De Vergeting

Op 16 januari 2012 wordt schrijver Daan Heerma van Voss wakker zonder te weten wie en waar hij is. Pas na enkele uren van paniek keren de eerste flarden herinneringen terug. Intuïtief zoekt hij contact met Daniël, zijn oudste vriend, die direct naar hem toe komt. In de loop van de dag ziet hij familie, bezoekt hij doktoren en treft hij een verloren liefde. Hij wordt machines ingeschoven en van kliniek naar ziekenhuis gestuurd. Telkens wordt hem uitgelegd wat hem mankeert en telkens vergeet hij het weer. Als hij ’s avonds genezen het ziekenhuis verlaat, haast hij zich naar de stad op zoek naar vrienden en herinneringen.De maanden daarna doet hij ontdekkingen over het vergeten en over de aard van de aandoening die hem trof. Daan Heerma van Voss spaart zichzelf noch de mensen uit zijn leven, en in zijn openhartigheid zoekt hij wrede grenzen op.De vergeting is een weergaloze en ontroerende roman waarin de werking van het geheugen op meesterlijke wijze wordt verbonden met vriendschap en liefde.

Recensie(s)Het onwaar­schijnlijke gebeurt: Daan Heerma van Voss werkt aan een roman over een man die wakker wordt zonder geheugen en ontwaakt op 16 januari 2012 zélf zonder zich nog iets te herinneren. Ten prooi aan verwarring, vervreemding, angst en paniek (hij kijkt in z’n onderbroek om vast te stellen dat hij een man is!) sms’t hij iemand uit zijn agenda, Daniël, die zijn beste vriend blijkt te zijn. Daniël, Daans vader, vrienden en artsen helpen hem om deze dag en herinneringen terug te halen. Hij organiseert op z’n verjaardag zelfs een quiz met vijftig vragen over zijn leven. Boeiende auto­biografische roman over ‘Transient Global Amnesia’, vol reflecties over schrijven en herinneringen, feit en fictie (‘Alleen de feiten zijn niet interessant genoeg, het gaat ook om de lading en de waardering van die feiten’), die uitmondt in een liefdesverhaal, waarin Daan zijn geliefde, Evelien, uitnodigt foto’s van hem te maken en in een envelop te stoppen. ‘Ik ben een negatief geworden’. Met gouaches van David Wasch, uitgebreide literatuur­opgave en maar liefst 36, niet altijd serieuze voetnoten.