Michelle herhaalde mentaal de woorden van haar man van de vorige nacht.
Je moet hier zijn. Stuur die idioot de sleutel per post, als het je lukt om hem te vinden.
Mark's weigering om haar te laten reizen sterkte haar in het voornemen de sleutel te vinden. Hij zou waarschijnlijk eerder van gedachten veranderen wanneer ze dat ding echt had.
Ze belde haar moeder zodra ze kon nadat Mark nog eens haar hoop om iets interessants te doen de bodem had ingeslagen. Haar moeder wist niets over een sleutel, maar ze dacht dat Michelle's oom misschien iets kon weten.
Als het je lukt om het te vinden.
"Michelle?"
Ze keerde terug naar de werkelijkheid. "Oh. Sorry, ik was even ergens anders.”
Anna lachte. "Dat dacht ik al. Ik vroeg wat je heeft laten besluiten om op korte termijn op bezoek te komen."
Michelle nam een slok van haar koffie terwijl ze op de bank zat met haar nicht, genietend van de rust wat het gevolg was van hun kinderen die de trap naar boven op renden, om te spelen. Anna’s zeven jaar oude dochter, Britney, hield ervan haar kamer te laten zien aan haar nicht en neef.
"Het is nogal een lang verhaal”. Michelle vertelde Anna over het telefoontje van Alex, en voegde eraan toe, “ik sprak gisteren met oom Li. Hij denkt dat jij misschien de sleutel zou kunnen hebben.”
"Echt waar? Waarom zou hij dat zeggen?"
"Iets over dozen die uit zijn huis kwamen?"
Anna keek naar het plafond, alsof ze aan het nadenken was. "Ik denk dat ik weet waar hij het over heeft. De meesten van hen kwamen uit mijn oude kamer, maar er was een lederen tas met sommige dingen er in waarvan mijn vader mij liet beloven deze niet weg te gooien. Hij vertelde mij niet waarom. David ging door een paar van de dozen, toen hij op zoek was naar dingen voor Britney's poppenhuis, maar ik weet niet wat hij vond. Wil je er even in kijken?”
Michelle knikte. "Dat van die lederen tas klinkt veelbelovend." Ze zette haar kopje koffie op het bijzettafeltje.
"De dozen zijn in de kelder, verscholen onder de trap. Ik blijf hier en luister naar de kinderen."
De treden kraakten onder Michelle’s voeten toen ze afdaalde in de donkere, onafgewerkte kelder. Ze trok aan een ketting, en een lamp flikkerde tot leven.
De lederen tas zat in de tweede doos. Ze liet haar vingers over de stof gaan voordat ze het opende. Het bevatte een mengelmoes aan items: een bezoedelde zilveren lepel, een vingerhoed, en oude postzegels, tussen andere dingen. Ze sorteerde de voorwerpen totdat ze tevreden was en de sleutel er niet was.
Ze bracht het volgende half uur door met het doorzoeken van de dozen, en haar zelfvertrouwen verdween met iedere niet succesvolle minuut. Toen ze een schilderij optilde, haar vinger gevangen op de hoek van de lijst, sneed ze zich. Ze vloekte, liet de lijst zakken en zwaaide haar bloedende vinger heen en weer. Fronsend verlegde ze de voorwerpen die ze daarvoor uit de dozen had gehaald, voordat ze terug ging naar haar nicht in de familiekamer. "Als het daar beneden is, heb ik het niet gevonden." Ze pakte een tissue uit de doos op de tafel en wikkelde het rond haar vinger.
Anna liet haar roman zakken op haar schoot. "Sorry. Ik zal de dozen dit weekend grondig doorzoeken. Is je vinger oké?"
"Ik zal leven."
Michelle probeerde haar teleurstelling te verbergen. Haar nieuwe avontuur zou voorbij zijn voordat het een kans had om te beginnen. Op zijn minst zou Mark gelukkig zijn.
Ze liep naar boven om de kinderen te controleren alvorens terug te keren naar de bank. Zij en Anna betrokken elkaar weer bij elkaars leven, totdat Sophie begon te huilen.
Michelle keek naar het plafond. "Ik ben zo terug."
Ze volgde haar dochter’s kreten en ging Britney's kamer binnen om Grant te vinden die een plastic honkbalknuppel vasthield. Ze vroeg zich af waarom hij niet slim genoeg was om in ieder geval wel het bewijs op de vloer neer te leggen of in de kast te verbergen. Britney knielde naast Sophie, haar rug strelend.
