Hart Van Steen

"We waren al met zijn vieren toen Ida werd geboren, in een ongewoon koude zomernacht. Dankzij de bijna volle maan was het zelfs om twee uur nog zo licht dat we de sproeten op elkaars neus konden tellen."

De twaalfjarige Ellen is de enige van de vier kinderen uit het saamhorige gezin van Bemmel die de gezinsuitbreiding met grote ongerustheid tegemoet ziet. Vijfentwintig jaar later keert Ellen, als enige nog levende Van Bemmel, terug naar haar ouderlijk huis. Zij is zwanger, ongepland maar niet geheel toevallig. Vol angst bivakkeert ze in de lege, kale kamers, die bevolkt worden door schimmen.Ze is aan bed gekluisterd omdat een miskraam dreigt en ze wordt achtervolgd door haar steeds veeleisender overleden familieleden. Bladerend in het oude fotoalbum probeert ze antwoord te vinden op de vragen die haar eigen kind haar later zal stellen: 'Heb ik dan geen oma, mama? Geen opa? Heb ik geen familie? Hoe komt dat?' Ellen wordt gekweld door de vraag waarom zij is blijven leven en hoe haar ouders tot hun daad waren gekomen.