd wel van Britt begrepen. En eerlijk gezegd voel ik me een beetje schuldig. Die tuin is mijn verantwoordelijkheid en die heb ik laten verslonzen. En Britt is mijn zusje. Ik hou van haar, maar ze heeft Menno heel veel pijn gedaan.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Oké, ik begrijp het.’ Yara zag aan Serges gezicht dat hij niet blij was met deze onverwachte wending van de avond. Zelf was ze opgelucht. Een bezoek aan Menno voorkwam in ieder geval een voortzetting van het gesprek over een baby. Ze at vlug haar bord leeg, omhelsde Nova, zoende Serge en vloog de deur uit.</span></p> <p class="enter"> </p> <p class="geeninspring">Menno woonde in een heel smal grachtenpand. Yara wist meteen dat dit een heel duur optrekje was. Gek, pas nu begon ze langzaam te begrijpen wat Britt had bezield. Haar zus had veel moeite gehad met de uiterlijke kenmerken van Menno’s rijkdom. Zijn manier van leven met zijn peperdure maaltijden, kleding en auto’s botste met alles waar Britt voor stond. Haar normen en waarden leken onverenigbaar met die van Menno. En dus was ze weggegaan. Het had Menno gebroken. Overduidelijk in meer dan één opzicht. </p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Ze belde aan en hij deed open. Hij zag er nog slechter uit dan de laatste keer dat ze hem had gezien.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Kom binnen. Fijn dat je bent gekomen.’ Hij ging haar voor de woning in. Die was gezellig ingericht. Gek, dat botste een beetje met de buitenkant. Yara had niet verwacht dat Menno’s gevoel voor decoratie zo huiselijk was. Hij nam haar mee naar de woonkamer, waar de resten van het diner zielig op tafel stonden met een leeg glas wijn en een halfvolle fles ernaast.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Dat heeft zeker niet gesmaakt,’ zei Yara droog.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Alles wat je kan wegspoelen met wijn, is redelijk te eten,’ zei Menno. Hij gebaarde haar te gaan zitten en plofte naast haar op de bank. ‘Ik heb een koper gevonden voor de tuin.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara slikte. Daar waar zij dacht Menno te steunen, had hij duidelijk andere plannen.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Sorry, dat wilde je vast niet horen.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik had het niet verwacht.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik wist het niet toen ik je net belde. Er zat een aanbod tussen mijn mails. Het is een bod dat ik gezien mijn omstandigheden wel moet accepteren.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Welke omstandigheden?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Menno zuchtte diep en pakte de fles wijn. ‘Wil je ook wat?’ Ze schudde haar hoofd en Menno schonk zijn eigen glas vol. ‘Ik raak alles kwijt waar ik zo keihard voor gewerkt heb.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Dat spijt me voor je.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Menno lachte vreugdeloos. ‘Je bent waarschijnlijk de enige die het iets kan schelen. Nu kom ik er pas goed achter dat ik geen vrienden heb, maar zakenrelaties.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘En die laten je nu vallen,’ begreep Yara.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Precies.’ Menno hief zijn glas naar haar en nam een flinke slok. ‘Ik heb straks niet eens meer een huis als het zo doorgaat.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara wist niet wat ze moest zeggen. Ze kende Menno alleen maar als een zeer succesvol zakenman, die zijn eigen fortuin had vergaard. Zelf had ze altijd elk dubbeltje moeten omdraaien en los van haar recent gehaalde diploma, kende ze geen enorme successen in het leven. Haar grootste verdienste was Nova, had ze altijd gedacht. </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘En weet je wat het ergste is?’ ging Menno verder. ‘Ik heb het altijd als iets vanzelfsprekends aangenomen. Dat ik succesvol zou worden, wist ik als kind al. Ik heb echter nooit bedacht dat ik het ook allemaal weer kwijt kon raken.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik heb ooit eens ergens gelezen dat succesvol zijn niets te maken heeft met het geld dat je verdient. Succes is af te meten aan hoe je terugveert als je bent gevallen.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Menno zette zijn glas neer op tafel en verborg zijn gezicht in zijn handen. ‘Begrijp je het dan niet, Yara? Ik heb geen energie meer om terug te veren. Ik heb alles gegeven voor dit bedrijf. Alles. Niet alleen mijn geld, maar mijn vrienden, mijn leven en zelfs mijn relatie. Ik heb niets meer over om te geven.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Dat heb je wel,’ zei Yara. ‘Je hebt jezelf nog.