Nu was er nog maar één ding te doen: de hoofdonderwijzeres moest naar Pauline om ook haar zaak recht te zetten. De volgende ochtend ging ze meteen naar het meisje toe. Die was erg verbaasd toen ze juffrouw Theobalds ernstige gezicht zag.
Dat was de tweede verrassing die dag. De eerste was de vorige directrice geweest, een gezellige mollige vrouw met een vriendelijk gezicht en pretoogjes. “Hallo, ” zei ze. “Jij hebt je been gebroken, hè meisje? Daar moet je maar geen gewoonte van maken. ”
“Nee... maar, waar is de andere directrice? ” vroeg Pauline nieuwsgierig.
“O, die moest plotseling weg en daarom ben ik wat eerder teruggekomen. En ik waarschuw je: er valt met mij niet te spotten, hoor! ”
Pauline grinnikte. "Ik heb al een heleboel over u gehoord. Fijn dat u weer terug bent. Is Ellen ook weg? ” “Ja, die is met haar moeder mee. Maar ach, dat gaat ons allemaal niet aan, vind je wel? ” zei de directrice. Pauline was nog nauwelijks van haar verbazing bekomen, toen de hoofdonderwijzeres binnenkwam. Deze zei meteen waar het op stond en zo kwam Pauline er al gauw achter dat al haar leugens waren ontdekt. Alle meisjes en juffrouw Theobald wisten het.
Ze staarde stilletjes voor zich uit en voelde zich erg verslagen. Ze schaamde zich diep en voelde zich ongelukkig. Juffrouw Theobald had geen medelijden met haar toen ze vertelde hoe ongerust haar moeder zich had gemaakt.
“Ze kwam zo vlug mogelijk hiernaar toe, ” zei ze, “en je weet zelf wel hoe je haar hebt ontvangen. Ze had de hele weg van het station gelopen, omdat ze geen geld voor een taxi had. Ik schaam me voor je gedrag, Pauline. ”
Pauline wendde haar gezicht af. Ze schaamde zich ook en de tranen drupten over haar wangen.
“En dan is er nog iets, " vervolgde juffrouw Theobald. “De laatste tijd werd er steeds geld gestolen. Omdat jij nogal veel geld uitgaf, terwijl de meisjes wisten dat je niet veel zakgeld kreeg, gingen ze jou verdenken. Zo zie je maar, Pauline, door je eigen domme gedrag heb je jezelf in een kwaad daglicht gesteld. "
Pauline ging rechtop zitten. “Ik heb nog nooit in mijn leven gestolen! U moet me geloven. Ik heb leugentjes verteld, dat geef ik toe, maar dat is nog geen stelen. Ik heb stiekem geld van mijn spaarbankboekje gehaald dat ik van thuis had meegenomen. Daar haalde ik telkens iets vanaf als ik geld nodig had. ”
“Ik geloof je, ” zei juffrouw Theobald rustig. “Maar nu moet je dat boekje maar bij mij in bewaring geven. Je mag er alleen nog geld afhalen als dat echt nodig is. En als je op Clarence House wilt blijven, moet je doen wat alle meisjes doen die weinig geld hebben: eerlijk bekennen. Dat vindt niemand erg. Wij beoordelen iemand niet naar wat ze heeft, maar naar wat ze is. Dat moet je goed onthouden, Pauline. ”
“Ik durf de meisjes niet meer onder ogen te komen, na wat er is gebeurd, " bekende Pauline.
“Vertel Hilary en Susan nou maar gewoon eerlijk de waarheid en zeg dat je er spijt van hebt, “ raadde juffrouw Theobald haar aan. “De meisjes leven heus erg met je mee omdat je je been hebt gebroken. Ze zullen echt wel begrip voor je hebben. Maar je moet in het vervolg proberen de vriendschap van mensen te winnen, Pauline, en niet te kopen. Wees eerlijk, oprecht en vriendelijk! Je zult het in het begin niet gemakkelijk hebben, maar dat is een beetje je eigen schuld. Dat begrijp je toch wel? "
Ze stond op en keek naar het meisje. Haar glimlach verzachtte haar strenge woorden en Pauline voelde zich getroost.
“Ik zal een brief aan mijn moeder schrijven en proberen het weer goed te maken, ” beloofde ze. Juffrouw Theobald knikte en liet haar vervolgens alleen.
Pauline volgde haar raad op en vertelde alles aan Hilary. Die zei ronduit wat ze ervan dacht, maar ze was ook vriendelijk en bereid haar te helpen.
