Letters to Véra

Volgens Edmund White was Vladimir Nabokov de meest gepassioneerde romanschrijver van de twintigste eeuw. Meer dan een halve eeuw lang was Nabokovs passie vooral gericht op zijn vrouw Véra – vanaf het eerste gedicht dat hij in 1923 voor haar schreef, een paar uur nadat ze elkaar hadden ontmoet, tot aan het laatste boek dat hij in zijn leven publiceerde en dat hij, net als de twintig boeken daarvoor, aan haar opdroeg.

Aan Véra.

Ofschoon ze in de vierenvijftig jaar van hun huwelijk nauwelijks van elkaars zijde weken, schreef Nabokov honderden brieven aan Véra. De mooiste en meest interessante daarvan zijn in dit boek bijeengebracht en worden nu voor het eerst gepubliceerd.

Uit ieder woord in deze unieke brieven blijkt dat Véra niet alleen Nabokovs muze was, en de liefde van zijn leven, maar ook de ideale, scherpzinnige lezer van zijn werk. Nauwelijks een jaar nadat ze elkaar hadden leren kennen schreef hij haar: ‘Jij en ik zijn zo bijzonder; niemand kent de wonderen die wij kennen, niemand heeft lief zoals jij en ik liefhebben.’ En in het eerste boek dat hij aan haar opdroeg, zijn autobiografie, richt hij zich in het laatste hoofdstuk opeens tot een niet nader aangeduide ‘jij’: ‘De jaren gaan voorbij, mijn lief, en er zal niemand zijn die weet wat jij en ik weten.’

Terwijl we over Véra’s schouder meelezen, volgen we de geschiedenis van hun liefde en die van zijn schrijverschap – en ontdekken we wat hem in zijn kunst ten diepste dreef: nieuwsgierigheid, tederheid, liefde, extase.

Dit verrukkelijke boek bevat vele foto’s, brieven in facsimile en puzzels en doodles die Vladimir aan Vera stuurde.