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Menno schudde zijn hoofd. ‘Ik was de succesvolle zakenman. Die is er niet meer.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘En dus is er alleen Menno over. Wie is dat en wat heeft hij te bieden?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Hij keek haar zwijgend aan.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Jij was je imago. Britt had daar zoveel moeite mee. Ze begreep het niet omdat ze daarnaast zag dat je soms dingen deed die niet bij dat imago pasten. Dit huis past trouwens ook niet bij wie je voorwendt te zijn,’ zei Yara.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Hier voel ik me prettig.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Dus wie behaalde nou die enorme successen? Was jij dat of was dat iemand anders?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Menno glimlachte. ‘Britt zei al dat jij een wijze vrouw bent.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Wijs? Nou, zo zou ik mezelf niet willen noemen.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Maar dat ben je wel.’ Menno staarde voor zich uit. ‘Heeft Britt je weleens verteld dat ik dit bedrijf alleen maar heb opgericht om wraak te nemen op mijn vader?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara schudde haar hoofd.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Dat is dus de fraaie geschiedenis van mijn succes. Van mijn vader mocht ik niet doorstuderen. Ik moest hem helpen in zijn falende bouwbedrijf. Ik haatte dat werk, maar hij zag mij als zijn opvolger. Ik deed het omdat hij nu eenmaal mijn vader was. Maar ondertussen studeerde en belegde ik online. Ik ging geld verdienen, veel geld. En toen heb ik mijn vaders bedrijf gewoon opgekocht. Omdat het kon. En daarna heb ik het opgedoekt. Je begrijpt dat de relatie met mijn vader daarna nog verder is verslechterd.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara wist dat het deze harde kant van Menno was die Britt verafschuwde. Toch hoorde zij niet alleen maar een kille zakelijkheid in deze geschiedenis. Ze hoorde het verhaal van een man die zich probeerde te bevrijden van de eisen van zijn familie. Vreemd genoeg wist Yara daar op haar manier alles van. In haar tienertijd rukten de ketenen van haar moeder Beatrice genadeloos aan haar. Vooral toen ze zwanger werd van Nova, leefde ze met het gevoel dat het nooit goed genoeg was wat ze deed. Nova was in dat opzicht feitelijk haar redding geweest. Beatrice had het opgegeven Yara te vormen naar haar beeld en begon al haar aandacht op Maud te richten, met alle gevolgen van dien.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Hij leeft niet meer, maar dit zou zomaar eens zijn zoete wraak kunnen zijn geweest,’ zei Menno.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Denk je echt dat hij jou had willen zien mislukken?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet. Eigenlijk kende ik hem niet goed.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara dacht aan haar eigen vader, die ze nog steeds vreselijk miste. Hij had alle drie zijn dochters laten zijn wie ze waren. ‘Kende hij jou?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Nee, anders had hij me niet laten werken in dat vreselijke bedrijf van hem.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Misschien niet. De wegen van ouders zijn soms ondoorgrondelijk.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Menno grijnsde. ‘Ja, dat is waar. Mijn vader was geen vreselijke man. Hij had gewoon vastomlijnde ideeën over hoe het moest en wat er van kinderen verwacht werd.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Dat begrijp ik eerlijk gezegd wel. Als het aan mij ligt, doet Nova precies wat ik wil, want dat is nu eenmaal het beste voor haar.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Vind jij,’ zei Menno.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Vind ik, inderdaad. En daar botsen we dus.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Daar ging het ook bij mij mis. Nou ja, het doet er niet meer toe. Alles wat toen was, is nu weg.’ Menno nam nog een flinke slok van de wijn. </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Misschien moet je dan nu op zoek naar iets wat echt bij jou past. Niet gebaseerd op wraak en op je losmaken van de familie, maar op waar jij echt voor staat.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘De echte Menno.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ja, de echte Menno.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik hoop dat ik die nog ergens kan vinden.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Hij is er nog. Britt heeft glimpen van hem gezien. Daarom viel ze voor je. Ze viel niet voor je succes en je bedrijf.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik had mijn leven met haar willen delen,’ zei Menno.