5

Het duurde even voordat ze doorhad waar ze was. De deuren naar het balkon stonden open en de gordijnen wapperden mee met de wind. Door het zilveren maanlicht leek de kamer net het decor van een zwart-witfilm. Ze was naakt, had overal kippenvel en trok het laken over zich heen. Haar voeten zaten onder het zand. Naast haar hoorde ze Alex snurken en ze zag dat hij op zijn buik lag te slapen. Ze gleed tegen hem aan. Haar tong plakte tegen haar gehemelte en ze voelde een doffe pijn achter haar ogen. De gin had er hard in gehakt. Ineens zag ze de verlichte cijfers van de wekker op het nachtkastje.

‘Verdomme.’ Ze schoot rechtop en schudde aan Alex’ schouders. ‘Schat, word wakker.’

Ze hoorde alleen een diep gegrom. ‘Kom op Alex. Het is half drie, waar is Pepijn?’

‘Wat? Wat wil je?’ mompelde hij, maar hij bleef roerloos liggen.

Ze probeerde hem om te duwen. ‘Hé, wakker worden!’

Nu bewoog Alex wel en hij draaide zijn hoofd loom naar haar toe. ‘Schat, hoe laat is het in godsnaam?’

‘Dat zeg ik, half drie.’ Ze knipte het bedlampje aan. ‘Volgens mij is Pepijn nog niet thuisgekomen.’

‘Hoe weet je dat?’ vroeg Alex terwijl hij ook probeerde te gaan zitten. Zijn bewegingen waren tergend traag. ‘Misschien ligt hij gewoon in zijn kamer hiernaast.’

‘Dat lijkt mij niet. Hij meldt zich toch altijd bij ons? Of heb je de deur niet voor hem opengelaten?’

Alex wreef met beide handen over zijn gezicht. ‘Natuurlijk wel. Dat heb je me wel tien keer gevraagd te doen.’

‘Dat is waar ja.’ Liv kon zich eigenlijk niet meer herinneren hoe ze waren thuisgekomen. Alleen dat ze blij was om in bed te kunnen gaan liggen. ‘Hoe laat was dat eigenlijk?’

‘Half elf ofzo. Je had het koud. We hebben niet lang buiten gelegen.’

Ze dacht aan de duinpan en zuchtte. ‘Ik was wel ver heen.’

‘Goh echt?’ vroeg Alex quasiverbaasd. Hij gleed uit bed en pakte zijn short van de grond. ‘Zal ik maar even in zijn kamer gaan kijken?’

‘Heel graag ja.’ Ze rilde en trok een T-shirt aan. ‘Misschien maak ik me weer druk om niets. Ligt hij gewoon braaf te dromen over Martina.’

‘Dat weet ik wel zeker,’ zei Alex zo binnensmonds dat ze het nauwelijks kon verstaan. Iets wat hij altijd deed als hij echt geïrriteerd was. Ze wilde zeggen dat haar paniekerige reactie haar speet, maar hij was al op zijn slippers de gang in gesloft.

Ze nam een slok uit haar waterflesje en zag nu pas dat haar telefoon was uitgevallen.

Direct stopte ze hem in de oplader. Misschien had Pepijn haar wel proberen te bereiken. Om te vertellen dat hij later was, of dat hij het hotel niet in kwam. Misschien zelfs wel omdat hij bij die Martina wilde slapen. En ondertussen had zij hier totaal out op bed gelegen. Haar mond voelde nog droger. Wat was ze vreselijk onverantwoordelijk geweest.

Ze tuurde naar het schermpje. Het leek een eeuwigheid te duren voordat hij oplichtte en weer toonde dat ze bereik had. Een paar ongelezen appjes kwamen binnen en een gemist telefoontje; van Pepijn.

‘Fuck.’ Ze struikelde uit bed, sloeg een kamerjas om en net toen ze haar slippers pakte, stormde Alex naar binnen.

Zijn donkere ogen keken gejaagd. ‘Hij is er niet, zijn bed is onbeslapen.’

‘Fuck,’ zei ze weer en ze pakte haar mobiel. ‘Hij heeft mij gebeld om… iets voor half twaalf.’

‘Heeft hij iets ingesproken?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Maar wel een appje gestuurd. Om 23.11.’

‘En?’

‘Dat hij eraan komt.’

Alex zakte op bed. ‘Zou hij halverwege de terugweg in slaap zijn gevallen?’

‘Misschien. Wacht, Paula heeft ook geappt. Dat ze Pepijn vlak na elf uur naar huis heeft gestuurd.’ Ze ging naast hem zitten. ‘Zal ik hem bellen?’