Michelle benaderde Grant. "Oké, jonge man, wat is er gebeurd?"
Hij keek naar haar met zijn grote, bruine ogen.
"Hij sloeg haar op de rug. Ik zag hem." Britney leek blij om verslag uit te brengen.
Michelle stak haar hand uit. Grant wilde eerst de knuppel niet opgeven
"Wil je naar huis gaan? Je weet dat het niet goed is om te slaan"
Hij schudde zijn hoofd en gaf de knuppel aan haar. Ze legde hem op Britney’s bed voor een time-out. Hij stopte zijn kin tegen zijn borst en kruiste zijn armen over elkaar, en Michelle grinnikte bijna om zijn dramatische weergave.
Ze zat op de grond, leunend tegen het bed. Sophie kroop in Michelle's schoot en nestelde zich tegen haar aan. Michelle veegde de tranen van haar dochter weg met haar duim.
Nadat Sophie was gekalmeerd, liet Britney zich naast Michelle neerploffen. "Heb je mijn nieuwe poppenhuis zien?" Haar glimlach bedekte haar kleine gezicht.
"Nee, dat heb ik niet, maar je moeder vertelde me er over. Waarom laat je het mij niet zien?"
Britney liep naar de zijkant van haar kamer en schoof een huis van half haar lengte naar het midden van de vloer. Ze draaide het rond zodat Michelle in alle miniatuurkamers kon kijken.
Britney greep een pop klein genoeg om het huis te bewonen en hield het in één van de kamers. "Dit is de keuken." Ze bewoog de pop een paar keer om aan te tonen hoe een pop pannenkoeken zou maken, toen liet de pop Michelle de rest van de kamers zien. Aan het eind van de tour veranderde Britney haar stem in een domme poppen stem en zei: “En voordat ik naar de winkel ga, moet ik afsluiten!” Britney haalde een sleutel die bijna net zo groot was als de pop van een smalle haak in de kleine woonkamer.
"Britney, waar heb je die sleutel vandaan?" Vroeg Michelle. De sleutel kon geen onderdeel zijn van het poppenhuis. Afgezien van de grootte, was het vies en oud, zoals antiek messing.
"Mijn vader gaf het aan mij. Hij zei dat alle huiseigenaren sleutels hebben." Ze ging terug om te spelen met haar pop, probeerde haar pop de sleutel te laten vasthouden.
Kon het vinden ervan zo gemakkelijk zijn? Michelle's hartslag versnelde. "Vind je het erg als ik het voor een tijdje leen?"
Britney fronste haar wenkbrauwen. "Waarom?"
"Ik ben er gewoon nieuwsgierig naar. Ik geef het aan jou terug als ik klaar ben, dat beloof ik.”
Het meisje haalde haar schouders op. "Oké. Denk ik." Britney overhandigde de sleutel aan Michelle, die het koele metaal tussen haar vingers voelde.
****
"Verdomme, jongen, doe iets met je haar."
"Ook leuk om jou te zien, pap." Jonah gaf zijn vader een snelle omhelzing, zich afvragend of de man ooit zou stoppen met het geven van verdriet over zijn dreads. "Kunnen we naar binnen gaan? De rit was verschrikkelijk."
"Ja, zeker, maar laat mij eerst je moeder waarschuwen. Ze zal willen weten of je er nog steeds uit ziet alsof je aan de drugs bent.” Hij leidde Jonah het huis binnen.
"Ik gebruik geen drugs."
"Ik weet het, maar je ziet er zo uit."
Jonah schudde zijn hoofd. Hij had zijn ouders niet meer in persoon gezien sinds afgelopen zomer; het zeven uur rijden van Cincinnati naar Memphis stond meer frequente bezoeken niet toe, een feit dat Jona in de eerste plaats had geïnspireerd om zo ver weg te verhuizen. Jonah keek er naar uit zijn moeder en broer te zien, maar hij kon zijn vader alleen in kleine doseringen verdragen.
Ze gingen het huis binnen en vonden zijn moeder wachtend op hem aan de keukentafel. Jonah’s vierentwintig jarige broer, Samuel, zat bij haar. Hij onderzocht een kleine, metalen bus door deze een paar centimeter van zijn ogen te houden, zoals zijn bijna volledige visuele handicap vereiste. Zijn vader claimde de lege stoel naast Samuel.
