Fahim Bey Ve Biz

Abdülhak Şinasi Hisar'ın romanlarında ayrıntılı olarak çizdiği portreler kültürlü, seçkin, içine kapanık, dengesiz, garip fantezileri olan, dünyaya hayallerinin penceresinden bakan ve gerçek hayatta başarısız olan kimselerdir. Bu insanlar yaşadıkları zamana, mekâna, hayallerine, rüyalarına ve kullandıkları eşyaya bağlı kalınarak anlatılır. Toplumsal ve siyasal sürecin etkisi roman kişileri üzerinde dolaylı olarak görülür. Fahim Bey ve Biz'i Almancaya çeviren F. von Rummel, Fahim Bey'i, Gonçarov'un "kendi kendine yeten, dış eylemlere açılamayan" Oblomov'una benzetmiştir.

Abdülhak Şinası Hisar, Fahim Bey ve Biz'i 1941'de 53 yaşında yayımlar; roman, 1942'de, Cumhuriyet Halk Partisi Roman Mükafatı'nda üçüncülüğü kazanır. (Birinciliği Sinekli Bakkal'la Halide Edip Adıvar, ikinciliği Yaban'la Yakup Kadri Karaosmanoğlu kazanmıştır.)

Fahim Bey'in anlatıcının gözünden ve dilinden anlatıldığı roman baştan böyle giderken, sonlara doğru, bir deneme havasına bürünür; anlatıcı, Fahim Bey'i bırakıverir. Fahim Bey ve Biz, geçmiş zamana övgünün ve geçmiş zamanı özlemenin romanıdır: İkinci Meşrutiyet insanı Fahim Bey, biraz da "işe yaramayan bilgilerin işe yaramayan aydın tipi"dir.