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Dat weet ik.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ze had gelijk, weet je. Pas de laatste weken begrijp ik waarom ze weg is gegaan.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Geef dat glas eens hier.’ Yara nipte van de wijn. Met pijn in haar hart had ze toegezien hoe de relatie tussen haar zusje en Menno was stukgelopen. Twee mensen die echt om elkaar gaven, maar het werkte gewoon niet. Menno had ontdekt waarom het niet werkte, maar nu was het te laat.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik wil de tuin niet écht verkopen, dat moet je geloven.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Dat weet ik wel.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Menno legde zijn voeten op de tafel voor hen en Yara volgde zijn voorbeeld. Zo zaten ze zwijgend naast elkaar. Yara’s gedachten tolden door haar hoofd. De tuin. Haar baan waar ze zo hard voor had gewerkt. De onrust die ze voelde steeds als ze aan haar huidige leven dacht. Het kantoor waar ze hele dagen doorbracht. Zij en Serge in haar veel te kleine woning. Nova die een eigen leven kreeg. Keuzes. Eindeloos veel keuzes. Heel vaak wilde Yara er niet over nadenken. Het was soms te veel en te moeilijk.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik dacht altijd dat als ik eindelijk mijn diploma zou hebben, alles vanzelf goed zou komen,’ zei Yara.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Je hebt nu een goede baan.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ja, ik word ooit nog wel zo succesvol als Maud.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Is dat wat je wilt?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Het is wat mensen verwachten.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Gek, ik dacht dat jij je niets aantrok van wat mensen verwachten.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara glimlachte. ‘Weet je wel hoe moeilijk het is om niet aan de verwachtingen te voldoen?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Nou ja, daar weet ik toevallig alles van, ja.’ Menno grijnsde.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik heb jarenlang toegekeken hoe Maud haar best deed onze moeder te plezieren. Ik denk niet dat ze er heel gelukkig van is geworden. Tegelijkertijd deed ik zo ongeveer het tegenovergestelde. Ik deed letterlijk niets om haar blij te maken.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘En? Ben jij gelukkiger dan Maud?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara haalde haar schouders op. ‘Ik vind het wel heel erg dat mijn relatie met mijn moeder altijd moeizaam is geweest. Ze is en blijft toch mijn moeder.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘De mening van ouders blijft belangrijk, al ben je nog zo volwassen en ervaren.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Precies. Je wilt het goed doen in hun ogen. Ook al weet je soms zelf wel dat wat zij goed vinden voor jou, niet altijd echt bij je past.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Wat bedoel je?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara nam nog een slok van haar wijn. De alcohol maakte haar lichthoofdig en loslippig. Menno was een verrassend goede luisteraar met wie ze meer raakvlakken had dan ze had gedacht. ‘Sinds ik mijn geweldige diploma en mijn fantastische baan heb, doe ik niets anders dan twijfelen.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Echt waar?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ja. Toen ik deze baan en opleiding kreeg, was het een enorme kans. Iets waar ik al jaren op zat te wachten. En ik ben er trots op dat ik het heb gehaald, natuurlijk. Mijn inkomen is beter, mijn leven regelmatiger dan toen ik twee banen had. En toch vraag ik me steeds af: is dit het nou?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Mis je iets in je werk?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Het is een kunstkatern in een vluchtig medium. Wat als we nu gewoon een dagje het katern niet vullen? Zou de wereld daar schade van ondervinden?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Je zoekt naar zingeving in je werk,’ begreep Menno.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Kunst is voor sommige mensen de zin van het leven. Dat begrijp ik op zich wel.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Maar dat is het niet voor jou.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Precies.’ Yara staarde naar haar lege glas en Menno reikte alweer naar de fles waar nog maar een bodempje inzat. </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik pak wel een nieuwe,’ besloot hij.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ben je gek!’ riep Yara. ‘Ik heb al veel te veel op.