“Het is erg belangrijk voor me, ” drong Ellen bijna smekend aan.
“Ik hoop wel dat je me je verontschuldigingen aanbiedt, want je bent erg grof tegen me geweest. Anders praat ik helemaal nooit meer tegen je. ”
Ellen slikte. Het was nog moeilijker dan ze had gedacht. “Het spijt me... ik werd een beetje driftig. "
Op dat moment kwam Carlotta, die het gesprek had gehoord, tussenbeide. “Als ik jou was. Ellen, zou ik niet eens met haar willen praten voordat zij haar verontschuldigingen heeft aangeboden. Ze zei hele gemene dingen over je broer en dat hoef je niet te pikken! Ik zou in jouw plaats niet de minste willen zijn... die kleine feeks! ”
Angela draaide zich om naar Carlotta en keek haar woedend aan. “Je denkt toch zeker niet dat we willen horen wat een circuskind heeft op te merken? ” zei ze. Carlotta haalde haar schouders op. “Ik zou je maar wat graag eens een goede aframmeling willen geven! Dat lijkt me precies wat je nodig hebt, ” siste ze Angela toe.
“Niemand heeft me ooit met een vinger aangeraakt! ” “Nee, en dat is goed te merken, ” zei Carlotta fijntjes. “Anders zou je wel een stuk aardiger zijn. Kom mee, Ellen. Laat die Angela maar lekker in haar sop gaar koken. ”
Ellen was blij met de onverwachte hulp, maar ze schudde haar hoofd. Ze had Angela nu nodig. Ze moest en zou weten wat haar broer had gezegd. Wat een ellende dat hij nou net van alle meisjes Angela had getroffen. Ieder ander zou haar gewoon hebben geholpen, maar dat stuk mispunt net niet!
Carlotta haalde haar schouders op. Ze mocht Ellen niet zo erg, omdat ze een klikspaan was. Maar Angela was nu echt gemeen tegen haar, die kleine kat!
Angela draaide zich naar Ellen. “Goed, je hebt je verontschuldigingen aangeboden en ik zal ze accepteren. Wat moet je nou nog? "
“Wat heeft Eddie tegen je gezegd, ” smeekte Ellen. “Heeft hij je een boodschap meegegeven... of een briefje? ”
“Ja, hij had een briefje voor je, ” antwoordde Angela. “Maar ik peins er niet over je dat te geven. Het is tegen de regels en dat weetje zelf best. ”
“Het zal nooit meer gebeuren. Ik vraag Eddie wel of hij in het vervolg de brieven gewoon op de post doet. Maar geef me nou alsjeblieft dat briefje, Angela! ”
“Nou goed, ik zal je het briefje geven, maar op één voorwaarde, ” zei Angela.
“Zeg het maar, ik doe alles, ” zei Ellen gretig.
“Je moet me beloven dat je nooit meer bij je moeder over me gaat klikken. Ik heb een grondige hekel aan verstelwerk en ik weet dat jij over mij bij je moeder bent gaan klagen. Het gevolg was dat ik stapels naaiwerk te doen kreeg. ”
“Zulke dingen mag je niet van mijn moeder zeggen! ” “Dat kan wel zijn, maar het is wel de waarheid. We
weten inmiddels allemaal dat je een klikspaan bent. En wat mij betreft, mag je over anderen zeggen wat je wilt. Maar over mij houd je in het vervolg je mond. Als je dat niet doet, ga ik naar je moeder om haar over dit briefje en je broer te vertellen, ” zei Angela.
“Ik kan het toch niet helpen dat mijn moeder zo veel naaiwerk uitdeelt, ” zei Ellen met trillende lippen. “Misschien niet, maar het is wel jouw schuld. Zodra iemand iets tegen je zegt, hol jij naar je moeder. Zij geeft prompt zo veel naaiwerk op dat iemand gym of sport moet missen. Maar goed, je bent nu gewaarschuwd. Vanaf nu vertel je je moeder alleen goede dingen over me... anders ga ik naar haar toe en vertel haar alles over Eddie! ”
Ellen beet op haar onderlip. Ze had de grootste moeite om niet boos te worden, maar ze kon nu niet anders doen dan het Angela beloven.
“Goed, ik zal het niet meer doen. Geef me dan nou alsjeblieft dat briefje! ”
Angela stak haar hand in haar zak en haalde de brief te voorschijn. Ellen griste hem bijna uit haar hand en liep weg om hem ergens rustig te kunnen lezen. Het waren maar een paar regeltjes:
Lieve zusje,
Zeg niets tegen moeder, maar ik moet je even spreken. Het gee ft niet hoe laat. Ik zal achter de struiken op je wachten.
Veel liefs, je broer Eddie.
Ellen las het briefje drie keer en verscheurde het toen. Ze was als de dood dat haar moeder het zou vinden en boos op Eddie zou worden. Haar moeder was vreemd genoeg niet zo op Eddie gesteld. Ze waardeerde hem kennelijk niet zo erg en schepte alleen maar op over zijn vader, die altijd zo goed en knap was geweest.