Zijn moeder stond op van de tafel en drukte Jonah in haar armen. "Het is zo goed om je te zien!" Ze trok zich ver genoeg terug om zijn gezicht in haar handen te nemen en kuste hem op zijn voorhoofd. “Je moet naar de kapper.”
Hij grinnikte. "Dat is mij verteld." Hij liep naar zijn broer’s stoel en knielde. "Hey, Sammy, het is Jonah."
"Jonah!" Zijn broer draaide zich om naar zijn stem en glimlachte vol vreugde. Zijn vrije hand vond het hoofd van Jonah. Jonah nam Samuël’s hand van zijn hoofd en hiel het tussen hen in. Jonah hield er van hoe Samuel vreugde uitdrukte met zijn hele gezicht. Het hebben van "bijzondere behoeften" had zijn voordelen; zijn broer leek het grootste deel van de tijd tevreden te zijn met alles.
"Waar heb je die bus vandaan?" Vroeg Jonah.
Samuel trok de bus weer dicht bij zijn ogen en lachte zijn diepe, hese lach. "Brina!"
Jonah keek naar zijn moeder voor een uitleg.
"Sabrina. Ze is een nieuwe assistent bij het verzorgingshuis."
Jonah knikte en draaide zich terug naar Samuel. "Je hebt een vriendin, hè?"
Samuel lachte weer.
Jonah liet Samuël’s hand los en liep naar de koelkast om een frisdrank te pakken.
"Hoe was de rit?" vroeg zijn moeder.
"Lang. De winter is vroeg ingetreden dit jaar. Het duurde een uur om uit dat weer te komen." Hij nam een slok. "Hoe gaat het hier?"
Hij voelde zich een beetje schuldig door zo lang weg te blijven. Zijn ouders werden volledig in beslag genomen door de zorg voor Samuel, en Jonah genoot ervan tijd door te brengen met zijn broer, zodat ze een pauze zou kunnen hebben. Samuel was bijna twee jaar oud op de dag van Jonah's geboorte, een evenement dat niet was bedoeld te gebeuren vanwege het risico van hetzelfde genetische probleem wat Samuel was overkomen bij eventuele toekomstige kinderen. Zijn moeder hield ervan om Jonah hun ‘verrassende zegening’ te noemen.
"Oh, je weet wel, dezelfde oude dezelfde oude." Zijn moeder keek naar haar oudste zoon, die de wielen van zijn bus langs zijn handpalm liet rollen.
"Willen jij en papa uitgaan vanavond?"
"Nee, we hebben Samuel naar het verzorgingshuis gebracht afgelopen weekend, dus we zijn ok. Ik blijf liever hier met jou.” Ze nam een slok uit haar glas water. "Dus, waarom het verrassingsbezoek?"
"Papa heeft het je niet verteld?"
Ze schudde haar hoofd.
Hij keek voor een moment naar zijn vader en nam de laatste overgebleven zitplaats rond de tafel. Hij vertelde zijn moeder over de oproep van Alex voordat hij vroeg, "Heb je enig idee waar hij het over heeft? Is er een oude sleutel dat jij weet?"
Zijn ouders keken elkaar aan.
"Samuel, laat Jonah jouw sleutel eens zien," zei zijn moeder.
"Sleutel!" riep Samuel terwijl hij een ketting van onder zijn shirt trok. Een moment later rustte een oude, koperen sleutel op zijn borst.
Jonah fronste naar zijn vader. "Dat was te gemakkelijk. Denk je echt dat het hem is?"
Zijn vader haalde zijn schouders op. "Nou, ik kan het niet zeker weten zonder te proberen in welk slot het behoort te passen. Sammy vond dat in een ladekast in het huis van je grootouders tijdens het weekend van de Dag van de Arbeid en wilde het houden. Hij heeft dat sinds die tijd om zijn nek gedragen."
Het aandringen van Jonah's vader op een persoonlijk bezoek was nu logisch. Samuel had de sleutel als een speciaal aandenken bewaard, en hij deed er niet gemakkelijk afstand van. Toen ze tieners waren, had Samuel een voorliefde gehad voor de elektrische versterker die Josh gebruikte toen hij nog gitaarlessen nam. Jonah griste het rustig terug zodra hij erachter was gekomen waarom hij het bleef kwijtraken, maar na de vijfde keer, toen Samuel in Jonah’s kamer kwam rennen terwijl hij schreeuwde en krabde naar Jonah om de versterker terug te krijgen, had Jonah besloten dat het gemakkelijker was om een andere te kopen.