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Van goede wijn kun je nooit genoeg hebben.’ Menno stond op en liep de kamer uit. Yara besefte opeens het vreemde van deze hele situatie. Moest ze dit gesprek niet hebben met Serge? Op haar eigen bank thuis? Waarom gooide ze er alles uit bij Menno, die ze niet echt goed kende?</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Deze wijn is de trots van mijn collectie.’ Menno kwam terug en hield een duur uitziende fles omhoog.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Die moet je niet aan mij besteden,’ vond Yara.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Aan wie anders?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Je kunt hem nog beter verkopen. Het geld kun je goed gebruiken, lijkt me.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Typisch een opmerking van een alleenstaande moeder. Altijd zuinig.’ Menno leek toch te aarzelen.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara stond op en merkte hoe de kamer begon te draaien. Ze dronk zelden alcohol. Het effect van een paar glaasjes was nu helaas meteen merkbaar. ‘O ja, ik heb echt genoeg op.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Deze levert toch al snel zo’n zeventig euro op,’ schatte Menno.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Zoveel? Voor een fles wijn?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Hij knikte. ‘Ik koop, pardon kocht alleen het beste.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Daar kunnen Nova en ik een week van leven.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Menno zette de fles op de salontafel neer. ‘Als er echt geen hoop meer is, moet ik toch maar eens wat beter kijken naar de inhoud van mijn wijnkelder.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik weet niet of er nog hoop is voor jouw bedrijf, maar er is zeker hoop voor de toekomst,’ zei Yara. ‘Nu kun je onderzoeken wat je echt wilt, gebaseerd op oprechte gevoelens. Niet op woede of wraak.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Menno knikte. ‘Maar dat geldt in zekere zin ook voor jou. Je hebt aan de eisen voldaan. Nu moet je kijken wat jij echt wilt.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Yara grinnikte. ‘We zijn een mooi stel bij elkaar.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Eigenlijk wel.’ Menno nam haar in zijn armen en zoende haar op haar haren. ‘Bedankt dat je kwam.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik wil je leren koken.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ja, graag.’ Menno knikte haar toe. </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara keek op haar horloge en schrok van de tijd. ‘Ik moet nu echt gaan.’ </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Menno ging haar voor naar de deur en deed haar uitgeleide. </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Ze wist eigenlijk niet meer zo goed wat ze moest zeggen. ‘Nou, tot ziens dan maar.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ja.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara liep de koele avondlucht in. Hopelijk ging er nog een tram naar huis. Haar lichaam tintelde en haar hoofd was licht van de alcohol. Het was een vreemde avond.</span></p> <p class="enter"> </p> <p class="geeninspring">‘Waar zat je?’ Serge trok haar naar binnen zodra ze de sleutel in het slot stak.</p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Bij Menno, dat had ik toch gezegd?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘De hele avond?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘De hele avond.’ Yara wurmde zich langs hem heen. Moest ze nu opeens verantwoording afleggen over haar afwezigheid? Dat was ze helemaal niet meer gewend.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik maakte me zorgen,’ zei Serge. </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Dat irriteerde haar. ‘Je wist waar ik was.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik had niet gedacht dat je zo lang bij hem zou blijven.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Menno heeft het moeilijk en ik beschouw hem toch een beetje als familie.’ </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Maar dat is hij niet.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara draaide zich naar Serge om. ‘Wat bedoel je daarmee?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Precies wat ik zeg.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Ze zette haar handen in haar zij, klaar voor de strijd. ‘Het maakt eigenlijk niet uit of iemand wel of niet familie is. Ik zoek op wie ik wil en ik hoef daar geen verantwoording voor af te leggen aan jou of aan wie dan ook.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Zo bedoelde ik het niet, Yara.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Zo bedoelde je het wel.