De eerste weken gingen vlug voorbij en de meisjes hadden al gauw het gevoel alsof ze altijd in de vierde hadden gezeten! Ze keken neer op de derde- en tweedeklassers. Die kinderen bestonden voor hen niet meer. Geen enkele vierdeklasser bemoeide zich met iemand uit een lagere klas.
Vooral ’s zomers was het erg leuk op school. Dan kon je tennissen en zwemmen. Angela bleek heel goed te kunnen zwemmen, heel snel en met een mooie slag. Alison, die een enorme hekel aan water had, ging nu zelfs ook het water in. Ze deed haar best om net zo goed te worden als haar aanbeden Angela.
Claudine had een hekel aan zwemmen. Ze wilde het zelfs niet proberen. De gymlerares wond zich daarover nogal op.
“Claudine, waarom ben je naar een Engelse school gekomen als je niet van zwemmen houdt? “
“Zwemmen is nergens goed voor, ” zei Claudine brutaal. “Ik vind het verschrikkelijk. Het water is koud en nat! Het is goed voor vissen, maar niet voor mensen. ” En omdat niemand Claudine kon dwingen haar badpak aan te trekken, ging ze het water niet in. De anderen plaagden haar door haar nat te spatten, maar daar trok ze zich niets van aan. De gymlerares was bang dat het meisje met kleren en al in het water zou worden getrokken en daarom stuurde ze haar terug naar school.
In tennissen was Claudine zelfs nog slechter dan Carlotta. Carlotta had nooit behoorlijk leren spelen, maar Claudine deed niet eens moeite een bal te raken!
“Het is zo’n dom spel, ” zei ze, waarna ze haar racket neerlegde en kalmpjes wegwandelde.
“Claudine! Tennissen is een verplicht vak! ” riep Hilary.
Maar het was tegen dovemansoren gezegd. “Ik doe het niet, ” zei Claudine en weg was ze.
Angela speelde keurig en beheerst. Ze bracht altijd prachtige rackets mee, hoewel ze daar vreselijk mee werd geplaagd. Pauline was jaloers op haar. Daarom deed ze zo hatelijk mogelijk.
“Ik heb thuis nog wel drie of vier rackets, ” zei ze. “Maar mijn moeder vindt het overdreven om er meer dan een mee naar school te nemen. Iemand met een beetje opvoeding, schept niet zo op. "
Niemand vond Pauline eigenlijk echt aardig. Hoewel ze het altijd over haar rijkdom had, was ze tamelijk onaantrekkelijk om te zien. Angela was echt een plaatje en daarom konden de meisjes van haar iets meer verdragen. Alison vond haar het mooiste meisje dat ze ooit had gezien.
Ellen was een middelmatige sportster en wat haar schoolwerk betrof, blonk ze ook niet bepaald uit. Om de één of andere onverklaarbare reden was ze erg op Alison gesteld. Ze vond het dan ook heel erg toen Alison haar overduidelijk liet merken dat ze niets met haar te maken wilde hebben.
“Waarom kom je niet eens naast me lopen als we gaan wandelen? ” vroeg Ellen haar. “Je hoeft toch niet altijd bij Angela te lopen? En waarom wil je nooit snoep van me aannemen? Er zit geen vergif in! ”
“Dat weet ik wel, ” zei Alison koeltjes. “Ik wil jouw snoep alleen niet hebben en niet naast je lopen. ” “Angela heeft je natuurlijk opgestookt, ” mopperde Ellen. “Je denkt nooit zelf na, is het wel? Wat Angela zegt, is goed. Jij doet haar gewoon in alles na. Dom hoor. Als je maar weet datje er belachelijk uitziet. ” Alison was diep beledigd en keek Ellen koel aan. “En als jij maar weet dat Angela je ook helemaal niet mag. En omdat zij mijn vriendin is. vind ik je ook niet aardig. Bovendien ben je een klikspaan. ”
Ellen liep met een vuurrood hoofd weg. Alisons laatste opmerking was midden in de roos geweest! Ellen vertelde alles aan haar moeder.
Het ergste was dat Ellen ook tegen haar moeder had gezegd dat de meisjes erg onvriendelijk tegen haar waren geweest. Het gevolg daarvan was dat een paar meisjes voor straf bij de directrice sokken moesten stoppen en ge'scheurde lakens naaien.
“Volgens mij maakt ze die gaten expres en scheurt ze de lakens om ons iets te doen te geven waaraan we een hekel hebben, ” tierde Angela, die drie sokken had gekregen om in haar vrije tijd te stoppen. “Ik heb nog nooit in mijn leven sokken hoeven stoppen. Waar is die directrice eigenlijk voor als ze die spullen zelf niet maakt? ”
“Het is nou eenmaal regel op Clarence House dat we onze meeste spullen zelf repareren, " zei Pat. “Maar ik kan me ook haast niet voorstellen dat je al die gaten zelf hebt gemaakt. Ik heb je nog nooit met een gat in je sok zien lopen. ”
“Nee, ik heb die gaten ook niet zelf gemaakt. Zeg, help me eens met die draad door de naald te steken. Het einde is zo pluizig dat het mij niet lukt, ” zei Angela. De meisjes begonnen te lachen. Angela had van handwerken kennelijk geen kaas gegeten! Alison nam de naald en draad van haar over. “Kom, ik help je wel even, ” bood ze vriendelijk aan. “Ik durf te wedden dat die klikspaan van een Ellen weer eens naar haar moeder is gehold om iets over jou te vertellen. Voor straf moet je nu dit werkje van de directrice overnemen. ”
Alison stopte braaf de sok voor Angela. Alison was daar niet zo handig in en het gebeurde dan ook niet zo netjes, maar Angela was allang blij dat ze het niet zelf hoefde te doen. Ze bedankte Alison uitbundig en die was meteen in de zevende hemel.