Zijn vader wierp een blik op Samuel voordat hij naar Jonah keek. “Jouw grootouders weten er misschien meer over. Ik heb het niet gevraagd omdat ik niet dacht dat het belangrijk zou zijn, alhoewel jouw grootvader mij vroeg om er voor te zorgen dat Sammy het niet zou verliezen. Ik dacht dat hij gewoon beschermend was tegenover zijn spullen."
Jonah knikte. "Ik zal ze morgen bezoeken."
****
Damien draaide bijna de auto rond en keerde drie keer naar Tempe terug voordat hij halverwege op weg naar Las Vegas was. Hoe langer hij reed, hoe meer hij het de historicus kwalijk nam om deze taak bij hem neer te leggen. Hij had belangrijkere dingen te doen dan zich bezighouden met een speurtocht van een vreemde. Misschien had hij de sleutel-zoek opdracht aan zijn zus moeten doorgeven, zoals hij had overwogen voordat hij deze reis had gepland. Misschien kon hij dat nog steeds doen.
Hij parkeerde op de oprit van het huis van zijn moeder. Ze kwam naar buiten om hem te ontmoeten bij de auto, glimlachend en rennend naar hem met open armen.
"Het is onderhand wel tijd dat je je herinnerde waar we wonen." Ze omhelsde hem. Hij stond in de ruimte tussen zijn auto en open bestuurder’s deur, zo ver als zijn moeder hem had laten gaan. Hij moest bukken om de paar centimeter die hen scheidde te overbruggen om haar goed te omhelzen.
"Ik weet het. Sorry, dat ik niet in de buurt ben geweest." Zijn laatste bezoek had tijdens het vorige seizoen van Kerstmis plaatsgevonden, bijna een jaar geleden. Hij vertelde haar niet dat hij bijna had besloten om zijn afwezigheid te verlengen.
Ze liet hem los uit haar omarming, nam zijn hand, en trok hem naar het huis met zo een kracht dat hij zijn voet moest gebruiken om de deur van de auto dicht te doen omdat zijn arm al snel buiten bereik was. Ze trok hem door de voordeur en kondigde aan de lege voorkamer aan, "Marie! Hij is er!"
Zijn zus kwam vanachter een muur vandaar die de voorkamer van de keuken scheidde. Haar bruine, krullende haar was terug getrokken in een strakke paardenstaart, zoals altijd. Ze gilde en rende naar hem toe, haar armen om hem heen slaand op dezelfde wijze als zijn moeder had gedaan. Hij kon altijd rekenen op een warm onthaal bij huisbezoeken, in weerwil van zijn eigen chagrijnige gedrag.
Ze liet hem los en sloeg hem op de borst met de rug van haar hand. "Het zal tijd worden! Jackson weet waarschijnlijk niet eens meer wie je bent!"
Hij bracht zijn hand naar zijn borst, waar Marie hem had geraakt. "Waar is hij eigenlijk?" Hij vroeg zich af of zijn drie jaar oude neefje hem zou herkennen, nu dat Marie dat had opgemerkt.
"Boven, dutten. Kom, neem iets te drinken.” Ze nam zijn hand en trok hem naar de keuken. Dit was een universele waarheid voor de vrouwen in zijn familie: ze hielden ervan om mensen rond te leiden aan hun handen.
"Wacht even, laat me mijn spullen uit de auto halen. Moeder trok me zo snel weg dat ik de sleutels in het contact heb laten zitten."
Ze lachte. "Oké. Ik zal je glas thee inschenken."
Marie en zijn moeder trokken zich terug naar de keuken, en hij liep naar zijn auto, dankbaar dat hij dit bezoek had doorgezet; hij had zich niet gerealiseerd hoe eenzaam hij vóór zijn aankomst was. Zijn gedachten gingen naar Sydney, de pezige vrouw van het werk. Haar willekeurige verschijning in zijn gedachten op dit moment verraste hem.
Hij herinnerde zich dat er een reden was waarom hij vrouwen geen deel liet uitmaken van enig deel van zijn leven, met inbegrip van zijn hoofd. Hij had het niet nodig om weer gekwetst te worden.