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Oké, goed. Zo bedoelde ik het wel. Vind je dat dan zo vreemd? Menno is een succesvolle en aantrekkelijke man. Hoe zou jij het vinden als ik in mijn eentje een hele avond met een aantrekkelijke, single vrouw doorbracht?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara staarde hem aan en hield het antwoord dat zich naar buiten wilde drukken met moeite tegen. ‘Dat kan me niet schelen,’ had ze willen zeggen. En dat meende ze ook. Het maakte haar eigenlijk helemaal niets uit met wie Serge omging. Wat zei dat over haar gevoelens voor hem? Had ze gewoon geen last van jaloezie? Wat natuurlijk een prima eigenschap was. Of liet het haar allemaal onverschillig? Hoe dan ook wist ze zeker dat Serge dit niet wilde horen. Dus zweeg ze maar, want liegen zat al helemaal niet in haar bloed.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Serge zweeg ook, wachtend op haar antwoord, en de stilte werd ongemakkelijk. ‘Ik ga naar bed,’ besloot Yara.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Hij knikte. Ze had er heel wat voor gegeven als ze nu nog alleen in haar huisje was geweest, samen met Nova. Dan had ze gewoon weg kunnen vluchten van deze situatie. Voor de zoveelste keer realiseerde ze zich dat deze woning echt veel te klein was voor hen alle drie. Als ze onenigheid hadden, konden ze nergens heen. Dit werd een lange nacht.</span></p> <p class="enter"> </p> <p class="geeninspring">‘Hebben jullie al zicht op een nieuwe woning?’ Kees blies de rook van zijn pijp de lucht in.</p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Niet echt.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Je bent al een tijdje op zoek.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Serge is meer op zoek dan ik.’ Yara knielde bij de andijvie neer en keek onder de bladeren. ‘Dit kan wel geoogst worden.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Dat hoef je mij niet te vertellen.’ Kees knipoogde.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Sorry.’ Yara was na haar werk direct naar de tuin gegaan en nu liep ze langzaam heen en weer over de smalle paadjes, genietend van de frisse buitenlucht.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Bedoel je dat Serge jullie gezamenlijke huis belangrijker vindt dan jij?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara haalde haar schouders op. ‘Ik weet heus wel dat mijn huis te klein is, maar het was altijd goed voor Nova en mij.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Maar nu zijn jullie met z’n drieën.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ja.’ Yara wist dat dat technisch gezien inderdaad het geval was, maar zo voelde het helemaal niet. Gevoelsmatig was het nog steeds zij en Nova tegen de rest van de wereld. Zo was het haar hele volwassen leven geweest. ‘Menno heeft een mogelijke koper voor zijn aandeel in de tuin,’ veranderde ze van onderwerp. </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘O.’ </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik maak me zorgen,’ zei Yara. ‘Ik bedoel, Menno was schappelijk. Wat als die koper heel andere dingen wil dan wij.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Wij?’ Kees ging op een van de bankjes tegen de muur zitten.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ja, wij. Maud, Britt en ik.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Maud en Britt? Wanneer hebben zij zich voor het laatst bekommerd om de tuin?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Nou ja, ik bedoel… ze hebben het druk.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Er is geen wij, Yara. Je bent alleen.’ Kees keek haar indringend aan. ‘En dat is dus een belangrijk onderdeel van het probleem. Vooral ook omdat jij net zomin veel tijd hebt als je zussen.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Wat wil je zeggen?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Het gaat niet goed met de tuin. Ik kan niet alles alleen. Die studenten zijn onbetrouwbaar. Jij bent er nauwelijks. Misschien moet die koper niet alleen Menno’s aandeel kopen, maar ook dat van jou en Britt.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Geschokt staarde Yara de tuinman aan. ‘Meen je dat?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Zoals het nu gaat, werkt het niet. Dat weet je net zo goed als ik.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Dat zou papa vreselijk vinden.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Jullie vader leeft niet meer. Misschien moeten we zijn ideeën los gaan laten en datgene doen waar we gelukkig van worden of tijd voor willen maken.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara staarde voor zich uit. ‘Wil jij hier ook weg dan?