Pauline was de volgende die in moeilijkheden kwam. Zij wilde duidelijk niets met Ellen te maken hebben en dat liet ze merken ook!
Op een ochtend vertelde Pauline aan Bobby dat ze keelpijn had en dat hoorde Ellen toevallig. Ze ging de kamer uit en na een poosje moest Pauline bij de directrice komen.
“Ik hoorde dat je keelpijn hebt, Pauline, ” zei de directrice. “Ellen maakte zich zorgen over je en dat is erg aardig van haar. Ik heb hier een gorgeldrankje voor je. ” “O, mijn keel is al veel beter, " antwoordde Pauline geschrokken. Dat was de waarheid, maar de directrice liet haar prooi niet zomaar gaan! Pauline moest tien minuten met een vies drankje gorgelen en daarna kreeg ze nog iets smerigs te slikken waar ze misselijk van werd.
Pauline ging woedend terug naar de anderen.
“We moeten in het vervolg uitkijken met wat we zeggen als die Ellen in de buurt is, ” zei Alison. “Misschien moeten we een beetje vriendelijker tegen haar doen. ”
“Daar heb ik helemaal geen zin in! ” riep Claudine meteen. “Ik kan haar niet uitstaan! Voor geen meter! ”
En in plaats van wat aardiger tegen Ellen te zijn, deed ze haar best zo grof en knorrig mogelijk te doen. Het gevolg was natuurlijk dat ze bij de directrice moest komen en een hele berg verstelwerk kreeg!
“Je hebt een scheur gemaakt in allebei je lakens, ” zei ze tegen Claudine. “Je hebt gaten in al je sokken en je bent door de elleboog van je vest gegaan. Voor straf moet je alles zelf maken. ”
Claudine zei niets terug. Zwijgend ging ze met de mand verstelwerk weg en zette hem bovenop haar kast. De anderen dachten al dat ze domweg zou weigeren alles te maken, maar tot hun verbazing nam Claudine haar naaimandje en ging aan de slag.
Bobby keek verbaasd toe hoe snel en handig Claudine alles herstelde. “Wat kun jij mooi naaien! ” riep ze verbaasd. “Het lijkt wel borduren! ”
“Ik vind verstelwerk wel gezellig om te doen, ” antwoordde Claudine. “Dat hebben we in Frankrijk goed moeten leren. Jullie Engelse meisjes zijn hier erg slecht in. Jullie vinden het leuker -om dom achter een bal aan te hollen. Nou, geef mij maar verstelwerk. ”
“Vooruit Claudine, leg die boel weg. We gaan lekker zwemmen, ” zei Susan. “Het is veel te mooi weer om binnen te zitten. ”
Maar daar had Claudine totaal geen zin in. “Ik kan de zon van hieruit ook zien, ” zei ze. “Gaan jullie maar. ik maak dit liever eerst af. ”
Bobby keek verbaasd naar het gebogen hoofd van Claudine. “Je doet dit echt liever dan sporten, is het niet? "
“Ja, dit vind ik leuk. ”
De anderen begonnen te lachen. “Ik geloof dat ze al die gaten expres heeft gemaakt om niet te hoeven sporten, ” zei Bobby lachend. “Ze zit liever hier met haar verstelwerk dan een balletje te slaan. En de directrice denkt dat ze haar straf heeft gegeven! ” Juffrouw Ellis kwam de kamer in. “Vooruit meisjes, opschieten en naar buiten. Jullie gaan lekker zwemmen. Kom Claudine, berg dat naaiwerk op. ”
“Het spijt me, juffrouw, maar ik moet eerst het strafwerk afmaken dat de directrice me heeft opgedragen, ” zei Claudine, met grote onschuldige ogen.
Maar daar trapte juffrouw Ellis niet in. “Ik zal wel eens even met de directrice gaan praten, " zei ze.
De directrice stond er echter op dat Claudine eerst het naaiwerk afmaakte en toen moest juffrouw Ellis haar wel toestemming geven om binnen te blijven. Terwijl de anderen zwommen en plezier maakten, zat Claudine tevreden in haar hoekje te naaien. Ze hoorde de meisjes lachen en schreeuwen, maar ze had helemaal geen zin om mee te doen!
Dat afschuwelijke koude water, dacht ze. Toen kwam Mam'zelle binnen en ze keek op.
“Ah, ma petite! Hier zit je dus, ” zei Mam’zelle. “Laat me eens zien wat je hebt gedaan? Keurig hoor, zo kunnen de Engelse meisjes het niet. Waar zijn de anderen? ”
“Zwemmen, ” zei Claudine. “Die Engelse meisjes sporten liever en ik houd van verstelwerkjes. ”
“Natuurlijk, Claudine, " zei Mam’zelle, die er na al die jaren op Clarence House nog steeds niet aan was gewend dat de meisjes liever zwommen en tennisten dan rustig in een hoekje te zitten borduren. “Heb je het hier naar je zin, kleintje? ”
“Ja, ma tante, ” zei Claudine. “Ik vind het alleen soms een beetje saai. Er gebeurt hier nooit iets! ”
Maar daarin vergiste Claudine zich. Want er zou iets opwindends gebeuren. En al gauw ook!