[Van In 20] • Rebus

Zuster Marie Ange draaide de zware sleutel om in het slot en wierp een schuine blik over haar schouder. De man achter haar knikte goedkeurend, maar zei verder niets. Hij knipperde zelfs niet met zijn ogen. De stilte maakte haar zenuwachtig en vooral ook bang. Ze had toch gedaan wat hij gevraagd had? Ze drukte haar gezicht tegen de eikenhouten deur aan en wachtte gespannen af. Hoe lang zou het duren voor de andere zusters haar begonnen te missen? En hoe lang zou het duren voor ze haar kwamen zoeken? Te lang. Veel te lang. Zoveel was zeker. Het onvermijdelijke leek onafwendbaar. Marie Ange klemde haar tanden op elkaar. Nonnen waren geen wereldvreemde wezens meer. Tegenwoordig wisten ze verdomd goed wat er zich in de echte wereld afspeelde. Een man die een vrouw in een afgesloten ruimte met een pistool bedreigde, wilde doorgaans maar één ding. Marie Ange had voor ze in het klooster ging een tijdje betrekkingen gehad met een buurjongen maar dat was zo lang geleden dat ze zich niet herinnerde hoe het aanvoelde gepenetreerd te worden. Ze wist alleen nog dat het gedoe niet lang duurde. Als ze hun zin maar kregen. Maar het kon ook anders. In de krant had ze verhalen gelezen over mannen die geen genoegen namen met gewone seks. Ze ontvoerden hun slachtoffers, sloten hen op en onderwierpen hen aan de ergste vernederingen.

'U gaat me toch geen pijn doen?' Ze vouwde ongemerkt haar handen en zei in gedachten een gebed. Als God niet tussenbeide kwam, had ze geen andere keuze dan de beproevingen nederig te aanvaarden. Niet tegenstribbelen en zijn wensen zo veel mogelijk inwilligen was de beste garantie op een goede afloop.

'Waarom zou ik u pijn doen?' Het klonk bijna als een verontschuldiging. Marie Ange hield haar gezicht tegen de deur gedrukt, maar toen het weer secondelang stil bleef, draaide ze zich om. Ze kon haar ogen niet geloven. Het was een onwezenlijk tafereel. De man stond stil als een standbeeld. Zijn armen hingen lusteloos langs zijn lichaam. De loop van het pistool wees naar beneden...