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Dat zei ik niet.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Papa wilde dat we hier met z’n drieën een succes van zouden maken. Hij hoopte dat de tuin ons weer meer bij elkaar zou brengen.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘En is dat gelukt?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Mijn zussen zijn weer in mijn leven, min of meer. Dus ja, dat is op zich wel gelukt.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Doel behaald,’ zei Kees.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Doel behaald en dus kan de tuin in de verkoop?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Die keus is aan jou en je zussen. Maar zoals het nu gaat, kan het niet veel langer. Er is niemand die er echt voor gaat en dat is overal aan te merken.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara moest erkennen dat hij daar gelijk in had. De bezoekersaantallen daalden en er gebeurde de laatste maanden weinig in de tuin nadat hij met zoveel bombarie was geopend. Daar kwam bij dat ze het zonder Menno’s geld waarschijnlijk nooit zouden redden. Hij had steeds met de hand over het hart gestreken als het financieel even niet lekker liep. Een nieuwe investeerder had alle recht geld te eisen en als hij dat niet kreeg, kon hij alles makkelijk opkopen. Moesten ze wel doorgaan? Was het inderdaad niet veel beter de tuin van de hand te doen voor ze allemaal veel verlies zouden lijden?</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Jullie moeten een besluit nemen,’ zei Kees. Hij legde even een hand op haar schouder en stond op. Op zijn gemak liep hij de tuin in.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara keek rond naar alles wat ze bereikt hadden in de afgelopen jaren. Vlak bij haar stond de mooie, gloednieuwe winkel die Nova een halfjaar geleden zo gepassioneerd had geopend. Ze had verteld over Joep en zijn passie voor de tuin. Nog steeds lag zijn stukje grond er keurig verzorgd bij. Kees had zijn nieuwe schuur, waar hij nooit om had gevraagd, met daarin allerlei moderne tuingereedschappen. En ook de oude kas in de andere hoek was flink opgeknapt. Allemaal van Menno’s geld. Op dit stukje grond lagen ook vele onzichtbare herinneringen. Aan Joep en Nova, maar ook aan de hereniging met de van haar vervreemde zussen. De tuin had hen weer samengebracht. Natuurlijk met de nodige ups en downs, maar ze spraken weer met elkaar. Bovenal was dit stukje grond de droom van haar vader, waar hij al zijn liefde en energie in had gestoken. Hier had hij gewerkt tot op het laatst van zijn leven. Hier had hij gedroomd dat zijn dochters zijn idealen zouden voortzetten. Kon ze dit zomaar opgeven? Had ze wel een keus? Ze had een verantwoordelijkheid naar Nova. Haar baan garandeerde haar een goed inkomen. De tuin deed dat zeker niet. </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Haar telefoon haalde haar uit haar overpeinzingen. Verrast keek ze naar het schermpje. Britt. ‘Hoi zussie!’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Hoi Yara. Hoe gaat het?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Prima! En met jou?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ook prima.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Nou, mooi.’ Yara wist even niet wat ze moest zeggen. Toen Britt in Nederland was, hadden ze een goede band opgebouwd, maar haar nogal overhaaste vertrek had letterlijk en figuurlijk de afstand tussen hen weer vergroot.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Hoe gaat het met Maud en de kleine Finn?’ vroeg Britt.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Heel goed. Hij is zo schattig.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Denk je dat Maud het goed zou vinden als ik een keer langskom?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Natuurlijk vindt ze dat goed, Britt. Ze zou het geweldig vinden.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Denk je dat?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Denk jij van niet dan?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik weet heus wel dat ze niet blij was met mijn vertrek.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Daar heeft ze zich bij neergelegd. Ieder van ons maakt zijn eigen keuzes.’ </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Het bleef lang stil aan de andere kant. </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ben je van plan weer eens onze kant op te komen?’ vroeg Yara.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Misschien.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara vroeg zich opeens af waarom Britt belde. Zo vaak deed ze dat niet. Meestal appte ze, vaak met een foto van wat er in de commune zoal gebeurde of een advies over wat ze konden doen in hun tuin. ‘Hoe gaat het daar?