Na zijn tas naar de logeerkamer te hebben gebracht, ging hij onderweg naar de keuken. Zijn moeder en zus zaten aan de tafel, bladerend door tijdschriften en thee drinkend, wat ze blijkbaar hadden gedaan voordat hij arriveerde. Hij nam zijn glas en leunde tegen het aanrecht, proberend zich niet te storen aan de rommelige tafel.
"Oh nee. Zitten." Zijn moeder wees naar de lege stoel naast haar.
"Nee bedankt. Ik ben moe van het zitten."
"Oké, zoals je wilt." Ze nam een stapel tijdschriften van de tafel en plofte ze in de stoel. Hij lachte.
"Nou, wat brengt jou hier? Het is nog geen vakantie! Groot nieuws om te delen? Een meisje, misschien?" Zijn zus legde haar armen op tafel en leunde naar hem toe.
Hij grijnsde. "Nee, ik ben bang van niet."
Ze snoof, schudde haar hoofd, en keek naar haar moeder. "Ik ga de weddenschap verliezen.”
Zijn moeder grinnikte.
"Welke weddenschap?" Vroeg hij.
"Onze weddenschap dat je zou trouwen voor je dertigste. Ik wedde dat je dat zou doen, maar aangezien ik minder heb dan een jaar ..." Ze tuitte haar lippen.
Hij keek naar zijn moeder. "Ik ben blij dat je geld aan mij verdient. Ik vroeg me af waarom je bent gestopt om zo aan te dringen. Hoe lang geleden heb je deze weddenschap afgesloten?"
Ze glimlachte. "Toen je vijfentwintig werd."
"Hoe veel?"
"Vijftig."
Hij knikte en nam een slok. "Niet slecht. Gebruik het om me uit eten te nemen."
"Tuurlijk, diner met een meisje, aangezien ik weer kan beginnen opdringerig te zijn!"
Hij zuchtte. Ze waren hem aan het pesten om met een meisje uit te gaan in plaats van hem onder druk te zetten om zijn ex-vriendin weer op te zoeken. Misschien lieten de zes verstreken jaren hen realiseren dat dat niet zou gebeuren. Hij had hun niet de waarheid verteld over de breuk, hoe ze hem met zo een gretigheid had verraden, dat hij zwoer dat hij nooit meer zo dicht bij een vrouw zou zijn. Zijn familie had van haar gehouden en wilden dat hij met haar zou trouwen, en ze hadden aangenomen dat het zijn fout was dat de relatie was verbroken. Hij had niet de energie noch het verlangen gehad om hen te corrigeren. “Niet dat dit gesprek niet leuk is, maar kan ik jullie vertellen waarom ik hier ben?”
"Brand los," zei zijn moeder. Ze bleef bladeren door haar tijdschrift en maakte een ezelsoor op een pagina.
Damien vertelde hen over het telefoontje van Alex, vroeg toen: "Weet één van jullie iets over een vermiste sleutel?"
Marie keek naar haar moeder, die haar wenkbrauwen optrok. "Niet dat ik me kan herinneren. Het lijkt erop dat deze kerel op veel hoopt. Ik betwijfel dat vier verschillende families er in zijn geslaagd om vier aparte sleutels in honderden jaren niet te verliezen." Zijn moeder keek eventjes naar hem. "Dit lijkt niet iets wat jou zou kunnen schelen."
Hij haalde zijn schouders op. "Ik heb getwijfeld. De man weet over onze bevrijde slaaf voorouder. Hij heeft zijn huiswerk gedaan. Ik denk dat ik wil weten hoe onze familie is betrokken."
Hij wachtte om te zien of Marie zelfs maar een lichte interesse in het onderwerp zou tonen. Als ze dat deed, zou hij haar vragen de missie over te nemen.
Ze richtte zich op haar tijdschrift.
"Nou, wat dacht je ervan dat wij drieën de dozen doorzoeken in de kruipruimte nadat Jackson vanavond naar bed gaat? Dat is waarschijnlijk onze beste kans,” zei zijn moeder.