‘Geef mij die van jou maar.’ Alex pakte haar mobiel en zocht Pepijns nummer. ‘Als hij mijn naam ziet, neemt hij zeker niet op.’

Ongetwijfeld had hij gelijk, maar ergens klopte deze logica toch ook niet, want waarom kon ze hem niet zelf proberen te bellen? Maar voordat ze het Alex kon vragen, gaf hij haar mobiel alweer terug.

‘Direct naar zijn voicemail. Dat ding van hem is vast leeg.’

‘Zal ik Paula bellen?’

Hij keek haar strak aan, zijn lippen samengeknepen. ‘Zo laat nog? En dan? Wat wil je haar vragen? Ze heeft hem op tijd weggestuurd.’

‘Find my iPhone?’

‘Zit die functie bij hem erop? Die werkt toch niet bij een lege accu?’

Ze scrolde door haar instellingen. ‘Niet echt nee, maar die stuurt wel de laatste locatie vlak voordat hij uitvalt. Even zien… Dat is bij de Río de la Jara.’

Hij keek over haar schouder mee. ‘Dat is iets verderop, bij die camping. Wat doet hij daar? Ik ga erheen.’

‘Moet je dat wel doen? Moeten we niet eerst…’

‘Nee, ik ga nu.’ Hij sprong meteen op, trok een trui aan en stak zijn mobiel in zijn zak. ‘Het is het beste als jij hier blijft. Misschien komt hij straks toch nog hierheen strompelen. Gek van de drank ofzo.’

‘Denk je dat echt?’

‘Weet ik veel, maar ik ga nu zoeken.’ Hij stond al bij de deur, maar draaide zich ineens om. ‘Maak je geen zorgen, schat. Het komt goed. Echt.’

‘Wacht, nog even.’

Hij bleef staan, maar wipte op zijn tenen. ‘Wat?’

‘Heb je misschien het nummer van die Martina? Dan probeer ik haar te bellen.’

‘Liv, hoezo?’ Wanhopig hield hij zijn handen in de lucht. ‘Ik heb haar toch ook nooit eerder gezien. Ik ga.’

‘Bel me,’ riep ze hem na, maar de deur viel al achter hem in het slot. De kamer leek ineens een stuk donkerder.

Al voor de derde keer probeerde ze Alex te bereiken. Waarom nam hij nou niet op? Ze zat hier al zeker twintig minuten in haar eentje te wachten. De hele tijd draaiden haar gedachten in dezelfde cirkel rond. Waarom had ze zich vanavond zo laten gaan? Ze dronk normaal nooit zoveel. En waarom hadden ze Pepijn daar achtergelaten?

Ze zag weer voor zich hoe Alex blowend op haar af was komen lopen en ze voelde irritatie. Hij had haar ook niet moeten verleiden met die joint. Aan de andere kant, ze was er zelf bij geweest en die constatering bracht haar weer bij de beginvraag: waaróm had ze het in hemelsnaam gedaan?

Gek werd ze ervan en tegen Alex’ advies in appte ze Paula. Is Pepijn in zijn eentje naar huis gelopen? begon ze te tikken en ze vroeg zich af of ze ook moest schrijven dat hij niet was thuisgekomen. Of zou ze dan onterecht ongerustheid zaaien?

Ze besloot het bij die ene vraag te laten en stapte uit bed. Misschien vond ze ergens op zijn kamer een hint waar hij kon zijn. Alles beter dan hier in deze lege kamer door te draaien.

De gang was donker en koud, de wind blies door de kieren van de kozijnen heen. Snel schoot ze Pepijns kamer in en knipte het licht aan. De lakens lagen inderdaad nog strakgetrokken over zijn bed, maar het leek alsof zijn koffer was ontploft. Zijn kleren waren er niet gewoon uit gehaald, zoals je zou doen als je naar iets specifieks op zoek was, maar ze lagen door de hele kamer verspreid. Zelfs zijn toilettas was volkomen leeggestort op de grond.

Ze begon gedachteloos zijn kleren te verzamelen. Het kon haar op zich niet schelen dat hij zo rommelig was, zelf was ze dat vroeger ook geweest. Toen had ze alleen haar vader niet te veel willen belasten en had ze wel af en toe haar kamer opgeruimd. Pepijn voelde zo te zien die noodzaak nooit.

Ze viste T-shirts onder een stoel vandaan, vouwde ze dubbel en legde ze in de kast. Lotte had haar vroeger geduldig geleerd hoe ze netjes haar kleren kon opvouwen. Aardig van haar, al had ze natuurlijk liever gehad dat haar eigen moeder dat had kunnen doen.