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Best.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Hoe gaat het eigenlijk met Oscar?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Weer volgde een lange stilte. ‘Ook goed,’ zei Britt ten slotte.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ja?’ </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ja.’ Britt was duidelijk niet van plan veel meer te melden. ‘Hoe gaat het bij jullie?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘We hebben het druk. Met de tuin natuurlijk en nou ja, ik heb het ook druk met mijn werk en met Nova en zo.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ja, dat zal wel. Zie je Menno nog weleens?’ De vraag kwam nogal onverwacht en Yara vermoedde opeens dat dit de reden was waarom haar zusje belde.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Natuurlijk, regelmatig. Op dit moment zijn hij en ik het meest verantwoordelijk voor de tuin.’ Yara vroeg zich af hoeveel Britt precies wist van de huidige situatie van haar ex-vriend. </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Hoe gaat het met hem?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara aarzelde. Moest ze vertellen wat er speelde? Menno had haar in vertrouwen dingen verteld. Ze wist zeker dat hij niet wilde dat ze dat te pas en te onpas met iedereen deelde. Zeker niet met de ex die hem veel verdriet had gedaan. Ook al was die ex haar zusje van wie ze veel hield. Yara zag zich in een lastig parket geplaatst. ‘Waarom vraag je hem dat zelf niet? Je hebt zijn nummer.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘We hebben geen contact meer.’ Britts stem leek zachter en zwakker.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik ga geen boodschapper zijn tussen jou en hem.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik vroeg alleen maar hoe het met hem ging,’ zei Britt. Yara hoorde haar irritatie.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Wat kan jou het schelen?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ja, dat is waar. Wat kan mij het schelen. Ik heb hem in de steek gelaten.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara wist niet wat ze met deze uitspraak aan moest. Diep in haar hart vond ze dat eigenlijk wel, hoezeer ze ook haar best deed Britts keuze te begrijpen. Misschien was ze aangestoken door Maud in haar overtuiging dat Britt altijd vluchtte als het moeilijk werd. Of ze was gewoon geraakt door wat Britts vertrek met Menno had gedaan. Yara besloot het gesprek over een heel andere boeg te gooien. ‘Britt, jij en ik moeten gaan nadenken over de toekomst van de tuin. Ik kan het niet meer aan alleen. Mijn werk slokt alle tijd op en omdat ik er nauwelijks ben, is er geen aansturing in de tuin en in de winkel, met alle gevolgen van dien.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Wat bedoel je?’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ik bedoel dat de tuin voor niemand van ons meer echt belangrijk lijkt te zijn. Misschien moeten we hem verkopen.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Natuurlijk niet!’ riep Britt meteen.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Jij hebt makkelijk praten. Ik run hier alles alleen en zoals ik al zei, red ik dat niet. Van Maud kan ik logischerwijs nu niet veel verwachten en Menno heeft ook andere dingen te doen. Om de tuin tot een succes te maken, zowel financieel als sociaal, moeten we er volledig voor gaan. Dat doen we geen van allen. Misschien is verkoop de beste optie.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Na alles wat we hebben bereikt?’ Britts stem klonk schril.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Ja, ik weet het. Maar het gaat niet goed nu. En ik weet niet of ik hier nog mee verder kan en wil.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Aan de andere kant van de lijn bleef het heel lang stil. ‘Ik moet hierover nadenken,’ zei Britt ten slotte.</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Dat begrijp ik.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Oké, nou, dag, Yara.’</span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">‘Dag.’ Yara had het woord nog niet uitgesproken of ze hoorde de kiestoon al. Verbijsterd staarde ze naar haar telefoon. Wat een bizar gesprek. Had ze dit wel zo mogen brengen naar haar zus? Maar de hele situatie zat haar hoog. Ze was toch niet in haar eentje verantwoordelijk voor dit stuk grond? Alleen zo voelde het wel, en dat maakte Yara eenzaam. Daarom had ze het Britt voor de voeten gesmeten. Maar wat kon zij doen daar in Frankrijk? </span></p> <p class="No-Spacing ParaOverride-2"><span class="CharOverride-1">Yara slikte en voelde tranen in haar ogen opkomen. Misschien was verkoop écht de beste optie.</span></p> </div> </body> </html>