Die avond werkte Damien samen met zijn moeder en zus toen ze rommelden door oude borden, albums, kleding en andere items die zijn familie door de jaren heen had bewaard, wat Damien verplichtte om doos na doos uit de stoffige kruipruimte te trekken en in de familiekamer te zetten. De vrouwen hielden het gesprek gaande terwijl ze werkten, wat hem meer uitputte dan dat het doorzoeken deed. Op een gegeven moment stonden ze erop dat hij de fijne kneepjes van het waterzuiveringsapparaat dat hij ontwierp zou delen, wat op zich vermoeiend was omdat hij bijna elk aspect voor hen moest vereenvoudigen zodat ze begrepen hoe het zou moeten werken.
Ze gaven het uiteindelijk op om te proberen te begrijpen wat Damien deed voor de kost en veranderden van onderwerp. Het vermogen van zijn familie om talloze uren sociaal te zijn verbaasde hem. Hij stelde zich voor dat hij de enige introverte in hun hele genenpool was.
Toen ze de bodem van de laatste doos hadden bereikt, zei zijn moeder: "Nou, dat is het zo ongeveer wel! Geen sleutel!"
Damien zakte neer en legde een paar items terug in de dozen voordat hij besloot een pauze te nemen. “Ik heb iets te drinken nodig. Hebben jullie twee iets nodig?”
Ze schudden hun hoofd, en hij liep de trap op naar de keuken. Hij waste het stof van zijn handen en bevroor toen hij zag wat er aan de zijkant van de kast het dichts bij de wastafel hing.
Hij droogde zijn handen en verwijderde de grote, ijzeren sleutelring van de spijker. Hij liep de trap af. "Mam, wat is dit?"
Ze glimlachte. "Oh! Is dat niet leuk? Mijn oma gaf me dat. Vertelde me om het te bewaren omdat het belangrijk is."
Hij onderzocht de ring, die op zijn minst twintig grote, oude sleutels bevatte. "Heeft ze gezegd waarom het belangrijk was?"
Ze schudde haar hoofd. "Nee, alleen dat het belangrijk was. Ik houd ervan hoe ze allemaal zo rustiek lijken, dus hing ik ze daar op waar ik ze de hele tijd zou zien."
"Je hebt hier niet aan gedacht voordat we uren doorbrachten met het doorzoeken van de dozen op zoek naar een sleutel?"
Ze hief haar handen. "He, sorry. Ik ben het vergeten, oké? '
Hij onderzocht de sleutels, in de hoop dat één van hen degene was die hij nodig had.
****
"Hallo, Sharon. Het is goed om van je te horen."
Sharon glimlachte. Ze zat in haar fauteuil, dankbaar dat ze in staat was om een aansluiting te maken met haar nicht, Liz. Of Senator Griesson, zoals anderen haar noemden. "Hoe gaat het met je nieuwe baan, senator?"
"Senator verkozen tot januari. Het is druk, maar het is geweldig. Ik kreeg een envelop vol met kaarten uit een tweede klas gisteren. Eén vroeg of ik het voor haar in orde kon maken om haar hond mee naar school te brengen."
Sharon lachte. "Het lijkt mij redelijk." Ze herinnerde zich Liz's genegenheid voor honden en stelde zich voor dat Liz genegen was om aan het verzoek van het meisje te werken. Ze had zich geroepen gevoelen haar nicht te bellen over de olieramp, maar toen Liz eenmaal aan de telefoon was, was alles wat Sharon wilde doen een praatje maken over onbenulligheden.
Ze praatten tien minuten voordat Liz zei dat ze moest gaan, het noemen van de noodzaak om weer aan het werk te gaan. "Bedankt voor het bellen, Sharon. Houd van je."
"Houd ook van jou. Heb niet te veel plezier daar in het Congres."
Liz lachte. "Maak je daar geen zorgen over." Het gesprek eindigde.
Sharon zuchtte, vol trots voor haar nicht. Een deel van haar wilde dat zij zoiets belangrijks had gedaan.
Ze ging door naar haar volgende taak. Op de avond dat ze hem opbelde, vertelde Alex haar dat ze de eerste was die de sleutel had gevonden, en hij zou geen andere plannen maken voor iedereen in Richmond te ontmoeten totdat de andere drie die van hun hadden gevonden, als dat al zou gebeuren. Ze wist bijna niets over haar-doos begravende overgrootvader, dus besloot ze om een beetje onderzoek te doen.