Ze vond het verschrikkelijk dat Eddie op school niet zo goed kon meekomen en daardoor ook geen studiebeurs had gewonnen.
Ik zal vanavond naar buiten glippen, als de anderen in de conversatiezaal zitten, bedacht ze. Arme Eddie! Hij moet zo lang wachten! Hij had natuurlijk geen brief over de post kunnen sturen, want die zou moeder hebben gezien en dan had ze hem willen lezen.
Die avond wachtte ze tot alle vierdeklassers in de conversatiezaal zaten en toen glipte ze stilletjes naar buiten. Ze dacht dat niemand haar had gezien, maar daarin vergiste ze zich. Angela zag haar gaan. Ze lachte voor zich heen.
Als Ellen er een gewoonte van gaat maken om haar lieve broertje op te zoeken, dan kan ik dat in het vervolg ook nog als dreigement gebruiken, dacht ze boosaardig. Vervolgens ging ze naar een van de mu-ziekkamertjes met uitzicht op de achterkant van de school. Angela kon nog net een figuurtje over de tennisbaan zien weghollen. Vanaf die afstand kon ze niet precies zien wie het was, maar het kon alleen maar Ellen zijn. Wie anders?
Angela ging weer terug naar de conversatiezaal. De andere meisje zaten grapjes te maken. Iedereen lachte om Carlotta, Doris en Claudine. Nou, een mooi stelletje bij elkaar, peinsde Angela.
Ze keek verveeld toe. Ze kon gewoon niet begrijpen dat de anderen zo vreselijk om die meiden moesten lachen. Angela streek met haar hand door haar keurige gekapte, blonde haren en glimlachte. Ze wist dat ze er veel knapper uitzag dan de anderen. Wat had je uiteindelijk aan hersens en talent? Op straat keek iedereen altijd naar haar en dat was toch zeker veel be-langrijker?
Terwijl ze zo zat te mijmeren, keken twee meisjes naar haar. De één vol afgunst en de ander vol bewondering. De eerste was Pauline. Die was zelf niet zo knap om te zien en was jaloers op Angela’s knappe gezichtje. Hoe vaak ze haar eigen, steile haar ook borstelde, het glansde nooit zo als de lokken van Angela. En met krulspelden kon ze ook al niets bereiken! Het was oneerlijk dat de een zoveel had en de ander zo weinig, bedacht Pauline.
De ander was Alison die Angela vanaf een afstandje stilletjes bewonderde. Ze vroeg zich af of het meisje het haar al had vergeven dat ze zich met haar zaken had bemoeid. Maar Angela keek niet op of om.
“Wat zie je er vandaag weer beeldig uit, Angela, ” fluisterde ze uiteindelijk.
Angela glimlachte naar haar. Ze was vergeten dat ze boos was op Alison. “Ik heb Ellen behoorlijk in de tang. Ze moest me wel beloven dat ze nooit meer over me zal klikken, ” vertrouwde ze haar ineens toe.
“O, heeft ze dat echt beloofd? ” vroeg Alison ongelovig. “Wat goed van je. Waar is Ellen eigenlijk? " “Wil je dat weten? ” vroeg Angela. Ze keek op haar gouden horloge en zag dat het vijf minuten voor bedtijd was. “Nou, kom dan maar mee. Ik denk dat ik je wel kan laten zien waar onze beste Ellen is. ”
Ze nam Alison mee naar het muziekkamertje. “Zie je die muur daar? Daar is toch een deurtje dat uitkomt op de weg? Daar is Ellen doorheen gegaan om haar lieve broertje te ontmoeten. ”
“Kijk, daar loopt iemand, ” zei Alison opgewonden. “Is dat Ellen? Nou, die krijgt grote moeilijkheden als ze wordt gesnapt! ”
“Ja, dat is Ellen, ” zei Angela. “Laten we haar in de slaapzaal opwachten. "
Ze gingen met z’n tweeën weg. Even later kwam Ellen boven en Angela sprak haar aan.
“En, hoe gaat het met je lieve Eddie? ”
Ellen keek haar geschokt aan. Ze had helemaal niet gezien dat er iemand in de donkere gang stond te wachten. Ze deed de deur van de slaapzaal open, maar Angela hield haar tegen. “Je hebt me nog geen antwoord gegeven. ”
“Alles is in orde met Eddie, ” zei Ellen met trillende stem. “Hij had me een heleboel nieuwtjes te vertellen... maar het gaat gelukkig goed met hem. ” Ze ging de slaapzaal in.
Alison voelde zich slecht op haar gemak. Ze hield niet van plagen, ze vond het gemeen. Ze zou er wel graag iets van willen zeggen, maar ze durfde het niet. Als jonkvrouw Angela Favor het deed, kon het toch niet verkeerd zijn?