“Je hebt je als een idioot gedragen, Pauline, dat vindt iedereen, ” zei ze. “Maar we willen je allemaal helpen en we zullen je het niet moeilijker maken dan nodig is. Maar jij moet de eerste stap zetten. Ik zal de anderen vertellen dat je er spijt van hebt en als je weer uit de ziekenzaal komt, zal niemand er meer een woord over zeggen. Wees dus in het vervolg alsjeblieft verstandig en schep nooit meer ergens over op. ”
Pauline knikte met tranen in haar ogen. “Ik weet wel dat ik heel gemeen tegen mijn moeder ben geweest en het was erg dom van me om te liegen... het spijt me allemaal zo. Ik zal aan mijn moeder schrijven om het goed te maken en mijn verontschuldigingen aan te bieden, " beloofde ze met verstikte stem.
Hilary vertelde haar daarna alle nieuwtjes van de laatste dagen: Ellen en haar moeder waren vertrokken en Alison had een brief van Ellen gekregen. Daarin stond:
Lieve Alison,
Ik weet niet of iemand het al aan jullie heeft verteld, maar ik was de dief Eddie was namelijk zijn baantje kwijt (hij heeft inmiddels ander werk) en had helemaal geen geld. Dus vroeg hij mij of ik hem kon helpen. Dat heb ik ook gedaan. Maar ik had natuurlijk zelf ook geen geld en daarom nam ik het van mijn moeder. Zij schrok verschrikkelijk toen alles aan het licht kwam en zei dat ze geen minuut langer op Clarence House wilde blijven. Ik durfde jullie niet meer onder ogen te komen en daarom schrijf ik dit allemaal aan jou.
Ik ben nu steno en typen aan het leren en daarna ga ik een kantoorbaantje zoeken. Mijn moeder is nu heel anders. Ik denk dat ze heel erg is geschrokken toen ze hoorde dat ik stiekem geld wegnam in plaats van haar hulp in te roepen. Ze doet nu heel aardig. Je zou haar gewoon niet herkennen. Eddie en ik willen heel hard gaan werken om veel geld te verdienen, zodat zij niet meer hoeft te werken. Dan kan ze tot rust komen en op die manier waarschijnlijk gelukkiger worden.
Ik vond het beter om jullie te schrijven en alles op te biechten, zodat ik van alle blaam ben gezuiverd.
Mijn zilveren naaidoosje staat nog in mijn kast. Wil jij dal alsjeblieft van me aannemen, Alison, uit dankbaarheid voor wal je op de ouderdag voor me hebt gedaan? Ik vond het zo fijn dat ik met jou en je ouders mee uit eten mocht en Eddie kon bezoeken. Het is meteen ook een aandenken, zodat je nog eens aan me zult denken. Ik hoop dat het inmiddels wat beter met Pauline gaat. Alison, denk alsjeblieft niet te slecht over me. Ik weet dat ik niet altijd even gemakkelijk in de omgang was, maar het werd me soms ook wel moeilijk gemaakt...
Heel veel groetjes, van Ellen Patterson.
Alison en alle andere meisjes waren geroerd door de brief. Ze hadden er allemaal spijt van dat ze niet wat aardiger tegen Ellen waren.
“Het was eigenlijk de schuld van haar moeder dat ze altijd klikte en gemeen was, ” zei Bobby. “Jeetje, wat ben ik blij dat mijn moeder anders is... en die van jullie ook. "
Angela kreeg een kleur toen ze deze opmerking hoorde, maar zei niets. Ze was de laatste tijd veel aardiger geworden en nam zich voor om thuis, tijdens de vakantie, alleen maar goede dingen over Clarence House te vertellen.
“Het is bijna vakantie, ” zei Pat tegen Ann. “Het is wel een opwindend trimester geweest, vind je niet? En gelukkig is onze goede, oude directrice weer terug. Zeg Bobby, weet jij niet nog een goede mop om dit trimester af te ronden? ” “We kunnen een kikker in de lessenaar van Claudine stoppen, ” mompelde Bobby bedachtzaam, waarna ze grinnikte. Haar gezicht was erg bruin en ze had meer sproeten dan ooit.
“Of oorwurmen in haar etui, ” stelde Janet voor. Ze keek ondeugend naar Claudine.
“Als je zoiets doet, vertrek ik op stel en sprong naar Frankrijk, ” zei deze.
“Nou, dan kunnen we misschien beter iets met Mam’zelle uithalen, ” zei Janet lachend.
Claudine lachte mee. Ze gooide een kussen naar Janet, maar miste haar doel. Het kussen belandde op het naaimandje van Doris, dat omviel. Doris pakte haar naaiwerk en smeet het naar Claudine. Binnen de kortste tijd was er een druk gevecht tussen alle meisje aan de gang.
Maar toen ging de deur open en juffrouw Theobald verscheen op de drempel. “Meisjes, meisjes, is dit nou echt de conversatiezaal van de vierde klas? Hoe moet het met Jullie gaan als jullie in de zesde zitten? "
Tja, hoe zal het dan met ze gaan? Waarschijnlijk niet veel anders!