Het internet gaf niet zoveel informatie als ze had gehoopt. Ze vond een site die zei dat hij werkte voor een farmaceutisch bedrijf in New York, maar er waren niet veel meer details, dus reed ze naar de openbare bibliotheek om de microfiche dia's van landelijke dagbladen te onderzoeken. Ze wist niet of haar bibliotheek in Dallas informatie zou hebben over gebeurtenissen zo ver weg als Richmond en New York, maar ze had niets beters te doen. Misschien zou er iets bekend zijn over het bedrijf waarvoor hij werkte.
Na vier uur stopte ze met zoeken. Het meest relevante artikel beschreef de toevoeging aan het gerechtsgebouw van Richmond. Als ze wilde meer specifieke informatie over haar overgrootvader wilde, zou ze moeten reizen.
Een week later, ontmoette haar broer Larry haar in de afhaalgebied van de passagiersruimte van de luchthaven van Fort Wayne. Hij stond buiten zijn oude, blauwe Ford vrachtwagen, die hij op de één of andere manier voor veertig jaar had kunnen laten rijden. Hij droeg een broek en wat leek op een nieuw golfshirt dat contrasteerde met zijn permanent vettige knokkels, en hij leek een soort gel te hebben gebruikt om zijn dunner wordende, blonde haar naar achteren te kammen. Ze lachte toen ze besefte hij zich waarschijnlijk voor haar had opgedoft.
Ze omhelsde hem. "Hé, vreemdeling."
"Hé Shar." Hij liet haar los en hield het portier voor haar open.
Ze hield haar hoofd schuin. "Wie heeft jou in een gentleman veranderd?"
Hij grijnsde. "Geef de schuld aan Josie."
Ze klom in de truck toen ze een geestelijke notitie maakte om de derde vrouw van Larry te bedanken toen ze aankwamen bij het huis. Dit huwelijk was hetgene wat de meeste kans van slagen had, ook al duurde het totdat Larry zevenenzestig was totdat hij Josephine ontmoete.
Tijdens de tweeëndertig kilometer durende rit naar het huis, vertelde Sharon Larry over het telefoontje van Alex en over de sleutel. Ze haalde de sleutel uit haar tas en liet het aan hem zien.
"Dus je had hem al de hele tijd?" vroeg hij.
"Ja, recht onder mijn neus."
Hij lachte. "Ik denk dat oma wist wat ze deed toen ze het daar neerlegde."
"Denk je dat ze wist wat onze overgrootvader verborg?"
Larry haalde zijn schouders op. "Wie weet? Ze heeft er mij nooit iets over verteld.” Hij keek in haar richting. "Wat nu, nu je het hebt gevonden?"
"De historicus wil de nakomelingen ontmoeten in Richmond."
"Dat lijkt me gek. Kunnen jullie hem niet allemaal de sleutels opsturen?"
Ze staarde uit het raam. "Hij zei dat ze ons daar willen hebben voor de documentaire, en bovendien, ik wil zien wat er wordt geopend. Ben jij niet nieuwsgierig naar hoe onze familie hiermee verbonden is? Ik heb nu de tijd, dus waarom niet?"
Hij haalde zijn schouders op, en Sharon was dankbaar dat Alex haar had gebeld in plaats van Larry.
Ze kwamen bij Larry's kleine, koloniale stijl woning gebouwd op een paar hectare, net genoeg om je verwijderd te voelen van de stad, terwijl technisch gezien er nog steeds in te zijn. Ze hield ervan dat haar broer het huis van hun ouders had gehouden; het volgde haar familie’s diepe waardering voor hun geschiedenis. Toen ze nog een kind was, reed ze paard en schoot op doelen in wat nu de voortuin werd genoemd. Dat was voordat de stad hun eigendom had geabsorbeerd. Ze had geen paard meer gereden of een geweer aangeraakt sinds ze een tiener was.
Nadat ze Josie had begroet, liep Sharon naar de heldere, onafgewerkte kelder en vond een staat van wat zij een georganiseerde chaos zou noemen: kartonnen dozen waren opgestapeld aan de andere kant van de kamer, en rijen met open rekken vol met verschillende items - beeldjes, decoratieve platen, en onder andere poppen - vulden de rest van de ruimte. Dit moest zijn waar Josephine de inventaris had opgeslagen die ze verkocht op eBay.
Sharon vond haar weg naar de dozen. Wat ze zocht was waarschijnlijk oud, dus ze verwijderde de bovenste lagen van de dozen en begon met die op de bodem.