[De Saint 71] • De Saint en de kunstminnaars

Onverstoorbaar

bleef de Saint naast haar lopen. ‘Misschien ben ik alleen maar eenzaam,’ zei

hij. ‘Hebt u in uw hart geen zwak plekje voor kunstminnaars die hier op bezoek

komen?’

‘Daar zijn barmeisjes voor,’

antwoordde ze droogjes. ‘Ik laat u nu in de steek. Daar staat mijn auto.’

Ze stonden voor een nauwe

straat met eenrichtingsverkeer waar, tegen alle regels in, een zwarte Mercedes

geparkeerd stond met zijn neus naar het andere eind van de straat. Door de achterruit

kon Simon de pet van een chauffeur zien.

‘Nou,’ zei hij tegen haar, ‘één

ding hebben we in elk geval gemeen. We schijnen elkaar geen van beiden erg

aardig te vinden.’ Even dacht hij dat ze zou gaan glimlachen, maar toen knikte

ze, zei: ‘Bonjour’ en liep naar de Mercedes.

‘Au revoir,’ zei de Saint.

Hij bleef haar staan nakijken

tot ze bij de wagen was en wilde toen teruggaan naar Legrand’s Kunstgalerie.

Maar hij had nauwelijks rechtsomkeert gemaakt toen hij een korte, doordringende

kreet hoorde, die echter bijna verloren ging in het verkeerslawaai. Hij draaide

zich bliksemsnel om en zag nog net dat mademoiselle Lambrini in de zwarte

Mercedes getrokken werd.