Van haar moeder kon ze zich maar weinig herinneren. Al helemaal niet dat zij het huishouden deed. Ze was vooral met haar voorstellingen bezig. Bizar dat ze nu ineens zo sterk aan haar moest denken.

Onder uit de koffer pakte ze Pepijns dikste trui, drukte haar neus in de wol en rook zijn goedkope deo. Per week spoot hij een hele bus leeg, uit angst voor zijn beruchte puberzweet. De gedachte aan zijn slungelige lichaam in de badkamer deed haar maag weer ineenkrimpen. Hij moest nu wel vlug gevonden worden. Waar bleef Alex toch?

Gehaaster raapte ze de rest van de spullen op. Alsof ze daarmee ook de kans dat Pepijn weer boven water zou komen, kon versnellen. Alle sokken waren losgetrokken en ze rolde ze een voor een weer op. Hij had zeker vijftien paar bij zich, nogal merkwaardig. Hier droegen ze vooral slippers.

Onder het bed vond ze het laatste setje sokken dat nog wel in een bol was gerold en ze voelde dat er nog iets anders in zat. Ze ging op bed zitten, maakte de sokken los en een rolletje bankbiljetten viel in haar schoot. Met wat gepeuter kreeg ze het los en vouwde het open. Drie briefjes van vijftig. Waarom had Pepijn die op deze manier bij zich? Best veel geld voor een vijftienjarige. Waar had hij dat verdiend?

Ze hoorde ineens gestommel, schoot rechtop en meteen vloog de deur open.

‘Ah, hier ben je.’ Alex keek haar verwilderd aan. Zijn haar hing in natte slierten om zijn gezicht en het zweet liep van zijn voorhoofd. ‘Hij is nergens te vinden.’

Ze begon te huilen. Ingehouden, om de andere gasten niet wakker te maken. Hij kwam naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. Ze rook de zee.

‘Er stonden alleen een paar campers. Een groep jongeren zat ernaast te drinken. Ze waren de hele avond niet van de camping af geweest. En niemand had een jongen als Pepijn op het terrein zien rondlopen.’ Hij pakte haar hand. Zijn vingers zaten onder de aarde, de nagels waren zwart omrand. ‘Toen ik terugliep lag deze op het pad.’

Hij legde een iPhone op haar schoot en ze herkende direct het versleten hoesje. Ze klopte het zand eraf.

‘Die is absoluut van hem,’ bevestigde ze, terwijl ze zeker wist dat Alex de telefoon ook had herkend.

Hij knikte en veegde haar wangen droog. ‘We moeten hem opladen. Misschien staat het nummer van die Martina erin.’

‘Precies, dat dacht ik ook.’

‘Ik vermoed dat hij met zijn dronken hoofd of misschien wel stoned met haar is meegegaan. En daar vervolgens totaal out is gegaan.’

‘Dat zal inderdaad vast zo zijn gebeurd,’ zei ze, maar ze twijfelde en zag dat Alex er ook niet zeker van was.

Hij wiebelde met zijn been. Ineens pakte hij de biljetten. ‘Wat heb je daar nou?’

‘Ja, bizar hè? Dat zat in een bolletje sokken.’ Ze legde uit dat ze vermoedde dat er was ingebroken. ‘Misschien heeft er ook geld in de andere bolletjes gezeten.’

Plotseling sprong Alex op, zijn gezicht leek een tint bleker. ‘Ik ga nu Ricardo wakker maken. Misschien hebben ze hier camera’s hangen. Kunnen we zien of er iemand deze kamer binnen is gekomen. Hij weet vast ook wie we bij de politie moeten hebben.’

‘De Guardia Civil? Wil je die nu al bellen?’

‘Al?’

‘Nou ja, net zei je nog dat hij waarschijnlijk bij Martina ligt te slapen.’

Hij keek haar aan en even dacht ze dat ze iets vreselijks had gezegd. Zijn strak samengeknepen mond leek een snee in zijn gezicht. Zijn linkerooglid trilde. Toen boog hij zich naar haar toe. ‘Lieve Liv, ik weet het ook niet. Maar niets doen is geen optie.’

‘Begrijp ik.’ Ze streelde zijn warme wang. ‘Het is goed lieverd.’

‘En de politie kan allicht die Martina voor ons opzoeken,’ vulde hij aan.

‘Ja, wellicht, ga maar. Ik blijf hier.’

Terwijl Alex de deur uit liep, pakte ze de oplader uit Pepijns rugzak en sloot de telefoon aan. Wachtend op de terugkeer van de energie, beloofde ze zichzelf dat zodra Pepijn gevonden was, ze samen zouden gaan paardrijden. Ze wist zeker dat hij dat ook heerlijk zou vinden.